ការសន្ទនា

វាពិតជាបន្ទាន់ មិនអាចពន្យារពេលបាន មិនអាចលើកលែងបាន ក្នុងការសង្កេតមើលការសន្ទនាខាងក្នុង និងទីកន្លែងពិតប្រាកដដែលវាបានមកពីណា។

ជាការពិតណាស់ ការសន្ទនាខាងក្នុងខុសឆ្គង គឺជា “មូលហេតុដើម” នៃស្ថានភាពផ្លូវចិត្តមិនចុះសម្រុង និងមិនសប្បាយចិត្តជាច្រើននៅពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយក៏ដូចជានៅពេលអនាគតផងដែរ។

ជាក់ស្តែង ការនិយាយស្តីឥតប្រយោជន៍ ការសន្ទនាដែលមិនច្បាស់លាស់ និងជាទូទៅការនិយាយដើមដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ ធ្វើឱ្យខូចខាត មិនសមហេតុផល ដែលបង្ហាញខ្លួននៅក្នុងពិភពខាងក្រៅ មានប្រភពមកពីការសន្ទនាខាងក្នុងខុសឆ្គង។

គេដឹងថាមាននៅក្នុង Gnosis នូវការអនុវត្តអាថ៌កំបាំងនៃការនៅស្ងៀមខាងក្នុង។ រឿងនេះ សិស្សរបស់យើងនៃ “បន្ទប់ទីបី” ដឹង។

វាមិនអីទេក្នុងការនិយាយឱ្យច្បាស់ថា ការនៅស្ងៀមខាងក្នុង ត្រូវតែសំដៅជាពិសេសទៅលើអ្វីដែលពិតប្រាកដ និងច្បាស់លាស់។

នៅពេលដែលដំណើរការនៃការគិតត្រូវបានបិទដោយចេតនាក្នុងអំឡុងពេលសមាធិខាងក្នុងដ៏ជ្រៅ នោះភាពស្ងៀមស្ងាត់ខាងក្នុងត្រូវបានសម្រេច។ ប៉ុន្តែនេះមិនមែនជាអ្វីដែលយើងចង់ពន្យល់នៅក្នុងជំពូកនេះទេ។

“សម្អាតចិត្ត” ឬ “ធ្វើឱ្យវាទទេ” ដើម្បីសម្រេចបាននូវភាពស្ងៀមស្ងាត់ខាងក្នុងពិតប្រាកដ ក៏មិនមែនជាអ្វីដែលយើងកំពុងព្យាយាមពន្យល់នៅពេលនេះនៅក្នុងកថាខណ្ឌទាំងនេះដែរ។

ការអនុវត្តភាពស្ងៀមស្ងាត់ខាងក្នុងដែលយើងកំពុងសំដៅទៅលើ ក៏មិនមានន័យថាការរារាំងអ្វីមួយពីការចូលទៅក្នុងចិត្តដែរ។

យើងពិតជាកំពុងនិយាយនៅពេលនេះអំពីប្រភេទនៃភាពស្ងៀមស្ងាត់ខាងក្នុងខុសគ្នាខ្លាំងណាស់។ វាមិនមែនជារឿងទូទៅមិនច្បាស់លាស់នោះទេ។

យើងចង់អនុវត្តភាពស្ងៀមស្ងាត់ខាងក្នុងទាក់ទងនឹងអ្វីមួយដែលមាននៅក្នុងចិត្តរួចហើយ ដូចជាមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ បញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួន ឬបញ្ហារបស់អ្នកដទៃ អ្វីដែលគេបានប្រាប់យើង អ្វីដែលនរណាម្នាក់បានធ្វើ។ល។ ប៉ុន្តែដោយមិនប៉ះវាដោយអណ្តាតខាងក្នុង ដោយគ្មានការនិយាយផ្ទាល់ខ្លួន។

ការរៀននៅស្ងៀម មិនត្រឹមតែដោយអណ្តាតខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងដោយអណ្តាតសម្ងាត់ខាងក្នុង គឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់។

មនុស្សជាច្រើននៅស្ងៀមនៅខាងក្រៅ ប៉ុន្តែដោយអណ្តាតខាងក្នុងរបស់ពួកគេ ពួកគេកំពុងបកស្បែកអ្នកជិតខាងទាំងរស់។ ការសន្ទនាខាងក្នុងដែលមានពិស និងអាក្រក់ បង្កើតភាពច្របូកច្របល់ខាងក្នុង។

ប្រសិនបើអ្នកសង្កេតមើលការសន្ទនាខាងក្នុងខុសឆ្គង អ្នកនឹងឃើញថាវាត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយការពាក់កណ្តាលការពិត ឬការពិតដែលទាក់ទងគ្នាទៅវិញទៅមកតាមរបៀបត្រឹមត្រូវតិចឬច្រើន ឬអ្វីមួយដែលត្រូវបានបន្ថែម ឬលុបចោល។

ជាអកុសល ជីវិតអារម្មណ៍របស់យើងត្រូវបានបង្កើតឡើងទាំងស្រុងលើ “ការអាណិតអាសូរខ្លួនឯង”។

អ្វីដែលអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀត យើងគ្រាន់តែអាណិតអាសូរខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ ជាមួយនឹង “អត្តចរិត” ជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ហើយយើងមានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើម និងថែមទាំងស្អប់អ្នកដែលមិនអាណិតអាសូរយើងទៀតផង។

យើងស្រឡាញ់ខ្លួនឯងខ្លាំងពេក យើងជាអ្នកស្រលាញ់ខ្លួនឯងមួយរយភាគរយ នេះជារឿងដែលមិនអាចប្រកែកបាន។

ដរាបណាយើងបន្តជាប់ក្នុង “ការអាណិតអាសូរខ្លួនឯង” ការអភិវឌ្ឍនៃសភាវៈ ក្លាយជារឿងលើសពីមិនអាចទៅរួច។

យើងត្រូវរៀនមើលទស្សនៈរបស់អ្នកដទៃ។ វាជាការបន្ទាន់ដើម្បីដឹងពីរបៀបដាក់ខ្លួនយើងក្នុងជំហររបស់អ្នកដទៃ។

“ដូច្នេះ អ្វីៗទាំងអស់ដែលអ្នកចង់ឱ្យមនុស្សធ្វើចំពោះអ្នក នោះអ្នកក៏ត្រូវធ្វើចំពោះពួកគេដែរ”។ (ម៉ាថាយ ៧:១២)

អ្វី​ដែល​ពិត​ជា​សំខាន់​ក្នុង​ការ​សិក្សា​ទាំង​នេះ គឺ​របៀប​ដែល​មនុស្ស​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ខាង​ក្នុង និង​មើល​មិន​ឃើញ។

ជាអកុសល ទោះបីជាយើងមានសុជីវធម៌ និងស្មោះត្រង់ក៏ដោយ ជួនកាលក៏គ្មានការសង្ស័យដែរថាយើងប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងអាក្រក់នៅខាងក្នុង និងមើលមិនឃើញ។

មនុស្សដែលមើលទៅហាក់ដូចជាសប្បុរសណាស់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃអូសទាញអ្នកជិតខាងរបស់ពួកគេចូលទៅក្នុងរូងភ្នំសម្ងាត់នៃខ្លួនឯង ដើម្បីធ្វើជាមួយពួកគេនូវអ្វីដែលពួកគេចង់បាន។ (ការធ្វើបាប ការចំអក ការសើចចំអក។ល។)