सोंसार्गत सुख

लोकांक दर दिसा काम करतात, जिवीत उरपा खातीर झगडटात, कशेन तरी जियेवंक सोदतात, पूण ते सुखी ना. ते सुखीपण चीनी भाशेंत आसा - अशें थंय म्हणटात - चड गंभीर म्हळ्यार लोकांक तें खबर आसा, पूण इतल्या दुख्खां मदें, कितें तरी एक दीस सुख मेळोवपाची आस्त ते सोडना, कशें वा खंयच्या मार्गान तें खबर नासतना.

गरीब लोक! कितलें भोगतात ते! आनी तरी लेगीत तांकां जियेवंक जाय, जिवीत वेंचून पडटले म्हण भियेतात.

जर लोकांक क्रांतिकारी मानसशास्त्र (Psychology) विशीं कितें तरी कळ्ळें, जाल्यार कदाचित ते वेगळें विचार करतले; पूण खरें म्हणल्यार तांकां कितेंच खबर ना, ते आपल्या दुर्दशेंत जिवीत उरपाचो यत्न करतात आनी बस इतलेंच.

सुखद आनी खूब आवडणीचे क्षण आसतात, पूण तें सुख न्हय; लोक सुखाक आनी आनंदक एकूच मानतात.

“पचांगा”, “पारांडा”, पिऊन धुंद जावप, स्वैराचार; हें राक्षसी सुख, पूण सुख न्हय… तरी लेगीत, थंय सादे पार्ट्यो (parties) आसतात, पियेवन धुंद जावन न्हय, राक्षसीपण नासतना, सोरो नासतना, आदी, पूण तें लेगीत सुख न्हय…

तुमी मनशाळ स्वभावाचे आसात? नाचतना तुंकां कशें दिसता? तुमी प्रेमांत पडल्यात? तुमी खरेंच मोग करता? तुमी तुमच्या मोगाच्या व्यक्ती वांगडा नाचतना तुंकां कशें दिसता? म्हाका माफ करात, हांव ह्या वेळार थोडो निर्दय जातलो, हें सांगतना की हें लेगीत सुख न्हय.

जर तुमी आतां तेंपार आशिल्ले, जर तुंकां ह्या सुखांचें आकर्षण ना, जर तें तुका झुरळां सारकें दिसता; म्हाका माफ करात जर हांव तुका म्हणटलो की जर तुमी तरणाटे आसतले आनी आशान भरलेले आसतले जाल्यार तुमी वेगळे आसतले.

खंयचें कांय म्हणूं, नाचात वा ना नाचात, प्रेमांत पडात वा ना पडात, तुमच्या लागीं पैसा आसा वा ना आसा, तुमी सुखी नात जरी तुमी तशें विचार करता.

मनीस सगळ्या कडेन सुख सोदता आनी तें मेळयनासतना मरता.

लातिन अमेरिकेंत खूब लोक आस्त धरून आसात की एके दीस लॉटरीत (lottery) व्हडलें इनाम मेळयतले, तांकां दिसता अशें सुख मेळतलें; कांय जाणांक तें खरेंच मेळटा, पूण तांकां तें खूब सोदिल्लें सुख मेळना.

जेन्ना मनीस तरणाटो आसता, तो आदर्श बायलेचें सपन पळयता, “हजार आनी एक रातीं” च्या राजकुंवरी सारकें, कितें तरी असामान्य; उपरांत वस्तुस्थितीचें खरेंपण येता: बायल, ल्हान भुरगीं जियेवंक, कठीण अर्थीक अडचणी, आदी.

दुबाव ना की जशें भुरगीं व्हड जातात, अडचणी लेगीत व्हड जातात आनी शक्य ना जावन वतात…

जशें चलयो वा चले व्हड जातात, तांचे बुटां व्हड जायत वतात आनी मोल चड, तें स्पश्ट आसा.

जशीं भुरगीं व्हड जातात, कपड्यांचें मोल चड आनी चड जाता; जर पयसो आसत जाल्यार हातूंत कितेंच अडचण ना, पूण जर तो नासलो जाल्यार, गजाल गंभीर आसा आनी खूब त्रास भोगतात…

हें सगळें किते तरी सोसपा सारकें आसतलें, जर ताका बरी बायल आसत, पूण जेन्ना गरीब मनीस फसवणूक जाता, “जेन्ना ताका शींग मारतात”, ताका कित्याक उपेग, थंय पयसो मेळोवपा खातीर झगडपाक?

दुर्दैवान असामान्य केशी (cases) आसात, अजापी बायलो, खरें सांगातीं गिरेस्तकायेंत आनी दुर्दशेंत लेगीत, पूण सगळ्यांत वायट म्हळ्यार मनीस तिची कदर करपाक शिकना आनी हेर बायलां खातीर तिका सोडटा, त्यो ताचें जिवीत कडू करतल्यो.

खूब चलयो “राजकुमार” सपन पळयतात, दुर्दैवान खरेंच, गजाली खूब वेगळ्यो जातात आनी वस्तुस्थितीच्या मळाचेर गरीब बायल एका जल्लादा कडेन लग्न जाता…

बायलेचें सगळ्यांत व्हडलें सपन म्हळ्यार सुंदर घर आसचें आनी आवय जावची: “पवित्र नशीब”, तरी लेगीत जरी मनीस खूब बरो आसलो, जें निश्चितपणान खूब कठीण आसा, निमाणें सगळें सोंपता: चले आनी चलयो लग्न जातात, वतात वा आपल्या बापायक आनी मायेक वायटपणान प्रतिसाद दितात आनी घर कायमचें सोंपता.

सगळें मेळून, ह्या निर्दय संवसारांत जंय आमी जियेतात, खंयच सुखी लोक ना… सगळे गरीब मनशां दुखी आसात.

जिवितांत आमी खूब गाढवां पयशांनी भरलेलीं, अडचणींनी भरलेलीं, सगळ्या प्रकारांचीं झगडीं, करांनी भरलेलीं, आदीं, वळखतात. ते सुखी नात.

बरी भलायकी नासतना गिरेस्त जावन कित्याक उपेग? गरीब गिरेस्त! केन्ना केन्ना ते खंयच्याय भिकार्या परस चड दुखी आसतात.

ह्या जिवितांत सगळें जाता: गजाली जातात, लोक जातात, विचार जातात, आदी. ज्यांच्या लागीं पयसो आसा ते जातात आनी ज्यांच्या लागीं तो ना ते लेगीत जातात आनी कोणाकच खरें सुख खबर ना.

खूब जाणांक नशां वा सोरो घेवन स्वताक विसरून वचूंक जाय, पूण खरें म्हणल्यार तांकां फकत तें विसरप मेळना, पूण तातूंतल्यान भयंकर म्हळ्यार, ते व्यसनांच्या नरकांत अडकून पडटात.

सोऱ्याचे वा गांज्याचे वा “एल.एस.डी.” चे इश्ट, आदी, जादू केल्या सारके ना जातात जेन्ना व्यसनी मनीस जिवीत बदलपाचो निर्णय घेता.

“म्हाका”, “म्हज्या स्वताक” पळून वचून सुख मेळना. “बैलका शिंगाक धरून” विचार करप खूब म्हत्वाचें आसतलें, “स्वताक” पळोवप, दुख्खाचें कारण सोदपाच्या उद्देशान ताचो अभ्यास करप.

जेन्ना मनीस इतल्या दुर्दशांचे आनी कडूगोंडयांचे खरे कारण सोदता, तें स्पश्ट आसा की तो कितें तरी करूंक शकता…

जर “म्हाका”, “म्हज्या पियेवन धुंद जावपाक”, “म्हज्या व्यसनां वांगडा”, “म्हज्या मोगां वांगडा”, जें म्हजे काळजाक खूब दुख दिता, म्हज्या चिंतां वांगडा जें म्हजें तकलें मोडटा आनी म्हाका दुयेंत करता, आदीं, आदीं, सोंपोवपाक मेळ्ळें, तें स्पश्ट आसा की मागीर तें येता जें वेळेचें न्हय, जें कुडी परस, मोगां परस आनी मना परस खूब पर आसता, तें खऱ्या अर्थान समजूंक कठीण आसा आनी ताका म्हणटात: सुख!

निःसंशयपणान, जो मेरेन जाणीव “म्हाका” म्हद्यान, “म्हज्या स्वताक” म्हद्यान बाटलींत भरिल्ली आसत, खंयच्याच मार्गान तिका कायदेशीर सुख कळचें ना.

सुखाक अशी रूची आसा जी “स्वताक”, “म्हाका”, केन्नाच कळना.