यांत्रिक प्राणी

आमच्या जिविताच्या प्रत्येक क्षणांत घडपी परत येवपाचो नेम आमी खंयच्याच रितीन न्हयकारूंक शकना.

खऱ्या अर्थान आमच्या अस्तित्वाच्या दर दिसा घडणुको, जाणीवेची स्थिती, उतर, इत्सा, विचार, थाराव हांची पुनरावृत्ती जाता.

जेन्ना कोण स्वताक निरखिना, तेन्ना तांकां ही दीसपटीची थांबनासतना जावपी पुनरावृत्ती दिसूंक शकना.

ज्या कोणाक स्वताक निरखणेंत रूची ना, तो खऱ्या अर्थान बदल घडोंवचे खातीर वावर करपाक इत्सा दाखोवना हें स्पश्ट दिसता.

हाचे परस वायट कितें आसूं येता की कांय लोक स्वताचेर वावर करिनासतना बदलूंक सोदतात.

प्रत्येक मनशाक आत्मिक सुख मेळोवपाचो हक्क आसा हें आमी न्हयकारना, पूण आमी जर स्वताचेर वावर केलो ना जाल्यार सुख मेळोवप खूब कठीण जातलें हें तितलेंच खरें.

दर दिसा घडपी वेगवेगळ्या घडणुकांक दिल्ल्यो प्रतिक्रिया बदलपाक जो खऱ्या अर्थान शकता, तो मनीस अंतरंगी बदलूंक शकता.

पूण आमी जर स्वताचेर गंभीरपणान वावर केलो ना जाल्यार प्रत्यक्ष जिवितांत घडपी घडणुकांक दिवपाची रीत बदलूंक शकना.

आमची विचार करपाची पद्दत बदलची पडटली, कमी बेपर्वा जावंक जाय, चड गंभीर जावंक जाय आनी जिविताक वेगळ्या रितीन, ताच्या खऱ्या आनी वेव्हारीक अर्थान घेवंक जाय.

पूण, आमी जर अशेच रावले, दर दिसा एकेच तरेन वागले, एकेच चुकांची पुनरावृत्ती केली, सदांचें भशेन बेपर्वापण दाखयलें जाल्यार बदलाची खंयचीय शक्यताय ना जातली.

जर कोणाक खऱ्या अर्थान स्वताक वळखूंक जाय आसा, ताणें आपल्या जिविताच्या खंयच्याय दिसा घडल्यो घडणुको कशें वागलो, तें पळोवन सुरूवात करची.

दर दिसा स्वताक निरखूंक नाकात अशें आमी म्हणचे ना, पूण सुरवेक एक दीस निरखूंक जाय इतलेंच सांगचे आसा.

सगळ्या गजालींची सुरूवात जावंक जाय, आनी आमच्या जिविताच्या खंयच्याय दिसा आमचें वागणें पळोवप ही एक बरी सुरूवात.

आमच्या घरांत, जेवणखणांत, घरा भायर, कामाचे सुवater, रस्तो हांगां घडपी बारीकसाणीचेर कशें वागतात, कितें उलयतात, कितें जाता, कितें विचार करतात, हें सगळें पळोवप खूब गरजेचें.

उपरांत तें कशें बदलूंक शकता हें पळोवप म्हत्वाचें, पूण आमी बरे मनीस आसात आनी चुकून लेगीत चुकीचें वागना असो विचार करतले जाल्यार आमी केन्नाच बदलचे ना.

सगळ्यांत पयलीं आमी मनशा-मशीन आसात, गुप्त एजंट, लिपिल्ले ‘हांव’ (Yoes) नियंत्रण करतात त्यो पुतळ्यो आसात हें समजून घेवंक जाय.

आमच्या भितर खूब मनीस जियेतात, आमी केन्नाच एके तरेचे नासतात; केन्ना आमी कंजूश व्यक्ती म्हणून येतात, केन्ना चिडचिडो मनीस म्हणून, खंयच्याय वेळार एक भव्य, दयाळू व्यक्ती म्हणून, मागीर एक वादग्रस्त वा निंदा करपी व्यक्ती, उपरांत एक संत, मागीर एक लबाड, आनी अशें कितलेंशेंच.

आमच्या भितर सगळ्या प्रकारचीं मनशां आसात, सगळ्या तरांचे ‘हांव’ आसात. आमचें व्यक्तिमत्व फकत एक पुतळी, उलोवपी बावलें, कांयतरी यांत्रिक आसा.

दिसाच्या थोड्या वेळार तरी जाणीवपूर्वक वागूंक सुरूवात करूया; कांय मिनटां खातीर तरी मशीन जावपाचें सोडून दिवंया, हाचो निर्णायक परिणाम आमच्या अस्तित्वाचेर पडटलो.

जेन्ना आमी स्वताक निरखतात आनी अमुक तमुक ‘हांव’ (Yo) सोदता तें करिना, तेन्ना आमी मशीन जावपाचें सोडून दितात हें स्पश्ट जाता.

मशीन जावपाचें थांबोवपा इतली जाणीव आशिल्लो एकूच क्षण, जर तो स्वेच्छेन केलो जाल्यार, खूब अप्रिय परिस्थिती बदलूंक शकता.

दुर्दैवान आमी दर दिसा यांत्रिक, नेहमींचें, अर्थहीन जिवीत जियेतात. आमी घडणुकांची पुनरावृत्ती करतात, आमच्या सवयी त्योच आसतात, आमी तातूंत बदल करपाक केन्नाच सोदना, ती आमच्या दुख्खी अस्तित्वाचो मार्ग आसा, पूण आमी आमच्या विशीं खूब बरें चिंततात…

सगळ्या कडेन “मिथ्याभिमानी” भरल्यात, जे स्वताक देव मानतात; यांत्रिक, नेहमींचे प्राणी, पृथ्वीच्या चिखलांतले पात्रां, वेगवेगळ्या ‘हांव’ (Yoes) हांणी हालयल्ल्यो गरीब पुतळ्यो; अशे लोक स्वताचेर वावर करचे ना…