एक परिपूर्ण व्यक्ती

खऱ्या अर्थानें, मूळ शिक्षण म्हळ्यार स्वताक खोलायेन समजूपाचें; दरेक व्यक्ती भितर निसर्गाचे सगळे नेम आसात.

ज्या कोणाक निसर्गाचीं सगळीं अजापां जाणून घेवपाचीं आसा, ताणें तीं स्वता भितर अभ्यास करचीं.

खोटें शिक्षण फकत बुध्दीक गिरेस्त करपाचीच काळजी घेता आनी तें कोणूय करूंक शकता. स्पश्टपणान, पैशांनी कोणूय पुस्तकां विकतीं घेवंक शकता.

आमी बौध्दीक संस्कृताये आड उलोवचे ना, आमी फकत मनाच्या अति संचयवादा आड उलयतात.

खोटें बौध्दीक शिक्षण स्वताक पळून वचपाचे सूक्ष्म मार्ग दाखयता.

दरेक विद्वान मनीस, दरेक बौध्दीक दुर्गुणी मनीस, स्वताक पळून वचपाचे खूब बरे मार्ग काडटा.

आध्यात्मिकते शिवाय बौध्दिकतेचें फळ म्हळ्यार लबाड आनी हांचेकडेन मनशाक अराजकता आनी नाशाकडेन व्हरला.

तंत्रज्ञान स्वताक पुरायपणान समजून घेवपाक केन्नाच सक्षम करपाक शकना.

घराचे धनी आपल्या भुरग्यांक शाळा, कॉलेज, विद्यापीठ, पॉलिटेक्निक, हातूंत धाडटात, तांणी कांय तंत्रज्ञान शिकावचें, तांणी कांय वेवसाय करचो, तांणी निमाणें जिवीत जियेवंक मेळचें.

स्पश्टपणान आमी कांय तंत्रज्ञान शिकपाक, वेवसाय करपाक जाय, पूण तें दुय्यम आसा, मुखेल, म्हत्वाचें म्हळ्यार स्वताक वळखूंक, आमी कोण, खंयच्यान आयल्यात, खंय वतात, आमच्या अस्तित्वाचो हेतू कितें तें जाणून घेवप.

जिणेंत सगळें आसा, आनंद, दुख्ख, मोग, आवड, खोशी, दुख, सौंदर्य, कुरुपता, इत्यादी. आनी जेन्ना आमी तें खोलायेन जियेवंक जाणटात, जेन्ना आमी तें मनाच्या सगळ्या पातळेर समजून घेतात, तेन्ना आमी समाजांत आमचें स्थान सोदतात, आमी आमचें स्वताचे तंत्रज्ञान तयार करतात, आमची जियेवपाची, जाणवपाची आनी विचार करपाची खाशेली रीत, पूण तें विरूध्द शंबर टक्के खोटें आसा, तंत्रज्ञान स्वताक खोलायेन, खरें समज दिवंक शकना.

सद्याचें शिक्षण पुरायपणान फाटीं पडलां कारण तें तंत्रज्ञानाक, वेवसायाक खूब म्हत्व दिता आनी स्पश्टपणान तंत्रज्ञानाचेर भर दितना तें मनशाक मेकॅनिकल ऑटोमेटा करता, ताचीं बरीं शक्यतां नश्ट करता.

जिणेंतले आकलन नासतना, स्वताक वळख नासतना, ‘स्वता’ च्या प्रक्रियेचें प्रत्यक्ष आकलन नासतना, विचार करपाचे, जाणवपाचे, इत्सा करपाचे आनी वागपाचे रितीचें खोलायेन अध्ययन नासतना, क्षमता आनी कार्यक्षमतेची लागवड करप फकत आमची क्रूरताय, आमचो स्वार्थीपणा, झूज, उपासमार, दुख्ख निर्माण करपी मानसशास्त्रीय घटक वाडोवपाक उपेग येतले.

तंत्रज्ञानाच्या खाशेल्या विकासाक मेकॅनिक, शास्त्रज्ञ, तंत्रज्ञ, परमाणु भौतिकशास्त्रज्ञ, गरीब जनावरांचीं विच्छेदन करपी, विनाशकारी हत्यारां सोदपी, इत्यादी निर्माण केल्यात.

ह्या सगळ्या वेवसायिकांनी, अणुबॉम्ब आनी हायड्रोजन बॉम्ब सोदप्यांनी, निसर्गाच्या प्राण्यांक त्रास दिवपी सगळ्या विच्छेदन करप्यांनी, ह्या सगळ्या लबाडांनी, खरेंच कशाक उपेग आसा म्हळ्यार झूज आनी नाशाक.

ह्या सगळ्या लबाडांक कांयच खबर ना, तांकां जिणेच्या सगळ्या अमर्याद रूपांतल्या पुराय प्रक्रियेची कांयच समज ना.

सामान्य तंत्रगिन्यानीक उदरगत, येरादारी वेवस्था, मोजणीचीं मशीनां, वीज दिवो, इमारती भितरले लिफ्ट, सगळ्या तरांचे इलेक्ट्रॉनिक मेंदू, इत्यादी अस्तित्वाचेर उकलतात, पूण व्यक्ती आनी समाजांत खूब व्हड आनी खोलायेचे प्रस्न निर्माण करतात.

मनाचे खोलायेचेर लक्ष दिवंक नासतना फकत वयले पातळेर जियेवप म्हळ्यार आमच्या भुरग्यांचेर दुख्ख, रडणें आनी निराशा ओडवणें.

दरेक व्यक्तीची सगळ्यांत व्हडली गरज, सगळ्यांत गरजेचो प्रस्न म्हळ्यार जिणेंत सगळ्या रूपात समजून घेवप, कारण तेन्नाच आमी आमचे सगळे खाजगी प्रस्न समाधानकारक रितीन उकलपाक शकता.

तंत्रगिन्यानीक गिन्यान स्वताक आमचे मानसशास्त्रीक प्रस्न, आमचे खोलायेचे गुंतागुंतीचे प्रस्न केन्नाच उकलपाक शकना.

जर आमकां खऱ्या अर्थान मनीस जावपाची इत्सा आसा, पुराय व्यक्ती जावपाची आसा, जाल्यार आमी मानसशास्त्रीक स्वताक सोदून काडपाक जाय, विचाराच्या सगळ्या प्रदेशांनी खोलायेन वळखूंक जाय, कारण तंत्रज्ञान निस्संदेहपणान विनाशाचें साधन जाता, जेन्ना आमी अस्तित्वाची पुराय प्रक्रिया खऱ्या अर्थान समजूंक शकना, जेन्ना आमी स्वताक पुरायपणान वळखूंक शकना.

जर बौध्दीक प्राण्यान खऱ्या अर्थान मोग केलो, जर ताणें स्वताक वळखलो, जर ताणें जिणेची पुराय प्रक्रिया समजून घेतली, जाल्यार ताणें परमाणूचें विभाजन करपाचो अपराध केन्नाच केल्लो नासता.

आमची तंत्रगिन्यानीक उदरगत अजापी आसा पूण ताणें फकत एकमेकांक नश्ट करपाची आनी सगळी कडेन दहशत, उपासमार, अज्ञान आनी दुयेंस हांची सत्ता चलोवपाची आमची आक्रमक शक्ती वाडयल्या.

खंयचोय वेवसाय, खंयचेंय तंत्रज्ञान आमकां परिपूर्णताय, खरें सुख दिवंक शकना.

जिणेंत दरेक मनीस आपल्या वेवसायांत, आपल्या वेवसायांत, आपल्या नित्याच्या जिवितांत खोलायेन पिडटा आनी वस्तू आनी वेवसाय म्हात्सर्याचीं, कुरकुरणीचीं, तिरस्काराचीं, कडूसाणायचीं साधनां जातात.

दोतोरांचें जग, कलाकारांचें जग, इंजिनीयरांचें जग, वकिलांचें जग, इत्यादी, ह्या जगां मदलें दरेक जग दुख्खान, कुरकुरणीन, सर्तेंन, म्हात्सर्यान भरलां.

स्वताक समजून घेनासतना फकत वेवसाय, धंदो वा वेवसाय आमकां दुख्खाकडेन आनी पळून वचपाचेर व्हरता. कांय लोक दारूच्या माध्यमान पळून वचपाचे सोदतात, कांय कॅन्टीना, तबेर्ना, कॅबरे, कांय लोक ड्रग्स, मॉर्फिन, कोकेन, गांजा आनी हेर कामवासना आनी लैंगिक पतनाच्या माध्यमान पळून वचपाचे सोदतात.

जेन्ना सगळें जिवीत तंत्रज्ञानांत, वेवसायांत, पयशे आनी चड पयशे जोडपाचे प्रणालींत देंवयतात, तेन्ना ताचो परिणाम म्हळ्यार कंटाळो, त्रास आनी पळून वचपाचो सोद.

आमी पुराय व्यक्ती जावंक जाय आनी तें फकत स्वताक वळखून आनी मानसशास्त्रीक ‘स्वता’ विलीन करून शक्य आसा.

मुळावें शिक्षण एकेच वेळार जियेवंक शिकपाक उत्तेजन दिता, ताणें चड म्हत्वाचें कांय तरी करपाक जाय, ताणें मनशाक अस्तित्वाचे प्रक्रियेचो सगळ्या आंगांनी आनी मनाच्या सगळ्या प्रदेशांनी अणभवपाक, जाणवपाक मदत करपाक जाय.

जर कोणाकूय कांय सांगपाचें आसा जाल्यार ताणें तें सांगावचें आनी तें सांगप खूब म्हत्वाचें कारण अशा रितीन दरेक मनीस स्वताची शैली निर्माण करता, पूण स्वताच्यान जिणेंत पुरायपणान अणभव घेनासतना हेरांची शैली शिकता; फकत तकलाऊपणाक व्हरता.