დამკვირვებელი და დაკვირვებული

ძალიან ნათელია და ძნელი გასაგები არ არის, რომ როდესაც ადამიანი იწყებს საკუთარი თავის სერიოზულად დაკვირვებას იმ თვალსაზრისით, რომ ის არ არის ერთი, არამედ ბევრი, ის ნამდვილად იწყებს მუშაობას ყველაფერზე, რაც მასშია ჩადებული.

შინაგანი თვითდაკვირვების სამუშაოსთვის დამაბრკოლებელია შემდეგი ფსიქოლოგიური დეფექტები: მიტომანია (დიდებულების მანია, საკუთარი თავის ღმერთად რწმენა), ეგოლატრია (მუდმივი მეს რწმენა; თაყვანისცემა ნებისმიერი სახის ალტერ-ეგოსადმი), პარანოია (ყოვლისმცოდნეობა, თავდაჯერებულობა, ქედმაღლობა, საკუთარი თავის უშეცდომოდ რწმენა, მისტიკური სიამაყე, ადამიანი, რომელმაც არ იცის სხვისი თვალსაზრისის დანახვა).

როდესაც გრძელდება აბსურდული რწმენით, რომ ხარ ერთი, რომ გაქვს მუდმივი მე, საკუთარ თავზე სერიოზული მუშაობა შეუძლებელზე მეტია. ვინც ყოველთვის თვლის, რომ ერთია, ვერასოდეს შეძლებს საკუთარი არასასურველი ელემენტებისგან გამოყოფას. ის თითოეულ აზრს, გრძნობას, სურვილს, ემოციას, ვნებას, სიყვარულს და ა.შ. განიხილავს, როგორც საკუთარი ბუნების განსხვავებულ, უცვლელ ფუნქციონალიზმს და სხვების წინაშეც კი იმართლებს თავს იმით, რომ ესა თუ ის პირადი ნაკლი მემკვიდრეობითია…

ვინც იღებს ბევრი მეს დოქტრინას, დაკვირვების საფუძველზე ხვდება, რომ თითოეული სურვილი, აზრი, მოქმედება, ვნება და ა.შ. შეესაბამება ამა თუ იმ განსხვავებულ მეს… შინაგანი თვითდაკვირვების ნებისმიერი ათლეტი ძალიან სერიოზულად მუშაობს საკუთარ თავში და ცდილობს საკუთარი ფსიქიკიდან მოიშოროს სხვადასხვა არასასურველი ელემენტები, რომლებიც მასშია ჩადებული…

თუ ადამიანი ჭეშმარიტად და ძალიან გულწრფელად იწყებს შინაგანად დაკვირვებას, ის ორად იყოფა: დამკვირვებლად და დაკვირვებულად. თუ ასეთი დაყოფა არ მოხდებოდა, ცხადია, რომ არასოდეს გადავდგამდით ნაბიჯს წინ თვითშემეცნების საოცარ გზაზე. როგორ შეგვეძლო საკუთარი თავისთვის დაკვირვება, თუ ვუშვებთ შეცდომას და არ გვინდა დავიყოთ დამკვირვებლად და დაკვირვებულად?

თუ ასეთი დაყოფა არ მოხდება, ცხადია, რომ არასოდეს გადავდგამდით ნაბიჯს წინ თვითშემეცნების გზაზე. უდავოდ, როდესაც ეს დაყოფა არ ხდება, ჩვენ ვაგრძელებთ იდენტიფიცირებას მრავალი მეს ყველა პროცესთან… ვინც იდენტიფიცირებულია მრავალი მეს სხვადასხვა პროცესთან, ყოველთვის არის გარემოებების მსხვერპლი.

როგორ შეუძლია შეცვალოს გარემოებები მას, ვინც საკუთარი თავი არ იცის? როგორ შეუძლია საკუთარი თავის შეცნობა მას, ვისაც არასოდეს დაუკვირვებია შინაგანად? როგორ შეუძლია ვინმეს საკუთარი თავისთვის დაკვირვება, თუ ის წინასწარ არ იყოფა დამკვირვებლად და დაკვირვებულად?

ახლა, ვერავინ დაიწყებს რადიკალურად შეცვლას, სანამ არ შეძლებს თქვას: “ეს სურვილი ცხოველი მეა, რომელიც უნდა აღმოიფხვრას”; “ეს ეგოისტური აზრი სხვა მეა, რომელიც მტანჯავს და რომლის დეზინტეგრირებაც მჭირდება”; “ეს გრძნობა, რომელიც გულს მტკენს, არის შემოჭრილი მე, რომელიც კოსმოსურ მტვრად უნდა ვაქციო”; და ა.შ. ბუნებრივია, ეს შეუძლებელია მათთვის, ვინც არასოდეს გაყოფილა დამკვირვებლად და დაკვირვებულად.

ვინც ყველა საკუთარ ფსიქოლოგიურ პროცესს განიხილავს, როგორც ერთი, ინდივიდუალური და მუდმივი მეს ფუნქციონალიზმს, იმდენად იდენტიფიცირებულია ყველა საკუთარ შეცდომასთან, იმდენად მჭიდროდ აქვს ისინი საკუთარ თავთან დაკავშირებული, რომ ამ მიზეზით დაკარგა მათი ფსიქიკიდან გამოყოფის უნარი. ცხადია, ასეთ ადამიანებს არასოდეს შეუძლიათ რადიკალურად შეცვლა, ისინი განწირულნი არიან სრულ კრახისთვის.