भुरग्यांची स्व-जाणीव

आमकां खूब समजदारीन सांगलां की आमच्या लागीं नव्वद आनी सात टक्के अवचेतन मन आनी तीन टक्के चेतन मन आसा.

स्पश्टपणान आनी आडवळ ना घेतां म्हणटां की आमच्या भितर आशिल्ल्या सत्त्वाचें नव्वद आनी सात टक्के बॉटलिंग, भरिल्लें, घालून दवरिल्लें आसा, दरेक स्वताचें जें एकठांय मेळून “माझें स्वताचें” तयार करता.

स्पश्टपणान दरेक स्वता भितर बंद केल्लें सार वा चेतना स्वताच्या स्थितीक लागून प्रक्रिया जाता.

खंयचेंय स्वता विलीन जावन चेतनेचो कांय टक्केवारी मुक्त करता, सार वा चेतनेचें मुक्तीकरण वा मुक्तताय दरेक स्वताचें विघटन केल्याबगर शक्य ना.

चड स्वता विलीन जाल्यार, चड स्व-चेतना. कमी स्वता विलीन जाल्यार, जागृत चेतनेची टक्केवारी कमी.

चेतनेची जागृताय फकत स्वता विलीन करून, स्वता भितर मरण येवन, हांगा आनी आतांच शक्य आसा.

कश्ट ना घेता म्हणटां की सार वा चेतना आमच्या भितर आशिल्ल्या दरेक स्वता भितर भरिल्लें आसतना, ती सुप्त अवस्थेंत, अवचेतन अवस्थेंत न्हिद्रायेत आसता.

अवचेतन मनाक चेतन मनांत बदलप खूब गरजेचें आसा आनी हें फकत स्वताचो नाश करून शक्य आसा; स्वता भितर मरण येवन.

स्वता भितर मरणां येवन पयलीं जागृत जावप शक्य ना. जे पयलीं जागृत जावपाचो यत्न करतात आनी मागीर मरतात, तांकां तांच्या दाव्याचो खरो अणभव ना, ते चुकिच्या मार्गान निश्चयान चलतात.

नवजात भुरगीं अद्भुत आसतात, ती पुराय स्व-चेतनेचो उपभोग घेतात; ती पुरायपणान जागीं आसतात.

नवजात भुरग्याच्या कुडी भितर सार परत आयिल्लो आसता आनी ताका लागून त्या जिवाक सौंदर्य मेळटा.

आमकां हें म्हणपाचें ना की सार वा चेतनेचो शेंकडो टक्केवारी नवजात शिशूंत परत आयिल्लो आसता, पूण तीन टक्के मुक्त जें सामान्यपणान स्वता भितर बंद नासता.

पूण, नवजात भुरग्यांच्या जीवां भितर परत आयिल्लो सारचो तो टक्केवारी तांकां पुराय स्व-चेतना, बुद्धी, आदी दिता.

व्हड मनशांक नवजात शिशू दयाळू दिसता, तांकां दिसता की तें जीव बेभान आसा, पूण ते दुर्दैवान चुकता.

नवजात शिशू व्हडल्या मनशांक खऱ्या रूपान पळयता; बेभान, क्रूर, दुश्ट, आदी.

नवजात शिशूचें स्वता येता आनी वता, तें पाळण्या भोंवतणी घुंवता, तांकां नवें कुडी भितर रिगपाक जाय, पूण नवजात शिशून अजून व्यक्तिमत्व तयार केल्लें नासता ताका लागून स्वताचो नवें कुडी भितर वचपाचो दरेक यत्न अशक्य जाता.

कधीं कधीं तीं जिवां तांच्या पाळण्या लागीं येवपी भूत वा स्वताक पळोवन घाबरतात आनी मागीर रडटात, किंचाळटात, पूण व्हड मनशांक हें कळना आनी तांकां दिसता की भुरगें पिडेस्त आसा वा ताका भूक लागल्या वा तान लागल्या; व्हड मनशांची ही बेभानताय आसा.

जशें नवें व्यक्तिमत्व तयार जाता, आदल्या अस्तित्वांतल्यान आयिल्लें स्वता थोडें थोडें नवें कुडी भितर रिगता.

जेन्ना पुराय स्वता परत आयिल्लें आसता, तेन्ना आम्ही संवसारांत आमच्या भितर आशिल्ल्या भयानक कुरुपतायेन येतात; मागीर, आमी सोदेस्त मनशां भशेन सगळें कडेन भोंवतात; सदांच बेभान, सदांच दुश्ट.

जेन्ना आमी मरतात, तेन्ना तीन वस्तू कबरेंत वतात: 1) शारीरिक कूड. 2) जैविक म्हत्वाचो फाटो. 3) व्यक्तिमत्व.

जैविक फाटो, भुता भशेन कबरेंत हळू हळू विलीन जाता जशें शारीरिक कूडूय विलीन जाता.

व्यक्तिमत्व अवचेतन वा अधोचेतन आसता, तें कबरेंत येता आनी वता जेन्ना ताका जाय, जेन्ना दुख्खी मनीस ताका फुलां व्हरतात तेन्ना ताका आनंद जाता, तो आपल्या कुटुंबाचेर मोग करता आनी धिमे धिमे धुल्या भशेन विलीन जाता.

कबरेंतल्यान फुडें चलत तें अहंकार, स्वताचो अनेकवचन, माझें स्वताचें, खूब सैतानां जंय सार, चेतना बंद आसा, जें आपल्या वेळार आनी घड्याळार परत येता, परत रिगता.

दुख्खाची गजाल ही की भुरग्याचें नवें व्यक्तिमत्व तयार करतना, स्वताय परत रिगता.