तरणाटेपण

तरणाटपण दोन काळांनी विभागलां, दरेक काळ सात वर्सांचो. पयलो काळ २१ वर्सांचे पिरायेर सुरू जाता आनी २८ वर्सांचे पिरायेर सोंपता. दुसरो काळ २८ वर्सांचे पिरायेर सुरू जाता आनी ३५ वर्सांचे पिरायेर सोंपता.

तरणाटपणाचो बुन्याद घर, शाळा आनी रस्त्याचेर आसा. मुळाव्या शिक्षणाचेर उबारिल्लें तरणाटपण खरेंच उबारणी करपी आनी म्हत्वाचें म्हळ्यार मान वाडोवपी थारता.

खोट्या बुन्यादीचेर उबारिल्लें तरणाटपण म्हळ्यार तकली वापरून काडिल्लो चुकीचो मार्ग.

चडशे मनीस आपल्या जिविताचो पयलो भाग उरिल्लो भाग दुख्खी करपाक वापरतात.

तरणाटे, दादल्यापणाची चुकीची कल्पना घेवन वेश्यांचें फाशणेंत पडटात.

तरणाटपणांतले अत्याचार म्हळ्यार बुडिल्ल्या पिराये आड काडिल्ले चेक, जे तीस वर्सां उपरांत खूब म्हारग्या व्याजान भरचे पडटात.

मुळावें शिक्षण नासतना तरणाटपण म्हळ्यार सदांचो निसो: तें चुकीचें दूख, सोरो आनी जनावरांचें भोगणे.

मनशान आपल्या जिवितांत जें कांय जावपाचें आसा, तें सगळें जल्माच्या पयल्या तीस वर्सांनी संभाव्य स्थितींत आसता.

मनीस जातीच्या सगळ्या व्हड कार्यांचें, आदल्या तशेंच आमच्या काळांतलें गिन्यान आमच्या कडेन आसा, तातूंतलें चडशें तीस वर्सां पुराय जावंचे पयलीं सुरू जाल्लें आसा.

ज्या मनशान तीस वर्सां पुराय केल्यांत, ताका खूब वेळां असो भाव जाता की तो एका व्हड झुजांतल्यान भायर आयला, जातूंत ताणें आपल्या खूब सांगात्यांक एक एक करून पडतानां देखलां.

तीस वर्सांचे पिरायेचेर दादल्यांनी आनी बायलांनी आपली सगळी तरणाटी शक्त आनी उत्साहो गमायल्लो आसता आनी जर ते आपल्या पयल्या उद्यमांमदीं हारले जाल्यार ते निराशावादी जातात आनी खेळ सोडून दितात.

ल्हानपणाच्या भ्रमाच्या जाग्यार व्हडपणाचे भ्रम येतात. मुळावें शिक्षण नासतना बुडक्या पिरायेंत निराशा भोगची पडटा.

तरणाटपण खूब बेगीन वता. सोबीतकाय म्हळ्यार तरणाटपणाचो सोबीतकाय, पूण तें फकत दिसपाकूच बरें, तें चड काळ तिगना.

तरणाटपणांत बुद्दी जिवंत आसता आनी न्याय दुर्बळ आसता. जिवितांत खूब कमी तरणाटे अशे आसतात, जांची बुद्दी आनी न्याय खूब घट आसता.

मुळावें शिक्षण नासतना तरणाटे भावनां भरीत, पियेल्ले, लुच्चे, वायट उलोवपी, वासनांध, लोभी, खावये, कड्डक, जळट्या मनाचे, मत्सरी, मारामारी करपी, चोर, गर्वेस्त, आळशी आदी थारतात.

तारुण्य म्हळ्यार उन्हाळ्याचो सूर्य, जो बेगीन लिपून वता. तरणाट्यांक आपल्या जिविताचो म्हत्वाचो वेळ वायट घालोवपाक खूब आवडटा.

म्हातारे मनीस तरणाट्यांचो फायदो घेवन तांकां झुजाक व्हरतात.

तरणाटे लोक बदलूंक शकतात आनी संवसारूय बदलूंक शकतात, जर तांकां मुळाव्या शिक्षणाचे वाटेन व्हरल्यार.

तरणाटपणांत आमी फकत भ्रमांनी भरलेले आसतात, जे फकत निराशा कडेन व्हरतात.

हांव तरणाटपणाचो उजो वापरून घट आनी शक्तीशाली जाता.

म्हाका तृप्ती जाय, वासनां भरीत कितलोय म्हारग पडूं, म्हतारपण पूण पुरायपणान वायट आसूंक जाय.

तरणाट्यांक फकत व्यभिचार, सोरो आनी सगळ्या प्रकारच्या सुखांमदीं पडपाक आवडटा.

सुखाचे गुलाम जावन रावप म्हळ्यार वेश्यांचें काम, खऱ्या दादल्यांचें न्हय, हें तरणाट्यांक कळना.

कसलेंच सुख चड काळ तिगना. सुखाची तान म्हळ्यार मनीस जातीक अपमान करपी दुयेंस. स्पेनिश भाशेंतलो व्हड कवी जॉर्ज मॅनरिकान म्हळां:

“सुख कितलें बेगीन वता, कसें तें याद करून दुख दिता, कसो आमच्या मतान खंयचोय आदलो वेळ बरो आसलो”

ऍरिस्टोटलान सुखाचेर उलयतानां म्हळां: “जेन्ना सुखाचो न्याय करपाची वेळ येता, तेन्ना आमी मनीस निस्पक्षपणान न्याय करपी ना.”

बुद्धि आशिल्लो प्राणी सुखाक न्याय दिवन खुश जाता. फ्रेडरिक द ग्रेटान जोर दिवन सांगलें: “सुख हेंच ह्या जिवितांतलें खरें सूख”.

सगळ्यांत असह्य दुख म्हळ्यार खूब वेळ मेरेन चलपी सुखाक लागून जावपी दुख.

वायट आचरण करपी तरणाटे खूब मेळटात. वायट आचरण करपी स्वभावाचो मनीस सदांच सुखाक न्याय दिता.

दीर्घकाळ मेरेन वायट आचरण करपी मनीस लग्नाक तिरस्कार दिता वा तें फुडें धुकलता. पृथ्वीचे सगळे सुख भोगचे म्हणून लग्न फुडें धुकलप खूब वायट.

तरणाटपणाची शक्त सोंपोवन उपरांत लग्न जावन कितें फायदो, असल्या मुर्खपणाचे बळी म्हळ्यार भुरगीं.

खूब दादले थकून लग्न जातात, खूब बायलां उत्सुकतायेक लागून लग्न जातात आनी असल्या मुर्खपणाचो परिणाम म्हळ्यार निराशा.

दर एक बुद्धिवान मनीस आपल्या काळजान आपल्या बायलेचेर मोग करता.

जर आमी खरेंच दुख्खी बुडकी पिराय नको म्हणटा जाल्यार तरणाटपणांत लग्न जावंक जाय.

जिवितांत सगळें करपाक वेळ आसता. तरणाट्यान लग्न जावप सामान्य, पूण म्हाताऱ्यांन लग्न जावप म्हळ्यार मुर्खपण.

तरणाट्यांनी लग्न जावन आपले घर कशें चलोवचें तें शिकूंक जाय. आमी विसरचें न्हय की मत्सर घराक उध्वस्त करता.

सोलोमन म्हणटा: “मत्सर कबरें इतलो निर्दय आसा; ताची ज्योत म्हळ्यार उज्याची ज्योत”.

बुद्धि आशिल्ल्या प्राण्यांची जात कुत्र्यांवरी मत्सर करपी आसा. मत्सर पुरायपणान जनावरी.

जो मनीस बायलेचेर मत्सर करता, ताका खबर नासता की तो कोणाचेर विस्वास दवरता. आमच्या कडेन खऱ्या प्रकारची बायल कोण आसा तें कळपाक मत्सर करूंक फावना.

मत्सर करपी बायलेचो आवाज एका वायट कुत्र्याचे दांतां परस घातक आसता.

जंय मत्सर आसा, थंय मोग आसा म्हणटात, तें खोटें. मत्सर केन्नाच मोगांतल्यान जल्म घेना, मोग आनी मत्सर एकठांय रावंक शकनात. मत्सराचें कारण म्हळ्यार भंय.

हांव मत्सराचे खूब कारण दिता. म्हाका मोग करता तो मनीस वचूंक फावो ना असो भंय म्हाका दिसता.

ज्या कोणाक खरेंच हांवपण सोडोवपाचें आसा, ताणें आपलें सगळ्यांत आवडटें सोडोवपाक तयार रावंक जाय.

खूब वर्सां निरीक्षण केल्या उपरांत आमी अणभव घेतला की दर एक स्वतंत्रतायेन जियेवपी मनीस लग्ना उपरांत मत्सरी घोव जाता.

दर एक मनीस भयंकर व्यभिचारी आसता.

दादलो आनी बायल स्वेच्छेन आनी मोगाखातीर एकठांय रावंक जाय, भंय आनी मत्सराक लागून न्हय.

व्हड कायद्या मुखार दादल्यान आपल्या वागणुकेची जाप दिवची आनी बायलेन तिचे वागणुकेची जाप दिवची. घोव बायलेचे वागणुकेची जाप दिवंक शकना आनी बायल घोवाचे वागणुकेची जाप दिवंक शकना. दरेकान आपल्या वागणुकेची जाप दिवची आनी मत्सर सोडून दिवचो.

तरणाटपणाची मुखेल समस्या म्हळ्यार लग्न.

चड इश्ट आशिल्ली तरणाटी चली सोडून रावता “कारण सगळे तिचेर निराश जातात”.

तरणाट्या चल्यांनी आपल्या चलयेक सांबाळून दवरप गरजेचें आसा, जर तांकां खरेंच लग्न जावपाची इत्सा आसा.

मोग आनी वासना एक नासतनां दवरप गरजेचें. मोगान भरिल्ले तरणाटे आनी चलयो, मोग आनी वासनां भितर फरक करूंक शकनात.

वासनां एक विष आसा, जें मनाक आनी काळजाक फसवता हें जाणून घेवप खूब म्हत्वाचें.

वासनां भरिल्लो मनीस आनी वासनां भरिल्ली बायल रगत रुवन शपथ घेवंक शकतात की ते खरेंच मोगान भरलेले आसात.

जनावरी वासनां सोंपल्या उपरांत ताशांचो किल्लो पडटा.

खूब लग्नां नाजावपाचें कारण म्हळ्यार तांणी जनावरी वासनांनी लग्न केल्लें, पूण मोगाखातीर न्हय.

तरणाटपणांत आमी लग्नाचें सगळ्यांत व्हड पावल उखलतात आनी शाळांनी, महाविद्यालयांनी आनी विद्यापिठांनी चल्यांक आनी चलयांंक ह्या म्हत्वाच्या पावला खातीर तयार करपाक जाय.

खूब तरणाटे आनी चलयो अर्थीक फायद्या खातीर वा फकत समाजीक सोयी खातीर लग्न जातात, तें खूब वायट.

जेन्ना लग्न जनावरी वासनांनी वा समाजीक सोयीनी वा अर्थीक फायद्यानी जाता, तेन्ना ताचो परिणाम नाजावप आसता.

स्वभावांचो मेळ नाशिल्ल्यान खूब जोडपी लग्नांत नाजातात.

जी बायल मत्सरी, रागीट, क्रोधी तरणाट्या मनशा कडेन लग्न जाता, ती जल्लादाची शिकार जातली.

जो तरणाटो मत्सरी, क्रोधी, रागीट बायले कडेन लग्न जाता, तो आपले जिवीत नर्कांत जियेतलो.

दोन जिवां भितर खरें उतरपाचें आसा जाल्यार, तातूंत जनावरी वासनां नसोची, मत्सराचें हांवपण सोडोवप गरजेचें आसा, राग ना करप गरजेचें आसा, पुरायेन निस्वार्थपण आसचें पडटलें.

हांव घराक वायट करता, म्हाकाच म्हजो नाश करता. जर तरणाटे आनी चलयो आमचें मुळावें शिक्षण शिकल्यार आनी हांवपण सोडोवपाचो विचार करतले जाल्यार, तांकां परिपूर्ण लग्नाचो मार्ग मेळटलो.

फकत स्वार्थ सोडोवन घरांनी खरें सूख आसतलें. तरणाट्यांक आनी चलयांंक लग्नांत सुखी जावंक जाय आसल्यार तांकां आमचें मुळावें शिक्षण शिकपाचें आनी हांवपण सोडोवपाचें सांगता.

खूब घरचे भयंकरीतपणान आपल्या चल्यांचेर मत्सर करतात आनी तांकां इश्ट नाका म्हणटात. असो वागणी पूर्णपणान चुकीची, कारण चल्यांक इश्ट जाय आनी तांकां लग्न जावंक जाय.

अशा समजूतदारपणाच्या अभावाचो परिणाम म्हळ्यार चोरयेन, रस्त्यार इश्ट करप, सदांच फसवणूक करपी पुरुशाच्या हातांत पडपाचो धोको.

चल्यांक इश्ट करपाची स्वतंत्रता आसची, पूण अजून तांणी हांवपण सोडोवंक नाशिल्ल्यान, तांकां इश्टां वांगडा एकाक सोडूंक फावो न्हय.

घरांनी पार्ट्यो करपाची तरणाट्यांक आनी चलयांंक स्वतंत्रता आसची. नीरोग मनोरंजन कोणाकूच वायट करिना आनी तरणाट्यांक मनोरंजनाची गरज आसा.

तरणाट्यांक सोरो, सिगरेट, व्यभिचार, उत्सवांनी नाचप, स्वतंत्रता, सोऱ्याच्यो दुकानां, कॅबरे हांचो वायट परिणाम जाता.

कुटुंबाच्यो पार्ट्यो, बरी नाच, बरें संगीत, शेतांनी भोंवप, कोणाकूच वायट करिना.

मन मोगाक वायट करता. खूब तरणाट्यांनी बऱ्या बायलां वांगडा लग्न जावपाची संद अर्थीक भंयांक लागून, आदल्या काळाची याद येवन आनी फुडल्या काळाची चिंता करून गमयल्या.

मरणाची भंय, भुकेची भंय, गरिबीची भंय आनी मनाचे वायट विचार लग्नाक फाटीं धुकलपाचें मुखेल कारण थारतात.

खूब तरणाटे लग्न तेन्ना मेरेन करचे ना, जेन्ना मेरेन तांचे कडेन खूब पयसो, स्वताची घर, नवी गाडी आनी हजार वायट वस्तू नासत, जशें सगळें सुख थंयच आसा.

अशें मनीस मरणाची, भुकेची आनी लोकांक कितें दिसतलें, ह्या भंयाक लागून लग्नाची संद गमयतात, तें खूब वायट.

अशें मनीस सोडून रावतात वा खूब उशीर लग्न जातात, तेन्ना तांकां घर चलोवपाक आनी भुरग्यांक शिकोवपाक वेळ उरना.

खरेंच मनशाक आपल्या बायलेक आनी भुरग्यांक पोसपाक फकत धंदो वा सादो वेवसाय आसूंक जाय, इतलेंच.

खूब चलयो घोव निवडतानां सोडून रावतात. हिशोब करपी, स्वार्थी आनी गर्वेस्त बायलो सोडून रावतात वा लग्नांत पुरायेन नाजातात.

दर एक मनीस स्वार्थी, हिशोब करपी आनी गर्वेस्त बायलेचेर निराश जाता हें चल्यांनी समजून घेवप गरजेचें आसा.

कांय तरणाट्यो चलयो घोव धरपाची इत्सा धरून आपल्या तोंडाक खूब रंग लायतात, भुवयो काडटात, केसांक कुरळे करतात, परके केस लायतात, ह्या बायलांक दादल्यांचें मन कळना.

दादलो स्वभावन रंग लायिल्ल्या पुतळ्यांक तिरस्कार दिता आनी पुरायेन सैमीक सोबीतकाय आनी साद्या हास्याक मान दिता.

दादल्याक बायलेन सच्चेपण, साधेपण, खरें आनी निस्वार्थी मोग, सैमाचें साधेपण दिसूंक जाय.

ज्या चल्यांक लग्न जावपाची इत्सा आसा तांणी दादल्यांच्या मनाचें गिन्यान घेवप गरजेचें आसा.

मोग म्हळ्यार बुद्धीचो कळस. मोगाक मोगाची गरज आसता. शाश्वत तरणाटपणाचो उजो म्हळ्यार मोग.