រំលងទៅមាតិកា

បទចម្រៀងចិត្តសាស្ត្រ

ដល់​ពេល​ដែល​ត្រូវ​គិត​យ៉ាង​ម៉ត់ចត់​អំពី​អ្វី​ដែល​ហៅ​ថា “ការ​ពិចារណា​ខាង​ក្នុង”។

គ្មាន​ការ​សង្ស័យ​តិចតួច​ទេ​អំពី​ទិដ្ឋភាព​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​សោកស្ដាយ​នៃ “ការ​ពិចារណា​ខ្លួន​ឯង​យ៉ាង​ស្និទ្ធស្នាល”។ ក្រៅ​ពី​ធ្វើ​ឲ្យ​មនសិការ​ស្រឡាំងកាំង វា​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​បាត់បង់​ថាមពល​យ៉ាង​ច្រើន​សន្ធឹកសន្ធាប់។

ប្រសិនបើ​មនុស្ស​ម្នាក់​មិន​បាន​ប្រព្រឹត្ត​កំហុស​នៃ​ការ​កំណត់​អត្តសញ្ញាណ​ខ្លួន​ឯង​ខ្លាំង​ពេក​ទេ ការ​ពិចារណា​ខាង​ក្នុង​នឹង​មាន​ច្រើន​ជាង​ការ​មិន​អាច​ទៅ​រួច។

នៅ​ពេល​មនុស្ស​ម្នាក់​កំណត់​អត្តសញ្ញាណ​ខ្លួន​ឯង នោះ​គាត់​ស្រឡាញ់​ខ្លួន​ឯង​ខ្លាំង​ពេក គាត់​មាន​អារម្មណ៍​អាណិត​ខ្លួន​ឯង គាត់​ពិចារណា​ខ្លួន​ឯង គាត់​គិត​ថា​គាត់​តែងតែ​ប្រព្រឹត្ត​បាន​យ៉ាង​ល្អ​ជាមួយ​អ្នក​នេះ ជាមួយ​អ្នក​នោះ ជាមួយ​ប្រពន្ធ ជាមួយ​កូន​ជាដើម ហើយ​គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​បាន​ដឹង​គុណ​គាត់​ទេ​ជាដើម។ សរុប​មក គាត់​ជា​មនុស្ស​បរិសុទ្ធ ហើយ​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត​ជា​មនុស្ស​អាក្រក់ ជា​មនុស្ស​ក្បត់។

ទម្រង់​ទូទៅ​បំផុត​មួយ​នៃ​ការ​ពិចារណា​ខ្លួន​ឯង​គឺ​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​អំពី​អ្វី​ដែល​អ្នក​ដទៃ​អាច​គិត​អំពី​ខ្លួន​ឯង។ ប្រហែល​ជា​ពួកគេ​សន្មត​ថា​យើង​មិន​ស្មោះត្រង់ មិន​ទៀងត្រង់ មិន​ពិត មិន​ក្លាហាន​ជាដើម។

អ្វី​ដែល​ចម្លែក​បំផុត​អំពី​រឿង​ទាំង​អស់​នេះ​គឺ​ថា យើង​មិន​អើពើ​ដោយ​ការ​សោកស្ដាយ​ចំពោះ​ការ​បាត់បង់​ថាមពល​ដ៏​ធំ​ដែល​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ប្រភេទ​នេះ​នាំ​មក​ឲ្យ​យើង។

អាកប្បកិរិយា​អរិភាព​ជាច្រើន​ចំពោះ​មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​ដែល​មិន​បាន​ធ្វើ​បាប​យើង​គឺ​ដោយសារ​តែ​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ដែល​កើត​ចេញ​ពី​ការ​ពិចារណា​ខ្លួន​ឯង​យ៉ាង​ស្និទ្ធស្នាល។

ក្នុង​កាលៈទេសៈ​ទាំង​នេះ ដោយ​ស្រឡាញ់​ខ្លួន​ឯង​ខ្លាំង​ពេក ដោយ​ពិចារណា​ខ្លួន​ឯង​តាម​វិធី​នេះ វា​ច្បាស់​ណាស់​ថា ខ្ញុំ ឬ​ល្អ​ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀត យើង​គួរ​និយាយ​ថា​ខ្ញុំ​ជា​ច្រើន ជំនួស​ឲ្យ​ការ​រលត់​ទៅ នោះ​ពួកគេ​ពង្រឹង​ខ្លួន​យ៉ាង​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច។

នៅ​ពេល​មនុស្ស​ម្នាក់​កំណត់​អត្តសញ្ញាណ​ខ្លួន​ឯង គាត់​អាណិត​ស្ថានភាព​របស់​ខ្លួន​ឯង​ខ្លាំង​ណាស់ ហើយ​ថែម​ទាំង​ចាប់​ផ្ដើម​ធ្វើ​ការ​គណនា​ទៀត​ផង។

នេះ​ជា​របៀប​ដែល​គាត់​គិត​ថា​អ្នក​នេះ អ្នក​នោះ មិត្ត​ភក្តិ ញាតិ​សន្ដាន អ្នក​ជិត​ខាង ចៅហ្វាយ មិត្តភ័ក្ដិ​ជាដើម មិន​បាន​សង​គាត់​ដូច​ដែល​គាត់​គួរ​ធ្វើ​នោះ​ទេ ទោះ​បី​ជា​មាន​សេចក្ដី​សប្បុរស​ដែល​គេ​ដឹង​ជា​ទូទៅ​ក៏​ដោយ ហើយ​ដោយ​ជាប់​គាំង​ក្នុង​រឿង​នេះ គាត់​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​មិន​អាច​ទ្រាំទ្រ​បាន ហើយ​គួរ​ឲ្យ​ធុញទ្រាន់​សម្រាប់​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា។

ជាមួយ​នឹង​មនុស្ស​បែប​នេះ វា​ពិត​ជា​មិន​អាច​និយាយ​បាន​ទេ ព្រោះ​ការ​សន្ទនា​ណាមួយ​ប្រាកដ​ជា​បញ្ចប់​ទៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​គណនី​របស់​គាត់ និង​ទុក្ខវេទនា​ដែល​គាត់​បាន​ត្អូញត្អែរ​យ៉ាង​ខ្លាំង។

វា​ត្រូវ​បាន​សរសេរ​ថា ក្នុង​ការងារ​ Esoteric Gnostic ការ​លូតលាស់​ខាង​វិញ្ញាណ​គឺ​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន​លុះត្រា​តែ​តាម​រយៈ​ការ​អភ័យទោស​ដល់​អ្នក​ដទៃ។

ប្រសិនបើ​នរណា​ម្នាក់​រស់​នៅ​ពី​មួយ​ពេល​ទៅ​មួយ​ពេល ដោយ​រង​ទុក្ខ​ដោយ​សារ​អ្វី​ដែល​គេ​ជំពាក់ ដោយ​សារ​អ្វី​ដែល​គេ​បាន​ធ្វើ ដោយ​សារ​ភាព​ជូរ​ចត់​ដែល​គេ​បាន​បង្ក​ឲ្យ ដោយ​តែងតែ​មាន​បទ​ចម្រៀង​ដដែល​របស់​គាត់ នោះ​គ្មាន​អ្វី​អាច​លូតលាស់​នៅ​ក្នុង​ខ្លួន​របស់​គាត់​បាន​ទេ។

ការ​អធិដ្ឋាន​របស់​ព្រះអម្ចាស់​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា៖ «សូម​អត់​ទោស​ឲ្យ​យើង​នូវ​បំណុល​របស់​យើង ដូច​ដែល​យើង​អត់​ទោស​ឲ្យ​អ្នក​ជំពាក់​បំណុល​យើង​ដែរ»។

អារម្មណ៍​ដែល​នរណា​ម្នាក់​ជំពាក់​បំណុល ការ​ឈឺ​ចាប់​ដោយ​សារ​អំពើ​អាក្រក់​ដែល​អ្នក​ដទៃ​បាន​បង្ក​ឲ្យ​ជា​ដើម ធ្វើ​ឲ្យ​ការ​រីក​ចម្រើន​ខាង​ក្នុង​នៃ​ព្រលឹង​ឈប់​ទាំងអស់។

ព្រះយេស៊ូវ​ជា​មហា​ KABIR បាន​មាន​បន្ទូល​ថា៖ «ចូរ​យល់​ព្រម​ជាមួយ​គូ​ប្រជែង​របស់​អ្នក​ឲ្យ​បាន​ឆាប់ ដរាប​ណា​អ្នក​នៅ​ជាមួយ​គាត់​នៅ​តាម​ផ្លូវ ក្រែង​លោ​គូ​ប្រជែង​ប្រគល់​អ្នក​ឲ្យ​ចៅក្រម ហើយ​ចៅក្រម​ឲ្យ​អ្នក​បម្រើ ហើយ​អ្នក​នឹង​ត្រូវ​គេ​បោះ​ចូល​ក្នុង​គុក។ ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​ជា​ប្រាកដ​ថា អ្នក​នឹង​មិន​ចេញ​ពី​ទី​នោះ​ទេ រហូត​ដល់​អ្នក​សង​កាក់​ចុង​ក្រោយ»។ (ម៉ាថាយ ៥:២៥, ២៦)

ប្រសិន​បើ​គេ​ជំពាក់​យើង នោះ​យើង​ជំពាក់​គេ។ បើ​យើង​ទាមទារ​ឲ្យ​គេ​សង​យើង​រហូត​ដល់​កាក់​ចុង​ក្រោយ នោះ​យើង​ត្រូវ​តែ​សង​មុន​រហូត​ដល់​កាក់​ចុង​ក្រោយ។

នេះ​គឺ​ជា “ច្បាប់​តបស្នង” “ភ្នែក​ជំនួស​ភ្នែក ធ្មេញ​ជំនួស​ធ្មេញ” “វដ្ដ​ដ៏​កាច​សាហាវ” មិន​សម​ហេតុផល។

ការ​សុំ​ទោស ការ​បំពេញ​ការ​ពេញ​ចិត្ត និង​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន​ដែល​យើង​ទាមទារ​ពី​អ្នក​ដទៃ​ចំពោះ​អំពើ​អាក្រក់​ដែល​គេ​បាន​បង្ក​ឲ្យ​យើង ក៏​ត្រូវ​បាន​គេ​ទាមទារ​ពី​យើង​ដែរ ទោះ​បី​ជា​យើង​ចាត់​ទុក​ខ្លួន​ឯង​ជា​ចៀម​ស្លូត​ក៏​ដោយ។

ការ​ដាក់​ខ្លួន​ឯង​ក្រោម​ច្បាប់​ដែល​មិន​ចាំ​បាច់​គឺ​ជា​រឿង​មិន​សម​ហេតុផល វា​ជា​ការ​ប្រសើរ​ក្នុង​ការ​ដាក់​ខ្លួន​ឯង​ក្រោម​ឥទ្ធិពល​ថ្មី។

ច្បាប់​នៃ​សេចក្ដី​មេត្តាករុណា​គឺ​ជា​ឥទ្ធិពល​ខ្ពស់​ជាង​ច្បាប់​របស់​មនុស្ស​ឃោរឃៅ៖ “ភ្នែក​ជំនួស​ភ្នែក ធ្មេញ​ជំនួស​ធ្មេញ”។

វា​ជា​ការ​បន្ទាន់ ចាំ​បាច់ មិន​អាច​ពន្យារ​ពេល​បាន​ទេ ក្នុង​ការ​ដាក់​ខ្លួន​យើង​យ៉ាង​ឆ្លាតវៃ​ក្រោម​ឥទ្ធិពល​ដ៏​អស្ចារ្យ​នៃ​ការងារ Esoteric Gnostic ការ​បំភ្លេច​ចោល​ថា​យើង​ត្រូវ​បាន​គេ​ជំពាក់ និង​ការ​លុប​បំបាត់​ទម្រង់​នៃ​ការ​ពិចារណា​ខ្លួន​ឯង​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​យើង។

យើង​មិន​ត្រូវ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​មាន​អារម្មណ៍​សងសឹក ការ​អាក់អន់​ចិត្ត អារម្មណ៍​អវិជ្ជមាន ការ​ថប់​បារម្ភ​ចំពោះ​អំពើ​អាក្រក់​ដែល​គេ​បាន​បង្ក​ឲ្យ​យើង អំពើ​ហិង្សា ការ​ច្រណែន ការ​ចងចាំ​បំណុល​ឥត​ឈប់​ឈរ​ជាដើម ចូល​មក​ក្នុង​ខ្លួន​យើង​ទេ។

Gnosis គឺ​មាន​គោល​បំណង​សម្រាប់​អ្នក​ប្រាថ្នា​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់​ដែល​ពិត​ជា​ចង់​ធ្វើ​ការ​និង​ផ្លាស់​ប្ដូរ។

ប្រសិន​បើ​យើង​សង្កេត​មើល​មនុស្ស យើង​អាច​បង្ហាញ​ដោយ​ផ្ទាល់​ថា មនុស្ស​ម្នាក់ៗ​មាន​បទ​ចម្រៀង​ផ្ទាល់​ខ្លួន។

មនុស្ស​ម្នាក់ៗ​ច្រៀង​បទ​ចម្រៀង​ផ្លូវ​ចិត្ត​ផ្ទាល់​ខ្លួន ខ្ញុំ​ចង់​សំដៅ​យ៉ាង​ម៉ត់ចត់​ទៅ​លើ​បញ្ហា​នៃ​គណនី​ផ្លូវ​ចិត្ត​ទាំង​នោះ ការ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​គេ​ជំពាក់ ការ​ត្អូញត្អែរ ការ​ពិចារណា​ខ្លួន​ឯង​ជាដើម។

ពេល​ខ្លះ​មនុស្ស “ច្រៀង​បទ​ចម្រៀង​របស់​ខ្លួន​ដូច្នេះ ព្រោះ​តែ​វា” ដោយ​មិន​ត្រូវ​បាន​គេ​ផ្ដល់​កម្លាំង​ចិត្ត ដោយ​មិន​ត្រូវ​បាន​គេ​លើក​ទឹក​ចិត្ត ហើយ​នៅ​ពេល​ផ្សេង​ទៀត​បន្ទាប់​ពី​ស្រា​មួយ​កែវ​ពីរ​កែវ…

យើង​និយាយ​ថា បទ​ចម្រៀង​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ធុញទ្រាន់​របស់​យើង​ត្រូវ​តែ​លុប​បំបាត់​ចោល។ វា​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មិន​អាច​ធ្វើ​ការ​បាន​ខាង​ក្នុង វា​លួច​ថាមពល​ជា​ច្រើន​របស់​យើង។

ចំពោះ​បញ្ហា​នៃ​ចិត្តសាស្ត្រ​បដិវត្ត អ្នក​ណា​ម្នាក់​ដែល​ច្រៀង​បាន​ល្អ​ពេក —យើង​មិន​សំដៅ​លើ​សំឡេង​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត ឬ​ការ​ច្រៀង​តាម​រូបកាយ​ទេ— ប្រាកដ​ជា​មិន​អាច​ទៅ​ហួស​ពី​ខ្លួន​ឯង​បាន​ឡើយ គាត់​នៅ​តែ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​អតីតកាល…

មនុស្ស​ម្នាក់​ដែល​ត្រូវ​បាន​រារាំង​ដោយ​បទ​ចម្រៀង​ដ៏​ក្រៀមក្រំ​មិន​អាច​ផ្លាស់​ប្ដូរ​កម្រិត​នៃ​ការ​ក្លាយ​ជា​របស់​ខ្លួន​បាន​ទេ គាត់​មិន​អាច​ទៅ​ហួស​ពី​អ្វី​ដែល​គាត់​ជា​បាន​ទេ។

ដើម្បី​ឈាន​ទៅ​កម្រិត​ខ្ពស់​នៃ​ការ​ក្លាយ​ជា​មួយ វា​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ឈប់​ក្លាយ​ជា​អ្វី​ដែល​យើង​ជា យើង​ត្រូវ​ការ​មិន​ក្លាយ​ជា​អ្វី​ដែល​យើង​ជា។

ប្រសិនបើ​យើង​បន្ត​ក្លាយ​ជា​អ្វី​ដែល​យើង​ជា នោះ​យើង​នឹង​មិន​អាច​ឈាន​ទៅ​កម្រិត​ខ្ពស់​នៃ​ការ​ក្លាយ​ជា​បាន​ទេ។

នៅ​ក្នុង​វិស័យ​នៃ​ជីវិត​ជាក់ស្តែង រឿង​ចម្លែកៗ​កើត​ឡើង។ ជា​ញឹកញាប់​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់​បង្កើត​មិត្តភាព​ជាមួយ​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត គឺ​គ្រាន់​តែ​ដោយ​សារ​តែ​គាត់​ងាយ​ស្រួល​ក្នុង​ការ​ច្រៀង​បទ​ចម្រៀង​របស់​គាត់​ឲ្យ​គាត់​ស្ដាប់​ប៉ុណ្ណោះ។

ជា​អកុសល ទំនាក់ទំនង​ប្រភេទ​នេះ​បញ្ចប់​នៅ​ពេល​អ្នក​ចម្រៀង​ត្រូវ​បាន​គេ​សុំ​ឲ្យ​នៅ​ស្ងៀម ឲ្យ​ផ្លាស់​ប្ដូរ​ឌីស ឲ្យ​និយាយ​អំពី​រឿង​ផ្សេង​ទៀត​ជាដើម។

បន្ទាប់​មក អ្នក​ចម្រៀង​ដែល​អាក់អន់​ចិត្ត​ទៅ​រក​មិត្ត​ថ្មី នរណា​ម្នាក់​ដែល​មាន​ឆន្ទៈ​ក្នុង​ការ​ស្ដាប់​គាត់​ដោយ​គ្មាន​កំណត់។

អ្នក​ចម្រៀង​ទាមទារ​ការ​យល់​ចិត្ត នរណា​ម្នាក់​ដែល​យល់​ពី​គាត់ ដូច​ជា​វា​ងាយ​ស្រួល​ក្នុង​ការ​យល់​ពី​មនុស្ស​ម្នាក់​ទៀត​ណាស់​អ៊ីចឹង។

ដើម្បី​យល់​ពី​មនុស្ស​ម្នាក់​ទៀត វា​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​យល់​ពី​ខ្លួន​ឯង។

ជា​អកុសល អ្នក​ចម្រៀង​ដ៏​ល្អ​ម្នាក់​ជឿ​ថា​គាត់​យល់​ពី​ខ្លួន​ឯង។

មាន​អ្នក​ចម្រៀង​ដែល​ខក​ចិត្ត​ជា​ច្រើន​ដែល​ច្រៀង​បទ​ចម្រៀង​អំពី​ការ​មិន​ត្រូវ​បាន​គេ​យល់​ចិត្ត ហើយ​សុបិន​អំពី​ពិភពលោក​ដ៏​អស្ចារ្យ​មួយ​ដែល​ពួកគេ​ជា​តួអង្គ​កណ្ដាល។

ទោះ​យ៉ាង​ណា មិន​មែន​អ្នក​ចម្រៀង​ទាំង​អស់​សុទ្ធ​តែ​ជា​សាធារណៈ​ទេ ក៏​មាន​អ្នក​ចម្រៀង​ដែល​រក្សា​ការ​សម្ងាត់​ដែរ។ គេ​មិន​ច្រៀង​បទ​ចម្រៀង​របស់​គេ​ដោយ​ផ្ទាល់​ទេ ប៉ុន្តែ​គេ​ច្រៀង​វា​ដោយ​សម្ងាត់។

គេ​ជា​មនុស្ស​ដែល​បាន​ធ្វើ​ការ​ច្រើន គេ​បាន​រង​ទុក្ខ​ច្រើន​ពេក គេ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ត្រូវ​បាន​គេ​បោក​បញ្ឆោត គេ​គិត​ថា​ជីវិត​ជំពាក់​គេ​នូវ​អ្វី​គ្រប់​យ៉ាង​ដែល​គេ​មិន​អាច​សម្រេច​បាន។

ជា​ធម្មតា គេ​មាន​អារម្មណ៍​សោកសៅ​ខាង​ក្នុង អារម្មណ៍​ឯកោ និង​ធុញទ្រាន់​យ៉ាង​ខ្លាំង ភាព​នឿយ​ហត់​ខាង​ក្នុង ឬ​ការ​ខក​ចិត្ត​ដែល​គំនិត​កកកុញ​នៅ​ជុំវិញ។

វា​មិន​អាច​ប្រកែក​បាន​ទេ​ថា បទ​ចម្រៀង​សម្ងាត់​បិទ​ផ្លូវ​របស់​យើង​នៅ​លើ​ផ្លូវ​នៃ​ការ​សម្រេច​ខ្លួន​ឯង​យ៉ាង​ស្និទ្ធស្នាល​នៃ​ការ​ក្លាយ​ជា។

ជា​អកុសល បទ​ចម្រៀង​ខាង​ក្នុង​សម្ងាត់​បែប​នេះ​មិន​ត្រូវ​បាន​គេ​កត់​សម្គាល់​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​ទេ លុះត្រា​តែ​យើង​សង្កេត​មើល​វា​ដោយ​ចេតនា។

ជា​ការ​ពិតណាស់ ការ​សង្កេត​ខ្លួន​ឯង​ទាំង​អស់​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ពន្លឺ​ជ្រាប​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ខ្លួន​ឯង ចូល​ទៅ​ក្នុង​ជម្រៅ​ដ៏​ស្និទ្ធស្នាល​របស់​ខ្លួន​ឯង។

គ្មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្ដូរ​ខាង​ក្នុង​ណា​មួយ​អាច​កើត​ឡើង​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​យើង​បាន​ទេ លុះត្រា​តែ​វា​ត្រូវ​បាន​នាំ​យក​ទៅ​ក្នុង​ពន្លឺ​នៃ​ការ​សង្កេត​ខ្លួន​ឯង។

វា​ចាំ​បាច់​ក្នុង​ការ​សង្កេត​មើល​ខ្លួន​ឯង​ពេល​នៅ​ម្នាក់​ឯង ដូច​ជា​ពេល​នៅ​ក្នុង​ទំនាក់ទំនង​ជាមួយ​មនុស្ស។

នៅ​ពេល​មនុស្ស​ម្នាក់​នៅ​ម្នាក់​ឯង “ខ្ញុំ” ដែល​ខុស​គ្នា​ខ្លាំង គំនិត​ដែល​ខុស​គ្នា​ខ្លាំង អារម្មណ៍​អវិជ្ជមាន​ជាដើម បង្ហាញ​ខ្លួន​ឯង។

គេ​មិន​តែងតែ​នៅ​ជាមួយ​នឹង​មនុស្ស​ដែល​មាន​សេចក្ដី​សុខ​ទេ​នៅ​ពេល​ដែល​គេ​នៅ​ម្នាក់​ឯង។ វា​គ្រាន់​តែ​ជា​រឿង​ធម្មតា វា​ជា​រឿង​ធម្មជាតិ​ណាស់​ក្នុង​ការ​នៅ​ជាមួយ​នឹង​មនុស្ស​ដែល​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត​នៅ​ក្នុង​ភាព​ឯកោ​ពេញ​លេញ។ “ខ្ញុំ” ដែល​អវិជ្ជមាន​និង​គ្រោះថ្នាក់​បំផុត​បង្ហាញ​ខ្លួន​នៅ​ពេល​ដែល​គេ​នៅ​ម្នាក់​ឯង។

ប្រសិន​បើ​យើង​ចង់​ផ្លាស់​ប្ដូរ​ខ្លួន​ឯង​យ៉ាង​ខ្លាំង នោះ​យើង​ត្រូវ​លះបង់​ទុក្ខវេទនា​ផ្ទាល់​ខ្លួន​របស់​យើង។

ជា​ញឹក​ញាប់ យើង​បង្ហាញ​ទុក្ខវេទនា​របស់​យើង​នៅ​ក្នុង​បទ​ចម្រៀង​ដែល​បញ្ចេញ​សំឡេង ឬ​មិន​បញ្ចេញ​សំឡេង។