Әңгіме

Ішкі әңгімені және оның қайдан шыққанын нақты байқау шұғыл, кешіктіруге болмайтын, кейінге қалдыруға болмайтын нәрсе.

Дұрыс емес ішкі әңгіме қазіргі уақыттағы және болашақтағы көптеген үйлесімсіз және жағымсыз психикалық күйлердің “Себептердің себебі” екендігі сөзсіз.

Әрине, сыртқы әлемде көрінетін бос, мәнсіз сөздер, екіұшты әңгімелер және жалпы барлық зиянды, зарарлы, абсурдтық әңгімелер дұрыс емес ішкі әңгімеден бастау алады.

Гнозисте ішкі тыныштықтың эзотерикалық тәжірибесі бар екені белгілі; мұны “Үшінші палатаның” шәкірттері біледі.

Ішкі тыныштық өте нақты және анық нәрсеге қатысты болуы керек екенін толық айқындықпен айту артық болмас.

Ойлау процесі ішкі терең медитация кезінде әдейі тоқтатылғанда, ішкі тыныштыққа қол жеткізіледі; бірақ біз қазіргі тарауда түсіндіргіміз келетін нәрсе бұл емес.

Ішкі тыныштыққа қол жеткізу үшін “ақыл-ойды босату” немесе “оны ақ қылу” да біз қазір осы абзацтарда түсіндіруге тырыспаймыз.

Біз айтып отырған ішкі тыныштықты тәжірибелеу дегеніміз ақыл-ойға бір нәрсенің енуіне жол бермеу дегенді білдірмейді.

Біз қазір ішкі тыныштықтың мүлдем басқа түрі туралы айтып отырмыз. Бұл жалпы, анық емес нәрсе емес…

Біз ішкі тыныштықты ақыл-ойда бар нәрсеге, адамға, оқиғаға, өзіңіздің немесе басқаның ісіне, бізге айтылған нәрсеге, пәленше не істегеніне және т.б. қатысты тәжірибелегіміз келеді, бірақ оны ішкі тілмен, жақын әңгімемен қозғамаймыз…

Сыртқы тілмен ғана емес, сонымен қатар құпия, ішкі тілмен де үндемеуді үйрену ерекше, керемет.

Көптеген адамдар сырттай үнсіз, бірақ ішкі тілімен жақынын тірідей сыпырады. Улы және зұлым ішкі әңгіме ішкі шатасуды тудырады.

Егер сіз дұрыс емес ішкі әңгімені байқасаңыз, оның жартылай шындықтардан немесе бір-бірімен азды-көпті дұрыс емес байланыста болатын шындықтардан немесе бір нәрсе қосылған немесе алынып тасталғанын көресіз.

Өкінішке орай, біздің эмоционалдық өміріміз тек “өзіне жанашырлыққа” негізделген.

Сорға қарай, біз тек өзімізге, өзіміздің “сүйікті Эгомызға” жанашырлық танытамыз, ал бізге жанашырлық танытпайтындарға антипатия және тіпті жек көрушілік сезінеміз.

Біз өзімізді тым жақсы көреміз, біз жүз пайыз нарцисміз, бұл даусыз, жоққа шығаруға болмайды.

Біз “өзіне жанашырлыққа” қамалып тұрғанда, Сердің кез келген дамуы мүмкін еместей болып көрінеді.

Біз басқаның көзқарасын көруді үйренуіміз керек. Басқалардың орнына өзімізді қоя білу өте маңызды.

“Сонымен, адамдардың сендерге не істегенін қаласаңдар, сендер де оларға соны істеңдер”. (Матай: VII, 12)

Бұл зерттеулердегі ең маңыздысы - адамдардың бір-біріне іштей және көрінбей қалай қарым-қатынас жасайтыны.

Өкінішке орай, біз өте сыпайы, тіпті кейде шынайы болсақ та, көрінбейтін және іштей бір-бірімізге өте жаман қарайтынымызға күмән жоқ.

Сырттай өте мейірімді адамдар өздерінің жақындарын күн сайын өздерінің құпия үңгіріне сүйреп апарады, олармен қалағанын жасайды. (Қорлау, келемеждеу, мазақ ету және т.б.)