उपोद्घात

उपोद्घात

व्ही.एम. गर्गा कुइचिनेस हांणीं बरयलां

पूज्य गुरू समएल ऑउन वेअर हांचें “महान बंड” आमकां जिवितांतली आमची स्थिती स्पश्टपणान दाखयता.

ह्या जिवितांतल्या भ्रमक वस्तूंक चिकटून रावपी सगळ्यांकूय मोडपाक जाय.

स्वता आड झुजांत उडी मारपी धिराच्या मार्गदर्शना खातीर हांगां आमी दरेक अध्यायाचें शिकवण एकठांय केल्यां.

ह्या कामाच्यो सगळ्यो किल्ल्यां आमच्या स्वताच्या नाशाक व्हरतात, सार सोडोवपा खातीर, जें आमच्यांत म्हत्वाचें आसा.

म्हाका मरपाक नको आनी धनी दोशा परस उणो दिसता.

संवसारांत अक्षम खूब आसात आनी भंय हांगां थंय विध्वंस करता.

“अशक्य अशें कांय ना, अक्षम मनीस आसात.”

अध्याय १

मनीसजातीक भितरली सोबीतकाय ना, बाह्य सगळें रद्द करता. दयाळूपण अज्ञात आसा. क्रूरतायेक अनुयायी आसात. शांतताय ना कारण लोक काळजीत आनी निराशेंत जियेतात.

दुख्खी लोकांची नशीब सगळ्या तरांच्या पाप्यांच्या हातांत आसा.

अध्याय २

भुकेमरी आनी निराशा क्षण क्षणान वाडटा आनी रसायनीक वस्तू पृथ्वीचें वातावरण नश्ट करतात, पूण आमचे भोंवतणच्या वायटाचेर एक उपाय आसा: “वैज्ञानिक पावित्र्य” वा मनीस बियाणें शक्तींत रूपांतरण करून आमच्या मनीस प्रयोगशाळेंत उपेग करप आनी मागीर उजवाड आनी उजो जेन्ना आमी चेतनेच्या जागृतायेचे ३ घटक वापरपाक शिकतात: १. आमच्या दोषांचें मरण. २. आमच्या भितर सौर देह तयार करप. ३. गरीब अनाथाची सेवा करप (मनीसजात).

पृथ्वी, उदक आनी हवा ह्या सद्याच्या संस्कृतायेक लागून दूषित जाल्या, वायट सुदारपाक संवसारांतलें भांगर पुरो ना, फकत द्रव भांगर जें आमी सगळे तयार करतात, आमचें स्वताचें बी, कारण जाणून बुध्दीन वापरून आमकां संवसार सुदारपाक आनी जागृत चेतनेन सेवा करपाक सक्षम करतात.

आमी उदका कुंभाराच्या अवतारा बरोबर रांको बंद करपी सगळ्या धिराच्या लोकांक घेवन संवसारीक तारण सैन्य तयार करतात, क्रिस्टीकरणाच्या सिद्धांता वरवीं जें आमकां सगळ्या वायटांतल्यान सोडोवतलें.

जर तुमी सुदारल्यार संवसार सुदारता.

अध्याय ३

खूब जाणां खातीर सुख ना, तांकां खबर ना तें आमचें काम, आमी ताचे कलाकार, बांदपी, तें आमी आमच्या द्रव भांगरान, आमच्या बियाणें बांदतात.

जेन्ना आमी खुश आसतात तेन्ना आमकां सूख भोगता, पूण ते क्षण न्हिश्टून वतात, जर तुमचें पार्थिव मनाचेर नियंत्रण नासल्यार तुमी ताचे गुलाम जातले, कारण तें कशाचेरूच संतुश्ट ना. संवसारांत ताचो गुलाम जावन न्हय जियेवंक जाय.

अध्याय ४ स्वतंत्रते विशीं उलयता

स्वतंत्रतायेन आमकां आकर्शित करता, आमी स्वतंत्र जावंक सोदतात, पूण ते कोणाय विशीं वायट उलयतात आनी आमी मंत्रमुग्ध जातात आनी अशें तरेन आमी स्वैराचारी जातात आनी दुश्ट जातात.

जो दुश्ट जाती परत परत सांगता तो तातूंतल्यान चड वायट जंय तो तांकां सोदता, कारण हें हेवे, तिरस्कारान वा प्रामाणिकपणान चुकोवन करूंक शकतात, परत परत सांगपी वायटाचो निष्ठावान शिश्य कसो करता, तो संभाव्यपणान दुश्ट आसा. “सत्य सोदात आनी तें तुंकां स्वतंत्र करतलें.” पूण खोटो मनीस सत्या मेरेन कसो पावंक शकता? त्या परिस्थितींत तो विरोधी ध्रुवा पासून, सत्या पासून दरेक क्षण पयस रावता.

सत्य प्रिय पितृत्वाचो गुणधर्म आसा, तसोच विश्वास. खोटो मनीस कसो विश्वास दवरूंक शकता, जर हें पितृत्वाचें देणें आसलें जाल्यार? पितृत्वाचें देणें दोश, दुर्गुण, शक्तीची हावेस आनी हेकडी भरिल्ल्या मनशाक मेळना. आमी आमच्या स्वताच्या समजुतीचे गुलाम आसात, दूरदर्शी व्यक्ती पासून पळटात जो तो भितरल्यान पळयता ताचे विशीं उलयता, असो मनीस स्वर्ग विकता आनी ताचे कडेन आशिल्लें सगळें काडून घेतलें.

“कोण स्वतंत्र आसा? कोणान प्रसिद्ध स्वतंत्रताय मेळयल्या? कितल्या लोकांनी स्वताक मुक्त केला? आय!, आय!, आय!” (समएल). जो खोटो उलयता तो केन्नाच स्वतंत्र जावंक शकना कारण तो प्रिय व्यक्तीच्या विरोधांत आसा जें शुद्ध सत्य आसा.

अध्याय ५ पेंडुलमच्या कायद्या विशीं उलयता

सगळें व्हांवता आनी परत व्हांवता, चडटा आनी देंवता, जाता आनी येता, पूण लोकांक तांच्या स्वताच्या चलन्या परस शेजारच्या चलन्यांत चड रस आसता आनी अशें तरेन तो आपल्या अस्तित्वाच्या वादळी दर्यांत चलता, आपल्या शेजारच्या दोलनाचें मूल्यांकन करपाक आपल्या दोशपूर्ण इंद्रियांचो उपेग करता, आनी तो स्वता? जेन्ना मनीस आपलीं स्वताचीं वा दोश मारता तेन्ना तो मुक्त जाता, तो खूब यांत्रिक कायद्यांतल्यान मुक्त जाता, आमी तयार केल्ल्या खूब कवचां मदलें एक फोडटा आनी स्वतंत्रतायेची हावेस भोगता.

अतिरेक सदांच हानिकारक आसतले, आमी मध्य बिंदू सोदपाक जाय, तराजूची सुई.

कारण पूर्ण जाल्ल्या घटने मुखार आदरान वांकता आनी स्फटिक सत्य मुखार संकल्पना न्हिश्टावन वता. “फकत चूक ना करून सत्य येता” (समएल).

अध्याय ६ संकल्पना आनी वास्तवताय

वाचप्याक ह्या अध्यायाचो खोलायेन अभ्यास करप गरजेचें आसा ताका लागून ताका चुकीच्या विचारांनी मार्गदर्शन मेळचें न्हय, जो मेरेन आमकां मानसिक दोश, दुर्गुण, सवय आसतल्यो तो मेरेन आमच्यो संकल्पना लेगीत चुकीच्यो आसतल्यो, हें “तें असो कारण हांवें तपासलें” मूर्ख लोकांचें आसा, सगळ्यांकूय बाजू, कडा, ल्हारां, उंचायो आनी देंवण्या, अंतर, वेळ आसता, जंय मूर्ख एकतर्फी मनीस वस्तूंक आपल्या पद्दतीन पळयता, तांकां जबरदस्तीन लादता, आपल्या आयकप्यांक भंय घालून.

अध्याय ७ चेतनेची द्वंद्वात्मकता

आमी जाणटात आनी तें आमकां शिकयता, आमी फकत जागरूक कामां आनी स्वेच्छिक कश्टांचेर चेतना जागृत करूंक शकतात.

मार्गाचो भक्त आपल्या अस्तित्वाच्या घटनां कडेन तादात्म्य जावन चेतनेच्या थोड्या प्रमाणांतली शक्ती वाया घालयता.

एक सक्षम गुरू, जिविताच्या नाटकांत वांटो घेवन, त्या नाटका कडेन तादात्म्य पावना, तो जिविताच्या सर्कसांत प्रेक्षक कसो भोगता, थंय सिनेमांत प्रेक्षक अपराध्या वा बळी कडेन पक्षपात करतात. जिविताचो गुरू तो आसा जो मार्गाच्या भक्ताक बऱ्यो आनी उपेगी वस्तू शिकयता, तांकां ते आसात ताचे परस बरे करतात, निसर्ग माता ताचें आयकता आनी लोक मोगान ताका फाटीं लागतात.

“चेतना हो उजवाड आसा जो बेशुद्धीक दिसना” (समएल ऑउन वेअर) न्हिद्रिस्त व्यक्तीक चेतनेच्या उजवाडा कडेन घडटा, तें सूर्य प्रकाशा कडेन आंधळ्या कडेन घडटा.

जेन्ना आमच्या चेतनेची त्रिज्या वाडटा, तेन्ना कोणतरी आपल्या भितर खरें, जें आसा तें भोगता.

अध्याय ८ वैज्ञानिक भाशा

निसर्गाच्या घटनांक लागून लोक भियेतात आनी ते घडपाक वाट पळयतात, विज्ञान तांकां नांव दिता आनी कठीण नांव दिता, ताका लागून अज्ञानी लोकांनी तांकां त्रास दिवंक फावना.

लाखों प्राणी आसात ज्यांकां आपल्या दुयेंसांची नांवां खबर आसात, पूण तीं कशीं नश्ट करचीं तें तांकां खबर ना.

मनीस आपणें तयार केल्लीं गुंतागुंतीचीं वाहनां अद्भुत रितीन वापरता, पूण ताका आपल्या स्वताच्या वाहनाचो वापर कसो करचो तें खबर ना: तो देह जंय तो क्षण क्षणान हालचाल करता; तें जाणून घेवपाक मनशाक प्रयोगशाळे कडेन घाण वा अशुद्धताये कडेन घडटा; पूण मनशाक सांगलां की ताणें आपले दोश, सवयो, दुर्गुण मारून ती साफ करची, आनी तो सक्षम ना, ताका दिसता न्हाण घेवन पुरो.

अध्याय ९ अँटीक्रिस्ट

आमी तें भितर घेवन वतात. तो आमकां प्रिय पितृत्वा मेरेन पावोवंक दिना. पूण जेन्ना आमी ताचेर पुरायपणान नियंत्रण दवरतात तेन्ना तो आपल्या अभिव्यक्तींत खूब आसता.

अँटीक्रिस्ट विश्वासाचें, धिराचें, नम्रतायेचें सारक्या क्रिस्तांव गुणांचो तिरस्कार करता. “मनीस” आपल्या विज्ञानाची आराधना करता आनी ताचें आयकता.

अध्याय १० मानसिक स्वता

आमी क्षण क्षणान आमच्या कृतींचें निरीक्षण करपाक जाय, आमी जें करतात तें आमकां सुदारता काय तें जाणून घेवंक जाय, कारण दुसऱ्याचें नश्ट आमकां कशाकूच उपेगी ना. तें फकत ह्या विश्वासाकडेन व्हरता की आमी बरे विध्वंसक आसात, पूण हें बरें जेन्ना आमी आमच्या भितर आमचें वायट नश्ट करतात, मनीस जातीक उजवाड दिवपाक आनी सुदारपाक आमी संभाव्यपणान घेवन वतल्या त्या जिवंत क्रिस्ता प्रमाण सुदारपाक.

तिरस्कार शिकोवप, तें सगळ्यांक खबर आसा, पूण मोग करपाक शिकोवप, तें कठीण आसा.

हे प्रिय वाचप्या, जर तुमकां तुमचें स्वताचें वायट मुळांतल्यान नश्ट करपाक जाय जाल्यार हो अध्याय खोलायेन वाचात.

अध्याय ११ ते २०

लोकांक मतां दिवपाक, दुसऱ्यांक ते कशे दिसतात तें दाखोवपाक आवडटा, पूण कोणाकूच स्वताक जाणून घेवपाक नको, जें क्रिस्टीकरणाच्या मार्गाचेर म्हत्वाचें आसा.

जो चड खोटो उलयता तो फॅशनांत आसा, उजवाड चेतना आसा आनी जेन्ना ती आमच्यांत दिसून येता तेन्ना तें श्रेष्ठ काम करपा खातीर आसा. “तुमच्या कामांनी तुमी तांकां वळखतले,” जेजू क्रिस्तान म्हणलें.

ताणें म्हणलें ना की तांणी केल्ल्या हल्ल्यांनी. ज्ञातीवादी … जागे जा!!!

बौद्धिक वा भावनिक मनीस आपल्या बुद्धीप्रमाण वा भावनां प्रमाण वागता. ते न्यायाधीशां प्रमाण भिरांकूळ आसात, तांकां जें सोयीचें तें आयकतात आनी तांकां देवाचें सत्य म्हणून न्याय दितात वा दितात, जें तांचे परस व्हडलो खोटो मनीस तांकां सांगता.

जंय उजवाड आसा थंय चेतना आसा. निंदा अंधकाराचें काम आसा, तें उजवाडा पासून येना.

अध्याय १२ आमी घेवन वतल्या ३ मनां विशीं उलयता: कामुक मन वा इंद्रियांचें, मध्यम मन; हें तें आसा जें आयकता तें सगळें मानून घेता आनी अपराध्या वा बचावकर्त्या प्रमाण न्याय दिता; जेन्ना तें चेतनेन चलोवप जाता, तेन्ना तें एक अप्रतिम मध्यस्थ जाता, तें कृतीचें साधन जाता; मध्यम मनांत जमो केल्ल्यो वस्तू आमचो विश्वास तयार करतात.

ज्या मनशाक खरें सत्य आसा ताका मानपाक गरज ना; खोटो मनीस देवाचो गुणधर्म आनी प्रत्यक्ष अनुभव घेवंक शकना, ना भितरलें मन, जें आमी आमच्या मनांत घेवन वतल्या नको आशिल्ल्यांक मरण दिल्यावर सोदतात.

आमच्या दोशांक वळखपाचो, मागीर तांचें विश्लेषण करपाचो आनी मागीर आमची आवय राम-इओ हिच्या आदारान तांकां नश्ट करपाचो सद्गुण आमकां बदलपाक आनी सगळ्या विश्वासांनी तयार जावपी जुलमी लोकांचे गुलाम जावंक दिना.

स्वता, अहंकार, आमच्या भितर गोंदळ आसा; फकत सत्वाक आमच्या भितर, आमच्या मनांत सुवेवस्था स्थापन करपाची ताकद आसा.

अध्याय १३ च्या खोलायेन अभ्यासांतल्यान आमी दोशपूर्ण द्रश्ट्या कडेन घडटा तें जाणटात, जेन्ना तो मार्गाच्या खंयच्याय भावाच्या नको आशिल्ल्या स्वता कडेन मेळटा. जेन्ना आमी स्वताचें निरीक्षण करतात तेन्ना आमी कोणाय विशीं वायट उलोवप सोडून दितात.

सत्व आनी गिन्यान हांचो समतोल सादपाक जाय; अशें तरेन समजणें जल्माक येता. सत्वाच्या ज्ञाना खेरीज गिन्यान सगळ्या तरांचो बौद्धिक गोंदळ हाडटा; लुच्चो जल्माक येता.

जर सत्व ज्ञाना परस व्हड आसलें जाल्यार मूर्ख संत जल्माक येता. अध्याय १४ आमकां स्वताक जाणून घेवपाच्यो अप्रतिम किल्ल्या दिता; आमी एक दिव्य देव आसात, भोंवतणीं ताचो तांडा आसा जें ताचें न्हय; हें सगळें सोडप म्हळ्यार मुक्ती आनी तांणी म्हणचें…

“गुन्यांव न्यायाधीशाचो झगो घालता, गुरूचो झगो, भिकारयाचें वस्त्र, देवाचो सूट आनी क्रिस्ताचो झगो लेगीत” (समएल).

आमची दिव्य आवय मारह, मारिया वा राम-इओ जशी आमी ज्ञातीवादी लोक तिका म्हणटात, ती प्रिय पितृत्व आनी आमच्या मदली मध्यस्थ आसा, निसर्गाच्या मूलभूत देवा आनी जादूगारा मदली मध्यस्थ; तिच्या वरवीं आनी तिच्या मदतीन निसर्गाचे मूलभूत लोक आमचें आयकतात. ती आमची दिव्य देव आसा, संवसारांतली धन्य देव आवय आनी आमचें भौतिक वाहन हांचे मदली मध्यस्थ, अद्भुत चमत्कार सादपाक आनी आमच्या सारक्या लोकांची सेवा करपाक.

पुजारी बायले कडेन लैंगिक मिलनान दादलो बायलमय जाता आनी बायल दादलैमय जाता; आमची आवय राम-इओ एकटीच आमच्या स्वताक आनी तांच्या सैन्यांक वैश्विक धुळींत बदलूंक शकता. संवेदनशील नियमांनी आमी सत्वाच्यो वस्तू जाणून घेवंक शकना, कारण इंद्रियां दाट साधन आसात, दोशांनी भरिल्लीं, जसो तांचो धनी आसा; तांकां दोश, दुर्गुण, सवय, आसक्ती, इत्सा आनी सगळ्या पार्थिव मनाक आवडटा तें मारून तांकां शांत करप गरजेचें आसा, जें आमकां खूब दुबाव दिता.

अध्याय १८ त आमी द्वैताच्या कायद्या प्रमाण पळयतात, जसो आमी एका देशांत वा पृथ्वीच्या जाग्यार जियेतात, तसोच आमच्या एकांतांत मानसिक सुवात आसा जंय आमी रावतात. ह्या मनोरंजक अध्यायाक खोलायेन वाच प्रिय वाचप्या, ताका लागून तुका भितरल्यान कळचें तुमी खंयच्या शेजार, वस्ती वा जाग्यार आसात.

जेन्ना आमी आमची दिव्य आवय राम-इओ हिचो उपेग करतात तेन्ना आमी आमच्या सैतानी स्वतांक नश्ट करतात आनी चेतनेच्या ९६ कायद्यांनी इतल्या कुजक्यांतल्यान मुक्त जातात. तिरस्कार आमकां भितरल्यान फुडें वचूंक दिना.

खोटो उलयता तो आपल्या पितृत्वा आड पाप करता आनी व्यभिचारी पवित्र आत्म्या आड पाप करता; तो विचार, उतर आनी कृतीन व्यभिचार करता.

अशे जुलमी लोक आसात जे आपल्या विशीं अद्भुत उलयतात, खूब अज्ञानी लोकांक भुलयतात, पूण जर तांच्या कामाचें विश्लेषण केलें जाल्यार आमी विध्वंस आनी अराजकताय सोदतात; जिविताची दृश्यताय तांकां वेगळे करपाची आनी विसरपाची जापदारी घेता.

अध्याय १९ तातूंत श्रेष्ठ दिसपाच्या भ्रमांत पडनासतना मार्गदर्शन दिता. आमी सगळे अवताराच्या सेवेंत विद्यार्थी आसात; जुलमी मनशाक दुखापत जावप दुखता आनी मूर्खाक ताची स्तुती करची न्हय. जेन्ना आमी समजतात की व्यक्तिमत्व आमी नश्ट करपाक जाय, जर कोणतरी ह्या कठीण कामांत आमी मदत करता जाल्यार तें उपकार मानपा सारकें आसा.

विश्वास म्हळ्यार शुद्ध गिन्यान, सत्वाचें प्रत्यक्ष प्रायोगिक गिन्यान, “अहंकारी चेतनेच्यो अद्भुत कल्पना ड्रग्सान निर्माण केल्ल्या अद्भुत कल्पनां सारक्यो” (समएल).

अध्याय २० तातूंत ज्या चंद्र थंडायेच्या मदीं आमी वाडटात आनी विकास करतात ती नश्ट करपाच्यो किल्ल्या दिता.

अध्याय २१ ते २९

२१ व्या अध्यायांत तो ध्यान आनी चिंतन करपाक, बदलपाक शिकपाक उलयता आनी शिकयता. ज्या मनशाक ध्यान करपाक खबर ना तो केन्नाच अहं विसर्जित करूंक शकना.

२२ व्या अध्यायांत तो “परत येवप आनी पुनरावृत्ती” विशीं उलयता. परत येवपा विशीं तो जसो उलयता ती पद्दत सोपी आसा; जर आमकां दुख्खी दृश्यां परत परत दाखोवचीं ना जाल्यार आमी स्वतांक विलीन करपाक जाय, जें आमकां तें दाखोवता; आमच्या भुरग्यांचो दर्जो सुदारपाक शिकयतात. पुनरावृत्ती आमच्या अस्तित्वाच्या घटनांक अनुरूप आसा, जेन्ना आमकां भौतिक देह आसता.

अंतरंग क्रिस्ट म्हळ्यार उज्याचो उजो; आमी जें पळयतात आनी भोगतात तें क्रिस्टिक उज्याचो भौतिक वांटो आसा. क्रिस्टिक उज्याचें आगमन आमच्या स्वताच्या जिवितांतली सगळ्यांत म्हत्वाची घडणूक आसा, हो उजो आमच्या सगळ्या सिलिंडर वा मेंदूच्या प्रक्रियांची जापदारी घेता, जें पयलीं आमी धन्य आवय रामिओ हिच्या सेवेचो लाव घेवन निसर्गाच्या ५ घटकांनी साफ करपाक जाय.

“सुरुवात करप्याक धोक्याचें जिवीत जियेवंक शिकपाक जाय; अशें बरयलां.”

अध्याय २५ त गुरू आमच्या स्वताच्या अज्ञात बाजू विशीं उलयता, जें आमी सिनेमा प्रोजेक्टर मशीन आसल्या भशेन प्रक्षेपित करतात, आनी मागीर आमी आमचे दोश दुसऱ्याच्या पड्ड्यार पळयतात.

हें सगळें प्रामाणिकपणान चुकलेल्यांक दाखयता; जशीं आमचीं इंद्रियां आमकां फट मारतात तशीं आमी फट मारतात; गूढ इंद्रियां आमी आमचे दोश मारनासतना जागृत केल्यार विध्वंस घडयतात.

अध्याय २६ तातूंत तीन देशद्रोही, हिराम अबिफाचे दुस्मान, अंतरंग क्रिस्ताचे, हांचे राक्षस: १. मन २. वायट इत्सा ३. इत्सा.

आमच्या मनशांत आमीं दरेकल्यांनी तीन देशद्रोही घेवन वतात.

तो शिकयता की अंतरंग क्रिस्ट शुद्धताय आनी परिपूर्णताय आसून लेगीत आमी भितर घेवन वतल्या हजारो नको आशिल्ल्यांक काडून उडोवपाक मदत करता. ह्या अध्यायांत शिकयतात की गुप्त क्रिस्ट हो महान बंडाचो स्वामी आसा, पुजाऱ्यांनी, जाणट्यांनी आनी मंदिराच्या लेखकांनी न्हयकारला.

अध्याय २८ तातूंत सुपर-मनीस आनी ताचे विशीं जमावान आशिल्लें पुराय गिन्यान ना विशीं उलयता.

सुपर-मनीस जावपा खातीर मानवाचे यत्न म्हळ्यार स्वता आड, संवसारा आड आनी ह्या संवसाराक दुख्खांनी भरता अशा सगळ्या आड झुजां आनी झुजां.

अध्याय २९ अंतिम अध्याय तातूंत पवित्र पात्र, हर्मिसाचो वासो, सोलोमनाची पेली विशीं उलयता; पवित्र पात्र फक्त बायलांचो योनी, लिंग, गूढवाद्यांचो सोमो हाचो अर्थ सांगता जंय पवित्र देव पियेतात.

ह्या सुखाच्या पेलेची गरज खंयच्याच गूढ मंदिरांत, वा ज्ञाती पुजारीच्या जिवितांत नासपाक फावना.

जेन्ना ज्ञाती ह्या गूढ अर्थाक समजून घेतले तेन्ना तांचें वैवाहिक जिवीत बदलतलें आनी जिवो वेदी तांकां मोग मंदिरांत पुजारी कसो काम करपाक उपेगी पडटली.

तुमच्या काळजांत खोल शांतताय राज्य करूं.

गर्गा कुइचिनेस