ला कुंडलिनी

आमी खूब कठीण मुद्द्याचेर पावल्यात, म्हाका कुंडलिनीच्या प्रस्नाचेर उल्लेख करपाक जाय, आमच्या जादूंचो अग्नी सर्प, पूर्वेकडील ज्ञानाच्या खूब ग्रंथांनी उल्लेख केल्लो आसा.

निःसंशयपणान कुंडलिनीक खूब कागदपत्र आसात आनी ती तपासपा सारकी गजाल आसा.

मध्ययुगीन किमयेगिरीच्या ग्रंथांनी कुंडलिनी म्हळ्यार पवित्र वीर्याची आकाशीय स्वाक्षरी, स्टेला मारिस, समुद्राची कुमारी, जी महान कार्यांच्या कामगारांक हुशारकायेंत मार्गदर्शन करता.

ॲझ्टेक लोकांमध्ये ती टोनांटझिन, ग्रीक लोकांमध्ये कॅस्टा डायना आनी इजिप्तांत ती आयसिस, दैवी आवय जाका खंयच्याच मर्त्य मनशान पददो उखलना.

हातूंत कसलीच दुबाव ना की गूढ क्रिस्ती धर्मान दैवी आवय कुंडलिनीची उपासना करपाचें केन्नाच सोडले ना; स्पश्टपणान ती मारह, वा बरीं म्हणल्यार राम-इओ, मारिया.

ऑर्थोडॉक्स धर्मांनी जें स्पश्ट केले ना, कमीतकमी बाह्य वा सार्वजनिक मंडळात, तें आयसिसचें रूप तिच्या वैयक्तीक मानवी स्वरूपांत.

स्पश्टपणान, फकत गुप्तपणान दीक्षा घेतलेल्यांक शिकयलें की ती दैवी आवय दरेक मनशान वैयक्तीकपणान अस्तित्वांत आसा.

देवा-आवय, रिया, सिबेलेस, अडोनिया वा आमकां जें नांव दिवपाची इत्सा आसा, ती आमच्या स्वताच्या वैयक्तीक अस्तित्वाची एक आवृत्ती आसा, हें जोर दिवन स्पश्ट करपाची गरज ना.

थोडक्यांत सांगल्यार, आमच्यांतल्या दरेकाची स्वताची खाशेली, वैयक्तीक दैवी आवय आसा.

पृथ्वीचेर जितलीं प्राणी आसात तितल्यो आवयो स्वर्गांत आसात.

कुंडलिनी ही गूढ ऊर्जा आसा जी संवसार उबारता, ब्रह्माचो एक पैलू.

मनशाच्या गुप्त शरीररचनेन प्रकट जावपी तिच्या मानसशास्त्रीय पैलूंत कुंडलिनी हाडक्याच्या हाडांत आशिल्ल्या एका विशिश्ट चुंबकीय केंद्रांत तीन वेळां आनी अर्दी गुंडाळिल्ली आसता.

थंय ती दैवी राजकुमारी खंयच्याय साद्या सर्पावरी सुस्त बसता.

त्या चक्राच्या वा स्थायिकत्वाच्या केंद्रांत एक स्त्री त्रिकोण वा योनी आसा जंय एक लिंगम दादलो स्थापन केल्लो आसा.

ह्या परमाणु वा जादूच्या लिंगमांत जें ब्रह्माच्या कामुक निर्मिती शक्तीचें प्रतिनिधित्व करता, sublime कुंडलिनी सर्प गुंडाळिल्लो आसा.

अग्नी राणी आपल्या सर्पाच्या आकृतींत, एका विशिश्ट किमयेगिरीच्या गुप्ततेन जागृत जाता जें हांवें ‘द मिस्ट्री ऑफ द गोल्डन फ्लोअर’ ह्या नांवाच्या म्हज्या कामांत स्पश्टपणान शिकयलां.

निःसंशयपणान, जेन्ना ही दैवी शक्ती जागृत जाता, तेन्ना ती मणक्याच्या नाळेच्या मार्गान जैतवंतपणान वयर चडटा आनी आमच्यांत दैवीकरण करपी शक्तींचो विकास करता.

तिच्या transcendent दिव्य subliminal पैलूंत, पवित्र सर्प फकत शारीरिक, शरीररचनात्मक हाचे परस चड transcending, तिच्या वांशिक अवस्थेंत, जशें हांवें पयलींच सांगलें, तें आमचें स्वताचें अस्तित्व, पूण व्युत्पन्न.

ह्या लेखांत पवित्र सर्पाक कसो जागृत करचो तें शिकोवप हो म्हजो हेतू ना.

म्हाका फकत अहंकाराच्या खर वास्तववादाचेर आनी तिच्या विविध अमानवी घटकां विसर्जित करपा संबंदीं आशिल्ल्या भितरल्या गरजेचेर कांय जोर दिवपाची गरज आसा.

मन स्वता कोणाय मानसशास्त्रीय दोश पूर्णपणान बदलूंक शकना.

मन कोणाय दोशाक नांव दिवंक शकता, ताका एका पांवड्या वयल्यान दुसर्‍या पांवड्यार व्हरूंक शकता, तो स्वताक वा दुसर्‍यांक पासून लिपूंक शकता, माफी मागूंक शकता पूण तो पुरायपणान ना करपाक शकना.

समजून घेवप हो एक म्हत्वाचो भाग आसा, पूण तो सगळो ना, ना करपाची गरज आसा.

निरीक्षण केल्ल्या दोशाचे पुरायपणान विश्लेषण आनी समजून घेवप गरजेचें आसा ताका ना करपाची प्रक्रिया सुरू करचे पयलीं.

आमकां मना परस उंचेल्या शक्तीची गरज आसा, एक शक्ती जी खंयच्याय स्व-दोषाक परमाणुपणान विखंडन करपाक शकतली जीं पयलीं सोदून काडल्यांत आनी खोलायेन न्याय दिला.

सौभाग्यान अशी शक्ती खोलायेन शरीर, भावना आनी मनाच्या पल्याड आसा, जरी तिचे ठोस घटक हाडक्याच्या हाडाच्या केंद्रांत आसतात, जशें आमी ह्या अध्यायाच्या आदल्या परिच्छेदांनी स्पश्ट केलां.

खंयचोय स्व-दोष पुरायपणान समजून घेतल्या उपरांत, आमी खोलायेन ध्यानांत बुडून वचपाक जाय, विनवणी करतना, प्रार्थना करतना, आमच्या खाशेल्या वैयक्तीक दैवी आवयक पयलीं समजून घेतिल्लो स्व-दोष विखंडन करपाक सांगतना.

ही अचूक तंत्र आसा जी आमच्या भितर उखलून व्हेल्लो अनावश्यक घटक ना करपाक लागता.

दैवी आवय कुंडलिनी कडेन खंयच्याय व्यक्तिनिष्ठ, अमानवी मानसिक भरतीक राख करपाची ताकद आसा.

ह्या उपदेशा शिवाय, हे प्रक्रिये शिवाय, अहंकाराक विसर्जित करपाचे सगळे यत्न निष्फळ थारतात, निरुपयोगी थारतात, मूर्ख थारतात.