मोगाळपोन

शाळेंतल्या बँकांनीच विद्यार्थ्यांक आमोर म्हळ्यार कितें तें पुरायपणान समजून घेवंक जाय.

भंय आनी आदार हांचो आमोर म्हण समज जाता, पूण तो आमोर न्हय.

विद्यार्थी आपल्या आवय-बापाय आनी शिक्षकांचेर आदारून आसतात आनी ते तांकां मान दितात आनी त्याच वेळार भियेतात हें स्पश्ट आसा.

भुरगीं आनी तरणाटे आपल्या कपड्यां खातीर, जेवणा खातीर, पयशां खातीर, आश्रया खातीर आपल्या आवय-बापायचेर आदारून आसतात आनी तांकां राखण मेळटा, ते आपल्या आवय-बापायचेर आदारून आसात हें तांकां खबर आसा आनी देखून ते तांकां मान दितात आनी भियेतात लेगीत, पूण तें आमोर न्हय.

आमी कितें म्हणटात तें दाखोवंक, कोणूय भुरगें, तरणाटो वा तरणाटी आपल्या आवय-बापाय परस आपल्या शाळेंतल्या इश्टांचेर चड विस्वास दवरता हें आमी पुराय तरेन तपासूंक शकतात.

खरेपणान भुरगीं, तरणाटे आपल्या इश्टां कडेन खास गजाली करतात, त्यो आपल्या आवय-बापाय कडेन केन्नाच करचे ना.

भुरग्यां आनी आवय-बापाय मदें खरो विस्वास ना, खरो आमोर ना हें तें दाखोवन दिता.

आमोर आनी मान, भंय, आदार, भियेवप हांचे मदें खूब फरक आसा हें समजून घेवप खूब गरजेचें आसा.

आमी आपल्या आवय-बापायक आनी शिक्षकांक मान दिवंक जाय, पूण मानाक आमोर म्हण समजूंक फावो ना.

मान आनी आमोर खूब लागीं आसूंक जाय, पूण एके वस्तूक दुसरे वस्तू कडेन गोंदळ घालचो न्हय.

आवय-बापाय आपल्या भुरग्यां खातीर भियेतात, तांकां बरी नोकरी, बरें लग्न, राखण मेळची असो तांचो हेतू आसता आनी ते ह्या भंयाक खरें आमोर म्हण समजतात.

खरें आमोर नासतना आवय-बापाय आनी शिक्षक नव्या पिळगेंक बुद्धीन मार्गदर्शन करूंक शकनात हें समजून घेवप गरजेचें आसा, जरी तांचो हेतू खूब बरो आसलो तरी.

खूब बऱ्या हेतूंनी भरिल्लो रस्तो न्हर्का कडेन व्हरता.

आमी “कारण नासताना बंडखोर” (LOS REBELDES SIN CAUSA) हांचें संवसारांत खूब फामाद उदाहरण पळेतात. ही एक मानसिक दुयेंस आसा जी पुराय संवसारांत पातळ्ळ्या. खूब “बरीं भुरगीं” (NIÑOS BIEN), जांकां तांचे आवय-बापाय खूब मोग दितात, खूब लाड करतात, खूब आवडटात, ते निरपराधी लोकांचेर हल्लो करतात, बायलांक मारतात आनी बलात्कार करतात, चोरी करतात, धोंडे मारतात, सगळ्या कडेन दुखापत करीत टोळक्यांनी भोंवतात, शिक्षक आनी कुटुंबाच्या मुखेल्यांक मान दिनात, इत्यादी, इत्यादी, इत्यादी.

“कारण नासताना बंडखोर” खरे आमोर नासल्याचें फळ आसात.

जंय खरो आमोर आसा, थंय “कारण नासताना बंडखोर” आसूंक शकनात.

जर कुटुंबाच्या मुखेल्यांनी आपल्या भुरग्यांचेर खरेंच मोग केलो जाल्यार, तांकां बुद्धीन मार्गदर्शन कशें करचें तें तांकां कळटलें आनी मग “कारण नासताना बंडखोर” आसचे ना.

कारण नासताना बंडखोर चुकीच्या मार्गदर्शनाचें फळ आसात.

कुटुंबाच्या मुखेल्यांक आपल्या भुरग्यांक बुद्धीन मार्गदर्शन दिवपा खातीर फावो तितलो आमोर ना.

आधुनिक कुटुंबाचे मुखेली फकत पयशां विशीं आनी भुरग्यांक चड आनी चड दिवपा विशीं विचार करतात, आनी नवें मॉडेलचें मोटार, आनी सगळ्यांत नवे फॅशनाचे कपडे, इत्यादी, पूण ते खरेंच मोग दिनात, तांकां मोग कसो करचो तें खबर ना आनी देखून “कारण नासताना बंडखोर” आसात.

ह्या युगाची उथळताय खरें आमोर नासल्याक लागून आसा.

आधुनिक जीवन खोलसाण नासलेल्या, खोलाय नासलेल्या तळ्या सारकें आसा.

जिणेंतल्या खोलायेच्या तळ्यांत खूब प्राणी, खूब नुस्ते जियेवंक शकतात, पूण रस्त्याचेर आशिल्लें तळें उज्याच्या किरणांनी बेगीन सुकता आनी मग फकत चिखल, सडण, वायटपण उरता.

आमी आमोर शिकनासतना जिणेंतलें सौंदर्य पुरायपणान समजून घेवप शक्य ना.

लोक मानाक आनी भंयाक आमोर म्हण समजतात.

आमी आपल्या वरीश्ट अधिकाऱ्यांक मान दितात आनी भियेतात आनी मग आमी तांचेर मोग करतात अशें मानतात.

भुरगीं आपल्या आवय-बापायक आनी शिक्षकांक भियेतात आनी तांकां मान दितात आनी मग ते तांचेर मोग करतात अशें मानतात.

भुरगें चाबकाक भियेता, शिक्षेच्या साधना कडेन भियेता, घरांत वा शाळेंत वायट गुणांक भियेता, धांवड्यांक भियेता, इत्यादी आनी मग ते आपल्या आवय-बापायक आनी शिक्षकांक मोग करतात अशें मानतात, पूण खरें म्हणल्यार ते फकत तांकां भियेतात.

आमी नोकरेचेर, मालकाचेर आदारून आसात, आमी गरिबीक भियेतात, नोकरी नासतना रावपाक भियेतात आनी मग आमी मालकाचेर मोग करतात अशें मानतात आनी ताच्या हिताची जतनाय घेतात, ताच्या मालमत्तेची राखण करतात, पूण तें आमोर न्हय, तें भंय आसा.

खूब लोकांक जिणेंतल्या आनी मरणांतल्या गूढ गजालीं विशीं स्वता विचार करपाक भंय दिसता, सोदपाक, तपासपाक, समजून घेवपाक, अभ्यास करपाक भंय दिसता, इत्यादी आनी मग ते उलयतात “हांव देवाचेर मोग करतां, आनी तें पुरो!”

ते देवाचेर मोग करतात अशें मानतात, पूण खरें म्हणल्यार ते मोग दिनात, भियेतात.

झुजाच्या वेळार बायलेक दिसता की ती आपल्या घोवाचेर पयलीं परस चड मोग करता आनी घरा परत येवची म्हणून ती खूब उत्सुकतायेन वाट पळेता, पूण खरें म्हणल्यार ती ताचेर मोग दिना, फकत घोव नासतना, राखण नासतना रावपाक भियेता, इत्यादी, इत्यादी, इत्यादी.

मानसिक गुलामगिरी, आदार, कोणाचेरूय आदारून रावप आमोर न्हय. तें फकत भंय आसा आनी तें इतलेंच.

शाळेंत भुरगें शिक्षकाचेर आदारून आसता आनी ताका शाळेंतल्यान काडून उडोवपाक, वायट गुण मेळोवपाक, धांवडो दिवपाक भंय दिसता हें स्पश्ट आसा आनी खूब वेळां तें मोग करता अशें मानता पूण घडणूक अशी घडटा की तें ताका भियेता.

जेन्ना बायल भुरग्यांक जल्म दिता वा खंयच्याय दुयेंसाक लागून मरणाचेर येवन पावता तेन्ना घोवाक दिसता की तो तिचेर खूब मोग करता, पूण खरें म्हणल्यार घडणूक अशी घडटा की तो तिका गमावपाक भियेता, तो खूब गजालीं खातीर तिचेर आदारून आसता, जेवण, सेक्स, कपडे धुवप, लाड करप, इत्यादी सारक्या गजालीं खातीर आदारून आसता आनी तिका गमावपाक भियेता. तें आमोर न्हय.

सगळेच जण सगळ्यांचेर मोग करतात अशें म्हणटात, पूण अशें कांयच ना: खऱ्यांनी आमोर कशें करचें तें खबर आशिल्लो मनीस जिणेंत मेळप खूब कठीण.

जर आवय-बापायंनी आपल्या भुरग्यांचेर खरेंच मोग केलो जाल्यार, जर भुरग्यांनी आपल्या आवय-बापायचेर खरेंच मोग केलो जाल्यार, जर शिक्षकांनी आपल्या विद्यार्थ्यांचेर खरेंच मोग केलो जाल्यार झुजां जावंक शकली ना. झुजां शेंकड्यांनी शक्य जावचीं ना.

घडणूक अशी घडटा की लोकांक आमोर म्हळ्यार कितें तें कळना आनी सगळ्या भंयाक आनी सगळ्या मानसिक गुलामगिरीक आनी सगळ्या इत्सांक ते आमोर म्हण समजतात.

लोकांक आमोर कसो करचो तें खबर ना, जर लोकांक आमोर कसो करचो तें कळ्ळें जाल्यार जीवन खरेंच नंदनवन जातलें.

प्यार करपी लोक मानतात की ते प्यार करतात आनी खूब जाणां तर रगत घालून सोगंद घेवपाक तयार आसतात की ते प्यार करतात. पूण ते फकत भावनिक आसात. भावनिकताय सोंपल्या उपरांत, ताशांचो किल्लो सकयल पडटा.

भावनिकताय मनाक आनी काळजाक फसवता. भावनिक आशिल्लो दरेक मनीस प्यार करता अशें मानता.

जिणेंत खरेंच प्यार करपी जोड मेळप खूब कठीण आसा. भावनिक जोडपी खूब मेळटात पूण प्यार करपी जोड मेळोवप खूब कठीण.

सगळे कलाकार आमोर विशीं गायतात पूण आमोर म्हळ्यार कितें तें तांकां खबर ना आनी ते भावनिकते कडेन आमोर गोंदळायतात.

ह्या जिणेंत कांय खूब कठीण आसल्यार तें भावनिकते कडेन आमोर गोंदळायना.

भावनिकताय सगळ्यांत रूचीक आनी हळू जहर आसा, जें कल्पना करूंक येता, तें रगत दिवनूय जैत मेळयता.

भावनिकताय शेंकडो टक्क्यांनी लैंगिक आसा, भावनिकताय राक्षसी आसा, पूण कांय वेळां ती खूब सुसंस्कृत आनी हळू लेगीत आसता. ती सदांच आमोर म्हण समजता.

शिक्षकांनी विद्यार्थ्यांक, तरणाट्यांक आनी तरणाट्यांक आमोर आनी भावनिकताय हांचे मदलो फरक शिकोवंक जाय. तरच फुडें जिणेंत खूब तरास टळटले.

शिक्षकांनी विद्यार्थ्यांची जापसालदारी तयार करपाक जाय आनी देखून तांकां तयार करपाक जाय, जाची तांकां जिणेंत त्रास भोगचे पडचे ना.

आमोर म्हळ्यार कितें तें समजून घेवप गरजेचें आसा, जें मत्सर, भावनिकताय, हिंसाचार, भंय, आसक्ती, मानसिक आदार, इत्यादी कडेन मेळोवंक शकना.

दुर्दैवान मनीसजातींत आमोर नासता, पूण तें अशी वस्तूय न्हय जी मेळोवंक येता, विकती घेवंक येता, ग्रीनहाउस फुलां सारकी पिकोवंक येता.

आमोर आमच्या भितर जल्माक येवंक जाय आनी जेन्ना आमी आपल्या भितर आशिल्लो व्देष, भंय, लैंगिक भावनिकताय, भंय, मानसिक गुलामगिरी, आदार, इत्यादी कितें तें खोलायेन समजूंक शकतले तेन्नाच तो जल्माक येता.

आमी ह्या मानसिक दोशांक समजून घेवंक जाय, आमी तांकां आमच्या भितर कशे करतात तें समजून घेवंक जाय, फकत मनाच्या थराचेर न्हय पूण सुप्त मनाच्या ल्हपोल्या थराचेरूय समजून घेवंक जाय.

मनाच्या वेगवेगळ्या कोपरांतल्यान ह्या सगळ्या दोशांक काडप गरजेचें आसा. तरच आमच्या भितर स्वता स्फूर्तपणान आनी निर्मळपणान आमोर जल्माक येतलो.

आमोराच्या उज्या वांगडा संवसार बदलपाक सोदप शक्य ना. फकत आमोरूच खरेंच संवसार बदलूंक शकता.