დაბრუნება და განმეორებადობა

ადამიანი არის ის, რაც არის მისი ცხოვრება. თუ ადამიანი არაფერს ცვლის საკუთარ თავში, თუ რადიკალურად არ გარდაქმნის თავის ცხოვრებას, თუ არ მუშაობს საკუთარ თავზე, ის საცოდავად კარგავს დროს.

სიკვდილი არის დაბრუნება მისი ცხოვრების საწყისშივე, ხელახლა გამეორების შესაძლებლობით.

ბევრი რამ ითქვა ფსევდო-ეზოთერულ და ფსევდო-ოკულტურ ლიტერატურაში ზედიზედ სიცოცხლეებზე, უმჯობესია ვიზრუნოთ ზედიზედ არსებობებზე.

თითოეული ჩვენგანის ცხოვრება ყველა დროით ყოველთვის ერთი და იგივეა, რომელიც მეორდება არსებობიდან არსებობამდე, უთვალავი საუკუნის განმავლობაში.

უდავოდ ვაგრძელებთ ჩვენი შთამომავლების თესლში; ეს უკვე დამტკიცებულია.

თითოეული ჩვენგანის ცხოვრება კონკრეტულად არის ცოცხალი ფილმი, რომელსაც სიკვდილის შემდეგ მივიტანთ მარადისობაში.

თითოეულ ჩვენგანს მიაქვს თავისი ფილმი და კვლავ მოაქვს, რათა კვლავ აჩვენოს ახალი არსებობის ეკრანზე.

დრამების, კომედიებისა და ტრაგედიების გამეორება რეციდივის კანონის ფუნდამენტური აქსიომაა.

ყოველ ახალ არსებობაში ყოველთვის მეორდება იგივე გარემოებები. ასეთი ყოველთვის განმეორებადი სცენების მსახიობები არიან ის ხალხი, რომლებიც ცხოვრობენ ჩვენს შიგნით, „მე“.

თუ დავშლით იმ მსახიობებს, იმ „მე“-ებს, რომლებიც წარმოშობენ ჩვენი ცხოვრების ყოველთვის განმეორებად სცენებს, მაშინ ასეთი გარემოებების გამეორება შეუძლებელი გახდება.

ცხადია, მსახიობების გარეშე სცენები ვერ იქნება; ეს არის რაღაც უდავო, უარყოფითი.

აი, როგორ შეგვიძლია გავთავისუფლდეთ დაბრუნებისა და განმეორების კანონებისგან; ასე შეგვიძლია ჭეშმარიტად გავთავისუფლდეთ.

ცხადია, თითოეული პერსონაჟი („მე“), რომელსაც ვატარებთ ჩვენს შიგნით, იმეორებს არსებობიდან არსებობამდე ერთსა და იმავე როლს; თუ დავშლით, თუ მსახიობი მოკვდება, როლი დასრულდება.

სერიოზულად დავფიქრდებით რეციდივის კანონზე ან სცენების გამეორებაზე ყოველ დაბრუნებაში, ჩვენ აღმოვაჩენთ ამ საკითხის საიდუმლო ზამბარებს ინტიმური თვითდაკვირვებით.

თუ გასულ არსებობაში ოცდახუთი (25) წლის ასაკში გვქონდა სასიყვარულო თავგადასავალი, ეჭვგარეშეა, რომ ასეთი ვალდებულების „მე“ მოძებნის თავისი ოცნებების ქალბატონს ახალი არსებობის ოცდახუთ (25) წელს.

თუ ქალბატონი მაშინ მხოლოდ თხუთმეტი (15) წლის იყო, ასეთი თავგადასავლის „მე“ მოძებნის თავის საყვარელს ახალ არსებობაში იმავე სამართლიან ასაკში.

ნათელია იმის გაგება, რომ ორივე „მე“, როგორც მისი, ისე მისი, ტელეპათიურად ეძებენ ერთმანეთს და კვლავ ხვდებიან, რათა გაიმეორონ იგივე სასიყვარულო თავგადასავალი გასული არსებობისა…

ორი მტერი, რომლებიც სასიკვდილოდ იბრძოდნენ გასულ არსებობაში, კვლავ მოძებნიან ერთმანეთს ახალ არსებობაში, რათა გაიმეორონ თავიანთი ტრაგედია შესაბამის ასაკში.

თუ ორ ადამიანს ჰქონდათ დავა უძრავ ქონებაზე ორმოცი (40) წლის ასაკში გასულ არსებობაში, იმავე ასაკში ისინი ტელეპათიურად მოძებნიან ერთმანეთს ახალ არსებობაში, რათა გაიმეორონ იგივე.

თითოეულ ჩვენგანში ცხოვრობს ბევრი ხალხი ვალდებულებებით სავსე; ეს უდავოა.

ქურდს შიგნით ატარებს ქურდების გამოქვაბული სხვადასხვა დანაშაულებრივი ვალდებულებებით. მკვლელს შიგნით ატარებს მკვლელების „კლუბი“, ხოლო თავაშვებულს ფსიქიკაში ატარებს „გაცნობის სახლი“.

ყველაზე სერიოზული ის არის, რომ ინტელექტმა არ იცის ასეთი ხალხის ან „მე“-ების არსებობა საკუთარ თავში და ისეთი ვალდებულებების არსებობა, რომლებიც ფატალურად სრულდება.

ყველა ეს ვალდებულება „მე“-ებისა, რომლებიც ჩვენში ბინადრობენ, ხდება ჩვენი გონების ქვემოთ.

ეს არის ფაქტები, რომლებიც არ ვიცით, რაღაცეები, რაც დაგვემართა, მოვლენები, რომლებიც ხდება ქვეცნობიერში და არაცნობიერში.

სამართლიანად გვითხრეს, რომ ყველაფერი გვემართება ისე, თითქოს წვიმს ან ჭექა-ქუხილია.

მართლაც, ჩვენ გვაქვს ილუზია, რომ ვაკეთებთ, მაგრამ არაფერს ვაკეთებთ, ეს ხდება ჩვენთან, ეს არის ფატალური, მექანიკური…

ჩვენი პიროვნება მხოლოდ სხვადასხვა ადამიანების („მე“) ინსტრუმენტია, რომლის საშუალებითაც თითოეული ეს ხალხი („მე“) ასრულებს თავის ვალდებულებებს.

ჩვენი შემეცნებითი უნარის ქვემოთ ბევრი რამ ხდება, სამწუხაროდ, არ ვიცით რა ხდება ჩვენი საწყალი გონების ქვემოთ.

ჩვენ გვგონია, რომ ბრძენები ვართ, როცა სინამდვილეში არც კი ვიცით, რომ არ ვიცით.

ჩვენ საწყალი მორები ვართ, რომლებიც მიათრევს არსებობის ზღვის გააფთრებულ ტალღებს.

ამ უბედურებიდან, ამ უგონობიდან, იმ საწყალი მდგომარეობიდან გამოსვლა, რომელშიც ვიმყოფებით, მხოლოდ საკუთარ თავში სიკვდილით არის შესაძლებელი…

როგორ გავიღვიძებდით სიკვდილის გარეშე? მხოლოდ სიკვდილით მოდის ახალი! თუ ჩანასახი არ მოკვდება, მცენარე არ იბადება.

ვინც ჭეშმარიტად იღვიძებს, ამ მიზეზით იძენს თავისი ცნობიერების სრულ ობიექტურობას, ავთენტურ განათლებას, ბედნიერებას…