साधेपण

तुरुत आसा, निर्माण करपी समजणी विकसीत करप खूब गरजेचें, कारण ती मनीस जातीक जियेवपाचें खरें स्वातंत्र्य दिता. समजणे नासतना खोल विश्लेषण करपाची खरी टिकात्मक शक्ती मेळोवप शक्य ना.

शाळे, कॉलेज आनी विद्यापीठांचे शिक्षक आनी शिक्षकांनी आपल्या विद्यार्थ्यांक स्वताचेर टिका करपाचे समजुतीचे वाटेन व्हरपाक जाय.

आमच्या फाटल्या अध्यायांत आमी मत्सराचे प्रक्रियेचो खूब खोलायेन अभ्यास केला आनी जर तुमकां धर्माचे, भावनिक अशा सगळ्या प्रकारच्या इर्श्याचें निर्मूलन करपाचें आसा, जाल्यार मत्सर म्हळ्यार खऱ्या अर्थान कितें हाची पुराय जाणीव जावंक जाय, कारण मत्सराचे अनगिनत प्रक्रियेक खोलायेन आनी खाजगी रितीन समजून घेतल्या उपरांतूच आमी सगळ्या प्रकारच्या इर्श्यांक ना करपाक शकतले.

इर्श्या लग्नां नश्ट करता, इर्श्या दोस्ती नश्ट करता, इर्श्या धार्मिक झुजां, भावाभावा मदलें वैर, खून आनी सगळ्या तरांचें दुख्ख निर्माण करता.

मत्सर आपल्या सगळ्या अनगिनत छटांनी उदात्त हेतूंच्या आड लिपून बसता. ज्या मनशाक उदात्त संत, महात्मा वा गुरू हांचे अस्तित्वा विशीं खबर आसता, ताका लेगीत संत जावपाची इर्श्या आसता. दानशूर मनशाक दुसऱ्या दानशूरा परस चड श्रेष्ठ जावपाची इर्श्या आसता. दरेक मनशाक सद्गुण मेळोवपाची इर्श्या आसता, कारण ताका ताची खबर आसता, ताच्या मनांत सद्गुणांनी भरिल्ल्या पवित्र व्यक्तीं विशीं म्हायती आसता.

संत जावपाची इत्सा, सद्गुणी जावपाची इत्सा, महान जावपाची इत्सा हांचो मूळ हेतू मत्सर आसता.

संतांनी आपल्या सद्गुणांनी खूब नुकसान केलां. आमच्या मनांत एक मनीस येता जो स्वताक खूब संत मानतालो.

एक भुकेल्ल्या आनी दुबळ्या कवीन ताच्या घराचें दार ठोठावन ताका खास करून त्या संताक समर्पित अशी एक सुंदर कविता दिली. त्या कवीक आपल्या थकून गेल्ल्या आनी वयस्कर जाल्ल्या कुडी खातीर जेवण विकतें घेवपाक फकत एका नाण्याची गरज आशिल्ली.

कवीन अपमान सोडून सगळेंच कल्पना केलें. ताका खूब अजाप जालें जेन्ना त्या संतान दयाळू नदर आनी कपालाक रिंवळ्यो घालून त्या दुख्खी कवीक दार बंद करून सांगलें: “म्हका माफ कर, म्हका हे आवडना, म्हका खुशामत आवडना… म्हका संवसाराची व्यर्थता आवडना, हें जीवन एक भ्रम आसा… हांव नम्रतायेच्या आनी विनयशीलतेच्या मार्गान वता. त्या दुख्खी कवीक एका नाण्या बदला संता कडल्यान अपमान मेळ्ळो, घायाळ करपी उतर मेळ्ळें, थप्पड मारल्यावरी जालें आनी दुख्ख भरिल्ल्या काळजान आनी तुटिल्ल्या Lyre वाद्यान तो शाराच्या रस्त्यांनी हळू हळू… हळू हळू… हळू हळू गेलो.

नवी पिढी खऱ्या समजुतीच्या आधाराचेर उबी रावंक जाय, कारण ती पुरायपणान निर्माण करपी आसा.

याददाश्त आनी आठवण निर्माण करपी न्हय. याददाश्त म्हळ्यार भुतकाळाची कबर. याददाश्त आनी आठवण म्हळ्यार मरण.

खरी समजणी म्हळ्यार पुराय मुक्तीचो मानसशास्त्रीय घटक.

याददाश्तींतलीं याद खूब वेळा खरें स्वातंत्र्य हाडूं शकत ना, कारण तीं भुतकाळाक संबंदीत आसतात आनी देखून तीं मेल्लीं आसतात.

समजणी भुतकाळाची वा भविश्याची गजाल न्हय. समजणी ह्या घडीयेक संबंदीत आसा जी आमी हांगा आनी आतां जियेतात. याददाश्त सदांच भविश्याची कल्पना हाडटा.

विज्ञान, तत्वज्ञान, कला आनी धर्म शिकप खूब गरजेचें, पूण अभ्यासाचें दायित्व याददाश्तीचेर सोपूं वचूंक फावना, कारण ती प्रामाणिक ना.

याददाश्तीच्या कबरेत ज्ञान साठोवन दवरप हास्यास्पद आसा. ज्या ज्ञानाक समजून घेवपाची गरज आसा तें भुतकाळाच्या खड्ड्यांत पुरप मूर्खपण आसा.

आमी अभ्यासाचेर, बुद्धीचेर, विज्ञानाचेर केन्नाच आड उबे रावचे ना, पूण ज्ञानाचे जिवंत रत्न याददाश्तीच्या भ्रश्ट कबरे मदें साठोवन दवरप असंगत थारता.

अभ्यास करप गरजेचें, तपासणी करप गरजेचें, विश्लेषण करप गरजेचें, पूण मनाच्या सगळ्या पातळेर समजून घेवपा खातीर खोलायेन मनन करप गरजेचें.

खरो सादो मनीस खूब समजदार आसता आनी ताचें मन सोपें आसता.

जिणेत म्हत्वाचें कितें म्हळ्यार आमी याददाश्तीच्या कबरेत कितें साठयलां तें न्हय, पूण आमी फकत बौध्दिक पातळेचेर न्हय, तर मनाच्या वेगवेगळ्या अवचेतन subconscious भागांनी कितें समजलें तें म्हत्वाचें.

विज्ञान, ज्ञान, तात्काळ समजणेंत बदलपाक जाय. जेन्ना ज्ञान, जेन्ना अभ्यास खऱ्या निर्माण करपी समजणेंत बदलता तेन्ना आमी सगळ्या गजाली तात्काळ समजून घेवंक शकतात, कारण समजणी तात्काळ, एके घडीयेक घडटा.

साद्या मनशाच्या मनांत गुंतागुंत नासता, कारण मनाची दरेक गुंतागुंत याददाश्तीक लागून जाता. आमच्या भितर आशिल्लो Machiavellian ‘स्व’ म्हळ्यार साठयिल्ली याददाश्त.

जिणेंतले अणभव खऱ्या समजणेंत बदलपाक जाय.

जेन्ना अणभव समजणेंत बदलनात, जेन्ना अणभव याददाश्तींत चालू उरतात तेन्ना ती कबरेची घाण निर्माण करतात जाचेर बुद्धीची फाटींग आनी राक्षसी ज्योत पेटटा.

हें जाणून घेवप गरजेचें की जनावरांचें मन पुरायपणान अध्यात्मा पासून रितें म्हळ्यार फकत याददाश्तीचें शाब्दिक प्रदर्शन, मरण आयिल्ल्या फातराचेर पेटिल्ली कबर ज्योत.

साद्या मनशाचें मन अणभवा पासून मुक्त आसता, कारण ते जाणीवेक पावले, निर्माण करपी समजणेंत बदलले.

मरण आनी जीवन एकामेकां कडेन खोलपणान जोडिल्ले आसात. दाणो मेल्या उपरांतूच रोपटे जल्मता, अणभव मेल्या उपरांतूच समजणी जल्मता. ही खऱ्या बदलाची प्रक्रिया आसा.

गुंतागुंतीच्या मनशाची याददाश्त अणभवांनी भरिल्ली आसता.

हें ताच्या निर्माण करपी समजुतीचें उणेंपण दाखयता, कारण जेन्ना अणभव मनाच्या सगळ्या पातळेर पुरायपणान समजतात तेन्ना ते अणभव म्हणून ना जातात आनी समजणी म्हणून जल्माक येतात.

पयलीं अणभव घेवप गरजेचें, पूण आमी अणभवाचेर थारून रावचे न्हय, कारण तेन्ना मन गुंतागुंतीचें जाता आनी कठीण जाता. जिणेंत नेटान जियेवप आनी सगळ्या अणभवांक खऱ्या निर्माण करपी समजणेंत बदलप गरजेचें.

जे चुकून मानतात की समजदार, सादे आनी सोपे जावपा खातीर आमी संवसार सोडून भिकारी जावंक जाय, एकांतवासांत झोपड्यांनी जियेवंक जाय आनी सोबीत कपड्यां बदला लंगोट वापरूंक जाय, ते पुरायपणान चुकतले.

खूब तपस्वी, खूब एकाकी संत, खूब भिकारी लोकांचीं मनां खूब गुंतागुंतीचीं आनी कठीण आसतात.

संवसारा पासून पयस रावन तपस्वी म्हणून जियेवप निरुपयोगी, जर याददाश्त विचारांचे मुक्त प्रवाहाक बादा हाडपी अणभवांनी भरिल्ली आसत जाल्यार.

एकांतवासांत संतावरी जियेवपाचो यत्न करप निरुपयोगी, जर याददाश्त म्हायतीन भरिल्ली आसत जाल्यार जी योग्य रितीन समजूंक ना, जी मनाच्या वेगवेगळ्या कोपऱ्यांनी, मार्गांनी आनी अवचेतन भागांनी जाणीवेक पावली ना.

जे बौध्दिक म्हायतीक खऱ्या निर्माण करपी समजणेंत बदलतात, जे जिणेंतल्या अणभवांक खोलायेचे खऱ्या समजणेंत बदलतात, तांच्या याददाश्तींत कितेंच नासता, ते खऱ्या समाधानान भरून दरेक घडी जियेतात, ते सोपे आनी सादे जाल्यात जरी ते भव्य घरांनी आनी शारांत जियेतात.

ल्हान भुरगीं सात वर्सां मेरेन सादगी आनी खऱ्या अंतरिक सोबीतकायेन भरिल्लीं आसतात कारण तांच्या मदल्यान फकत जिणेंतली जिवंत तत्त्व ‘स्व’ मनाच्या पुराय अनुपस्थितींत व्यक्त जाता.

आमी आमच्या काळजांत आनी मनांत हरवल्लें भुरगेपण परत जिखून घेवंक जाय. जर खरेंच खुश जावपाची इत्सा आसा जाल्यार आमी निर्दोशताय परत जिखून घेवंक जाय.

अणभव आनी अभ्यास खोलायेचे समजणेंत बदलतात तेन्ना याददाश्तीच्या कबरेत अवशेष उरनात आनी मागीर आमी सादे, सोपे, निर्दोश आनी खुश जातात.

अणभवांचेर आनी मेळिल्ल्या ज्ञानाचेर खोलायेन चिंतन, खोल आत्म-टीका, खाजगी मनोविश्लेषण सगळें खोलायेचे निर्माण करपी समजणेंत बदलता. हो बुद्धी आनी मोगान जल्मल्ल्या खऱ्या सुखाचो मार्ग.