चुकीचीं राज्यां

स्वताक बारीकसाणेन परिक्षण करतना, प्रत्यक्ष जिवनांतले बाह्य घटना आनी मनांतले भावना हांचे मदें फरक करप खूब गरजेचें.

आमी खंय उबे आसात हें जाणणें खूब म्हत्वाचें, मनांतले भावना कशें आसात आनी भायली घटना कोणती घडल्या हाचे विशीं समजून घेवप गरजेचें. जिवन म्हळ्यार वेळ आनी जागेंत घडपी घटनांची मालिका…

कोणे तरी म्हळां: “मनशाच्या आत्म्याक जिवन म्हळ्यार कश्टांचो साखळो…” कोणूय कशेंय विचार करूंक शकता; म्हाका दिसता क्षणभर सुखा उपरांत निराशा आनी दुख्ख येतात… दरेक घटनेची आपली वेगळी चव आसता आनी मनांतल्यो भावनाय वेगवेगळ्या प्रकारच्यो आसतात; हें निर्विवाद सत्य आसा…

खऱ्या अर्थान स्वताचेर काम करप म्हळ्यार मनाच्या वेगवेगळ्या अवस्थांचेर लक्ष केंद्रीत करप… आमच्या भितर खूब चुका आसात आनी आमची मनस्थिती चुकीची आसता हें कोणूय न्हयकारूंक शकना… जर तुमकां खरेंच बदल घडोवन हाडपाक जाय, जाल्यार तुमकां तुमची चुकीची मनस्थिती बदलची पडटली.

चुकीच्या मनस्थितींत बदल केल्यार जिवनाचेर सकारात्मक परिणाम जाता… जेन्ना कोण चुकीच्या मनस्थितीचेर गंभीरपणान काम करता, तेन्ना जिवनांतल्यो वायट घटना तांकां सहजपणान बादा करपाक शकनात…

आमी जें सांगता तें अनुभवल्या उपरांतूच कळटा, खऱ्या परिस्थितींत तें जाणवपाक जाय… जो स्वताचेर काम करिना तो परिस्थितीचो बळी थारता; तो दर्यांतल्या वादळी ल्हारां मदल्या एका लांकडा सारको जाता…

घडणूको वेगवेगळ्या प्रकारांनी सतत बदलतात; त्यो एका फाटोफाट येतात, त्यो प्रभाव आसात… कांय घटनको बऱ्यो आसतात आनी कांय वायट; कांय घटनको दुसऱ्या परस बऱ्यो वा वायट आसूं शकतात… कांय घटनको बदलप शक्य आसा; निकाल बदलप, परिस्थिती बदलप, हें सगळें शक्य आसा.

पूण कांय परिस्थिती बदलूंक शकना; अशा वेळार त्यो जाणून घेवन मान्य करपाक जाय, जरी त्यो धोक्याच्यो वा दुखदाई आसल्यो तरी… जेन्ना आमी घडलेल्या समस्येक स्वताक जोडना तेन्ना दुख्ख ना जाता…

आमी जिवनाक मनाच्या अवस्थांची मालिका म्हणून मानपाक जाय; आमच्या जिवनाची खरी कहाणी ह्या सगळ्या अवस्थांनी तयार जाता… आमच्या जिवनाचें परिक्षण करतना, आमकां दिसता की खूब वायट परिस्थिती आमच्या चुकीच्या मनस्थितीक लागून आयल्यो.

अलेक्झांडर महान, जरी तो स्वभावाक शांत आशिल्लो, तरी अभिमाना खातीर ताणें खूब अत्याचार केले आनी ताका लागून ताका मरण आयलें… फ्रांसिस्को पयलो एका घाणेरड्या आनी तिरस्कारपूर्ण व्यभिचाराक लागून मेलो, ती गजाल इतिहासांत आयज मेरेन याद आसा… जेन्ना मराताक एका दुश्ट नन मारता, तेन्ना तो गर्वान आनी हेव्यांन भरिल्लो आशिल्लो, तो स्वताक खूब नितीवान मानतालो…

पशु उद्यानांतल्या बायलांनी लुई पंदराव्या नांवाच्या भयंकर व्यभिचार्याची सगळी शक्ती ना करची. खूब लोक हावेस, राग वा मत्सरांक लागून मरतात, हें मानसशास्त्रज्ञांक चagleलें खबर आसा…

जेन्ना आमची इत्सा एका अर्थहीन कामांत पक्की जाता, तेन्ना आमी मसणभुंयेचे उमेदवार थारतात… ओथेलो मत्सराक लागून खुनी जालो आनी बंदखणी खऱ्या चुकीच्या लोकांकान भरल्यात.