Қараңғылық

Біздің заманымыздың ең қиын мәселелерінің бірі - теориялардың күрделі лабиринті.

Шынында да, бүгінгі таңда псевдоэзотерикалық және псевдооккульттік мектептер барлық жерде көбейіп кетті.

Жандарды, кітаптарды және теорияларды сату қорқынышты, соншама қарама-қайшы пікірлердің өрмегінде шынайы құпия жолды таба алатын адам сирек кездеседі.

Бұл жағдайдағы ең ауыры - интеллектуалдық қызығушылық; ақылға келгеннің бәрін интеллектуалдық тұрғыдан қоректендіруге деген ұмтылыс бар.

Интеллектінің қаңғыбастары енді кітап базарларында кең таралған субъективті және жалпы сипаттағы кітаптармен қанағаттанбайды, бірақ енді, ең сорақысы, олар барлық жерде арам шөп сияқты көп болатын арзан псевдоэзотеризммен және псевдооккультизммен де тойып, ас қорытуын бұзады.

Осы жаргондардың барлығының нәтижесі - интеллектінің алаяқтарының шатасуы мен бағдарсыздығы.

Маған үнемі түрлі хаттар мен кітаптар келіп түседі; жіберушілер, әдеттегідей, маған бұл немесе басқа мектеп туралы, ол немесе басқа кітап туралы сұрақтар қояды, мен тек келесі жауапты қайтарамын: Ақылдың бос әуресін қойыңыз; Сізге басқалардың өмірі қызық болмауы керек, қызығушылықтың жануарлық менін жойыңыз, Сізге басқа мектептер қызық болмауы керек, байсалды болыңыз, өзіңізді таныңыз, өзіңізді зерттеңіз, өзіңізді бақылаңыз, т.б., т.б., т.б.

Шынында да, маңыздысы - ақылдың барлық деңгейінде өзіңді терең тану.

Қараңғылық - бейсаналық; жарық - сана; біз жарықтың қараңғылығымызға енуіне мүмкіндік беруіміз керек; әрине, жарықтың қараңғылықты жеңуге күші бар.

Өкінішке орай, адамдар өз ақылдарының сасық және лас ортасына өздерін қамап, сүйікті Эголарына табынады.

Адамдар өз өмірлеріне ие емес екенін түсінгісі келмейді, әрине, әр адамды ішінен көптеген басқа адамдар басқарады, мен ішімізде алып жүрген мендердің көптігіне баса назар аударғым келеді.

Әрбір меніміз біздің ақыл-ойымызға не ойлау керектігін, аузымызға не айту керектігін, жүрегімізге не сезу керектігін салады.

Бұл жағдайда адамдық тұлға орган машинасының басты орталықтарын бақылау үшін таласатын және жоғарғы бақылауға ұмтылатын әртүрлі адамдар басқаратын роботтан басқа ештеңе емес.

Ақиқаттың атынан біз қате түрде адам деп аталатын кедей интеллектуалды жануар, өзін өте теңдестірілген деп санаса да, психологиялық теңгерімсіздікте өмір сүреді деп салтанатты түрде мәлімдеуіміз керек.

Интеллектуалды сүтқоректі ешбір жағдайда бір жақты емес, егер солай болса, теңдестірілген болар еді.

Интеллектуалды жануар, өкінішке орай, көп жақты, және бұл дәлелденген.

Рационалды гуманоид қалайша теңдестірілген бола алады? Кемелді тепе-теңдік болу үшін саналы ояу болу керек.

Өзімізге бұрыштан емес, толық орталықтан бағытталған сананың жарығы ғана қарама-қайшылықтарды, психологиялық қайшылықтарды жойып, бізде шынайы ішкі тепе-теңдікті орната алады.

Егер біз ішімізде алып жүрген мендердің барлығын ерітсек, сананың оянуы келеді, ал салдарынан өз психикамыздың шынайы тепе-теңдігі келеді.

Өкінішке орай, адамдар өздерінің қандай бейсаналы күйде өмір сүретінін түсінгісі келмейді; олар қатты ұйықтайды.

Егер адамдар ояу болса, әрқайсысы өз жақындарын өз бойында сезінер еді.

Егер адамдар ояу болса, біздің жақындарымыз бізді өз ішінде сезінер еді.

Сонда, әрине, соғыстар болмас еді және бүкіл жер беті шынымен жұмақ болар еді.

Сананың жарығы, бізге шынайы психологиялық тепе-теңдікті бере отырып, әр нәрсені өз орнына қояды, ал бұрын бізбен тығыз қақтығысқа түскен нәрсе, іс жүзінде өзінің тиісті орнында қалады.

Бұқараның бейсаналығы соншалықты, олар тіпті жарық пен сана арасындағы байланысты таба алмайды.

Даусыз, жарық пен сана - бір нәрсенің екі жағы; жарық бар жерде сана бар.

Бейсаналық - қараңғылық, ал соңғысы біздің ішімізде бар.

Тек психологиялық өзін-өзі бақылау арқылы біз жарықтың өз қараңғылығымызға енуіне мүмкіндік береміз.

“Жарық қараңғылыққа келді, бірақ қараңғылық оны түсінбеді”.