ध्यान

जिवितांत म्हत्वाचें म्हणल्यार आमूलाग्र बदल, पुराय बदल आनी निश्र्चित बदल; बाकी कितें आसा तें खरेंच म्हत्वाचें ना.

जेन्ना आमी खऱ्या मनान असो बदल सोदतात, तेन्ना ध्यानाचें म्हत्व खूब आसता.

आमी फकत नांवाक, उसक्यार आनी वायट ध्यानाचे इत्सुक ना.

आमी गंभीर जावंक जाय आनी स्वताक खूब मूर्खपणां पासून पयस दवरपाक जाय, जें खूब स्वस्त छद्म गूढवाद आनी छद्म गुप्तविद्येंत भरलां.

गंभीर कशे जावचें तें कळपाक जाय, बदल कशे करचे तें कळपाक जाय, जर गूढ कामांत खऱ्या अर्थान अयशस्वी जावंक नाका आसल्यार.

ज्या मनशाक ध्यान करपाक कळना, जो उसक्यार आसा, जो मूर्ख आसा, तो स्वताक केन्नाच विलीन करूंक शकना; तो जिविताच्या भयानक दर्यांत सदांच एक लांकडी ओंडको जातलो.

व्यावहारिक जिविताच्या मळार सांपडिल्ल्या दोशांक ध्यानाच्या तंत्रांतल्यान खोल समजून घेवंक जाय.

ध्याना खातीर शिकोवपाचें साहित्य नेमकेपणान जिवितांतले वेगवेगळे प्रसंग वा परिस्थिती हातूंत मेळटा, हें निर्विवाद सत्य आसा.

लोक सदांच वायट प्रसंगांचेर आडखळ करतात, तांकां असल्या प्रसंगांचो उपेग केन्नाच दिसना.

आमी वायट परिस्थितीचेर आडखळ करचे बदला, ध्यानाच्या माध्यमान तातूंतल्यान आमच्या आत्मिक विकासा खातीर उपेगी घटक काडपाक जाय.

कसलीय बरी वा वायट परिस्थितीचेर खोलायेन ध्यान केल्यार, ताची चव आनी परिणाम स्वताक जाणवता.

काम आनी जिविताची चव हातूंत मानसशास्त्रीय नदरेन पुराय वेगळेपण दाखोवप खूब गरजेचें.

कसलेय परिस्थितीत कामची चव स्वताक जाणवपाक, अस्तित्वाच्या परिस्थितींक सामान्यपणान घेवपाची वृत्ती पुरायेन बदलची पडटा.

जो मेरेन वेगवेगळ्या घटनां कडेन तादात्म्य पावपाची चूक करता, तो मेरेन कोणाकूच कामाची चव चाखूंक मेळची ना.

खरेपणान तादात्म्य योग्य मानसशास्त्रीय नदरेन घटनांचें मुल्यमापन करूंक आडमेळ घालता.

जेन्ना कोण एकाद्र्या घटने कडेन तादात्म्य पावता, तेन्ना आत्म-शोध आनी चेतनेच्या भितरल्या विकासा खातीर उपेगी घटक काडपाक तो शकना.

जो गूढ कामगार राखणेंत अयशस्वी जावन तादात्म्येक परत वता, तो कामाचे चवे बदला जिविताची चव परत भोगता.

हाचो अर्थ मानसशास्त्रीय वृत्ती जी आदीं बदलिल्ली, ती परत तादात्म्याच्या स्थितींत आयल्या.

कसलीय वायट परिस्थिती ध्यानाच्या तंत्रांतल्यान सचेत कल्पनेच्या आदारान परत तयार करची पडटा.

कसलीय घडणूक परत तयार केल्यार, तातूंत वांटो घेवपी वेगवेगळ्या ‘स्व’ची तपासणी करपाक मेळटा.

देखीक: मोगान जावपी जळजळेंची घडणूक; हातूंत राग, जळजळें आनी तिरस्काराचे ‘स्व’ वांटो घेतात.

हे सगळे ‘स्व’, हे सगळे घटक समजून घेवप म्हळ्यार खोलायेन चिंतन, एकाग्रता, ध्यान करप.

दुसऱ्यांक दोश दिवपाची प्रवृत्ती आमच्या दोषांक समजून घेवपाक आडमेळ निर्माण करता.

दुर्दैवान आमच्या भितर दुसऱ्यांक दोश दिवपाची प्रवृत्ती नश्ट करप खूब कठीण काम आसा.

सत्याचे नांवान आमी सांगूंक जाय की जिवितांतल्या वेगवेगळ्या वायट परिस्थितींक आमी स्वता जबाबदार आसात.

वेगवेगळे बरे वा वायट प्रसंग आमच्या बरोबर वा आमच्या शिवाय अस्तित्वांत आसतात आनी ते यांत्रिकपणान सतत परत परत घडटात.

ह्या तत्वाचेर आदारीत कोणचेय समस्येचेर निमाणो उपाय मेळूंक शकना.

समस्या जिविताचो भाग आसात आनी जर निमाणो उपाय आसत जाल्यार जिवीत जिवीत न्हय, मरण आसतलें.

देखून परिस्थिती आनी समस्या बदलूंक शकतात, पूण तीं परत परत घडटात आनी तांचेर केन्नाच निमाणो उपाय मेळचो ना.

जिवीत एक चक्र आसा जें यांत्रिकपणान सगळ्या बऱ्या आनी वायट परिस्थितीं बरोबर सतत फिरता.

आमी चक्र थांबोवंक शकना, बरीं वा वायट परिस्थिती सदांच यांत्रिकपणान घडटात, आमी फकत जिविताच्या घटनांकडेन आमची वृत्ती बदलूंक शकतात.

जशें आमी अस्तित्वाच्या परिस्थितींतल्यान ध्याना खातीर साहित्य काडपाक शिकतात, तशें आमी स्वताक सोदून काडटले.

कसलीय बरी वा वायट परिस्थितींत वेगवेगळे ‘स्व’ आसतात, जें ध्यानाच्या तंत्रांतल्यान पुरायेन समजून घेवंक जाय.

हाचो अर्थ असो की कसल्याय नाटकांत, विनोदांत वा जिवितांतल्या शोकांत वांटो घेवपी ‘स्व’चो गट पुरायेन समजून घेतल्या उपरांत, देवी मातेच्या कुंडलनी शक्तीन नश्ट करपाक जाय.

जशें आमी मानसशास्त्रीय निरिक्षणाचो अर्थ वापरतात, तशें तें अद्भुतपणान विकसित जातलें. तेन्ना ‘स्व’चेर काम करचे पयलीं आनी काम करतना लेगीत आमी भितरल्यान तांकां वळखूंक शकतले.

जेन्ना हे ‘स्व’ कापून उडयतात आनी विलीन करतात, तेन्ना आमकां खूब हुस्को, खूब आनंद भोगतात.