गप्पां

भीतरली उलयो आनी ती खंयच्यान येता तें पळोवप खूब गरजेचें, म्हत्वाचें आनी Delay करपाक शकना.

सदेक आनी फुडाराक खूब वायट आनी मनाक त्रास दिवपी परिस्थितींचें मुखेल कारण (Cause Causorun) म्हळ्यार चुकीची भीतरली उलयो.

उगताच दिसता की फोल आनी अर्थ नाशिल्लें वायट उलोवप आनी संदेहात्मक गप्पा आनी सादारणपणान वायट, लुकसाण करपी, मुर्खतायेचें उलोवप जें भायल्या संवसारांत दिसता, ताचें मूळ चुकीचे भितरले उलोवप.

गिन्यानांत भितरले शांततायेचो गूढ अभ्यास आसा हें कळटा; हें आमच्या “तिसऱ्या चेंबरां”तल्या शिष्यांक खबर आसा.

भितरली शांतताय खूब नेमकी आनी थारायिल्ल्या गजालीं संदर्भात आसूंक जाय हें पुराय तरेन सांगप गरजेचें.

जेन्ना चिंतपाची प्रक्रिया खोलायेन भितर ध्यान करतना जाणट्यांनी सोंपयतात, तेन्ना भितरली शांतताय मेळटा; पूण ह्या अध्यायांत तें आमकां सांगपाचें ना.

खऱ्या अर्थान भितरली शांतताय मेळोवपा खातीर “मन रितें करप” वा “धवें करप” हें लेगीत आमी ह्या परिच्छेदांनी सांगपाक सोदना.

आमी जें भितरले शांततायेचें आचरण करपाक सांगता, ताचो अर्थ मनांत कांयतरी भितर सरपाक आडखळ हाडप न्हय.

खऱ्या अर्थान आमी आतां खूब वेगळ्या प्रकारच्या भितरले शांतताये विशीं उलयतात. हें कांयतरी धूसर न्हय…

आमी भितरले शांततायेचें आचरण अशा गजालीं संदर्भात करपाक सोदता जें पयलींच मनांत आसा, व्यक्ती, घडणूक, स्वताची वा दुसऱ्याची गजाल, आमकां जें सांगलां, ताणें जें केलां, इ. पूण भितरले जीबेंत तें स्पर्श करिनासतना, खाजगी उलोवप नासतना…

फक्त भायले जीबेंत न्हय, तर गुप्त, भितरले जीबेंत लेगीत शांत रावपाक शिकप खूब अप्रूप आनी अजापी आसा.

बरेच लोक भायर शांत बसतात, पूण आपल्या भितरले जीबेन दुसऱ्यांक जिवेश मारतात. विषारी आनी वायट भितरले उलोवप भितर गोंदळ निर्माण करता.

जर चुकीच्या भितरल्या उलोवपाचेर लक्ष दिलें, तर तें अर्द्या सत्यांचें, वा सत्यांचें जें एकामेकांक कमी-चड प्रमाणांत चुकीच्या मार्गान जोडिल्ल्याचें, वा कांयतरी जें जोडलां वा वगळलां, तातूंतल्यान तयार जाल्लें दिसतलें.

दुर्दैवान आमचें भावनात्मक जीवन फकत “आत्म-सहवेदना” चेर आदारिल्लें आसा.

आनी तातूंत भर म्हळ्यार आमी फकत स्वताक, आमच्या खूब “म्होगळ इगो” कडेन सहानुभूती दाखयतात आनी जे आमच्या कडेन सहानुभूती दाखयनात, तांकां आमी तिरस्कार वा दुस्मानकाय करतात.

आमी स्वताचेर खूब मोग करतात, आमी शेंकडो टक्के narcissists आसात, हें निर्विवाद आनी अप्रतिरोधनीय आसा.

जो मेरेन आमी “आत्म-सहवेदना” भितर बंद आसात, ता मेरेन Ser चो विकास शक्य ना.

दुसऱ्यांचो नजारो शिकपाक गरजेचो आसा. दुसऱ्यांच्या जाग्यार स्वताक कशे दवरचे तें शिकप खूब गरजेचें आसा.

“म्हणून, सगळ्या गजालींनी जें तुमी सोदतात की मनशांनी तुमच्या कडेन तशें करचें, तशेंच तुमी तांचे कडेन करात”. (मत्तयः VII, 12)

ह्या अभ्यासांनी खऱ्या अर्थान म्हत्वाचें म्हळ्यार मनीस एकामेकांक भितरल्यान आनी अदृश्यपणान कशे वागतात.

दुर्दैवान आनी जरी आमी खूब विनयशील आसल्यार, केन्ना केन्ना प्रामाणिक आसल्यार लेगीत, पूण भितरल्यान आनी अदृश्यपणान आमी एकामेकांक खूब वायट वागणुकीं दितात हातूंत दुबाव ना.

दिसपाक खूब दयाळू आशिल्ले लोक, दर दिसा आपल्या सारक्यांक आपल्या गुप्त गुंफेंत ओडून व्हरतात, आनी तांचे कडेन तांकां जें जाय तें करतात. (त्रास, चेष्टा, अपमान, इ.)