मनोवैज्ञानिक अहंकार

म्हाकाचो प्रस्न, म्हळ्यार हांव कोण, तें कितें विचार करता, भोगता आनी करता, तें खूब खोल जाणून घेवंक आमी स्वता सोदपाक जाय.

सगळ्या कडेन खूब सोबीत उपपत्ती आसात जें आकर्शित करतात आनी मोहित करतात; पूण जर आमी स्वताक वळखलें ना जाल्यार ताचो कसलोच उपेग जावचो ना.

खगोलशास्त्र शिकप वा गंभीर कामां वाचून थोडें मनोरंजन करप खूब आकर्शक आसा, पूण विद्वानांनी बदलून स्वता विशीं, हांव कोण विशीं, आमच्या कडेन आशिल्ल्या मनशाच्या व्यक्तिमत्वा विशीं कांयच खबर नासप हास्यास्पद थारता.

प्रत्येक मनीस कितेंय विचार करपाक स्वतंत्र आसा आनी बुध्दीबळ प्राणी जाका चुकून मनीस म्हणटात तांचें व्यक्तिनिष्ठ कारण सगळ्यांक मेळटा, तेंच एका फुलपांखराक घोडे करूं येता वा एका घोड्याक फुलपांखरूं करूं येता; खूब बुध्दिजीवीं लोक बुद्धीवादां कडेन खेळटात आनी ताचे उपरांत कितें?

विद्वान म्हळ्यार बुद्धिमान न्हय. अज्ञानी विद्वानांचें प्रमाण तण कितलेंय वाडलें तरी कमीच आसा, आनी तांकां खबर ना इतलेंच न्हय, पूण तांकां खबर ना हें लेगीत खबर ना.

अज्ञानी विद्वान म्हळ्यार जाणकारांक कळटा अशें दिसता, पूण तांकां स्वताक खबर ना.

आमी मानसशास्त्राच्या ‘स्व’ चेर खूब सुंदर उपपत्ती मांडूं येता, पूण ह्या प्रकरणांत आमी तातूंत रस दाखोवप ना.

आमी निवड प्रक्रिया करिनासतना प्रत्यक्ष मार्गान स्वताक वळखपाक जाय.

जर आमी स्वताक दर क्षणाक, दर घड्याक कृती करतना स्वताक निरीक्षण केलें ना जाल्यार हें शक्य ना.

कसल्या तरी उपपत्तीच्या आदारान वा साद्या बौध्दिक अनुमानांतल्यान स्वताक पळोवप म्हत्वाचें न्हय.

आमी जशे आसात तशे थेट पळोवप म्हत्वाचें; तशेंच आमी स्वताच्या खऱ्या गिन्याना मेरेन पावोंक शकतले.

अविश्वसनीय दिसता तरी आमी स्वता विशीं चुकतां.

आमच्या कडेन ना अशें खूब कितेंय आसा अशें आमी मानतां आनी खूब कितेंय आसा अशें आमी मानतां तें ना.

आमी स्वता विशीं चुकीचे विचार तयार केल्यात आनी आमच्या कडेन कितें चड आसा आनी कितें कमी आसा तें जाणून घेवंक आमी नोंदणी करची पडटली.

आमच्या कडेन अश्यो वा त्यो खाशेलपणां आसात अशें आमी मानतां, जें खरें ना, आनी आमच्या कडेन खूब सद्गुण आसात, जें आमी निश्चितपणान दुर्लक्ष करतात.

आमी न्हिदयल्ले, बेशुध्द लोक आसात आनी तें गंभीर आसा. दुर्दैवान आमी स्वता विशीं खूब बरें विचार करतां आनी आमी न्हिदयल्ले आसात ह्याची लेगीत शंका येना.

जाग जावपाची गरज पवित्र ग्रंथांनी आग्रहान सांगल्या, पूण तें कशें साध्य करचें तें समजावंक ना.

खराब गजाल म्हळ्यार खूब लोकांनी पवित्र ग्रंथ वाचल्यात आनी तांकां खबर लेगीत ना की ते न्हिदल्यात.

सगळ्यांक दिसता की तांकां स्वताक खबर आसा आनी “खूब लोकांचो सिद्धांत” आसा ह्याची लेगीत शंका येना.

खऱ्या अर्थान प्रत्येकाचो मानसशास्त्रीक ‘स्व’ खूब गुणी आसा, तो सदांच खूब जावन येता.

हाचो अर्थ म्हळ्यार आमच्या कडेन खूब ‘स्व’ आसात, फकत एक ना, अशें अज्ञानी विद्वान मानता.

खूब लोकांचो सिद्धांत न्हयकारप म्हळ्यार स्वताक मूर्ख थारावप, कारण आमच्यांतल्या प्रत्येका कडेन आशिल्ल्या अंतरंगांतल्या विरोधाभासांक दुर्लक्ष करप म्हळ्यार पराकाष्ठा जावन आसतली.

हांव एक वृत्तपत्र वाचन, बुध्दीचो ‘स्व’ म्हणटा; अशा वाचनाक नर्क, हालचालीचो ‘स्व’ म्हणटा; सायकलीन भोंवपाक वचप हांवें पसंद करतां. सायकल वा गरम पाव कित्याक, तिसरो मनीस किंकाळटा; म्हाका जेवण जाय, म्हाका भूंख लागल्या.

जर आमी पुराय कुडीच्या आरशांत स्वताक पळोवंक शकले जाल्यार, आमी जशे आसात तशे, आमी स्वता खूप लोकांचो सिद्धांत सोदून काडटले.

मनशाचें व्यक्तिमत्व फकत अदृश्य दोऱ्यांनी नियंत्रण दवरिल्लें बावलें आसा.

जो ‘स्व’ आयज ज्ञानावरील शाश्वत मोगान शपूत घेता, तो उपरांत शपथे कडेन कसलोच संबंद नाशिल्ल्या दुसऱ्या ‘स्व’ कडेन बदलता; मागीर तो मनीस फाटीं सरता.

जो ‘स्व’ आयज एका बायलेक शाश्वत मोगान शपूत घेता, तो उपरांत शपथे कडेन कसलोच संबंद नाशिल्ल्या दुसऱ्या ‘स्व’ कडेन बदलता, मागीर तो मनीस दुसऱ्यांचेर मोग करता आनी पत्त्यांचो किल्लो जमनीक टेकता. चुकून मनीस म्हणटात तो प्राणी खूब लोकांचें घर आसा.

खूब ‘स्व’ चे भितर कसलोच क्रम वा जुळणी ना, ते सगळे एकमेकांक झगडटात आनी वर्चस्वा खातीर वाद घालतात. तातूंतलो कोण तरी सेंद्रिय यंत्राच्या मुखेल केंद्रांचेर नियंत्रण मेळोवन घेता तेन्ना तो स्वताक एकलोच, धनी अशें मानता, पूण निमाणें तो पद भ्रश्ट जावन वता.

ह्या नदरेंतल्यान गजालींचो विचार करतना आमी ह्या तर्काचेर येवन पावतले की बौध्दिक स्तनधारियांक नैतिक जबाबदारीचो खरो अर्थ ना.

कसलीच शंका ना, मशीन कितेंय म्हणटा वा करता, तें फकत त्या वेळार नियंत्रण दवरपी ‘स्व’ चेर अवलंबून आसता.

जेजू नाझरेतान मारिया मॅग्डालेनाच्या कुडींतल्यान सात राक्षस काडले अशें म्हणटात, सात ‘स्व’, सात मुखेल पापांचें जिवें प्रतिनिधित्व.

स्पश्टपणान ह्या सात राक्षसांतलो प्रत्येक मनीस सैन्याचो मुखेली, म्हणून आमी अनुमान काडचें पडटलें की अंतर्यामी क्रिस्तांवान मॅग्डालेनाच्या कुडींतल्यान हजारो ‘स्व’ काडपाक शकताले.

ह्या सगळ्या गजालींचें मनन करून आमी स्पश्टपणान अनुमान काडूं येता की आमच्या भितर आशिल्ली एकमेव योग्य गजाल म्हळ्यार सार, दुर्दैवान ती क्रांतिकारी मानसशास्त्रच्या सगळ्या ‘स्व’ चे भितर बंद जावन पडल्या.

दुख्खाची गजाल म्हळ्यार सार सदांच आपल्या बंद जावपाच्या आदारान प्रक्रिया जाता.

कसलीच शंका ना, सार वा जाणीव जें एकच आसा, खूब खोल न्हिदता.