काळख

आम्ही आता जियेताले काळातली सगळ्यात कठीण प्रॉब्लेम म्हळ्यार नक्कीच गुंतागुंतीची थियरींची भुलभुलैया.

खरेपणान पळयल्यार, ह्या वेळार नकली गूढ आनी नकली गुप्त स्कुलांची संख्या खूब वाडल्या.

आत्म्यांचो, पुस्तकांचो आनी थियरींचो वेपार भयानक आसा. इतल्या विरोधाभासी कल्पनांच्या जाळ्यांतल्यान खऱ्या अर्थान गुप्त मार्ग कोण सोदता, तें खूब दुर्मिळ आसा.

सगळ्यांत गंभीर गजाल म्हळ्यार बौध्दिक आकर्शण; मनाक येता तें सगळें बौध्दिक रितीन पोशण करपाची प्रवृत्ती आसा.

बुध्दीचे भोंवडेकार आतां पुस्तकांच्या बाजारांत खूब आशिल्ल्या व्यक्तिनिष्ठ आनी सामान्य लायब्ररीचेर समाधान मानिना, पूण आतां आनी सगळें पार करून, ते स्वस्त नकली गूढ आनी नकली गुप्तवादाचेर भरतात आनी अपचन करतात, जें सगळी कडेन वायट तणा सारकें भरिल्लें आसा.

ह्या सगळ्या भाशांचो परिणाम म्हळ्यार बुध्दीच्या बदमाश लोकांचो गोंदळ आनी दिशाहीनताय.

म्हाका सतत वेगवेगळ्या प्रकारचीं चिट्ठ्यां आनी पुस्तकां येतात; धाडपी नेहमीं ह्या वा त्या स्कुलाविशीं, ह्या वा त्या पुस्तकाविशीं म्हाका प्रस्न विचारतात. हांव फकत इतलेंच जाप दितां: मनाची आळसावळ सोड; दुसऱ्याच्या जिविताची पर्वा करपाची गरज ना, कुतूहलाच्या जनावरी स्वताचो नाश कर, दुसऱ्याच्या स्कुलांची पर्वा करूंक नाकात, गंभीर जा, स्वताक वळख, स्वताचो अभ्यास कर, स्वताचेर लक्ष दवर, इत्यादी, इत्यादी, इत्यादी.

खरेपणान म्हत्वाचें म्हळ्यार मनाच्या सगळ्या पातळेचेर स्वताक खोल वळखण.

काळोख म्हळ्यार बेशुद्दपण; उजवाड म्हळ्यार जाणीव; आमकां आमच्या काळोखांत उजवाड रिगपाक दिवंक जाय; स्पश्टपणान उजवाडाक काळोखाचेर जैत मेळोवपाची ताकद आसा.

दुर्दैवान लोक आपल्याच मनाच्या दुर्गंधी आनी घाणेरड्या वातावरणांत स्वताक बंद करून घेतात, आपल्या लाडक्या अहंकाराची उपासना करतात.

आपूण आपल्याच जिविताचो धनी न्हय, हाची लोकांक जाणीव जावंक ना, खरेंच प्रत्येक व्यक्ती भितरल्यान खूब लोकांकडल्यान नियंत्रण दवरता, म्हाका जोर दिवन सांगपाचें आसा की आमच्या भितर आशिल्ल्या स्वताच्या खूबपणाविशीं हांव उलयता.

उघडपणान ह्या स्वतांतलो प्रत्येक स्वता आमच्या मनांत घालता, तें आमचें कितें चिंतपाक जाय, आमच्या तोंडांत कितें उलोवंक जाय, काळजांत कितें जाणवंक जाय, इत्यादी.

ह्या परिस्थितींत मनीस व्यक्तिमत्व म्हळ्यार एक रोबोट, जाचेर वेगवेगळे लोक राज्य करतात, जे श्रेष्ठत्वा खातीर झगडटात आनी ऑरगॅनिक मशीनच्या राजधानी केंद्राचेर सर्वोच्च नियंत्रण मेळोवपाची आकांक्षा धरतात.

सत्याच्या नांवान आमी गंभीरपणान सांगचे पडटलें की गरीब बौध्दिक प्राणी, जिका चुकून मनीस म्हणटात, जरी तो खूब समतोल आशिल्लो दिसता, पूण तो पुरायपणान मानसिक असमतोलान जियेता.

बौध्दिक सस्तन प्राणी खंयच्याच रितीन एकतर्फी ना, जर तो तसो आसतो जाल्यार तो समतोल आसतो.

दुर्दैवान बौध्दिक प्राणी खूब तर्फी आसा आनी तें पुरेपूर सिद्ध जालां.

तार्किक मानवाकार कशें समतोल आसूं येता? परिपूर्ण समतोल आसपा खातीर जाणीव जागृत जावपाची गरज आसा.

फकत जाणीवेचो उजवाड कोनशांतल्यान न्हय, पूण पुरायपणान आमच्या स्वताचेर केंद्रित जावन मार्गदर्शन करता, तो विरोधाभासांचो, मानसिक विरोधाभासांचो अंत करूंक शकता आनी आमच्या भितर खरें आंतरिक समतोल स्थापन करूंक शकता.

जर आमी आमच्या भितर आशिल्ल्या स्वताच्या सगळ्या समूहांक विलीन करत जाल्यार, जाणीव जागृत जाता आनी परिणाम स्वरूप आमच्या स्वताच्या मनाचो खरें समतोल तयार जाता.

दुर्दैवान लोकांक ते जियेतात त्या बेशुद्दपणाची जाणीव जावंक ना; ते खोल न्हिदतात.

जर लोक जागे आसते, जाल्यार प्रत्येकान आपल्या शेजारच्या लोकांक आपल्या भितर जाणवंक आसतलें.

जर लोक जागे आसते, जाल्यार आमच्या शेजारच्या लोकांक आमकां आपल्या भितर जाणवंक आसतलें.

तेन्ना स्पश्टपणान झुजां अस्तित्वांत आसचीं ना आनी पुराय पृथ्वी खरेंच नंदनवन जातली.

जाणीवेचो उजवाड, आमकां खरें मानसिक समतोल दिवन, प्रत्येक वस्तू आपल्या जाग्यार स्थापन करता, आनी जें पयलीं आमच्या कडेन खोल संघर्षांत आशिल्लें, तें खरेंच योग्य जाग्यार उरता.

समुहांक इतलो बेशुद्दपण आसा की तांकां उजवाड आनी जाणीवे भितर आशिल्लो संबंद सोदपाक लेगीत जमत ना.

निःसंशयपणान उजवाड आनी जाणीव एकाच गजालीचे दोन पैलू आसात; जंय उजवाड आसा थंय जाणीव आसा.

बेशुद्दपण म्हळ्यार काळोख आनी तो काळोख आमच्या भितर आसा.

फकत मानसिक आत्म-निरीक्षणां वरवीं आमी उजवाडाक आमच्या स्वताच्या काळोखांत रिगपाक परवानगी दितात.

“उजवाड काळोखांत आयलो पूण काळोकान तो समजलो ना”.