मध्य वय

प्रौढ वय तीस आनी पांच वर्सांनी सुरू जाता आनी पन्नास आनी स वर्सांनी सोंपता.

प्रौढ मनशान आपल्या घराचें शासन कसो करचें आनी आपल्या भुरग्यांक मार्गदर्शन कशें करचें तें जाणून घेवंक जाय.

सामान्य जिणेंत दरेक प्रौढ मनीस कुटुंबाचो मुखेली आसता. जो मनीस तरणाटेपण आनी प्रौढ वयांत आपले घर आनी भाग्य तयार करपाक शकना, तो तें आतां तयार करपाक शकना, तो खरें म्हणल्यार अयशस्वी थारता.

जे लोक बुडकेपणान घर आनी भाग्य तयार करपाचो यत्न करतात, ते खऱ्या अर्थान दयेक पात्र आसात.

लोभाचें ‘मी’ एकदम टोकाक वता आनी खूब भाग्य साठोवंक सोदता. मनीस जातीक भाकर, वस्त्र आनी आश्रय गरजेचो आसा. भाकर, स्वताचे घर, कपडे, सूट, आंगाक धांकण दिवपा खातीर कोट घेवप गरजेचें, पूण जियेवंक मेळचें म्हूण व्हड प्रमाणांत पयसो साठोवपाची गरज ना.

आमी गिरेस्तकाय वा गरिबाय हांचें समर्थन करिना, हीं दोनूय टोकां निंदनीय आसात.

अशे खूब लोक आसात जे गरिबायेच्या चिखलांत घोंटाळटात आनी गिरेस्तकायेच्या चिखलांत घोंटाळपी खूब लोक आसात.

म्हणजे, सुंदर बागायती आशिल्लें सुंदर घर, उत्पन्नाचो खात्रीचो स्रोत, सदांच बरी तरेन सादर जावप आनी भूक ना लागप, अशें सादें भाग्य आसप गरजेचें. हें दरेक मनीस जाती खातीर सामान्य आसा.

गरिबाय, भूक, दुखणो आनी अज्ञान खंयच्याच संस्कृतीक आनी सुसंस्कृत म्हणपी देशांत केन्नाच आसूंक फावना.

लोकशाय अजून अस्तित्वांत ना पूण ती निर्माण करपाची गरज आसा. जो मेरेन एकूय नागरिक भाकरी, कपडे आनी आश्रया विरयत आसा, तो मेरेन लोकशाय खूब सुंदर विचार परस चड ना.

कुटुंबाचे मुखेली समजून घेवपी, हुशार, केन्नाच सोरो पियेवपी न्हय, खावचेल्ले, पियेल्ले, जुलमी, आदी आसचे न्हय.

दरेक प्रौढ मनशाक स्वताच्या अणभवान कळटा की भुरगीं तांच्या उदाहरणाचें अनुकरण करतात आनी जर हें उदाहरण चुकलें तर तें तांच्या वंशजांक बेकायदेशीर मार्ग दाखयतले.

प्रौढ मनशान खूब बायलो दवरप आनी पियेवपांत, जेवणावळींत, उत्सवांनी जियेवप खरेंच मूर्खपणाचें आसा.

प्रौढ मनशाचेर पुराय कुटुंबाची जापसालदारकी आसा आनी तो चुकिच्या मार्गान गेलो जाल्यार संवसारांत चड गडबड, चड गोंदळ, चड दुख्ख निर्माण करतलो हें स्पश्ट आसा.

आवय आनी बापायक लिंगां मदलो फरक समजून घेवंक जाय. चलयांनी भौतिकशास्त्र, रसायनशास्त्र, बीजगणित, आदी शिकप हातूंत अर्थ ना. बायलेचें मेंदूं दादल्या परस वेगळें आसता, अशे विशय दादल्याच्या लिंगाक खूब जुळटात पूण बायलांच्या मनाक ते निरुपयोगी आनी नुकसानदायक आसतात.

शाळेच्या अभ्यासक्रमांत म्हत्वाचो बदल घडोवन हाडपाक आवय बापाय आनी बापाय मनापासून झुज दिवप गरजेचें.

बायलेक वाचपाक, बरोवपाक, पियानो वाजोवपाक, विणकाम करपाक, भरतकाम करपाक आनी सामान्यपणान सगळ्या प्रकारचीं बायलांची कामां शिकपाक जाय.

बायलेक शाळेच्या बेंचचेरूच आवय आनी बायल म्हणून तिची जी उदात्त जापसालदारी आसा, ते खातीर तयार करपाक जाय.

दादल्यां खातीर आशिल्ल्या गुंतागुंतीच्या आनी कठीण अभ्यासांनी बायलांच्या मेंदवाक नुकसान करप हातूंत अर्थ ना.

शाळें, महाविद्यालयां आनी विद्यापीठांचे शिक्षक आनी आवय बापाय हांणी बायलेक तिची जी बायलपणाची जापसालदारी आसा, ती हाडपाक चड लक्ष दिवप गरजेचें. बायलांचें सैनिकीकरण करप, तांकां दादल्यां भशेन शारांच्या रस्त्यांनी झेंड्यां आनी ढोलां वाजोवन चलोवपाक लावप मूर्खपणाचें आसा.

बायल खूब बायलपणाची आसूंक जाय आनी मनीस खूब दादल्याचो आसूंक जाय.

मदली जात, समलैंगिकता, ही अधोगती आनी क्रूरतेचो परिणाम आसा.

ज्या चलयो लांब आनी कठीण अभ्यास करतात त्यो बुड्यो जातात आनी कोणूच तांचे कडेन लग्न जायना.

आधुनिक जिणेंत बायलांनी ल्हान अभ्यासक्रम करप सोयीचें आसा, सौंदर्यशास्त्र, टायपिंग, शॉर्टहँड, शिवणकाम, शिक्षणशास्त्र, आदी, आदी, आदी.

सामान्यपणान बायलेन फकत घरां वेळार लक्ष दिवपाक जाय, पूण आमी जियेतात त्या ह्या क्रूर युगाक लागून बायलेक खावपाक आनी जियेवपाक काम करपाची गरज आसा.

खऱ्या अर्थान संस्कृतीक आनी सुसंस्कृत समाजांत बायलेक जियेवपाक घरा भायर काम करपाची गरज ना. घरा भायर काम करप ही सगळें परस वायट क्रूरताय आसा.

सद्याच्या अधोगतीक पाविल्ल्या मनशान चुकीची वेवस्था निर्माण केल्या आनी बायलेक तिचें बायलपण हरपाक लायलां, घरांतल्यान भायर काडल्या आनी तिची गुलाम केल्या.

‘मारिमाचो’ जाल्ली बायल, दादल्याचें बुध्दीबळ आशिल्ली, सिगरेट पियेवपी आनी पेपर वाचपी, अर्दी नग्गी आनी गुडघ्यांवयर स्कर्ट आशिल्ली वा कॅनेस्टा खेळपी, ह्या युगांतल्या अधोगतीक पाविल्ल्या दादल्यांचो परिणाम आसा, एका संस्कृतायेचो सामाजिक कलंक.

आधुनिक हेर जाल्ली बायल, दुखणो आशिल्ली डॉक्टर, खेळाची चॅम्पियन जाल्ली बायल, सोऱ्याचो गुलाम जाल्ली, आपल्या भुरग्यांक स्तन दिवपाक न्हयकारपी, कारण तिका आपले सोबीतकायेंक नुकसान करप ना, ही खोटी संस्कृतायेची घृणास्पद लक्षण आसा.

संवसाराक वाटावपा खातीर बरी नीत आशिल्ल्या दादल्यां आनी बायलांच्या सैन्याची वेवस्था करपाची वेळ आयल्या, जे खऱ्या अर्थान चुकीच्या वेवस्थे आड झुजपाक तयार आसात.

संवसारांत एक नवी संस्कृताय, एक नवी संस्कृती स्थापन करपाची वेळ आयल्या.

बायल घराचो मूळ आदार आसा आनी जर हो धोंडो बरो नाशिल्लो, कांट्यांनी आनी सगळ्या प्रकारच्या विकृतींनी भरिल्लो आसत जाल्यार सामाजिक जिणेचो परिणाम म्हणजे हाणीं.

दादलो वेगळो आसा, वेगळो आसा आनी ताका लागून तो वैजकी, भौतिकशास्त्र, रसायनशास्त्र, गणित, कायदो, अभियांत्रिकी, खगोलशास्त्र, आदी शिकपाची लक्जरी घेवंक शकता.

दादल्यांचें सैनिकीकरण केल्लें कॉलेज मूर्खपणाचें न्हय, पूण बायलांचें सैनिकीकरण केल्लें कॉलेज मूर्खपणाचें आसून भिरांकूळपणान हास्यास्पद आसा.

फ्युचर बायलो, फ्युचर आवयो, जे आपल्या छातयेंत भुरगें व्हरतले, तांकां शाराच्या रस्त्यांनी दादल्यां भशेन चलताना पळोवन वायट दिसता.

हें फकत लिंगांतल्या बायलपणाचें नुकसान दाखयना पूण दादल्यांतल्या दादलपणाच्या नुकसानाकूय इशारो करता.

खरो दादलो, बरो मनीस बायलांच्या सैनिकीकरण केलेल्या परेडाक परवानगी दिवंक शकना. दादल्याचें मन, दादल्याची मानसशास्त्रीक विचारसरणी, दादल्याचो विचार ह्या प्रकारच्या दृश्यांक खरेंच तिरस्कार करता, जे मनीस जातीचें अध:पतन पुरायपणान दाखयता.

आमी बायलेक तिच्या घराकडेन, तिच्या बायलपणाकडेन, तिच्या नैसर्गिक सोबीतकडेन, तिच्या मुळाव्या भोळेपणाकडेन आनी तिच्या खऱ्या सादेपणाकडेन परत व्हरपाची गरज आसा. ह्या सगळ्या वेवस्थेक सोंपोवपाची आनी पृथ्वीचेर एक नवी संस्कृताय आनी एक नवें शिल्प स्थापन करपाची गरज आसा.

आवय बापाय आनी शिक्षकांनी नव्या पिळग्यांक खऱ्या बुद्धीन आनी मोगान वाडोवंक जाणून घेवंक जाय.

फकत दादल्याच्या भुरग्यांक बौध्दिक म्हायती मेळोवप आनी वेवसाय शिकप वा वेवसायीक पदवी मेळोवप गरजेचें न्हय. दादल्यांनी जापसालदारीचो अर्थ जाणून घेवप आनी सरळतायेच्या आनी जागरूक मोगाच्या मार्गान वचप गरजेचें आसा.

प्रौढ मनशाच्या खांद्यार बायल, कांय चले आनी चलयो हांची जापसालदारकी आसता.

जापसालदारीची उंच भावना आशिल्लो, पवित्र, संयमी, तापट, सद्गुणी, आदी प्रौढ मनशाक ताचें कुटुंब आनी सगळे नागरिक मान दितात.

जो प्रौढ मनीस आपल्या व्यभिचारांनी, जारकर्मांनी, नाखुश्यांनी, सगळ्या प्रकारच्या अन्यायांनी लोकांक त्रास दिता, तो सगळ्या लोकांक तिरस्कारपूर्ण जाता आनी तो स्वताक दुख दिता इतलेंच न्हय, पूण आपल्या कुटुंबाक तिडकयता आनी संवसाराक दुख्ख आनी गोंदळ दिता.

प्रौढ मनशान आपलो काळ योग्य तरेन जियेवंक जाणून घेवप गरजेचें आसा. प्रौढ मनशान तरणाटेपण आतां सोंपलें हें समजून घेवप गरजेचें आसा.

म्हातारपणांत तरणाटपणाचेच नाटके आनी दृश्यां परतून करपाची इत्सा धरप हास्यास्पद आसा.

जिणेच्या दरेक काळाक आपलें सौंदर्य आसा आनी तें जियेवंक जाणून घेवंक जाय.

म्हातारपण येवचे पयलीं प्रौढ मनशान खूब तीव्रतेन काम करचें, जशें मुंगळे क्रूर हिवाळो येवचे पयलीं आपल्या मुंगळेऱ्या खातीर पानां व्हरून भविष्यकाळ दाखोवपी रितीन काम करतात, तशेंच प्रौढ मनशान वेगान आनी भविष्यकाळ दाखोवपी रितीन काम करपाक जाय.

खूब तरणाटे मनीस आपलीं सगळीं म्हत्वाचीं मोल्य खूब वायट रितीन खर्चतात आनी ते प्रौढ वयाक पावतकच ते कुरुप, भिरांकूळ, दुखी आनी अयशस्वी थारतात.

खूब प्रौढ मनशांक तरणाटपणाचें मूर्खपण परतून करताना पळोवप खरेंच हास्यास्पद आसा, तांकां आतां कुरुप दिसता आनी तरणाटेपण आतां गेलें हें तांच्या ध्यानांत येना.

सद्याक सोंपत आशिल्ल्या ह्या संस्कृतायेच्या सगळ्यांत व्हडल्या संकटां मदलें एक संकट म्हळ्यार सोऱ्याचें व्यसन.

तरणाटेपणांत खूब लोक पियेवपाक लागतात आनी प्रौढ वयाक पावतकच घर तयार करूंक शकनात, भाग्य तयार करूंक शकनात, फायद्याचो वेवसाय नासता, भिरांकूळपणान भिरांकूळ, तिरस्कारपूर्ण, दुखी जावन सोऱ्याची भीक मागून कँटिनांत जियेतात.

कुटुंबाच्या मुखेल्यांनी आनी शिक्षकांनी तरणाट्यांचेर खाशेलें लक्ष दिवंक जाय, तांकां एक बरो संवसार करपाच्या निवळ हेतून योग्य मार्ग दाखोवंक जाय.