स्वताक दोश दिवप

आमच्या भितर आशिल्ली एकेक वस्तू वयल्यान, स्वर्गांतल्यान, नक्षत्रांतल्यान येता… निश्र्चितपणान अद्भुत वस्तू “ला” नोटांतल्यान (ला मिल्की वे, आमी जियेतात ती गॅलॅक्सी) येता.

मोलवान वस्तू “सोल” नोटांतल्यान (सूर्य) आनी मागीर “फा” नोटांतल्यान (ग्रहांचो विभाग) वचून ह्या संवसारांत रिगता आनी आमच्या भितर घुसता. आमच्या बापायन आनी मायन नक्षत्रांतल्यान येवपी ह्या वस्तूचो स्वीकार करपाक योग्य असो देह तयार केलो…

आमी स्वताचेर खूब कश्ट करून आनी आमच्या लागींच्या लोकां खातीर त्याग करून, उरेनियाच्या खोल कुशींत जैतवंत परत येतले… आमी ह्या संवसारांत कितें तरी कारणान, कशाक तरी, खंयच्या तरी खाशेल्या घटकाक लागून जियेतात…

स्पश्टपणान आमच्या भितर खूब कितें आसा जें आमी पळोवंक, शिकोवंक आनी समजूंक जाय, जर आमी खरेंच स्वता विशीं, आमच्या जिविता विशीं कितें तरी जाणूंक सोदतात… ज्या मनशाक आपल्या जिविताचें कारण कळनासतना तो मरता ताचें जिणें दुख्खी आसा…

दर एका मनशान आपल्या जिविताचो अर्थ स्वता सोदून काडपाक जाय, जें ताका दुख्खाच्या बंदखणींत बंद दवरता… स्पश्टपणान आमच्या भितर कितें तरी आसा जें आमचें जिणें कडू करता आनी जाचे आड आमी घटपणान झुजपाक जाय… आमी दुर्दशेंत चालू दवरप गरजेचें ना, जें आमकां दुबळे आनी दुख्खी करता तें खगोलशास्त्राच्या धुल्यांत रूपांतरण करप खूब म्हत्वाचें.

पदव्यो, भोवमान, प्रमाणपत्र, पयसो, वायट व्यक्तिनिष्ठ बुद्धीवाद, जाणून आशिल्लीं गुणां, इत्यादीं, इत्यादीं, इत्यादीं घेवन गर्विश्ट जावन कितेंच फायद्याचें ना. आमी केन्नाच विसरचे न्हय की दांभिकपण आनी झूठे व्यक्तिमत्त्वाच्यो मूर्ख गर्वा आमच्याक निर्बुद्ध, रानटी, फाटीं उरपी, प्रतिक्रियावादी लोक करतात, नवें पळोवपाक अक्षम…

मरणाक सकारात्मक आनी नकारात्मक अशे खूब अर्थ आसात. “महान कबीर जेजू क्रिस्त” हांणी केल्लें तें अद्भुत निरीक्षण विचारांत घेयात: “मेल्यांक आपल्या मेल्यांक पुरूंक दिंवचें”. खूब लोक जियेतात तरी स्वताचेर शक्य आशिल्ल्या सगळ्या कामां खातीर आनी देखून, खंयच्याय अंतरंगाच्या बदला खातीर ते मेल्लेच आसात.

ते आपल्या तत्वांनी आनी विश्वासांनी भरिल्ले लोक आसात; खूब आदल्या दिसांच्या आठवणींनी खडपा जाल्ले लोक; पूर्वजांच्या पूर्वग्रहांनी भरिल्ले व्यक्ती; कितें म्हणटले हाचे गुलाम लोक, भंयकरपणान थंड, उदासीन, केन्ना केन्ना “जाणकार” सत्यांत आसात म्हणपाचेर खात्री आशिल्ले कारण तांकां तशें सांगलें, इत्यादीं, इत्यादीं, इत्यादीं.

ह्या संवसाराक “मानसिक व्यायामशाळा” म्हणटात हें त्या लोकांक समजूंक जायना, जाचे वरवीं आमी सगळ्यांनी भितर व्हरिल्लें तें गुप्त वायटपण ना करप शक्य जातलें… जर त्या गरीब लोकांक आपली इतली वायट स्थिती कळ्ळी जाल्यार, ते भयान थरथरतले…

पूण, अशे लोक सदांच आपल्या विशीं उत्तम विचार करतात; ते आपल्या गुणांचो अभिमान बाळगतात, ते परिपूर्ण, दयाळू, उपकारी, उदात्त, दानशूर, हुशार, आपलीं कर्तव्यां पुराय करपी अशे मानतात. शाळा म्हणून प्रत्यक्ष जिणें खूब बरी, पूण तिका स्वता खातीर ध्येय म्हणून घेवप स्पश्टपणान हास्यास्पद आसा.

जीं मनशां जिणें जशी दर दिसा जियेतात तशी घेतात, तांकां “मूलभूत बदल” साध्य करपाक स्वताचेर काम करपाची गरज कळना. दुर्दैवान लोक यांत्रिकपणान जियेतात, तांणी भितरल्या कामा विशीं केन्नाच कितेंच आयकना…

बदलप गरजेचें, पूण लोकांक कशें बदलचें तें कळना; तांकां खूब त्रास भोगचो पडटा आनी तांकां त्रास कित्याक भोगचो पडटा हें लेगीत कळना… पयसो आसप म्हळ्यार सगळें न्हय. खूब गिरेस्त लोकांचें जिणें खरेंच दुख्खी आसता…