Tin Monam

सकारात्मक दिशेने मार्गदर्शन नाशिल्ल्या आनी तिरस्कारयुक्त संशयवादान विषबाधित आशिल्ले खूब बुध्दीचे धूर्त लोक सगळ्या कडेन आसात.

खरेपणान अठराव्या शेंकड्या सावन संशयवादाच्या तिरस्कारयुक्त विषान मानवी मनांक धोक्याचे तरेन लागण केल्या.

त्या शेंकड्या पयलीं स्पेनच्या दर्यादेगेर आशिल्ली नांवाजती नोंटराबदा वा गुप्त बेट सतत दिसतालें आनी स्पर्श करपाक मेळटालें.

अशें बेट चवथ्या उभ्या रेषेंत आसा हातूंत दुबाव ना. त्या गूढ बेट्टा संबंदी खूब किस्से आसात.

अठराव्या शेंकड्या उपरांत उक्त बेट शाश्वतकाळेखातीर नश्ट जालें, ताचे विशीं कोणाकूच कांय खबर ना.

राजा आर्थर आनी गोल टेबलाचे शिलेदार हांच्या काळांत निसर्गाचे घटक सगळ्या कडेन दिसून येताले, आमच्या भौतिक वातावरणा भितर खोल रिगताले.

एरीम, आयर्लंड ह्या हिरव्यागार प्रदेशांत अजून खूब भुतांचे, जीन आनी परियोंचे उल्लेख आसात; दुर्दैवान ही सगळी निरपराधी वस्तू, संवसाराच्या आत्म्याची ही सगळी सोबीतकाय आतां बुध्दीच्या धूर्त लोकांच्या हुशारक्यांक लागून आनी जनावरांच्या अहंकाराच्या बेसुमार विकासाक लागून मनशाक दिसना.

आजकाल हुशार लोक ह्या सगळ्या गजालींचेर हांसतात, त्यो मान्य करिनांत जरी मनाच्या खोल भागांत तांकां सुख मेळ्ळें ना तरी.

आमकां तीन मनां आसात हें लोकांक कळ्ळें जाल्यार वेगळेंच जातलें, शक्य आसा तेन्ना ते ह्या अभ्यासांत चड आवड दाखयतले.

दुर्दैवान अजाणी विद्वान लोक, आपल्या कठीण पंडितायांच्या कोनांत घुस्पून बसल्यात, तांकां गंभीरतायेन आमच्या अभ्यासाचेर लक्ष दिवपाक वेळ ना.

ते गरीब लोक आत्मसंतुश्ट आसात, ते निरर्थक बुध्दीवादीपणान गर्वान भरल्यात, ते सरळ मार्गान वतात अशें तांकां दिसता आनी ते एका बंद गल्लींत घुस्ल्यात हाची तांकां कल्पना लेगीत ना.

सत्याचे नांवान आमी म्हणपाक जाय की संक्षेपान आमकां तीन मनां आसात.

पयल्याक आमी इंद्रियांचे मन म्हणूंक शकतात आनी जाय, दुसर्‍याक आमी मध्यस्थ मन ह्या नांवान बाप्तिस्मा दितले. तिसऱ्याक आमी आंतरिक मन म्हणटले.

आतां ह्या तीनूय मनांचो अभ्यास आमी वेगवेगळो आनी विचारपूर्वक करतले.

निःसंशयपणान इंद्रियांचे मन बाह्य इंद्रियांच्या आकलनांतल्यान आशयाचे विचार तयार करता.

ह्या परिस्थितींत इंद्रियांचे मन खूब खर आनी भौतिकवादी आसा, तें शारीरिक रितीन सिद्ध केल्लें कांयच मान्य करूंक शकना.

इंद्रियांच्या मनाच्या आशयाच्या विचारांचो बुन्याद बाह्य इंद्रियांचो डेटा आसल्या कारणान, खरेपणान ताका खऱ्या विशीं, सत्या विशीं, जिणे आनी मरणाच्या गूढ विशीं, आत्मा आनी आत्म्या विशीं कांयच खबर ना.

इंद्रियांच्या धूर्त लोकां खातीर, जे पूर्णपणान बाह्य इंद्रियांच्या जाळणेंत सांपडल्यात आनी इंद्रियांच्या मनाच्या आशयाच्या विचारांनी भरल्यात, आमचे गूढ अभ्यास तांकां मूर्खपण दिसतात.

अनाकलनीय कारणांच्या तर्कशक्ती भितर, मूर्खपणाच्या संवसारांत, ते योग्य आसात कारण ते बाह्य इंद्रियांच्या संवसाराक बांदिल्ले आसात. इंद्रियांचें मन इंद्रियांचे न्हय तें कशें मान्य करतलें?

इंद्रियांचो डेटा इंद्रियांच्या मनाच्या सगळ्या कार्यांचो गुप्त झरो आसल्यार, ह्या कार्यांनी इंद्रियांचे विचार उत्पन्न करचे पडटात हें स्पश्ट आसा.

मध्यस्थ मन वेगळें आसा, तरी लेगीत ताका खऱ्या विशीं थेट रितीन कांय खबर ना, तें फकत मान्ता आनी बस.

मध्यस्थ मनांत धार्मिक मान्यतायो, अटळ सिद्धांत आसात.

सत्याच्या थेट अणभवा खातीर आंतरिक मन म्हत्वाचें आसा.

निःसंशयपणान आंतरिक मन अस्तित्वाच्या सर्वश्रेष्ठ चेतनेन पुरयल्ल्या डेटान आशयाच्या विचारांचें उत्पादन करता.

चेतना खऱ्याचें जिवणेंत अणभवूंक शकता हें निर्विवाद. चेतनेन सत्य खबर आसा हातूंत दुबाव ना.

पूण, प्रकटीकरणा खातीर चेतनेक मध्यस्थ, कृती साधनाची गरज आसता आनी तें स्वता आंतरिक मन आसा.

चेतना दरेका नैसर्गिक घटनेचें सत्य थेट जाणून घेता आनी आंतरिक मनाच्या माध्यमांतल्यान तें व्यक्त करूंक शकता.

दुबाव आनी अजाणपणाच्या संवसारांतल्यान भायर सरपा खातीर आंतरिक मन उघडप गरजेचें आसतलें.

म्हळ्यार, फकत आंतरिक मन उघडल्या उपरांत मनीस जात खूब विस्वासांत जल्मता.

ह्या प्रस्नाक दुसऱ्या नदरेन पळयतना, आमी म्हणटले की भौतिकवादी संशयवाद अजाणपणाचें खाशेलपण आसा. अजाणी विद्वान शेंकडा एकशे टक्के संशयी आसतात हातूंत दुबाव ना.

श्रद्धा म्हळ्यार खऱ्याचें थेट आकलन; मूलभूत बुद्ध; शरीर, भावना आनी मना परस खूब वयर आशिल्ल्या गजालींचो अणभव.

श्रद्धा आनी मान्यताये भितर फरक करात. मान्यतायो मध्यस्थ मनांत जमा जातात, श्रद्धा आंतरिक मनाचें खाशेलपण आसा.

दुर्दैवान मान्यतायेक श्रद्धेकडेन गोंदळ घालपाची सर्वसामान्य प्रवृत्ती सदांच आसता. विरोधाभास दिसता तरी आमी फुडें सांगलें: “ज्या मनशाक खरी श्रद्धा आसा ताका मानपाची गरज ना”.

कारण प्रामाणिक श्रद्धा म्हळ्यार जिवीत बुद्ध, अचूक आकलन, थेट अणभव.

खूब शेंकड्यां सावन श्रद्धेक मान्यतेकडेन गोंदळ घातलो आनी आतां श्रध्दा म्हळ्यार सत्य बुद्ध आनी कदींच न्हय व्यर्थ मान्यतायो हें लोकांक समजावप खूब कठीण जाता.

आंतरिक मनाच्या बुद्धीक कार्यांक चेतनेन सांबाळिल्ल्या बुद्धीच्या सगळ्या जबरदस्त डेटान गुप्त झरो म्हणून काम केलां.

ज्या मनशान आंतरिक मन उघडलां ताका आपल्या आदल्या जल्माची याद येता, ताका जिणे आनी मरणाचें गूढ कळटा, ताणें कितें वाचलां वा ना वाचलां ताका लागून न्हय, दुसऱ्यांनी कितें सांगलें वा ना सांगलें ताका लागून न्हय, ताणें कितें मानलां वा ना मानलां ताका लागून न्हय, पूण थेट अणभव, जिवीत, भयंकरपणान खरें ताका लागून.

आमी जें म्हणटात तें इंद्रियांच्या मनाक आवडना, तें मान्य करूंक शकना कारण तें आपल्या राज्या भायर वता, ताचो बाह्य इंद्रियांच्या आकलनाकडेन कांयच संबंध ना, तें ताच्या आशयाच्या विचारांक परकें आसा, ताका शाळेंत कितें शिकयलें, ताणें वेगवेगळ्या पुस्तकांतल्यान कितें शिकलां, इत्यादी, इत्यादी, इत्यादी.

आमी जें म्हणटात तें मध्यस्थ मनान लेगीत मान्य केल्लें ना कारण खरें म्हणल्यार तें ताच्या मान्यतायांचो विरोध करता, ताच्या धार्मिक शिक्षकांनी ताका तोंडपाठ शिकयलें तें नश्ट करता, इत्यादी.

जेजू, महान कबीर आपल्या शिष्यांक उपदेश दिता आनी म्हणटा: “दुख्खी आनी फरीश्यांच्या किण्वणा पासून जपून रावात”.

स्पश्टपणान जेजू क्रिस्तान ह्या उपदेशान भौतिकवादी दुख्ख्यांच्या आनी ढोंगी फरीश्यांच्या सिद्धांतांचो उल्लेख केलो.

दुख्ख्यांचो सिद्धांत इंद्रियांच्या मनांत आसा, तो पांच इंद्रियांचो सिद्धांत आसा.

फरीश्यांचो सिद्धांत मध्यस्थ मनांत आसा, हें निर्विवाद आसा, हाचेर वाद घालूंक शकना.

स्पश्ट आसा की फरीशी लोक आपल्या विधींक येतात जावन लोकांक कळपाक जाय की ते बरे लोक आसात, दुसऱ्यां मुखार दाखोवपा खातीर, पूण ते स्वताचेर कदींच काम करीनांत.

आमी मानसशास्त्रीक रितीन विचार करपाक शिकले ना जाल्यार आंतरिक मन उघडप शक्य ना.

निःसंशयपणान खंयचो तरी मनीस स्वताक निरीक्षण करपाक लागता तेन्ना मानसशास्त्रीक रितीन विचार करपाक सुरवात केल्याचें तें चिन्ह आसा.

जो मेरेन कोणूय आपल्या मानसशास्त्राची वास्तविकता आनी तातूंत मूलभूत बदल करपाची शक्यताय मान्य करिना, तो मेरेन ताका स्वताच्या मानसशास्त्रीक निरीक्षणाची गरज दिसना हातूंत दुबाव ना.

जेन्ना कोणूय खूब लोकांचो सिद्धांत मान्य करता आनी चेतना मुक्त करपाचे हेतूने आपल्या मनांत सांबाळिल्ल्या वेगवेगळ्या ‘स्व’क नश्ट करपाची गरज समजून घेता, तेन्ना तो स्वता मानसशास्त्रीक निरीक्षण सुरू करता हातूंत दुबाव ना.

स्पश्टपणान आमच्या मनांत सांबाळिल्ल्या अनावश्यक घटकां कडेन आंतरिक मन उघडटा.

ह्या सगळ्याचो अर्थ म्हळ्यार उक्त उघडप हळू हळू जाता, जशें आमी आमच्या मनांत आशिल्ले अनावश्यक घटक मारून उडोवप करतले.

ज्या मनशान आपल्या भितरले अनावश्यक घटक शेंकडा एकशे टक्के मारून उडयल्यात, ताणें स्पश्टपणान आपल्या आंतरिक मनाक शेंकडा एकशे टक्के उघडलां.

अश्या मनशा कडेन पूर्ण श्रद्धा आसतली. आतां क्रिस्ताचे शब्द तुमी समजतले जेन्ना तो म्हणालो: “जर तुमची श्रद्धा रायच्या दाण्या इतली आसत जाल्यार तुमी दोंगर हालयतले”.