უარყოფითი აზრები

ღრმად და სრული ყურადღებით ფიქრი უცხოა ამ ინვოლუციური და დეკადენტური ეპოქისთვის. ინტელექტუალური ცენტრიდან წარმოიშობა სხვადასხვა აზრები, რომლებიც მომდინარეობს არა მუდმივი „მე“-დან, როგორც ეს უმეცარ განათლებულებს наивно ჰგონიათ, არამედ სხვადასხვა „მე“-დან თითოეულ ჩვენგანში.

როდესაც ადამიანი ფიქრობს, მტკიცედ სჯერა, რომ ის თავად და საკუთარი ნებით ფიქრობს. საწყალ ინტელექტუალურ ძუძუმწოვარს არ სურს გააცნობიეროს, რომ მრავალრიცხოვანი აზრები, რომლებიც მის გონებაში გადის, სათავეს იღებს სხვადასხვა „მე“-დან, რომლებსაც შიგნით ვატარებთ.

ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ არ ვართ ჭეშმარიტი მოაზროვნე ინდივიდები; რეალურად ჯერ კიდევ არ გვაქვს ინდივიდუალური გონება. თუმცა, თითოეული განსხვავებული „მე“, რომელსაც შიგნით ვატარებთ, იყენებს ჩვენს ინტელექტუალურ ცენტრს, იყენებს მას ყოველ ჯერზე, როცა შეუძლია იფიქროს. აბსურდული იქნებოდა ამა თუ იმ ნეგატიურ და საზიანო აზრთან გაიგივება და მისი საკუთრებად მიჩნევა.

ცხადია, ესა თუ ის ნეგატიური აზრი მომდინარეობს ნებისმიერი „მე“-დან, რომელმაც მოცემულ მომენტში ბოროტად გამოიყენა ჩვენი ინტელექტუალური ცენტრი. ნეგატიური აზრები სხვადასხვა სახისაა: ეჭვი, უნდობლობა, ცუდი განზრახვა სხვა ადამიანის მიმართ, ვნებიანი ეჭვიანობა, რელიგიური ეჭვიანობა, პოლიტიკური ეჭვიანობა, ეჭვიანობა მეგობრობაზე ან ოჯახურ ტიპზე, სიხარბე, ვნება, შურისძიება, რისხვა, სიამაყე, შური, სიძულვილი, წყენა, ქურდობა, მრუშობა, სიზარმაცე, სიხარბე და ა.შ., და ა.შ., და ა.შ.

რეალურად იმდენი ფსიქოლოგიური ნაკლი გვაქვს, რომ ფოლადის სასახლე და ათასი ენა რომ გვქონდეს სალაპარაკოდ, სრულად ვერ შევძლებდით მათ ჩამოთვლას. ზემოთქმულის შედეგად ან კორელაციად, უაზროა ნეგატიურ აზრებთან გაიგივება.

რადგან შეუძლებელია მიზეზის გარეშე შედეგის არსებობა, საზეიმოდ ვაცხადებთ, რომ აზრი თავისთავად, სპონტანური წარმოშობით ვერასოდეს იარსებებდა… აზროვნებასა და აზრს შორის ურთიერთობა აშკარაა; თითოეულ ნეგატიურ აზრს განსხვავებული მოაზროვნე აქვს სათავედ.

თითოეულ ჩვენგანში იმდენი ნეგატიური მოაზროვნეა, რამდენიც ამავე სახის აზრი. ამ საკითხს „მოაზროვნეებისა და აზრების“ პლურალიზებული კუთხით რომ შევხედოთ, ხდება ისე, რომ თითოეული „მე“, რომელსაც ჩვენს ფსიქიკაში ვატარებთ, ნამდვილად განსხვავებული მოაზროვნეა.

უდავოა, თითოეულ ჩვენგანში ძალიან ბევრი მოაზროვნეა; თუმცა, თითოეული მათგანი, მიუხედავად იმისა, რომ მხოლოდ ნაწილია, თავს ყველაფრად თვლის მოცემულ მომენტში… მითომანები, ეგოლატრები, ნარცისები, პარანოიდები არასოდეს მიიღებენ „მოაზროვნეთა სიმრავლის“ თეზისს, რადგან ზედმეტად უყვართ საკუთარი თავი, თავს გრძნობენ „ტარზანის მამად“ ან „წიწილების დედად“…

როგორ შეუძლიათ ასეთ არანორმალურ ადამიანებს მიიღონ იდეა, რომ არ გააჩნიათ ინდივიდუალური, გენიალური, საოცარი გონება?… თუმცა, ასეთი „გონიერები“ საკუთარ თავზე საუკეთესოს ფიქრობენ და არისტიპუსის ტანსაცმლითაც კი იმოსებიან, სიბრძნისა და თავმდაბლობის საჩვენებლად…

საუკუნეების ლეგენდა მოგვითხრობს, რომ არისტიპუსმა, სიბრძნისა და თავმდაბლობის საჩვენებლად, ლაქებითა და ნახვრეტებით სავსე ძველი ტანსაცმელი ჩაიცვა; მარჯვენა ხელით ფილოსოფიის კვერთხი მოიჭირა და ათენის ქუჩებში გაიარა… ამბობენ, როდესაც სოკრატემ ის დაინახა, ხმამაღლა წამოიძახა: „ოჰ, არისტიპუს, შენი ამაოება შენი სამოსის ნახვრეტებიდან ჩანს!“.

ვინც მუდმივად არ ცხოვრობს სიახლის სიფხიზლის, აღქმის სიფხიზლის მდგომარეობაში და ფიქრობს, რომ ფიქრობს, ადვილად იდენტიფიცირდება ნებისმიერ ნეგატიურ აზრთან. ამის შედეგად, სამწუხაროდ, აძლიერებს შესაბამისი აზრის ავტორის, „უარყოფითი მე“-ს ბოროტ ძალას.

რაც უფრო მეტად ვთანხმდებით ნეგატიურ აზრს, მით უფრო მეტად ვიქნებით შესაბამისი „მე“-ს მონები, რომელიც მას ახასიათებს. რაც შეეხება გნოსისს, საიდუმლო გზას, საკუთარ თავზე მუშაობას, ჩვენი განსაკუთრებული ცდუნებები სწორედ იმ „მე“-ებშია, რომლებსაც სძულთ გნოსისი, ეზოთერული სამუშაო, რადგან მათ იციან, რომ მათი არსებობა ჩვენს ფსიქიკაში სასიკვდილოდ არის დამუქრებული გნოსისითა და სამუშაოთი.

ეს „უარყოფითი მე“-ები და მოჩხუბრები ადვილად იპყრობენ ჩვენს ინტელექტუალურ ცენტრში შენახულ გარკვეულ გონებრივ კუთხეებს და თანმიმდევრულად წარმოშობენ მავნე და საზიანო მენტალურ დინებებს. თუ მივიღებთ ამ აზრებს, ამ „უარყოფით მე“-ებს, რომლებიც მოცემულ მომენტში აკონტროლებენ ჩვენს ინტელექტუალურ ცენტრს, მაშინ ვერ შევძლებთ მათ შედეგებს თავის დაღწევას.

არასოდეს უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ყველა „უარყოფითი მე“ „თვითმოტყუვდება“ და „მოატყუებს“, დასკვნა: იტყუება. ყოველ ჯერზე, როდესაც უეცრად ვგრძნობთ ძალის დაკარგვას, როდესაც მაძიებელი იმედგაცრუებულია გნოსისის, ეზოთერული სამუშაოს გამო, როდესაც კარგავს ენთუზიაზმს და ტოვებს საუკეთესოს, ცხადია, რომ ის მოტყუებულია რაიმე უარყოფითი მე-ს მიერ.

„მრუშობის უარყოფითი მე“ ანადგურებს კეთილშობილურ ოჯახებს და შვილებს უბედურებს. „ეჭვიანობის უარყოფითი მე“ ატყუებს ერთმანეთის მოყვარულ არსებებს და ანადგურებს მათ ბედნიერებას. „მისტიკური სიამაყის უარყოფითი მე“ ატყუებს გზის ერთგულებს და ეს უკანასკნელნი, თავს ბრძენებად გრძნობენ, სძულთ თავიანთი მოძღვარი ან ღალატობენ მას…

უარყოფითი მე მიმართავს ჩვენს პირად გამოცდილებას, ჩვენს მოგონებებს, ჩვენს საუკეთესო მისწრაფებებს, ჩვენს გულწრფელობას და, ამ ყველაფრის მკაცრი შერჩევის გზით, წარმოადგენს რაღაცას ცრუ შუქზე, რაღაცას, რაც აჯადოებს და მოდის წარუმატებლობა… თუმცა, როდესაც ადამიანი აღმოაჩენს „მე“-ს მოქმედებაში, როდესაც ისწავლის სიფხიზლის მდგომარეობაში ცხოვრებას, ასეთი მოტყუება შეუძლებელი ხდება…