ორი სამყარო

დაკვირვება და საკუთარი თავის დაკვირვება სრულიად განსხვავებული რამეა, თუმცა ორივეს ყურადღება სჭირდება.

დაკვირვებისას ყურადღება მიმართულია გარეთ, გარესამყაროსკენ, გრძნობათა ფანჯრებიდან.

თვითდაკვირვებისას ყურადღება მიმართულია შიგნით და ამისთვის გარეგანი აღქმის გრძნობები არ გამოდგება, რაც სრულიად საკმარისი მიზეზია იმისთვის, რომ დამწყებთათვის რთული იყოს საკუთარი ინტიმური ფსიქოლოგიური პროცესების დაკვირვება.

მეცნიერების ოფიციალური მხარის პრაქტიკული საწყისი წერტილი არის დაკვირვებადი. საკუთარ თავზე მუშაობის საწყისი წერტილი არის თვითდაკვირვება, თვითდაკვირვებადი.

უდავოა, ეს ორი საწყისი წერტილი, ზემოთ რომ ვახსენეთ, სრულიად განსხვავებულ მიმართულებამდე მიგვიყვანს.

შესაძლოა, ვინმე დაბერდეს მეცნიერების ოფიციალური მხარის შემწყნარებელ დოგმებს შორის, გარეგანი ფენომენების შესწავლით, უჯრედების, ატომების, მოლეკულების, მზეების, ვარსკვლავების, კომეტების და ა.შ. დაკვირვებით, საკუთარ თავში რაიმე რადიკალური ცვლილების განცდის გარეშე.

ცოდნა, რომელიც ვინმეს შინაგანად გარდაქმნის, ვერასოდეს მიიღწევა გარეგანი დაკვირვებით.

ჭეშმარიტი ცოდნა, რომელსაც ნამდვილად შეუძლია ჩვენში ფუნდამენტური შინაგანი ცვლილების გამოწვევა, ეფუძნება საკუთარი თავის უშუალო თვითდაკვირვებას.

აუცილებელია ჩვენს გნოსტიკოს სტუდენტებს ვუთხრათ, რომ დააკვირდნენ საკუთარ თავს და რა მიმართულებით უნდა დააკვირდნენ საკუთარ თავს და რატომ.

დაკვირვება არის სამყაროს მექანიკური პირობების შეცვლის საშუალება. შინაგანი თვითდაკვირვება არის ინტიმურად შეცვლის საშუალება.

ამ ყველაფრის შედეგად, შეგვიძლია და უნდა განვაცხადოთ ხაზგასმით, რომ არსებობს ცოდნის ორი სახეობა: გარეგანი და შინაგანი და თუ ჩვენში არ გვაქვს მაგნიტური ცენტრი, რომელსაც შეუძლია ცოდნის ხარისხების გარჩევა, იდეების ამ ორმა სიბრტყემ ან რიგმა შეიძლება დაბნეულობამდე მიგვიყვანოს.

ამაღლებული ფსევდო-ეზოთერული დოქტრინები, გამოკვეთილი სამეცნიერო ფონით, მიეკუთვნება დაკვირვებად სფეროს, თუმცა ბევრი მაძიებლის მიერ მიიღება როგორც შინაგანი ცოდნა.

ჩვენ ვდგავართ ორ სამყაროს წინაშე: გარეგანი და შინაგანი. პირველი აღიქმება გარეგანი აღქმის გრძნობებით; მეორე შეიძლება აღქმადი იყოს მხოლოდ შინაგანი თვითდაკვირვების გრძნობით.

აზრები, იდეები, ემოციები, ლტოლვები, იმედები, იმედგაცრუებები და ა.შ. არის შინაგანი, უხილავი ჩვეულებრივი გრძნობებისთვის, თუმცა ჩვენთვის უფრო რეალურია, ვიდრე სასადილო მაგიდა ან მისაღები ოთახის სავარძლები.

რა თქმა უნდა, ჩვენ უფრო მეტად ვცხოვრობთ ჩვენს შინაგან სამყაროში, ვიდრე გარეგანში; ეს არის უდავო, უარყოფითი.

ჩვენს შინაგან სამყაროებში, ჩვენს საიდუმლო სამყაროში, ჩვენ გვიყვარს, გვსურს, ვეჭვობთ, ვაკურთხებთ, ვწყევლით, გვწადია, ვიტანჯებით, ვხარობთ, გვატყუებენ, გვაჯილდოებენ და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.

უდავოა, ორივე შინაგანი და გარეგანი სამყარო ექსპერიმენტულად ვერიფიცირებადია. გარესამყარო არის დაკვირვებადი. შინაგანი სამყარო არის თვითდაკვირვებადი საკუთარ თავში და საკუთარ თავში, აქ და ახლა.

ვისაც ნამდვილად სურს გაიგოს დედამიწის პლანეტის ან მზის სისტემის ან გალაქტიკის “შინაგანი სამყაროები”, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ, მან ჯერ უნდა გაიგოს თავისი ინტიმური სამყარო, მისი შინაგანი ცხოვრება, განსაკუთრებული, საკუთარი “შინაგანი სამყაროები”.

“ადამიანო, შეიცანი საკუთარი თავი და შეიცნობ სამყაროს და ღმერთებს”.

რაც უფრო მეტად გამოიკვლევა ეს “შინაგანი სამყარო”, სახელად “საკუთარი თავი”, მით უფრო გაიგებს, რომ ერთდროულად ცხოვრობს ორ სამყაროში, ორ რეალობაში, ორ სფეროში: გარეგანში და შინაგანში.

ისევე, როგორც ადამიანისთვის აუცილებელია ისწავლოს სიარული “გარესამყაროში”, რათა არ ჩავარდეს უფსკრულში, არ დაიკარგოს ქალაქის ქუჩებში, აირჩიოს მეგობრები, არ დაუკავშირდეს გარყვნილებს, არ ჭამოს შხამი და ა.შ., ასევე საკუთარ თავზე ფსიქოლოგიური მუშაობის საშუალებით, ჩვენ ვსწავლობთ სიარულს “შინაგან სამყაროში”, რომელიც შესასწავლია საკუთარი თავის თვითდაკვირვებით.

რეალურად, საკუთარი თავის თვითდაკვირვების გრძნობა ატროფირებულია კაცობრიობის დეკადანტურ რასაში ამ ბნელ ეპოქაში, რომელშიც ვცხოვრობთ.

რაც უფრო მეტად ვცდილობთ საკუთარი თავის თვითდაკვირვებას, მით უფრო პროგრესულად განვითარდება ინტიმური თვითდაკვირვების გრძნობა.