वैयक्तिकता

“एक” म्हूण विस्वास दवरप, खरेंच खूब वायट विनोदो; दुर्दैवान ही व्यर्थ कल्पना आमचे भितर आशिल्ली आसा.

दुर्दैवान आमी स्वताक सगळ्यांत बरे समजतात, आमच्यानीं खरी व्यक्तीगतताय ना हें समजून घेवपाचें लेगीत आमच्या दोळ्यांत येना.

सगळ्यांत वायट म्हळ्यार आमी फकत खोटी कल्पना करतात की आमच्यांतल्या प्रत्येकल्याक पुराय जाणीव आनी स्वताची इत्सा आसा.

आमी गरीब! आमी कितले मूर्ख आसात! दुबळकाय सगळ्यांत व्हड नशीब न्हय म्हणपाचें ना.

आमच्यांतल्या प्रत्येकल्या भितर हजारो वेगळे व्यक्ती, वेगळे विशय, हांव वा लोक आसात जे एकामेकांक झगडटात, वर्चस्वा खातीर झगडटात आनी तांकां कसलोच क्रम वा एकमत ना.

जर आमी जाणीव आशिल्ले, जर आमी इतल्या सपनां आनी कल्पनांतल्यान जागे जाल्ले, तर जीवन कितलें वेगळें आसतलें. ..

पूण आमच्या दुर्दैवाचेर कळस म्हळ्यार नकारात्मक भावना आनी स्वताक विचार आनी स्वताचें प्रेम आमकां आकर्शित करता, आमकां संमोहित करता, स्वताक याद दवरूंक, आमी जशे आसात तशे दिसूंक केन्नाच परवानगी दिना..

आमकां एकूच इत्सा आसा अशें आमी मानतात, खरेपणान आमकां खूब वेगळ्यो इत्सा आसतात. (प्रत्येक हांव-क स्वताची इत्सा आसा)

ह्या सगळ्या भितरल्या बहुविधतेचें दुःखद-हास्य भंयकर आसा; भितरलीं वेगळीं मन एकामेकांक धक्को मारतात, सतत संघर्शांत जियेतात, वेगळ्या दिशांनी वागतात.

जर आमकां खरी व्यक्तीगतताय आसत, जर आमच्या कडेन बहुविधते बदला एक एकवट आसत, तर आमकां उद्देशांची सातत्या, जाणीव जागृत, खाशेली इत्सा, वैयक्तीक आसतली.

बदल गरजेचो आसा, तरी लेगीत आमी स्वता कडेन प्रामाणिक जावन सुरूवात करची.

आमच्या कडेन कितें चड आसा आनी कितें उणें आसा तें जाणून घेवचे खातीर स्वताची मानसशास्त्रीय नोंदणी करपाची गरज आसा.

व्यक्तीगतताय मेळोवप शक्य आसा, पूण आमच्या कडेन ती आसा अशें आमी मानल्यार ती शक्यताय ना जातली.

आमच्या कडेन आसा अशें मानतात तें मेळोवपा खातीर आमी केन्नाच झगडचे ना हें स्पश्ट आसा. कल्पना आमच्या कडेन व्यक्तीगतताय आसा अशें मानूंक लायता आनी संवसारांत अश्यो शाळा लेगीत आसात त्यो अशें शिकयतात.

कल्पने आड झगडप खूब गरजेचें आसा, ती आमकां असो दिसूंक लायता, वा तसो दिसूंक लायता, खरेपणान आमी दुबळे, निर्लज्ज आनी दुश्ट आसतना.

आमी मनीस आसात अशें आमी मानतात, खरेपणान आमी फकत व्यक्तीगतताय नाशिल्ले बौध्दिक स्तनधारी प्राणी आसात.

मिथ्याभासी स्वताक देव, महात्मा, आदी मानतात, तांकां स्वताक लेगीत संशय येना की तांकां वैयक्तीक मन आनी जाणीव आशिल्ली इत्सा ना.

अहंकारी स्वताच्या लाडक्या अहंकारार इतलो मोग करतात, की स्वता भितरच्या अहंकाराच्या बहुविधतेचो विचार ते केन्नाच मान्य करचे ना.

आपल्या खाशेल्या अभिमानान भरल्ले उन्मादी तर हें पुस्तक लेगीत वाचचे ना…

आमच्या विशीं कल्पने आड मरण मेरेन झगडप खूब गरजेचें आसा, जर आमकां कृत्रिम भावनांचे आनी खऱ्या नात अशा अनुभवांचे बळी जावंक नाका आसल्यार, जे आमकां हास्यास्पद स्थितींत घालपा भायर भितरल्या विकासाची सगळी शक्यताय थांबयतात.

बौध्दिक प्राणी आपल्या कल्पनेन इतलो संमोहित जाल्लो आसा, की तो सिंह वा गरुड आसा अशें सपनां पळयता, खरेपणान तो जमनीच्या चिखलांतलो एक सामान्य किडो परस चड ना.

मिथ्याभासी वयर दिल्ल्या विधानां केन्नाच मान्य करचे ना; स्पश्टपणान तो आर्किहायरोफंट अशें मानता, कोण कितेंय म्हणूं; कल्पना फकत कांयच न्हय, “कल्पना सोडून कांयच न्हय” हें कळनासतना.

कल्पना एक खरी शक्ती आसा जी सार्वत्रिकपणान मनीसजातीचेर वागता आनी बौध्दिक मानवाक सपन स्थितींत दवरता, ताका तो मनीस आसा, ताचे कडेन खरी व्यक्तीगतताय, इत्सा, जाणीव जागृत, खाशेलें मन, आदी, आदी, आदी अशें मानूंक लायता.

जेन्ना आमी एक आसात अशें आमी मानतात, तेन्ना आमी स्वता भितरच्या जाग्या वयल्यान हालूंक शकना, आमी थंयच थांबतात आनी निमाणें भ्रश्ट जातात, अधोगती जातात.

आमच्यांतलो प्रत्येकलो खाशेल्या मानसशास्त्रीय टप्प्यार आसा आनी आमच्या भितर जियेतात ते सगळे लोक वा हांव-क थेट सोदले बगर आमी तातूंतल्यान भायर सरूंक शकचे ना.

स्पश्ट आसा की आत्म-निरीक्षणान आमी आमच्या मानसशास्त्रार जियेतात त्या लोकांक पळोवंक शकतले आनी कट्टर बदल साध्य करचे खातीर तांकां काडून उडोवपाची गरज आसा.

ह्या आकलनान, ह्या आत्म-निरीक्षणान स्वता विशीं आशिल्ल्यो सगळ्यो चुकीच्यो कल्पना मूलभूतपणान बदलतात आनी परिणाम म्हूण आमच्या कडेन खरी व्यक्तीगतताय ना हें प्रत्यक्षपणान दिसून येता.

जे मेरेन आमी आत्म-निरीक्षण करचे ना, ते मेरेन आमी एक आसात ह्या भ्रमांत जियेतले आनी ताका लागून आमचें जीवन चुकीचें आसतलें.

जे मेरेन आमच्या मानसशास्त्राच्या तळाक भितरलो बदल घडना ते मेरेन आमच्या सारक्यां कडेन योग्य नातें दवरप शक्य ना.

कसल्याय भितरल्या बदला खातीर आमच्या भितर आशिल्ल्या हांव-क पयलीं काडून उडोवपाची गरज आसा.

अशे हांव-क आमी आमच्या भितर निरखल्यार कसल्याच प्रकारान तांकां काडून उडोवप शक्य ना.

जे स्वताक एक मानतात, जे स्वता विशीं सगळ्यांत बरें चिंततात, जे खूब लोकांचो सिध्दांत केन्नाच मान्य करचे ना, ते हांव-क निरखूंक लेगीत सोदना आनी ताका लागून तातूंत कसलोच बदल जावपाची शक्यताय ना जाता.

काडून उडोयनासतना बदलप शक्य ना, पूण जो व्यक्तीगततायेचो धनी आसा अशें मानता तो काडून उडोवपाचें मान्य करत जाल्यार ताणें कितें काडून उडोवचें हें ताका खरेंच कळचें ना.

पूण, आमी विसरूंक फावना की जो एक आसा अशें मानता, तो स्वताक फटोवन स्वताक कितें काडून उडोवचें तें कळटा अशें मानता, पूण खरेंच ताका कळना की ताका कळना, तो शिकिल्लो अज्ञानी आसा.

“व्यक्तीगतताय” मेळोवचे खातीर “स्वार्थीपण” काडून उडोवपाची गरज आसा, पूण जो व्यक्तीगततायेचो धनी आसा अशें मानता ताका स्वार्थीपण काडून उडोवप अशक्य आसा.

व्यक्तीगतताय शेंकडो टक्क्यांनी पवित्र आसा, ती आशिल्ले खूब उणे आसात, पूण सगळ्यांक ती आसा अशें दिसता.

आमी “हांव” कशे काडून उडोवंक शकतले, जर आमी एकूच “हांव” आसा अशें मानल्यार?

खरेंच जो कोण केन्नाच गंभीरतायेन स्वताक निरखना तो स्वता कडेन एकूच हांव आसा अशें चिंतता.

पूण ह्या शिकवणेंत आमी खूब स्पश्ट जावंक जाय कारण खऱ्या व्यक्तीगततायेक कसल्यातरी “ऊंच हांव” वा तातूंतल्या कांय प्रकाराच्या विचारां कडेन गोंदळ घालपाचो मानसशास्त्रीय धोको आसा.

पवित्र व्यक्तीगतताय कसल्याय “हांव” च्या रुपा परस खूब पर आसता, तें कितें आसा, तें सदांच आशिल्लें आसा आनी तें सदांच आसतलें.

कायदेशीर व्यक्तीगतताय म्हळ्यार अस्तित्वाची सत्ता आनी अस्तित्वाचें कारण, तें स्वता अस्तित्व आसा.

अस्तित्व आनी हांव हातूंत फरक करात. जे हांव आनी अस्तित्व हातूंत गोंदळ घालतात, तांणीं खरेंच केन्नाच स्वताक गंभीरतायेन निरखिल्लें ना.

जे मेरेन सार, जाणीव, आमच्या भितर आशिल्ल्या हांव-च्या सगळ्या समुदायांत बांदून उरता, ते मेरेन कट्टर बदल अशक्य परस चड आसतलो.