Jivit

कितें म्हळ्यार लेगीत, खूब फावो दिसता, पूण हें खूब खरें आनी पुराय सत्य आसा, हालींचें खूब गाजयिल्लें आधुनिक संस्कृताय भयानक रितीन वायट आसा, सौंदर्यशास्त्राचो म्हत्वाचो अर्थ तीं मेळोवन हाडना, भितरले सोबितकायेक ती नाका.

आमचे लागीं खूब गर्व आसा त्या भयानक इमारतीं खातीर, त्यो खऱ्या उंदराच्या पिंजऱ्यां भशेन दिसतात.

संसार खूब कठीण जाला, तीच रस्त्याची पद्दत आनी सगळी कडेन भयानक घरां.

हें सगळें उत्तर आनी दक्षिण, उदेंत आनी अस्तंत संसारांत वायट जाला.

तोच युनिफोर्म सदांच: भयानक, वास येवपी, वांझ. आधुनिकताय!, लोकांचो आवाज वाडटा.

आमी गर्वान भरिल्ल्या मोरा भशेन दिसता तें कपड्यांनी आनी खूब चमक दाखोवपी बुटांनी, पूण हांगां, थंय आनी सकयल लाखोक दुख्खी भुकेल्ले कुपोषित, गरीब लोक फिरतात.

सज्जनकाय आनी सैमीक सोबितकाय, सहज, निर्दोष, कृत्रिम वस्तू आनी गर्वाच्या रंगां नासताना, बायलांच्या लिंगांतल्यान ना जाल्यात. आतां आमी आधुनिक आसात, असो जिवीत आसा.

लोक भयानक रितीन निर्दय जाल्यात: दान थंड जाला, कोण कोणाक दया दाखोवना.

लक्झरी स्टोरांचीं शोकेस वा प्रदर्शन विलासी मालांनी चमकतात जी दुख्खी लोकांच्या आवाक्या भायर आसात.

जिणेच्या पारियांक फकत रेशमी कपडे आनी रत्नां, विलासी बाटल्यांतले परफ्यूम आनी पावसान्नी खातीर छत्री पळोवंक मेळटा; स्पर्श करपाक शकनासतना पळोवंक, तें तांतलासाच्या यातना भशेन आसा.

हालींच्या काळांतले लोक खूब निर्दय जाल्यात: दोस्तीचो परफ्यूम आनी प्रामाणिकपणाचो सुगंध पुरायेन ना जाला.

करांनी भरिल्ले लोक रडटात; सगळे दुयेंत आसात, आमी दिवंक आनी घेवंक जाय; आमचेर खटलो चलोवन आमी दिवंक शकना, चिंता मेंदूचे तुकडे करतात, कोण शांतीन रावना.

नोकरशहांच्या पोटाचेर खुशायेची वक्रताय आनी तोंडांत एक बरो सिगरेट, जाचेर ते मानसशास्त्रीय रितीन आधारतात, राजकी खेळ खेळटात लोकांच्या दुख्खाची पर्वा नासतना.

कोणी ह्या वेळार खुश ना आनी मध्यम वर्ग तर खूब कमी, तो तलवारी आनी दिवाल हांच्या मदें सांपडला.

धनी आनी गरीब, विश्वास ठेवपी आनी अविश्वास दाखोवपी, वेपारी आनी भिकारी, मोची आनी टिनचे काम करपी, जियेतात कारण तांकां जियेवंक पडटा, ते आपल्या यातनां वायन घालून बुडोवन उडयतात आनी ते स्वताक विसरून वचपा खातीर नशें करतात.

लोक वायट, संशयी, अविश्वासी, धूर्त, दुश्ट जाल्यात; कोण कोणाचेरूय विस्वास दवरिना; दर दिसा नव्यो अटी, प्रमाणपत्र, सगळ्या प्रकाराचे निर्बंध, कागदपत्र, क्रेडेंशियल्स आदी तयार जातात, आनी तरी लेगीत तातूंतलें कितेंच कामाक येना, धूर्त लोक ह्या सगळ्या मूर्खापणाची थट्टा करतात: ते दीनात, कायद्याक फाक मारतात जरी तांकां आपल्या हाडयांसयत तुरुंगांत वचचें पडूं.

कसलीच नोकरी खुशाय दिना; खऱ्या मोगाचो अर्थ हरवला आनी लोक आयज लग्न जातात आनी उद्यां घटस्फोट घेतात.

घरांची एकवटाय दुख्खी रितीन हरवली, लाजेची भावना आतां उरना, लेस्बियनवाद आनी समलैंगिकता हात धुवन घेवपा परस चड सामान्य जाल्या.

ह्या सगळ्यां विशीं कांय खबर मेळोवप, इतल्या घाणेरड्यापणाचें कारण जाणून घेवपाचो यत्न करप, सोदप, सोदप, निश्चितपणान ह्या पुस्तकांत आमी तेंच करपाक सोदतात.

हांव व्यावहारिक जिणेचे भाशेंत उलयता, जिणेच्या भयानक मुखवट्या फाटल्यान कितें लिपलां तें जाणून घेवपाक उत्सुक आसां.

हांव उंच आवाजान विचार करतां आनी बुद्धीचे चोर कितें म्हणटले तरी हांवें कितेंच फरक पडना.

सिद्धांत आतां वायट जाल्यात आनी बाजारांत विकतात आनी परतून विकतात. मग कितें?

सिद्धांत फकत चिंता दिवपाक आनी आमचें जिवीत आनीक कडू करपाक उपेगी पडटात.

गोयथेन नीतीन म्हळ्ळें: “सगळो सिद्धांत धवो आसता आनी फकत जिविताचें रूख हिरवें आसता जें सोन्याचीं फळां दिता”…

गरीब लोक इतल्या सिद्धांतांनी थकून गेल्यात, आतां practicality विशीं खूब उलयतात, आमी व्यावहारिक जावंक जाय आनी आमच्या दुख्खांचीं खऱ्या कारणां जाणून घेवंक जाय.