उत्पादक आकलन

अस्तित्व आनी ज्ञान हांचो समतोल सादप खूब गरजेचें, जेणे करून आमच्या मनांत समजणेची ज्योत पेटतली.

जेन्ना ज्ञान अस्तित्वा परस चड आसता, तेन्ना सगळ्या प्रकारचो बौध्दिक गोंदळ निर्माण जाता.

जर अस्तित्व ज्ञाना परस चड आसलें, तर मूर्ख संता सारके गंभीर प्रसंग येवंक शकतात.

वेव्हारीक जिणेंत स्वताक सोदपाच्या हेतून स्वताचें निरीक्षण करप गरजेचें.

वेव्हारीक जिणेंत आमच्या दोषांचो सोद लावपा खातीर मानसशास्त्रीय व्यायामशाळा आसा.

जागृताय, नव्यताय हांच्या अवस्थेंत, ल्हकून आशिल्ले दोष स्वता स्फूर्तपणान उक्ते जातात हें आमी थेटपणान तपासूंक शकतात.

उक्तो जाल्लो दोष आमच्या मनांतल्यान वेगळो करपा खातीर ताचेर जाणीवपूर्वक काम करप गरजेचें.

सगळ्यांत पयलीं, जर खऱ्या अर्थान तो ना करपाची इत्सा आसत, जाल्यार खंयच्याच ‘स्व-दोषा’ कडेन स्वताक जोडचे न्हय.

एका पाटीयेर उबे रावन ती वयर उखलून एका देंवतेक टेकोवन दवरपाची आमची इत्सा आसल्यार, जर आमी तिचेर उबे रावले जाल्यार तें शक्य ना.

स्पश्टपणान आमी स्वताक त्या पाटीये पासून पयस करून, उपरांत आमच्या हातान ती उखलून देंवतेक टेकोवन दवरपाक जाय.

तशेंच, जर खऱ्या अर्थान तो आमच्या मनांतल्यान वेगळो करपाची इत्सा आसत, जाल्यार खंयच्याच मानसिक घटका कडेन स्वताक जोडचे न्हय.

जेन्ना कोण तरी खंयच्या तरी ‘स्व’ कडेन एकरूप जाता, तेन्ना तो नाश करपा बदला ताका घट करता.

मानून घेयात, कामवासनेचो खंयचो तरी एक ‘स्व’ आमच्या बौध्दिक केंद्रांत आशिल्ल्या चित्रफितींचो ताबो घेता आनी मनाच्या पड्ड्यार वासना आनी कामुक दृश्यां दाखोवपाक लागता, जर आमी अशा दृश्यां कडेन एकरूप जाले, जाल्यार तो कामवासनेचो ‘स्व’ खूब घट जातलो.

पूण जर आमी त्या घटका कडेन एकरूप जावंचे बदला, आमच्या मनांतल्यान तो वेगळो करून ताका घुसखोरी करपी राक्षस मानलो, जाल्यार आमच्या अंतरंगांत सर्जनशील समजणेचो उदय जातलो.

उपरांत, ताचो पुरायपणान जाणीव जावपाच्या हेतून आमी ताचेर विश्लेशणात्मक नदर मारूंक शकतात.

लोकां कडेन आशिल्ली गंभीर गजाल म्हळ्यार तादात्म्य, आनी हें दुख्खदायक आसा.

जर लोकांक ‘अनेकत्वाचें’ तत्वगिन्यान खबर आसतलें, जर तांकां खरेंच कळ्ळें की तांचें स्वताचे जिणेचेर तांचो हक्क ना, जाल्यार ते तादात्म्याची चूक करचे ना.

राग, मत्सराचे प्रसंग, आदी, वेव्हारीक जिणेंत उपेगी थारतात जेन्ना आमी सतत मानसशास्त्रीय स्व-निरीक्षण करीत आसतात.

तेन्ना आमकां कळटा की आमचे विचार, आमच्यो इत्सा, आनी आमच्यो कृती आमच्यो न्हय.

निःसंशयपणान जायते ‘स्व’ वायट शकुना सारके घुसखोरी करून आमच्या मनांत विचार, आमच्या काळजांत भावना आनी आमच्या प्रेरक केंद्रांत खंयच्याय प्रकारच्यो कृती घालतात.

दुख्ख जाता की आमी स्वताचे धनी ना, आनी विंगड विंगड मानसिक घटक आमच्या कडेन तांकां जाय तशें वागतात.

दुर्दैवान आमकां कितें घडटा हाची सादी कल्पना लेगीत ना आनी आमी अदृश्य दोऱ्यांनी नियंत्रण दवरिल्ल्या बाहुल्यां सारके वागतात.

सगळ्यांत वायट गजाल म्हळ्यार ह्या सगळ्या गुप्त जुलमी लोका पासून स्वतंत्र जावपा खातीर झुजचे बदला, आमी तांकां घट करपाची चूक करतात आनी हें तेन्ना घडटा जेन्ना आमी तांचे कडेन एकरूप जातात.

खंयचीय रस्त्या वयली घटना, खंयचोय कौटुंबिक झगडो, घोव बायलेन जागो झगडो, निस्संदेहपणान खंयच्या तरी ‘स्व’ कडेन संबंदीत आसता, आनी हें आमी केन्नाच विसरचे न्हय.

वेव्हारीक जिणें म्हळ्यार मानसशास्त्रीय आरसो, जातूंत आमी स्वताक जशे आसात तशे पळोवंक शकतात.

पूण सगळ्यांत पयलीं आमी स्वताक पळोवपाची गरज समजून घेवंक जाय, पुरायपणान बदलपाची गरज समजून घेवंक जाय, तरूच आमकां खरेंच स्वताचें निरीक्षण करपाची इत्सा जातली.

जो आपल्या स्थितींत संतुश्ट आसा, जो मूर्ख आसा, जो फाटीं पडला, जो बेपर्वा आसा, तो स्वताक पळोवपाची इत्सा केन्नाच बाळगिना, तो स्वताचेर खूब मोग करतलो आनी खंयच्याच परिस्थितीत आपले वागणूक आनी आपली जियेवपाची पद्दत बदलपाक तयार ना.

स्पश्टपणान सांगचे जाल्यार, वेव्हारीक जिणेंतल्या कांय विनोदी, नाटकी आनी शोकांतिकां मदीं जायते ‘स्व’ हस्तक्षेप करतात, ते समजून घेवप गरजेचें.

मत्सराच्या खंयच्याय दृश्यांत कामवासना, राग, स्व-मोग, मत्सर, आदी ‘स्व’ खेळटात, जांकां उपरांत पुरायपणान नश्ट करपाच्या हेतून विश्लेशणात्मक नदरेन तपासून तांकां पुरायपणान समजून घेवप गरजेचें.

समजण खूब लवचीक आसता, देखून आमी दर खेपेक खोलायेन तपासपाक जाय; आयज आमी जें समजून घेतलें, तें फाल्यां आमी चड बरे तरेन समजून घेतलें.

ह्या नदरेन वस्तूंक पळयल्यार आमी स्वताक तपासूंक शकतात की जिणेंतली परिस्थिती केन्ना उपेगी थारता जेन्ना आमी ती स्वताक सोदपा खातीर आरसो म्हणून वापरतात.

आमी केन्नाच अशें सांगपाचो यत्न करचे ना की वेव्हारीक जिणेंतली नाटकाळ, विनोदी आनी शोकांतिकाळ परिस्थिती सदांच सुंदर आनी परिपूर्ण आसता, अशें सांगप हास्यास्पद आसतलें.

पूण अस्तित्वांतली परिस्थिती कितली वायट आसली तरी, ती मानसशास्त्रीय व्यायामशाळा म्हणून अद्भुत आसता.

‘स्व’ घडवपी विंगड विंगड घटकांक नश्ट करपा संबंदीत काम खूब कठीण आसता.

कवितांच्या तालां भितर अपराध ल्हूपून उरता. मंदिरांच्या गोड सुगंधा भितर अपराध ल्हूपून उरता.

अपराध केन्ना केन्ना इतलो सुदारिल्लो जाता की तो पवित्रताये कडेन गोंदळटा, आनी इतलो क्रूर जाता की तो गोडसाणे सारको दिसपाक लागता.

अपराध न्यायाधीशाचो झगो, मास्तराचो झगो, भिकारयाचो भेस, धनगिराचो सूट आनी क्रिस्ताचो झगो लेगीत घालता.

समजण म्हत्वाची, पूण मानसिक घटकांक नश्ट करपाच्या कामांत ती सगळी न्हय, जशें आमी फुडले अध्यायांत पळयतले.

प्रत्येक ‘स्व’ ची जाणीव करून आमच्या मनांतल्यान ताका वेगळो करप खूब गरजेचें, पूण तें सगळें न्हय, आनीक कांय उणां आसा, सोळावो अध्याय पळयात.