ការបកប្រែដោយស្វ័យប្រវត្តិ
ជំពូកនេះត្រូវបានបកប្រែដោយស្វ័យប្រវត្តិពីភាសាអេស្ប៉ាញដើម។ វាមិនទាន់បានឆ្លងកាត់ការពិនិត្យដោយមនុស្សនៅឡើយទេ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ជួយក្នុងការពិនិត្យ សូមទាក់ទងមកយើងដោយចុចនៅទីនេះ។
អ្នកទារពន្ធ និងពួកផារីស៊ី
ការពិចារណាបន្តិចបន្តួចអំពីកាលៈទេសៈផ្សេងៗក្នុងជីវិត វាពិតជាមានតម្លៃក្នុងការយល់ឱ្យបានហ្មត់ចត់អំពីមូលដ្ឋានដែលយើងផ្អែកលើ។
មនុស្សម្នាក់ផ្អែកលើតំណែងរបស់ខ្លួន ម្នាក់ទៀតផ្អែកលើលុយ អ្នកនោះផ្អែកលើកិត្យានុភាព អ្នកនោះទៀតផ្អែកលើអតីតកាល អ្នកនេះទៀតផ្អែកលើងារនេះឬងារនោះជាដើម។
អ្វីដែលគួរឱ្យចង់ដឹងបំផុតគឺថា មនុស្សគ្រប់រូបមិនថាអ្នកមានឬអ្នកសុំទានទេ សុទ្ធតែត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយរស់នៅដោយសារគ្នាទៅវិញទៅមក ទោះបីជាយើងមានមោទនភាពនិងឥតប្រយោជន៍យ៉ាងណាក៏ដោយ។
សូមគិតមួយភ្លែតអំពីអ្វីដែលគេអាចដកហូតពីយើងបាន។ តើជោគវាសនារបស់យើងនឹងទៅជាយ៉ាងណាក្នុងបដិវត្តន៍បង្ហូរឈាមនិងស្រាខ្លាំង? តើមូលដ្ឋានដែលយើងផ្អែកលើនឹងទៅជាយ៉ាងណា? វេទនាដល់យើង យើងគិតថាយើងខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែយើងទន់ខ្សោយគួរឱ្យខ្លាច!
“អញ” ដែលមានអារម្មណ៍ក្នុងខ្លួនឯងនូវមូលដ្ឋានដែលយើងផ្អែកលើ ត្រូវតែរំលាយចោល ប្រសិនបើយើងពិតជាប្រាថ្នាចង់បានពរជ័យពិតប្រាកដ។
“អញ” បែបនេះមើលស្រាលមនុស្ស សម្គាល់ថាខ្លួនឯងប្រសើរជាងអ្នកទាំងអស់ ឥតខ្ចោះជាងគេក្នុងគ្រប់យ៉ាង មានជាងគេ ឆ្លាតជាងគេ ជំនាញជាងគេក្នុងជីវិតជាដើម។
វាជាការសមស្របណាស់ក្នុងការលើកយករឿងប្រៀបប្រដូចមួយនោះរបស់ព្រះយេស៊ូជាកាបៀរដ៏អស្ចារ្យមកនិយាយឥឡូវនេះ អំពីបុរសពីរនាក់ដែលអធិស្ឋាន។ រឿងនោះត្រូវបានគេប្រាប់ទៅអ្នកដែលទុកចិត្តលើខ្លួនឯងថាជាមនុស្សសុចរិត ហើយមើលងាយអ្នកដទៃ។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទមានបន្ទូលថា៖ «មានមនុស្សពីរនាក់ឡើងទៅព្រះវិហារដើម្បីអធិស្ឋាន ម្នាក់ជាពួកផារីស៊ី និងម្នាក់ទៀតជាអ្នកទារពន្ធ។ ពួកផារីស៊ីឈរអធិស្ឋានក្នុងចិត្តខ្លួនឯងយ៉ាងនេះថា៖ ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ! ទូលបង្គំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ព្រោះទូលបង្គំមិនមែនជាមនុស្សដទៃទៀតឡើយ គឺជាមនុស្សប្លន់ មិនសុចរិត ប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់ សូម្បីតែអ្នកទារពន្ធនេះក៏មិនមែនដែរ៖ ទូលបង្គំតមអាហារពីរដងក្នុងមួយសប្ដាហ៍ ទូលបង្គំថ្វាយមួយភាគក្នុងដប់នៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលទូលបង្គំរកបាន។ តែអ្នកទារពន្ធនោះឈរពីចម្ងាយ មិនចង់ងើបភ្នែកមើលទៅលើមេឃទេ គឺបែរជាគក់ទ្រូងខ្លួនឯងថា៖ ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ! សូមទ្រង់មេត្តាប្រោសទូលបង្គំជាមនុស្សបាបផងចុះ។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា អ្នកនេះចុះទៅផ្ទះដោយបានរាប់ជាសុចរិតជាជាងអ្នកនោះទៅទៀត ដ្បិតអ្នកណាដែលលើកតម្កើងខ្លួន នោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះ ឯអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន នោះនឹងបានតម្កើងឡើង»។ (លូកា ១៨:១០-១៤)
ការចាប់ផ្ដើមដឹងអំពីភាពឥតប្រយោជន៍និងទុក្ខវេទនារបស់ខ្លួនឯងដែលយើងកំពុងជួបប្រទះ គឺជាការមិនអាចទៅរួចទាំងស្រុងដរាបណាគំនិតនៃ “ច្រើនជាង” នោះមាននៅក្នុងខ្លួនយើង។ ឧទាហរណ៍៖ ខ្ញុំសុចរិតជាងអ្នកនោះ ខ្ញុំមានប្រាជ្ញាជាងអ្នកនោះ ខ្ញុំមានគុណធម៌ជាងអ្នកនេះ ខ្ញុំមានជាង ខ្ញុំជំនាញជាងក្នុងរឿងជីវិត ខ្ញុំបរិសុទ្ធជាង ខ្ញុំបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្ញុំបានល្អជាងជាដើម។
វាមិនអាចឆ្លងកាត់ប្រហោងម្ជុលបានទេ ដរាបណាយើងនៅតែ “មាន” ដរាបណាយើងមានភាពស្មុគស្មាញនៃ “ច្រើនជាង” នោះ។
«ការឲ្យអូដ្ឋដើរកាត់ប្រហោងម្ជុល ងាយស្រួលជាងអ្នកមានចូលទៅក្នុងនគរព្រះទៅទៀត»។
រឿងដែលថាសាលារបស់អ្នកល្អបំផុត ហើយសាលារបស់អ្នកជិតខាងខ្ញុំមិនមានប្រយោជន៍អ្វីនោះ រឿងដែលថាសាសនារបស់អ្នកគឺជាសាសនាពិតតែមួយ ប្រពន្ធរបស់អ្នកនេះជាប្រពន្ធអាក្រក់បំផុត ហើយប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំជាមនុស្សបរិសុទ្ធ រឿងដែលថាមិត្តរបស់ខ្ញុំឈ្មោះរ៉ូប៊ឺតជាអ្នកផឹកស្រា ហើយខ្ញុំជាមនុស្សសមហេតុផលនិងចៀសវាងគ្រឿងស្រវឹងជាដើម គឺជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាយើងមាន ហេតុដូច្នេះហើយបានជាយើងទាំងអស់គ្នាជា “អូដ្ឋ” នៃរឿងប្រៀបប្រដូចក្នុងព្រះគម្ពីរទាក់ទងនឹងការងារ Esoteric។
វាជាការបន្ទាន់ក្នុងការសង្កេតខ្លួនឯងពីមួយពេលទៅមួយពេល ដោយមានគោលបំណងដឹងយ៉ាងច្បាស់នូវគ្រឹះដែលខ្លួនផ្អែកលើ។
នៅពេលដែលគេរកឃើញអ្វីដែលធ្វើឲ្យគេអាក់អន់ចិត្តបំផុតនៅពេលណាមួយ ការរំខានដែលគេបានផ្ដល់ឲ្យដោយសាររឿងនេះឬរឿងនោះ នោះគេរកឃើញមូលដ្ឋានដែលគេផ្អែកលើខាងផ្លូវចិត្ត។
មូលដ្ឋានទាំងនោះបង្កើតជា “ខ្សាច់ដែលគាត់បានសង់ផ្ទះរបស់គាត់នៅលើ” នេះបើយោងតាមដំណឹងល្អរបស់គ្រិស្តសាសនា។
វាចាំបាច់ត្រូវកត់សម្គាល់ដោយប្រុងប្រយ័ត្នថាតើពេលណានិងរបៀបដែលគេមើលងាយអ្នកដទៃដោយមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងប្រសើរជាងអ្នកដទៃប្រហែលដោយសារតែងារ ឬតំណែងក្នុងសង្គម ឬបទពិសោធន៍ដែលទទួលបាន ឬលុយជាដើម។
វាធ្ងន់ធ្ងរណាស់ក្នុងការមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងមាន ប្រសើរជាងអ្នកនេះឬអ្នកនោះដោយសារហេតុផលនេះឬហេតុផលនោះ។ មនុស្សបែបនេះមិនអាចចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌បានទេ។
វាជាការល្អក្នុងការរកឃើញនូវអ្វីដែលគេមានអារម្មណ៍ថាសប្បាយចិត្ត អ្វីដែលភាពឥតប្រយោជន៍របស់គេពេញចិត្ត នោះនឹងបង្ហាញយើងនូវគ្រឹះដែលយើងផ្អែកលើ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការសង្កេតបែបនេះមិនគួរជាបញ្ហាទ្រឹស្ដីសុទ្ធសាធទេ យើងត្រូវតែអនុវត្តជាក់ស្ដែង ហើយសង្កេតខ្លួនឯងដោយប្រុងប្រយ័ត្នដោយផ្ទាល់ពីមួយពេលទៅមួយពេល។
នៅពេលដែលគេចាប់ផ្ដើមយល់ពីភាពកំសត់និងភាពឥតប្រយោជន៍របស់ខ្លួនឯង នៅពេលដែលគេបោះបង់ចោលការវង្វេងនៃភាពអស្ចារ្យ នៅពេលដែលគេរកឃើញភាពល្ងង់ខ្លៅនៃងារ កិត្តិយស និងឧត្តមភាពឥតប្រយោជន៍ជាច្រើនលើមនុស្សដូចគ្នារបស់យើង នោះជាសញ្ញាច្បាស់លាស់មួយដែលថាគេកំពុងចាប់ផ្ដើមផ្លាស់ប្ដូរហើយ។
គេមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបានទេ ប្រសិនបើគេបិទខ្លួនឯងចំពោះអ្វីដែលគេនិយាយថា៖ «ផ្ទះរបស់ខ្ញុំ»។ «លុយរបស់ខ្ញុំ»។ «ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំ»។ «ការងាររបស់ខ្ញុំ»។ «គុណធម៌របស់ខ្ញុំ»។ «សមត្ថភាពបញ្ញារបស់ខ្ញុំ»។ «សមត្ថភាពសិល្បៈរបស់ខ្ញុំ»។ «ចំណេះដឹងរបស់ខ្ញុំ»។ «កិត្យានុភាពរបស់ខ្ញុំ» ជាដើម។
រឿងដែលថាការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវអ្វីដែល “របស់ខ្ញុំ” គឺគ្រប់គ្រាន់ជាងក្នុងការរារាំងការទទួលស្គាល់ភាពឥតប្រយោជន៍និងទុក្ខវេទនាខាងក្នុងរបស់យើង។
គេមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះទិដ្ឋភាពនៃភ្លើងឆេះ ឬការលិចនាវា ពេលនោះមនុស្សដែលអស់សង្ឃឹមជួនកាលដណ្ដើមយកវត្ថុដែលធ្វើឲ្យសើច វត្ថុដែលមិនសំខាន់។
វេទនាដល់មនុស្សទាំងនោះ! ពួកគេមានអារម្មណ៍នៅក្នុងវត្ថុទាំងនោះ ពួកគេផ្អែកលើរឿងមិនសមហេតុផល ពួកគេប្រកាន់ខ្ជាប់នូវអ្វីដែលមិនមានសារៈសំខាន់តិចតួចបំផុត។
ការមានអារម្មណ៍ខ្លួនឯងតាមរយៈវត្ថុខាងក្រៅ ការផ្អែកលើវត្ថុទាំងនោះគឺស្មើនឹងការស្ថិតនៅក្នុងសភាពសន្លប់ដាច់ខាត។
អារម្មណ៍នៃ “ភាពជា” (ភាពពិត) គឺអាចធ្វើទៅបានតែតាមរយៈការរំលាយ “អញ” ទាំងអស់នោះដែលយើងមាននៅខាងក្នុងរបស់យើង មុនពេលនោះ អារម្មណ៍បែបនេះគឺលើសពីការមិនអាចទៅរួច។
ជាអកុសល អ្នកគោរពបូជា “អញ” មិនទទួលយករឿងនេះទេ ពួកគេគិតថាពួកគេជាព្រះ ពួកគេគិតថាពួកគេមាន “រូបកាយដ៏រុងរឿង” ទាំងនោះដែលប៉ូលនៃក្រុងតើសុសបាននិយាយ ពួកគេសន្មតថា “អញ” គឺជាទេវភាព ហើយគ្មានអ្នកណាដកយករឿងមិនសមហេតុផលទាំងនោះចេញពីក្បាលរបស់ពួកគេបានទេ។
គេមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីជាមួយមនុស្សបែបនោះទេ គេពន្យល់ពួកគេ ហើយពួកគេមិនយល់ទេ ពួកគេតែងតែប្រកាន់ខ្ជាប់នូវខ្សាច់ដែលពួកគេបានសង់ផ្ទះរបស់ពួកគេនៅលើ ពួកគេតែងតែជាប់នៅក្នុងគោលលទ្ធិ ការប្រែប្រួល និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់ពួកគេ។
ប្រសិនបើមនុស្សទាំងនោះសង្កេតខ្លួនឯងយ៉ាងហ្មត់ចត់ ពួកគេនឹងផ្ទៀងផ្ទាត់ដោយខ្លួនឯងនូវគោលលទ្ធិរបស់មនុស្សជាច្រើន ពួកគេនឹងរកឃើញនៅខាងក្នុងខ្លួនឯងនូវមនុស្សច្រើនប្រភេទ ឬ “អញ” ទាំងអស់នោះដែលរស់នៅខាងក្នុងរបស់យើង។
តើអារម្មណ៍ពិតនៃភាពជារបស់យើងពិតប្រាកដអាចមាននៅក្នុងខ្លួនយើងយ៉ាងដូចម្ដេច នៅពេលដែល “អញ” ទាំងនោះកំពុងមានអារម្មណ៍សម្រាប់យើង គិតសម្រាប់យើង?
អ្វីដែលធ្ងន់ធ្ងរបំផុតនៃសោកនាដកម្មទាំងមូលនេះគឺថា គេគិតថាគេកំពុងគិត មានអារម្មណ៍ថាគេកំពុងមានអារម្មណ៍ ពេលដែលតាមពិតអ្នកផ្សេងទេដែលនៅពេលណាមួយគិតដោយខួរក្បាលដែលត្រូវបានធ្វើទារុណកម្មរបស់យើង ហើយមានអារម្មណ៍ដោយបេះដូងដែលឈឺចាប់របស់យើង។
វេទនាដល់យើង! តើមានប៉ុន្មានដងហើយដែលយើងជឿថាយើងកំពុងស្រឡាញ់ ហើយអ្វីដែលកើតឡើងគឺថាអ្នកផ្សេងទៀតនៅខាងក្នុងខ្លួនឯងដែលពោរពេញទៅដោយតណ្ហាប្រើប្រាស់មជ្ឈមណ្ឌលបេះដូង។
យើងជាមនុស្សទន់ខ្សោយ យើងច្រឡំចំណង់សត្វជាមួយនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់! ហើយទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានអ្នកផ្សេងទៀតនៅខាងក្នុងខ្លួនឯង នៅខាងក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើងដែលឆ្លងកាត់ការភាន់ច្រឡំទាំងនោះ។
យើងទាំងអស់គ្នាគិតថាយើងនឹងមិនដែលបញ្ចេញពាក្យទាំងនោះរបស់ពួកផារីស៊ីនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចក្នុងព្រះគម្ពីរទេថា៖ «ឱព្រះជាម្ចចាស់អើយ! ទូលបង្គំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ព្រោះទូលបង្គំមិនមែនដូចជាមនុស្សដទៃទៀតទេ»ជាដើម។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទោះបីជាវាហាក់ដូចជាមិនគួរឲ្យជឿក៏ដោយ យើងធ្វើបែបនោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ អ្នកលក់សាច់នៅផ្សារនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនដូចជាអ្នកលក់សាច់ផ្សេងទៀតដែលលក់សាច់ដែលមានគុណភាពអន់ ហើយកេងប្រវ័ញ្ចមនុស្សនោះទេ»។
អ្នកលក់ក្រណាត់នៅហាងឧទានថា៖ «ខ្ញុំមិនដូចជាឈ្មួញដទៃទៀតដែលចេះលួចនៅពេលវាស់ ហើយបានក្លាយជាអ្នកមាននោះទេ»។
អ្នកលក់ទឹកដោះគោបញ្ជាក់ថា៖ «ខ្ញុំមិនដូចជាអ្នកលក់ទឹកដោះគោផ្សេងទៀតដែលដាក់ទឹកចូលនោះទេ ខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់»។
ស្ត្រីមេផ្ទះនិយាយនៅពេលទៅសួរសុខទុក្ខថា៖ «ខ្ញុំមិនដូចជាអ្នកនោះដែលដើរជាមួយបុរសផ្សេងទៀតទេ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំជាមនុស្សសមរម្យ ហើយស្មោះត្រង់នឹងប្ដីរបស់ខ្ញុំ»។
សេចក្ដីសន្និដ្ឋាន៖ អ្នកដទៃទៀតសុទ្ធតែជាមនុស្សអាក្រក់ មិនសុចរិត ប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់ ចោរ និងទុច្ចរិត ហើយយើងម្នាក់ៗជាចៀមស្លូតត្រង់មួយក្បាល ជា «អ្នកបរិសុទ្ធនៃសូកូឡា» ដែលល្អក្នុងការទុកជាកូនក្មេងមាសនៅក្នុងព្រះវិហារមួយចំនួន។
តើយើងល្ងង់ប៉ុណ្ណា! ជាញឹកញាប់យើងគិតថាយើងមិនដែលធ្វើរឿងល្ងង់ខ្លៅនិងទុច្ចរិតទាំងអស់នោះដែលយើងឃើញអ្នកដទៃធ្វើ ហើយដោយសារហេតុនោះយើងសន្និដ្ឋានថាយើងជាមនុស្សអស្ចារ្យ ជាអកុសលយើងមិនឃើញរឿងល្ងង់ខ្លៅនិងភាពកំសត់ដែលយើងធ្វើនោះទេ។
មានពេលវេលាដ៏ចម្លែកក្នុងជីវិតដែលចិត្តដែលគ្មានកង្វល់ប្រភេទណាមួយសម្រាក។ នៅពេលដែលចិត្តស្ងប់ នៅពេលដែលចិត្តស្ងាត់ នោះអ្វីដែលថ្មីមកដល់។
នៅពេលនោះគេអាចមើលឃើញមូលដ្ឋាន គ្រឹះដែលយើងផ្អែកលើ។
ដោយសារតែចិត្តស្ថិតនៅក្នុងការសម្រាកជ្រៅបំផុត គេអាចផ្ទៀងផ្ទាត់ដោយខ្លួនឯងនូវភាពពិតដ៏ឃោរឃៅនៃខ្សាច់នៃជីវិតនោះ ដែលយើងសង់ផ្ទះនៅលើ។ (សូមមើល ម៉ាថាយ ៧-ខ ២៤-២៥-២៦-២៧-២៨-២៩ រឿងប្រៀបប្រដូចដែលនិយាយអំពីគ្រឹះពីរ)។