ការបកប្រែដោយស្វ័យប្រវត្តិ
ជំពូកនេះត្រូវបានបកប្រែដោយស្វ័យប្រវត្តិពីភាសាអេស្ប៉ាញដើម។ វាមិនទាន់បានឆ្លងកាត់ការពិនិត្យដោយមនុស្សនៅឡើយទេ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ជួយក្នុងការពិនិត្យ សូមទាក់ទងមកយើងដោយចុចនៅទីនេះ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់
ចាប់តាំងពីកៅអីសាលារៀនមក សិស្សប្រុសស្រីត្រូវតែយល់យ៉ាងស៊ីជម្រៅអំពីអ្វីដែលហៅថា ស្នេហា។
ការភ័យខ្លាចនិងការពឹងផ្អែក តែងត្រូវបានគេច្រឡំថាជា ស្នេហា ប៉ុន្តែពួកគេមិនមែនជា ស្នេហា ទេ។
សិស្សប្រុសស្រី គឺពឹងផ្អែកលើឪពុកម្ដាយនិងគ្រូរបស់ខ្លួន ហើយជាការពិតដែលពួកគេគោរពនិងខ្លាចពួកគេក្នុងពេលតែមួយ។
ក្មេងប្រុសស្រី យុវជនប្រុសស្រី គឺពឹងផ្អែកលើឪពុកម្ដាយចំពោះសម្លៀកបំពាក់ អាហារ លុយ កន្លែងស្នាក់នៅជាដើម ហើយច្បាស់ណាស់ថា ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាព ពួកគេដឹងថាពួកគេពឹងផ្អែកលើឪពុកម្ដាយ ហេតុនេះហើយបានជាពួកគេគោរពនិងថែមទាំងខ្លាចពួកគេ ប៉ុន្តែនោះមិនមែនជា ស្នេហា ទេ។
ជាឧទាហរណ៍នៃអ្វីដែលយើងកំពុងតែនិយាយ យើងអាចផ្ទៀងផ្ទាត់បានយ៉ាងច្បាស់ថា ក្មេងប្រុសស្រី យុវជនប្រុសស្រីគ្រប់រូប គឺមានទំនុកចិត្តលើមិត្តភក្ដិនៅសាលារៀនរបស់ខ្លួនច្រើនជាងឪពុកម្ដាយខ្លួនទៅទៀត។
ជាការពិត ក្មេងប្រុសស្រី យុវជនប្រុសស្រី និយាយជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្លួននូវរឿងផ្ទាល់ខ្លួនដែលពួកគេមិនដែលនិយាយជាមួយឪពុកម្ដាយខ្លួនឡើយ។
នោះកំពុងតែបង្ហាញយើងថា មិនមានទំនុកចិត្តពិតប្រាកដរវាងកូននិងឪពុកម្ដាយ គឺមិនមាន ស្នេហា ពិតប្រាកដទេ។
វាជាការចាំបាច់ជាបន្ទាន់ដើម្បីយល់ថា មានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំងរវាង ស្នេហា និងអ្វីដែលជា ការគោរព ការភ័យខ្លាច ការពឹងផ្អែក ការព្រួយខ្លាច។
វាជាការចាំបាច់ជាបន្ទាន់ដើម្បីដឹងពីរបៀបគោរពឪពុកម្ដាយនិងគ្រូរបស់យើង ប៉ុន្តែកុំច្រឡំការគោរពជាមួយ ស្នេហា។
ការគោរពនិង ស្នេហា ត្រូវតែទាក់ទងគ្នាយ៉ាងជិតស្និទ្ធ ប៉ុន្តែយើងមិនត្រូវច្រឡំមួយជាមួយមួយផ្សេងទៀតទេ។
ឪពុកម្ដាយខ្លាចចំពោះកូនរបស់ខ្លួន ប្រាថ្នាចង់បានអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់ពួកគេ អាជីពល្អ អាពាហ៍ពិពាហ៍ល្អ ការការពារជាដើម ហើយច្រឡំការភ័យខ្លាចនោះជាមួយ ស្នេហា ពិតប្រាកដ។
វាក្លាយជាការចាំបាច់ដើម្បីយល់ថា បើគ្មាន ស្នេហា ពិតប្រាកដទេ គឺមិនអាចទៅរួចទេដែលឪពុកម្ដាយនិងគ្រូអាចណែនាំមនុស្សជំនាន់ថ្មីដោយឈ្លាសវៃ ទោះបីជាមានចេតនាល្អយ៉ាងណាក៏ដោយ។
ផ្លូវដែលនាំទៅរក ទីជ្រៅបំផុត ត្រូវបានក្រាលដោយចេតនាល្អជាច្រើន។
យើងឃើញករណីដែលគេស្គាល់ទូទាំងពិភពលោកនៃ “យុវជនបះបោរដោយគ្មានហេតុផល”។ នេះគឺជាជំងឺរាតត្បាតផ្លូវចិត្តដែលបានរីករាលដាលពាសពេញពិភពលោក។ មនុស្សជាច្រើននៃ “ក្មេងល្អ” គឺស្រឡាញ់ដោយឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេយ៉ាងខ្លាំង គឺត្រូវបានថ្នាក់ថ្នមយ៉ាងខ្លាំង គឺត្រូវបានស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង ប្លន់អ្នកដំណើរដែលគ្មានទីពឹង វាយនិងរំលោភស្ត្រី លួច គប់ដុំថ្ម ដើរជាក្រុមបង្កការខូចខាតគ្រប់ទីកន្លែង ខ្វះការគោរពគ្រូនិងឪពុកម្ដាយជាដើម។
“យុវជនបះបោរដោយគ្មានហេតុផល” គឺជាផលិតផលនៃការខ្វះ ស្នេហា ពិតប្រាកដ។
កន្លែងដែលមាន ស្នេហា ពិតប្រាកដ មិនអាចមាន “យុវជនបះបោរដោយគ្មានហេតុផល” ទេ។
ប្រសិនបើឪពុកម្ដាយស្រឡាញ់កូនរបស់ខ្លួនដោយពិតប្រាកដ ពួកគេនឹងដឹងពីរបៀបណែនាំពួកគេដោយឆ្លាតវៃ ហើយនោះនឹងមិនមាន “យុវជនបះបោរដោយគ្មានហេតុផល” ទេ។
យុវជនបះបោរដោយគ្មានហេតុផល គឺជាផលិតផលនៃការណែនាំមិនល្អ។
ឪពុកម្ដាយមិនមាន ស្នេហា គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីលះបង់ខ្លួនឯងពិតប្រាកដដើម្បីណែនាំកូនរបស់ខ្លួនដោយឈ្លាសវៃឡើយ។
ឪពុកម្ដាយសម័យទំនើបគិតតែពីលុយនិងឲ្យកូនកាន់តែច្រើនឡើងៗ និងឡានម៉ូដែលចុងក្រោយ និងសម្លៀកបំពាក់ទាន់សម័យចុងក្រោយជាដើម ប៉ុន្តែមិនស្រឡាញ់ដោយពិតប្រាកដទេ គឺមិនដឹងពីរបៀបស្រឡាញ់ ហើយហេតុនេះហើយបានជា “យុវជនបះបោរដោយគ្មានហេតុផល”។
ភាពរាក់កម្រិតនៃសម័យកាលនេះ គឺដោយសារតែការខ្វះ ស្នេហា ពិតប្រាកដ។
ជីវិតសម័យទំនើប គឺដូចជាថ្លុកទឹកដែលគ្មានជម្រៅ គ្មានជម្រៅជ្រៅ។
នៅក្នុងបឹងជ្រៅនៃជីវិត សត្វជាច្រើនអាចរស់នៅបាន ត្រីជាច្រើន ប៉ុន្តែថ្លុកទឹកដែលស្ថិតនៅតាមដងផ្លូវ ឆាប់ស្ងួតហួតហែងដោយសារកម្ដៅថ្ងៃខ្លាំង ហើយពេលនោះ អ្វីដែលនៅសល់គឺដីភក់ ការរលួយ ភាពអាក្រក់។
វាមិនអាចទៅរួចទេក្នុងការយល់ពីភាពស្រស់ស្អាតនៃជីវិតក្នុងភាពអស្ចារ្យទាំងស្រុងរបស់វា ប្រសិនបើយើងមិនបានរៀនពីរបៀបស្រឡាញ់ទេ។
មនុស្សច្រឡំការគោរពនិងការភ័យខ្លាចជាមួយអ្វីដែលគេហៅថា ស្នេហា។
យើងគោរពថ្នាក់លើរបស់យើង ហើយខ្លាចពួកគេ ហើយពេលនោះយើងជឿថាយើងស្រឡាញ់ពួកគេ។
ក្មេងៗខ្លាចឪពុកម្ដាយនិងគ្រូរបស់ខ្លួន ហើយគោរពពួកគេ ហើយពេលនោះជឿថាពួកគេស្រឡាញ់ពួកគេ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ ពួកគេគ្រាន់តែខ្លាចពួកគេប៉ុណ្ណោះ។
ក្មេងប្រុសខ្លាចរំពាត់ ឧបករណ៍វាយកូនក្មេង ការទទួលបានពិន្ទុមិនល្អ ការស្ដីបន្ទោសនៅផ្ទះ ឬនៅសាលារៀនជាដើម ហើយពេលនោះជឿថាស្រឡាញ់ឪពុកម្ដាយនិងគ្រូរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ ពួកគេគ្រាន់តែខ្លាចពួកគេប៉ុណ្ណោះ។
យើងពឹងផ្អែកលើការងារ លើថៅកែ យើងខ្លាចភាពក្រីក្រ ការបាត់បង់ការងារ ហើយពេលនោះយើងជឿថាយើងស្រឡាញ់ថៅកែ ហើយថែមទាំងមើលថែផលប្រយោជន៍របស់គាត់ ថែរក្សាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ ប៉ុន្តែនោះមិនមែនជា ស្នេហា ទេ នោះគឺជាការភ័យខ្លាច។
មនុស្សជាច្រើនមានការភ័យខ្លាចក្នុងការគិតដោយខ្លួនឯងអំពីអាថ៌កំបាំងនៃជីវិតនិងសេចក្ដីស្លាប់ ការភ័យខ្លាចក្នុងការសួររក ស្រាវជ្រាវ យល់ សិក្សាជាដើម ហើយពេលនោះឧទានថា ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះ ហើយនោះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ!
ពួកគេជឿថាពួកគេស្រឡាញ់ព្រះ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ ពួកគេមិនស្រឡាញ់ទេ គឺខ្លាច។
នៅក្នុងសម័យសង្គ្រាម ប្រពន្ធមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគោរពប្ដីរបស់ខ្លួនជាងពេលណាៗទាំងអស់ ហើយប្រាថ្នាចង់បានការត្រឡប់មកផ្ទះរបស់គាត់វិញដោយអន្ទះសាជាខ្លាំង ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ នាងមិនស្រឡាញ់គាត់ទេ គឺគ្រាន់តែខ្លាចក្នុងការបាត់បង់ប្ដីប៉ុណ្ណោះ គ្មានការការពារជាដើម។
ទាសភាពផ្លូវចិត្ត ការពឹងផ្អែក ការពឹងផ្អែកលើនរណាម្នាក់ មិនមែនជា ស្នេហា ទេ។ វាគ្រាន់តែជាការភ័យខ្លាចប៉ុណ្ណោះ ហើយនោះគឺជាអ្វីទាំងអស់។
ក្មេងប្រុសក្នុងការសិក្សារបស់ខ្លួនពឹងផ្អែកលើ គ្រូ ឬ គ្រូស្រី ហើយច្បាស់ណាស់ថាខ្លាចការបណ្ដេញ ការទទួលបានពិន្ទុមិនល្អ ការស្ដីបន្ទោស ហើយជាញឹកញាប់ជឿថាខ្លួនស្រឡាញ់គាត់ ប៉ុន្តែអ្វីដែលកើតឡើងគឺខ្លាចគាត់។
នៅពេលដែលប្រពន្ធកំពុងតែសម្រាលកូន ឬស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៃការស្លាប់ដោយសារជំងឺណាមួយ ប្ដីជឿថាខ្លួនស្រឡាញ់នាងខ្លាំងជាង ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ អ្វីដែលកើតឡើងគឺខ្លាចក្នុងការបាត់បង់នាង ពឹងផ្អែកលើនាងក្នុងរឿងជាច្រើន ដូចជា អាហារ ការរួមភេទ ការបោកសម្លៀកបំពាក់ ការថ្នាក់ថ្នមជាដើម ហើយខ្លាចក្នុងការបាត់បង់នាង។ នោះមិនមែនជា ស្នេហា ទេ។
មនុស្សគ្រប់រូបនិយាយថា គោរពមនុស្សគ្រប់រូប ប៉ុន្តែមិនមែនដូច្នោះទេ គឺកម្រណាស់ក្នុងការរកឃើញនរណាម្នាក់ក្នុងជីវិតដែលដឹងពីរបៀបស្រឡាញ់ដោយពិតប្រាកដ។
ប្រសិនបើឪពុកម្ដាយស្រឡាញ់កូនរបស់ខ្លួនដោយពិតប្រាកដ ប្រសិនបើកូនស្រឡាញ់ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួនដោយពិតប្រាកដ ប្រសិនបើគ្រូស្រឡាញ់សិស្សប្រុសស្រីរបស់ខ្លួនដោយពិតប្រាកដ នោះនឹងមិនអាចមានសង្គ្រាមបានទេ។ សង្គ្រាមនឹងមិនអាចទៅរួចទេមួយរយភាគរយ។
អ្វីដែលកើតឡើងគឺថា មនុស្សមិនបានយល់ពីអ្វីដែលជា ស្នេហា ហើយការភ័យខ្លាចទាំងអស់និងទាសភាពផ្លូវចិត្តទាំងអស់ និងចំណង់ចំណូលចិត្តទាំងអស់ជាដើម គឺត្រូវបានគេច្រឡំជាមួយអ្វីដែលគេហៅថា ស្នេហា។
មនុស្សមិនដឹងពីរបៀបស្រឡាញ់ទេ ប្រសិនបើមនុស្សដឹងពីរបៀបស្រឡាញ់ ជីវិតនឹងក្លាយជាឋានសួគ៌ពិតប្រាកដ។
គូស្នេហ៍ជឿថាពួកគេកំពុងតែស្រឡាញ់ ហើយមនុស្សជាច្រើនថែមទាំងអាចស្បថដោយឈាមថាពួកគេកំពុងតែស្រឡាញ់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេគ្រាន់តែងប់ងល់ប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលចំណង់ចំណូលចិត្តត្រូវបានបំពេញ ប្រាសាទដែលសង់ពីបៀក៏ដួលរលំ។
ចំណង់ចំណូលចិត្តតែងបញ្ឆោតគំនិតនិងបេះដូង។ មនុស្សដែលងប់ងល់គ្រប់រូបជឿថាខ្លួនកំពុងតែលង់ស្នេហ៍។
វាកម្រណាស់ក្នុងការរកឃើញគូស្នេហ៍ណាមួយដែលពិតជាលង់ស្នេហ៍នៅក្នុងជីវិត។ គូស្នេហ៍ដែលងប់ងល់មានច្រើនណាស់ ប៉ុន្តែវាពិបាកណាស់ក្នុងការរកឃើញគូស្នេហ៍ដែលលង់ស្នេហ៍។
សិល្បករទាំងអស់ច្រៀងអំពី ស្នេហា ប៉ុន្តែមិនដឹងថា ស្នេហា គឺជាអ្វីទេ ហើយច្រឡំចំណង់ចំណូលចិត្តជាមួយ ស្នេហា។
ប្រសិនបើមានអ្វីមួយដែលពិបាកខ្លាំងណាស់នៅក្នុងជីវិតនេះ គឺកុំច្រឡំចំណង់ចំណូលចិត្តជាមួយ ស្នេហា។
ចំណង់ចំណូលចិត្តគឺជាជាតិពុលដ៏ឆ្ងាញ់ពិសានិងទន់ភ្លន់បំផុតដែលអាចនឹកស្មានដល់ គឺតែងតែបញ្ចប់ដោយជោគជ័យក្នុងតម្លៃឈាម។
ចំណង់ចំណូលចិត្តគឺផ្លូវភេទមួយរយភាគរយ ចំណង់ចំណូលចិត្តគឺសាហាវ ប៉ុន្តែពេលខ្លះក៏ចម្រាញ់និងទន់ភ្លន់ផងដែរ។ គឺតែងតែត្រូវបានគេច្រឡំជាមួយ ស្នេហា។
គ្រូប្រុសស្រីត្រូវតែបង្រៀនសិស្ស យុវជនប្រុសស្រី ឲ្យចេះបែងចែករវាង ស្នេហា និងចំណង់ចំណូលចិត្ត។ មានតែវិធីនោះទេដែលសោកនាដកម្មជាច្រើននឹងត្រូវបានជៀសវាងនៅពេលក្រោយក្នុងជីវិត។
គ្រូប្រុសស្រីមានកាតព្វកិច្ចក្នុងការបង្កើតទំនួលខុសត្រូវរបស់សិស្សប្រុសស្រី ហើយហេតុនេះហើយបានជាត្រូវតែរៀបចំពួកគេឲ្យបានត្រឹមត្រូវដើម្បីកុំឲ្យក្លាយជាមនុស្សសោកនាដកម្មនៅក្នុងជីវិត។
វាចាំបាច់ក្នុងការយល់ពីអ្វីដែលជា ស្នេហា អ្វីដែលមិនអាចលាយឡំជាមួយនឹងការច្រណែន ចំណង់ចំណូលចិត្ត អំពើហិង្សា ការភ័យខ្លាច ការប្រកាន់ ការពឹងផ្អែកខាងផ្លូវចិត្តជាដើម។
ជាអកុសល ស្នេហា មិនមាននៅក្នុងមនុស្សទេ ប៉ុន្តែក៏មិនមែនជាអ្វីមួយដែលអាចទទួលបាន ទិញ ដាំដុះដូចផ្កាផ្ទះកញ្ចក់ជាដើមដែរ។
ស្នេហា ត្រូវតែកើតនៅក្នុងខ្លួនយើង ហើយកើតឡើងតែនៅពេលដែលយើងបានយល់យ៉ាងស៊ីជម្រៅអំពីអ្វីដែលជា ការស្អប់ដែលយើងមាននៅខាងក្នុង អ្វីដែលជា ការភ័យខ្លាច ចំណង់ចំណូលចិត្តផ្លូវភេទ ការព្រួយខ្លាច ទាសភាពផ្លូវចិត្ត ការពឹងផ្អែកជាដើម។
យើងត្រូវតែយល់ពីអ្វីដែលជាកំហុសផ្លូវចិត្តទាំងនេះ យើងត្រូវតែយល់ពីរបៀបដែលពួកគេដំណើរការនៅក្នុងខ្លួនយើង មិនត្រឹមតែនៅក្នុងកម្រិតបញ្ញានៃជីវិតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏នៅក្នុងកម្រិតដែលលាក់កំបាំងនិងមិនស្គាល់ផ្សេងទៀតនៃចិត្តក្រោមមនសិការផងដែរ។
វាក្លាយជាការចាំបាច់ក្នុងការស្រង់កំហុសទាំងនោះចេញពីជ្រុងផ្សេងៗនៃគំនិត។ មានតែវិធីនោះទេដែល ស្នេហា កើតឡើងនៅក្នុងខ្លួនយើងដោយឯកឯងនិងបរិសុទ្ធ។
វាមិនអាចទៅរួចទេក្នុងការចង់ផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោកដោយគ្មានអណ្ដាតភ្លើងនៃ ស្នេហា។ មានតែ ស្នេហា ប៉ុណ្ណោះដែលពិតជាអាចផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោកបាន។