जादुची शिडी

म्हाका खरें बदल सोदचे आसा, ही कंटाळयाची रूत सोडची, ही फकत यांत्रीक, त्रासदायक जीण सोडची… सगळ्यांत पयलीं, आमी पुरायपणान समजून घेवंक जाय तें म्हळ्यार, आमी दरेकजण, तो बुर्ज्वा आसूं वा श्रमीक, गिरेस्त आसूं वा मध्यम वर्गाचो, श्रीमंत आसूं वा गरीब, खऱ्या अर्थान एका विशिश्ट पांवड्यार आसा…

पियेवप्याचो पांवडो मद्यपान न करप्या परस वेगळो आसा आनी वेश्येचो पांवडो कुमारी परस खूब वेगळो आसा. आमी जें म्हणटात तें निर्विवाद आनी खात्रीचें आसा… आमच्या अध्यायाच्या ह्या भागाक पावतकच, आमकां सकयलच्यान वयले वटेन, उब्या आकारांत आनी खूब पायऱ्यां आशिल्ली एक शिडी कल्पना करून कितेंच नुकसान ना…

निःसंशयपणान ह्या पायऱ्यांच्या खंयच्या तरी एका पायऱ्यार आमी आसात; आमच्या सकयलच्या पायऱ्यांचेर आमच्या परस वायट लोक आसतले; आमच्या वयलच्या पायऱ्यांचेर आमच्या परस बरे लोक सांपडटले… ह्या असाधारण उब्या रेषेंत, ह्या अद्भुत शिडयेंत, आमी सगळ्या पांवड्यांचे लोक सोदूं शकतात हें स्पश्ट आसा… दरेक व्यक्ती वेगळी आसा आनी हें कोणूच न्हयकारूंक शकना…

दुबाव नासतना आमी आतां वायट वा सोबीत चेहऱ्यां विशीं वा पिरायेच्या प्रस्ना विशीं उलयनात. तरणाटे आनी जाण्टे लोक आसात, मरणार आशिल्ले जाण्टे आनी जल्माक आयिल्लीं भुरगीं आसात… वेळ आनी वर्सांचो प्रस्न; जल्म घेवप, व्हड जावप, वाडप, लग्न जावप, जल्म दिवप, जाण्टे जावप आनी मरण येवप हें फकत आडव्या रेषेचें आसा…

“अद्भुत शिडयेंत”, उब्या रेषेंत वेळ ही कल्पना बसना. अशा मापकांवळीच्या पायऱ्यांचेर आमी फकत “पांवडे” सोदूं शकतात… लोकांची यांत्रीक आस्त कितेंच उपेगाक येना; तांकां दिसता की वेळान सगळें बरें जातलें; असो विचार आमच्या आज्यान आनी पणज्यान केल्लो; पूण घडणुकांनी नेमकेपणान उलटें दाखयलां…

“पांवडो” म्हत्वाचो आसा आनी हें उभें आसा; आमी एका पायऱ्यार आसात, पूण आमी दुसऱ्या पायऱ्यार चडूं शकतात… ज्या “अद्भुत शिडये” विशीं आमी उलयतात आनी जी वेगवेगळ्या “पांवड्यां” कडेन संबंदीत आसा, तिचो रेषीय वेळेकडेन कांयच संबंद ना… उंच पांवडो आमच्या वयर तात्काळ आसा…

तो खंयच्याच आडव्या भविश्यांत ना, पूण हांगां आनी आतां; आमच्या भितर; उब्या रेषेंत… हें स्पश्ट आसा आनी कोणूय समजूंक शकता की दोनूय वळी - आडवी आनी उबी - आमच्या मानसशास्त्रांत सतत एकठांय येतात आनी क्रॉस तयार करतात…

व्यक्तीमत्व वाडटा आनी आडव्या रेषेंत विकसीत जाता. तें जल्मता आनी आपल्या रेषीय वेळे भितर मरता; तें नाशवंत आसा; मड्याच्या व्यक्तीमत्वाक फकत आतां ना; तें अस्तित्व न्हय… अस्तित्वाचे पांवडे; स्वता अस्तित्व, वेळेचें न्हय, आडव्या वळी कडेन ताचो कांयच संबंद ना; तें आमच्या भितर आसा. आतां, उब्या रेषेंत…

आमचें अस्तित्व आमच्या भायर सोदप स्पश्टपणान हास्यास्पद थारतलें… एक सिद्धांत म्हणून फुडलें स्थापित करप गरजेचें आसा: पदव्यो, पदोन्नती, आदी, भायल्या भौतिक जगांत, खऱ्या अर्थान उत्तेजन, अस्तित्वाचें पुनर्मूल्यांकन, “अस्तित्वाच्या पांवड्यांचेर” वयल्या पायऱ्यार वचपाक कारणीभूत जावचे नात…