ការត្រឡប់មកវិញ និង ភាពកើតឡើងវិញ

មនុស្សម្នាក់គឺជាអ្វីដែលជីវិតរបស់គាត់គឺជា។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មិនកែប្រែអ្វីទាំងអស់នៅក្នុងខ្លួនគាត់ ប្រសិនបើគាត់មិនផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់គាត់ទាំងស្រុង ប្រសិនបើគាត់មិនធ្វើការលើខ្លួនឯងទេ គាត់កំពុងខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាដ៏វេទនារបស់គាត់។

សេចក្តីស្លាប់ គឺជាការវិលត្រឡប់ទៅកាន់ការចាប់ផ្តើមនៃជីវិតរបស់គាត់វិញ ដោយមានលទ្ធភាពនៃការធ្វើវាម្តងទៀត។

មានការលើកឡើងជាច្រើននៅក្នុងអក្សរសិល្ប៍សេដ្ឋី-អេស្ពែរទិក និងសេដ្ឋី-អូគូធីស្តិក អំពីប្រធានបទនៃជីវិតបន្តបន្ទាប់គ្នា តែវាជាការប្រសើរជាងដែលយើងគិតអំពីអត្ថិភាពបន្តបន្ទាប់គ្នា។

ជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗជាមួយគ្រប់ពេលវេលារបស់វា គឺតែងតែដដែល ដោយកើតឡើងដដែលៗពីអត្ថិភាពមួយទៅអត្ថិភាពមួយ ឆ្លងកាត់រាប់សតវត្សរ៍មកហើយ។

ដោយគ្មានការសង្ស័យ យើងបន្តនៅក្នុងគ្រាប់ពូជនៃកូនចៅរបស់យើង។ នេះគឺជាអ្វីមួយដែលត្រូវបានបង្ហាញរួចហើយ។

ជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗជាពិសេស គឺជាខ្សែភាពយន្តរស់រវើកដែលយើងយកទៅជាមួយយើងទៅអស់កល្បជានិច្ចនៅពេលយើងស្លាប់។

មនុស្សម្នាក់ៗយកខ្សែភាពយន្តរបស់គាត់ទៅជាមួយ ហើយនាំវាមកវិញដើម្បីចាក់វាម្តងទៀតនៅលើអេក្រង់នៃអត្ថិភាពថ្មីមួយ។

ការកើតឡើងដដែលៗនៃរឿងល្ខោន រឿងកំប្លែង និងសោកនាដកម្ម គឺជាទ្រឹស្តីបទគ្រឹះនៃច្បាប់នៃការកើតឡើងវិញ។

នៅក្នុងអត្ថិភាពថ្មីនីមួយៗ កាលៈទេសៈដដែលតែងតែកើតឡើងដដែលៗ។ តួអង្គនៅក្នុងឈុតឆាកដែលកើតឡើងដដែលៗទាំងនោះ គឺជាមនុស្សដែលរស់នៅខាងក្នុងខ្លួនយើង ដែលជា “ខ្ញុំ” ។

ប្រសិនបើយើងកម្ចាត់តួអង្គទាំងនោះ ដែលជា “ខ្ញុំ” ដែលបង្កើតឈុតឆាកដែលកើតឡើងដដែលៗក្នុងជីវិតរបស់យើង នោះការកើតឡើងដដែលៗនៃកាលៈទេសៈទាំងនោះនឹងក្លាយជារឿងដែលមិនអាចទៅរួច។

ជាក់ស្តែងដោយគ្មានតួអង្គ វាមិនអាចមានឈុតឆាកបានទេ។ នេះគឺជាអ្វីមួយដែលមិនអាចប្រកែកបាន។

នេះជារបៀបដែលយើងអាចរំដោះខ្លួនចេញពីច្បាប់នៃការត្រឡប់មកវិញ និងការកើតឡើងវិញ។ នេះជារបៀបដែលយើងអាចក្លាយជាសេរីពិតប្រាកដ។

ជាក់ស្តែង តួអង្គនីមួយៗ (“ខ្ញុំ”) ដែលយើងយកនៅក្នុងខ្លួនយើង ធ្វើឡើងវិញនូវតួនាទីដដែលរបស់គាត់ពីអត្ថិភាពមួយទៅអត្ថិភាពមួយ។ ប្រសិនបើយើងកម្ចាត់គាត់ ប្រសិនបើតួអង្គស្លាប់ តួនាទីក៏បញ្ចប់។

ដោយគិតយ៉ាងម៉ត់ចត់អំពីច្បាប់នៃការកើតឡើងវិញ ឬការកើតឡើងដដែលៗនៃឈុតឆាកនីមួយៗក្នុងការត្រឡប់មកវិញនីមួយៗ យើងរកឃើញដោយការសង្កេតដោយខ្លួនឯងនូវយន្តការសម្ងាត់នៃបញ្ហានេះ។

ប្រសិនបើក្នុងអត្ថិភាពកន្លងផុតទៅ នៅអាយុម្ភៃប្រាំ (២៥) ឆ្នាំ យើងមានទំនាក់ទំនងស្នេហា នោះវាមិនអាចប្រកែកបានទេដែលថា “ខ្ញុំ” នៃការប្តេជ្ញាចិត្តបែបនេះ នឹងស្វែងរកនារីក្នុងក្តីស្រមៃរបស់គាត់នៅអាយុម្ភៃប្រាំ (២៥) ឆ្នាំនៃអត្ថិភាពថ្មី។

ប្រសិនបើនារីនោះមានអាយុត្រឹមតែដប់ប្រាំ (១៥) ឆ្នាំ នោះ “ខ្ញុំ” នៃដំណើរផ្សងព្រេងនោះ នឹងស្វែងរកគូស្នេហ៍របស់គាត់ក្នុងអត្ថិភាពថ្មីនៅអាយុដូចគ្នា។

វាច្បាស់ណាស់ក្នុងការយល់ថា “ខ្ញុំ” ទាំងពីរ ទាំងរបស់គាត់ និងរបស់នាង ស្វែងរកគ្នាទៅវិញទៅមកតាមទូរគមនាគមន៍ ហើយជួបគ្នាវិញដើម្បីធ្វើឡើងវិញនូវដំណើរផ្សងព្រេងស្នេហាដូចគ្នានៃអត្ថិភាពកន្លងផុតទៅ…

សត្រូវពីរនាក់ដែលបានប្រយុទ្ធគ្នារហូតដល់ស្លាប់នៅក្នុងអត្ថិភាពកន្លងផុតទៅ នឹងស្វែងរកគ្នាម្តងទៀតនៅក្នុងអត្ថិភាពថ្មីដើម្បីធ្វើឡើងវិញនូវសោកនាដកម្មរបស់ពួកគេនៅអាយុដែលត្រូវគ្នា។

ប្រសិនបើមនុស្សពីរនាក់មានជម្លោះលើអចលនទ្រព្យនៅអាយុសែសិប (៤០) ឆ្នាំនៅក្នុងអត្ថិភាពកន្លងផុតទៅ ពួកគេនឹងស្វែងរកគ្នាទៅវិញទៅមកតាមទូរគមនាគមន៍នៅអាយុដូចគ្នាក្នុងអត្ថិភាពថ្មីដើម្បីធ្វើរឿងដដែល។

នៅក្នុងមនុស្សម្នាក់ៗ មានមនុស្សជាច្រើនដែលពោរពេញទៅដោយការប្តេជ្ញាចិត្ត។ នោះមិនអាចប្រកែកបានទេ។

ចោរម្នាក់ផ្ទុកនៅក្នុងខ្លួនគាត់នូវរូងភ្នំនៃចោរដែលមានការប្តេជ្ញាចិត្តឧក្រិដ្ឋកម្មផ្សេងៗគ្នា។ ឃាតករម្នាក់យក “ក្លឹប” នៃឃាតករនៅខាងក្នុងខ្លួនគាត់ ហើយអ្នកសាហាវឃោរឃៅកាន់ “ផ្ទះណាត់ជួប” នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។

អ្វីដែលធ្ងន់ធ្ងរបំផុតអំពីអ្វីៗទាំងអស់នេះគឺថាបញ្ញាមិនដឹងពីអត្ថិភាពរបស់មនុស្សទាំងនោះ ឬ “ខ្ញុំ” នៅក្នុងខ្លួនគាត់ និងការប្តេជ្ញាចិត្តទាំងនោះដែលត្រូវបានបំពេញដោយជោគវាសនា។

ការប្តេជ្ញាចិត្តទាំងអស់នេះនៃ “ខ្ញុំ” ដែលរស់នៅក្នុងខ្លួនយើង កើតឡើងនៅក្រោមហេតុផលរបស់យើង។

ទាំងនេះគឺជាការពិតដែលយើងមិនដឹង រឿងដែលកើតឡើងចំពោះយើង ព្រឹត្តិការណ៍ដែលដំណើរការនៅក្នុង subconscious និង subconscious ។

ដោយយុត្តិធម៌ គេបានប្រាប់យើងថ អ្វីៗកើតឡើងចំពោះយើង ដូចពេលភ្លៀង ឬពេលផ្គរលាន់។

តាមការពិត យើងមានការបំភាន់នៃការធ្វើ ប៉ុន្តែយើងមិនធ្វើអ្វីសោះ អ្វីៗកើតឡើងចំពោះយើង។ នេះគឺជាជោគវាសនា ម៉ាស៊ីន…

បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើងគ្រាន់តែជាឧបករណ៍របស់មនុស្សផ្សេងគ្នា (“ខ្ញុំ”) ប៉ុណ្ណោះ ដែលមនុស្សម្នាក់ៗក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងនោះ (“ខ្ញុំ”) បំពេញការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់គាត់។

នៅក្រោមសមត្ថភាពនៃការយល់ដឹងរបស់យើង រឿងជាច្រើនកើតឡើង។ ជាអកុសល យើងមិនដឹងពីអ្វីដែលកើតឡើងនៅក្រោមហេតុផលដ៏កំសត់របស់យើងទេ។

យើងគិតថាយើងឆ្លាត នៅពេលដែលតាមការពិត យើងមិនដឹងថា យើងមិនដឹងទេ។

យើងគឺជាអុសដ៏កំសត់ ដែលអូសទាញដោយរលកដ៏កាចសាហាវនៃសមុទ្រនៃអត្ថិភាព។

ការចេញពីទុក្ខវេទនានេះ ការខ្វះស្មារតីនេះ ស្ថានភាពដ៏គួរឱ្យសោកស្តាយដែលយើងរកឃើញខ្លួនឯង គឺអាចធ្វើទៅបានលុះត្រាតែស្លាប់នៅក្នុងខ្លួនឯង…

តើយើងអាចភ្ញាក់ពីដំណេកដោយរបៀបណា បើមិនបានស្លាប់ពីមុន? មានតែសេចក្តីស្លាប់ទេដែលនាំមកនូវអ្វីដែលថ្មី! ប្រសិនបើមេរោគមិនស្លាប់ រុក្ខជាតិមិនកើតទេ។

អ្នកដែលភ្ញាក់ពីដំណេកពិតប្រាកដ ទទួលបានសម្រាប់ហេតុផលនោះ នូវគោលបំណងពេញលេញនៃស្មារតីរបស់គាត់ ពន្លឺពិតប្រាកដ សុភមង្គល…