საკუთარი თავის დაკვირვება

საკუთარი თავის ინტიმური თვითდაკვირვება რადიკალური ტრანსფორმაციის მიღწევის პრაქტიკული საშუალებაა.

ცოდნა და დაკვირვება განსხვავებულია. ბევრი ურევს ერთმანეთში საკუთარ თავზე დაკვირვებასა და ცოდნას. ჩვენ ვიცით, რომ ვზივართ სკამზე ოთახში, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ სკამზე ვაკვირდებით.

ვიცით, რომ მოცემულ მომენტში ვართ ნეგატიურ მდგომარეობაში, შესაძლოა რაიმე პრობლემა გვაქვს ან ამა თუ იმ საკითხზე ვღელავთ, ან აღელვებულ ან გაურკვეველ მდგომარეობაში ვართ და ა.შ., მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ მას ვაკვირდებით.

გრძნობთ ვინმეს მიმართ ანტიპათიას? არ მოგწონთ გარკვეული ადამიანი? რატომ? იტყვით, რომ იცნობთ ამ ადამიანს… გთხოვთ!, დააკვირდით მას, ცოდნა არასოდეს არის დაკვირვება; ნუ აურევთ ცოდნას დაკვირვებაში…

საკუთარ თავზე დაკვირვება, რომელიც ასი პროცენტით აქტიურია, საკუთარი თავის შეცვლის საშუალებაა, მაშინ როცა ცოდნა, რომელიც პასიურია, ასეთი არ არის.

რა თქმა უნდა, ცოდნა ყურადღების აქტი არ არის. ყურადღება, რომელიც მიმართულია საკუთარი თავისკენ, იმისკენ, რაც ჩვენში ხდება, არის რაღაც დადებითი, აქტიური…

იმ ადამიანის შემთხვევაში, რომლის მიმართაც ანტიპათია გაქვთ უბრალოდ ასე, იმიტომ, რომ მოგვინდა და ხშირად ყოველგვარი მიზეზის გარეშე, ადამიანი ამჩნევს აზრების სიმრავლეს, რომლებიც გროვდება გონებაში, ხმების ჯგუფს, რომლებიც საუბრობენ და ყვირიან უწესრიგოდ საკუთარ თავში, რას ამბობენ ისინი, უსიამოვნო ემოციებს, რომლებიც ჩვენში იღვიძებენ, უსიამოვნო გემოს, რომელსაც ეს ყველაფერი ტოვებს ჩვენს ფსიქიკაში და ა.შ., და ა.შ., და ა.შ.

ცხადია, ასეთ მდგომარეობაში ჩვენ ასევე ვაცნობიერებთ, რომ შინაგანად ძალიან ცუდად ვექცევით იმ ადამიანს, რომლის მიმართაც ანტიპათია გვაქვს.

მაგრამ ამ ყველაფრის დასანახად უდავოდ საჭიროა ყურადღება, რომელიც მიმართულია მიზანმიმართულად საკუთარი თავისკენ; არა პასიური ყურადღება.

დინამიური ყურადღება რეალურად მოდის დამკვირვებლის მხრიდან, ხოლო აზრები და ემოციები ეკუთვნის დაკვირვების ობიექტს.

ეს ყველაფერი გვაგებინებს, რომ ცოდნა არის რაღაც სრულიად პასიური და მექანიკური, აშკარა კონტრასტში საკუთარ თავზე დაკვირვებასთან, რომელიც არის შეგნებული აქტი.

ამით არ გვინდა ვთქვათ, რომ არ არსებობს საკუთარი თავის მექანიკური დაკვირვება, მაგრამ დაკვირვების ამ ტიპს არაფერი აქვს საერთო ფსიქოლოგიურ თვითდაკვირვებასთან, რომელსაც ჩვენ ვგულისხმობთ.

აზროვნება და დაკვირვება ასევე ძალიან განსხვავდება. ნებისმიერ სუბიექტს შეუძლია საკუთარ თავს უფლება მისცეს იფიქროს საკუთარ თავზე იმდენი, რამდენიც უნდა, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ის რეალურად აკვირდება საკუთარ თავს.

ჩვენ უნდა დავინახოთ სხვადასხვა „მე“-ები მოქმედებაში, აღმოვაჩინოთ ისინი ჩვენს ფსიქიკაში, გავიგოთ, რომ თითოეულ მათგანში არსებობს ჩვენივე ცნობიერების პროცენტი, ვინანოთ მათი შექმნა და ა.შ.

მაშინ წამოვიძახებთ. „მაგრამ რას აკეთებს ეს მე?“ „რას ამბობს?“ „რა უნდა?“ „რატომ მტანჯავს თავისი ვნებით?“, „თავისი რისხვით?“ და ა.შ., და ა.შ., და ა.შ.

მაშინ დავინახავთ საკუთარ თავში, აზრების, ემოციების, სურვილების, ვნებების, კერძო კომედიების, პირადი დრამების, შემუშავებული ტყუილების, გამოსვლების, საბაბების, მორბიდულობების, სიამოვნების სარეცლების, გარყვნილების სურათების მთელ ამ მატარებელს და ა.შ., და ა.შ., და ა.შ.

ხშირად ძილის წინ, გაღვიძებასა და ძილს შორის გარდამავალ მომენტში, ჩვენს საკუთარ გონებაში ვგრძნობთ სხვადასხვა ხმებს, რომლებიც ერთმანეთში საუბრობენ, ეს არის სხვადასხვა „მე“-ები, რომლებმაც ასეთ მომენტებში უნდა გაწყვიტონ ყოველგვარი კავშირი ჩვენი ორგანული მანქანის სხვადასხვა ცენტრთან, რათა შემდეგ ჩაიძირონ მოლეკულურ სამყაროში, „მეხუთე განზომილებაში“.