शिरच्छेद

जेन्ना कोण स्वताचेर काम करता, तेन्ना तांकां आपलेंच आनीक चड समजता आनी आपल्या भितरल्या स्वभावांतलीं सगळीं घृणास्पद वस्तू पुरायेन ना करपाची गरज आसा.

जिणेंतलीं सगळीं कठीण परिस्थिती, सगळ्यांत नाजूक परिस्थिती, सगळ्यांत कठीण घडणुको स्वताक सोदपा खातीर खूब उपेगी थारतात.

अश्या वेळार, गुप्त ‘हांव’, जेन्ना आमी कमी विचार करतात, ते उक्ते जातात; जर आमी जागृत आसत जाल्यार, आमी स्वताक सोदून काडटात.

जिणेंतलो शांत काळ स्वताचेर काम करपाक तितलोसो बरो ना.

जिणेंतले कांय वेळ खूब कठीण आसतात आनी लोकांची तांकां सोंपेपणान वळख करपाची प्रवृत्ती आसता आनी ते स्वताक पुरायेन विसरतात; अशा वेळार लोक अर्थ नासल्यो मूर्खायो करतात; जर ते जागृत आसत जाल्यार, जर ते आपलो माथा हरवचे बदला स्वताक याद करताले, जाल्यार तांकां कांय ‘हांव’ कळटले, जे तांकां केन्नाच खबर नाशिल्ले.

आत्म-निरीक्षणाची भावना सगळ्या मनशांनी ना जाल्ली आसा; गंभीरपणान काम करून, वेळोवेळ स्वताक निहाळून; ही भावना हळू हळू वाडटली.

आत्म-निरीक्षणाची भावना सतत वाडत वता, तेन्ना आमी त्या ‘हांव’ कडेन थेटपणान लक्ष दिवपाक चड सक्षम जातले, जांची अस्तित्वा विशीं आमकां केन्नाच म्हायती नाशिल्ली.

आत्म-निरीक्षणा कडेन, आमच्या भितर रावपी दरेक ‘हांव’ खरेंच रूप घेता, जें दोशाक गुप्तपणान जोडिल्लें आसा. खऱ्या अर्थान, दरेक ‘हांवा’ची एक खासीय मानसशास्त्रीक चव आसता, जाचे वरवीं आमी सहजतायेन तांचो भितरलो स्वभाव आनी तांचो दोश समजून घेतात.

सुरुवातेक गूढवादीक स्वताचेर काम करपाची गरज आसतना खंयच्यान सुरू करचें तें कळना आनी तो पुरायेन दिशाहीन जाता.

नाजूक वेळार, सगळ्यांत वायट परिस्थितीचो फायदो घेवन, जर आमी जागृत आसत जाल्यार, आमी आमचे दोश सोदून काडटले, ‘हांव’ जें आमी रोखडींच ना करपाक जाय.

कदाचित रागान, स्वताच्या मोगांतल्यान, वासनेच्या दुर्दैवी दुसरऱ्या सेकंदातल्यान सुरू करपाक मेळटा.

जर आमकां खरेंच बदल जाय जाल्यार, आमकां आमचे मानसशास्त्रीक स्थितीचेर नदर दवरची पडटली.

न्हिदचे पयलीं, दीसभर घडल्यो घडणुको, अडचणीच्यो परिस्थिती, ऍरिस्टोफेनीसाचें जोरान हांसप आनी सॉक्रेटिसाचें हळू हांसप तपासप गरजेचें.

हांसण्यान आमी कोणाक दुखयलां आसूं येता, हांस्यान वा नदरेन आमी कोणाक दुयेंत केलां आसूं येता.

याद दवरात कि शुद्ध गूढवादांत, जें कितें आपल्या जाग्यार आसा तें बरें आनी जें कितें आपल्या जाग्यार ना तें वायट.

उदक आपल्या जाग्यार बरें, पूण तें घरांत भरलें जाल्यार तें आपल्या जाग्यार ना, ताका लागून नुकसान जातलें, तें वायट आनी हानिकारक थारतलें.

रसोडघरांत आनी आपल्या जाग्यार उजो उपेगी आसता तसोच तो बरो आसता; आपल्या जाग्यार नासतना, कुडतले फर्निचर जळल्यार तें वायट आनी हानिकारक थारतलें.

कितलेंय पवित्र पुण्य आसूं, आपल्या जाग्यार तें बरें, आपल्या जाग्यार नासतना तें वायट आनी हानिकारक. पुण्यां वरवीं आमी दुसऱ्यांक दुखोवंक शकतात. पुण्यां आपल्या जाग्यार दवरप गरजेचें.

एका धर्मगुरु विशीं तुमी कितें म्हणटले, जो वेश्यालया भितर देवाचें उतर सांगता? एका गरीब आनी सहनशील मनशा विशीं तुमी कितें म्हणटले, जो आपल्या बायलेक आनी चल्यांक मारपी लोकांक आशीर्वाद दिता? अतिरेकाक व्हरिल्ल्या सहनशीलते विशीं तुमी कितें म्हणटले? एका मनशाच्या दानशूर वृत्ती विशीं तुमी कितें विचार करतले, जो घरांत जेवण व्हरचे बदला पैसो भिकारऱ्यांक वांटता? एका उपकारी मनशा विशीं तुमी कितें विचार करतले, जो एका खुन्याक खंजर दिता?

म्हाका मानतात, वाचप्यां, कवितेच्या लयी भितर अपराध लिपिल्लो आसता. वायट लोकांक खूब पुण्य आसता आनी पुण्यवान लोकांक खूब वायट आसता.

अविश्वसनीय दिसता तरी प्रार्थनेच्या सुगंधा भितर अपराध लिपिल्लो आसता.

अपराध संतांचो भेस घेता, सगळ्यांत बऱ्या गुणांचो उपेग करता, शहीद कसो दिसता आनी पवित्र देवळांनी लेगीत काम करता.

आत्म-निरीक्षणाची भावना सतत वाडत वता, तेन्ना आमी ते सगळे ‘हांव’ पळोवंक शकतले, जे आमच्या स्वभावाक बुन्यादी आदार दितात, तो रगतळ आसूं वा चिंताग्रस्त, शांत आसूं वा वायट.

तुमी ह्याचेर विस्वास दवरचे ना, वाचप्यां, पूण आमच्या स्वभावा फाटल्यान आमच्या मनाच्या खोल भागांनी सगळ्यांत वायट राक्षसी निर्मिती लिपिल्ली आसा.

अश्यो निर्मिती पळोवप, नरकांतल्यो विकृती पळोवप, जांच्या भितर आमचें मन बंद आसा, तें आत्म-निरीक्षणाच्या भावनेच्या सतत विकासांतल्यान शक्य जाता.

जे मेरेन मनीस नरकांतल्यो निर्मिती, स्वताचे भ्रम ना करता, ते मेरेन तो मनीस कांयतरी असो आसतलो, जें अस्तित्वांत आसूंक फावना, एक विकृती, एक घृणास्पद वस्तू.

सगळ्यांत गंभीर गजाल म्हळ्यार घृणास्पद मनशाक आपल्या घृणास्पदपणाची जाणीव नासता, ताका दिसता तो सुंदर, नीतीवान, बरो मनीस आनी दुसऱ्यांनी ताका समजून घेवंचो न्हय म्हूण तो रडटा, आपल्या सारक्या लोकांच्या कृतघ्नपणाचेर दुख्ख जाता, ताका समजून घेनात म्हणटा, ताका दिवपाक जाय म्हणटा, ताका काळो पैसो दिला म्हणटा, वगैरे वगैरे.

आत्म-निरीक्षणाची भावना आमकां स्वताक पडताळणी करपाक आनी गुप्तपणान काम करपाक मदत करता, जाचे वरवीं आमी कांय वेळान एकाद्रो ‘हांव’ (एकाद्रो मानसशास्त्रीक दोश) ना करपाक शकतात, जें कठीण परिस्थितींत आनी जेन्ना आमी कमी विचार करतात तेन्ना सोदून काडटात.

तुमी केन्नाय जिणेंत विचार केला कि तुमी सगळ्यांत चड कितें भोगतात? तुमी कृतीचे गुप्त झरे तपासले? तुमी कितें खातीर सोबीत घर घेवंक सोदतात? तुमी कितें खातीर नवें मॉडेलची गाडी घेवंक सोदतात? तुमी कितें खातीर सदांच फॅशनांत रावंक सोदतात? तुमी लोभी ना जावपाची हावेस कितें धरतात? एका वेळार तुका सगळ्यांत चड कशें वायट दिसलें? काल तुका सगळ्यांत चड कशें बरें दिसलें? एका वेळार तुका कोणा परस चड कशें बरें दिसलें? खंयच्या वेळार तुका कोणा परस चड कशें बरें दिसलें? तुमी तुमच्या जैता विशीं सांगतना कितें खातीर गर्विश्ट जाल्ले? दुसऱ्यां विशीं कागाळ करताले तेन्ना तुमी चुप कित्याक रावंक नाशिल्ले? तुमी आदरा खातीर दारूचो प्यालो घेतलो? तुमी सिगरेट ओडची सवय नासतना लेगीत घेतली, कदाचित शिकवणूक वा मनशाचो विचार करून? तुमी त्या संभाषणांत खरेंच प्रामाणिक आसतले? आनी जेन्ना तुमी स्वताक समर्थन दितात, आनी जेन्ना तुमी स्वताची तोखणाय करतात, आनी जेन्ना तुमी तुमचीं जैतां सांगतात आनी दुसऱ्यांक सांगिल्लीं परतून सांगतात, तेन्ना तुका कळ्ळें कि तुमी गर्विश्ट आसात?

आत्म-निरीक्षणाची भावना तुका फक्त तुमी ना करत आशिल्लो ‘हांव’ दाखोवपाक मदत करतली, पूण तुमच्या भितरल्या कामाचे परिणाम दाखोवपाक लेगीत मदत करतली.

सुरुवातेक नरकांतल्यो निर्मिती, मानसशास्त्रीक भ्रम, जें दुर्दैवान तुमकां खाशेलें करतात, तें समुद्राच्या तळाक वा जंमलाच्या खोलायेक आशिल्ल्या सगळ्यांत भयंकर जनावरां परस चड वायट आनी भयंकर आसात; जसो तुमी तुमच्या कामांत मुखार सरतले, आत्म-निरीक्षणा वरवीं तुमी हें दाखोवंक शकतात कि त्या घृणास्पद वस्तूंचो आकार कमी जायत आसा, तीं ल्हान जायत आसात…

हें जाणून घेवप खूब म्हत्वाचें कि तशीं जनावरां ल्हान जायत वतात, आकारान कमी जायत वतात, तीं सोबीत जायत वतात, तीं हळू हळू भुरग्यांचें रूप घेतात; निमाणें तीं ना जातात, तीं वैश्विक धूळ जातात, मागीर बंदिस्त सार मुक्त जाता, स्वतंत्र जाता, जागृताय येता.

खऱ्या अर्थान मन कोणाय मानसशास्त्रीक दोशांत बदल करूंक शकना; अर्थात समजशक्ती दोशाक नांव दिवपाक, ताचें समर्थन करपाक, एका पांवड्यावयल्यान दुसऱ्या पांवड्यार व्हरपाक शकता, पूण तें स्वताक ना करूंक शकना.

आमकां मना परस चड शक्तीची गरज आसा, जी स्वता कोणाय मानसशास्त्रीक दोशाक धूळ करूंक शकता.

सौभाग्यान आमच्या भितर सर्पाची शक्ती आसा, अद्भुत उजो आसा, जिका मध्ययुगीन रसायनशास्त्रज्ञांनी स्टेला मारीस, समुद्राची कन्या, हर्मिसाच्या विज्ञानाचो ऍझो, ऍझ्टेक मेक्सिकोची टोनंटझिन, आमच्या भितरच्या देवांचें प्रतीक म्हूण नांव दिलां.

जर तुमी कोणाय मानसशास्त्रीक दोशाक (कोणाय ‘हांवा’) खोलपणान निहाळ्ळ्या उपरांत, तुमी तुमच्या खाशेले वैश्विक आवयक, कारण दरेकाची स्वताची आसा, विनंती करता कि तें आमच्या कामाचो हेतू आशिल्लो दोश ना कर, धूळ कर, जाल्यार ताचो आकार कमी जातलो आनी हळू हळू तो धूळ जातलो.

ह्या सगळ्यांत सतत काम करचें पडटलें, कारण कोणाय ‘हांवाक’ रोखडींच ना करूंक शकना. आत्म-निरीक्षणाची भावना आमकां त्या घृणास्पदपणा विशीं प्रगती दाखयतली, जें ना करपाक आमकां खरेंच जाय.

स्टेला मारीस अविश्वसनीय दिसता तरी ती मनीस लिंगाची खूण आसा.

स्पश्टपणान स्टेला मारीसा कडेन आमच्या मानसशास्त्रीक भितर आशिल्ले भ्रम ना करपाची ताकद आसा.

जॉन बाप्टिस्टाचें शीर कातरप एक विचार करपा सारकें आसा, जर आमी शीर कापचे पयलीं मानसशास्त्रीक बदल करूंक शकचे ना.

आमचो स्वतःचो देव, टोनंटझिन, स्टेला मारीस, जी मनशाक खबर नाशिल्ली वीज आसा आनी जी आमच्या मनाच्या खोलायेक लिपिल्ली आसा, ताका कोणाय ‘हांवाक’ ना करचे पयलीं शीर कापपाची ताकद आसा.

स्टेला मारीस तो दार्शनिक उजो आसा, जो दरेक सेंद्रिय आनी निरेंद्रिय पदार्थांत लिपिल्लो आसा.

मानसशास्त्रीक प्रेरणा त्या उज्याक पेटोवंक शकतात आनी मागीर शीर कातरप शक्य जाता.

कांय ‘हांवांक’ मानसशास्त्रीक कामाच्या सुरवातेक शीर कातरतात, कांय मदल्या वेळार आनी कांय निमाणें. स्टेला मारीस, लिंगाच्या उज्याक काम करपाची पुराय जाणीव आसा आनी तें योग्य वेळार शीर कातरता.

जे मेरेन मानसशास्त्रीक घृणास्पद वस्तू, वासना, शाप, चोरी, मत्सर, गुप्त वा उघड व्यभिचार, पैशाची वा मानसशास्त्रीक शक्तीची हावेस ना जातात, ते मेरेन आमी प्रामाणिक, उतर पाळपी, खरे, विनयशील, दानशूर, भितरले सोबीत लोक मानून घेवन लेगीत, आमी फक्त धवे रंगायल्ले कबर थारतले, भायले सोबीत पूण भितर वायट घाण भरिल्ले.

पुस्तकांची विद्वत्ता, खोटी जाणवीकाय, पवित्र ग्रंथांची पुराय म्हायती, ती उदेंतची आसूं वा अस्तंतची, उत्तरेची आसूं वा दक्षिणेची, खोटें गूढशास्त्र, खोटें गूढज्ञान, पुराय खात्री आसप कि आमी बरोबर म्हायती घेवन तयार आसात, पुराय खात्री आशिल्लें धर्मांधपण, हांचो कांयच उपेग ना, कारण खोलायेक फक्त तें आसा जें आमी विसरतात, नरकांतल्यो निर्मिती, शाप, विकृती, जें सोबीत चेऱ्या फाटल्यान, आदरणीय तोंडा फाटल्यान, पवित्र फुडारऱ्याच्या भेसा फाटल्यान लिपिल्लें आसा.

आमी स्वता कडेन प्रामाणिक आसूंक जाय, आमी कितें सोदतात तें विचारपाक जाय, आमी फक्त उत्सुकतायेक लागून ग्नोस्टिक शिकवणुकेंत आयल्यात कि ना, जर आमी खरेंच शीर कापपाक ना सोदतात, जाल्यार आमी स्वताक फसवतात, आमी आमची घाण सांबाळटात, आमी ढोंगीपणान वागतात.

गूढज्ञान आनी गूढशास्त्र शिकोवप्या सगळ्यांत आदरणीय शाळांनी खूब प्रामाणिकपणान चुकिल्ले लोक आसात, जांकां खरेंच आत्म-साक्षात्कार करपाक जाय, पूण ते आपले भितरले घृणास्पदपण ना करपाक तयार नात.

खूब लोकांक दिसता कि बऱ्या हेतून संतपण मेळोवप शक्य आसा. पूण जे मेरेन आमी आमच्या भितर आशिल्ल्या ‘हांवांचेर’ काम करचे ना, ते मेरेन ते दयाळू नदरेच्या आनी बऱ्या वागणुकेच्या फाटल्यान उरतले.

आतां समजपाची वेळ आयल्या कि आमी संतांचो भेस घेतल्ले वायट लोक आसात; मेंढरां वाघाच्या कातड्यांत; शिपायांचो भेस घेतल्ले नरभक्षक; क्रुसाच्या चिन्ना फाटल्यान लिपिल्ले जल्लाद, वगैरे.

आमी आमच्या देवळांनी वा उजवाड आनी शांततायेच्या वर्गांनी कितलेय भव्य दिसूं, आमच्या सारक्या लोकांक आमी कितलेय शांत आनी गोड दिसूं, आमी कितलेय आदरणीय आनी नम्र दिसूं, तरी आमच्या मनाच्या खोलायेक नरकांतल्यो सगळ्यो घृणास्पद वस्तू आनी युद्धाच्यो विकृती उरतात.

क्रांतिकारी मानसशास्त्र आमकां पुरायेन बदलपाची गरज दाखयता आनी हें फक्त स्वताक मारक, निर्दय आनी क्रूर झूज जाहीर करून शक्य आसा.

खऱ्या अर्थान आमी कोणूच कांय ना, आमी दरेक जण पृथ्वीचेर दुर्दैव आसात.

सौभाग्यान जॉन बाप्टिस्टान आमकां गुप्त मार्ग शिकयलो: मानसशास्त्रीक शीर कापून स्वता भितर मरण.