प्रास्ताविक

ह्या क्रांतीकारी मानसशास्त्र विशींचो करार हो 1975 ह्या नातालाच्या वेळार मास्तरान भावांक दिल्लो एक नवो संदेश. दोश मारपाक शिकोवपी हो एक पुराय संकेत आसा. आतां मेरेन विद्यार्थी दोश दाबून धरून संतुश्ट आशिल्ले, जशें सैन्याचो मुखेली आपल्या अधीनस्थांचेर आपले मत घालता, वैयक्तीक रितीन आमी दोश दाबून धरपाचे तंत्रज्ञ थारल्यात, पूण आतां वेळ आयल्या उपरांत ते मारपाक आनी न्हिश्काळ्ळपाक आमी बाध्य जाल्यात, मास्तर सामाएल हांच्या तंत्राचो उपेग करून, जो स्पष्ट, अचूक आनी नेमक्या रितीन हमको कळयो दिता.

जेन्ना दोश मरतात, तेन्ना आत्म्याचें निर्मळ सौंदर्य व्यक्त जावचे भायर आमच्या खातीर सगळें बदलता, खूब लोक विचारतात की एकाच वेळार खूब दोश येतात तेन्ना ते कित्याक करतात, आनी तांकां आमी जाप दितात की कांय दोश काडून उडोवचे आनी हेरांनी वाट पळोवची, त्या हेरांक फुडें काडून उडोवपा खातीर दाबून धरूं येता.

पयल्या अध्यायांत; आमच्या जिविताचें पान कशें बदलचें, तें शिकयता: राग, लोभ, मत्स, वासना, गर्व, आळस, खावचे खातीर हावेस, इत्सा, आदी मोडप खूब म्हत्वाचें. पार्थिव मनाचेर प्रभुत्व मेळोवप आनी फुडल्या भोवऱ्याक घुंवडावप गरजेचें, जेणे करून तें सार्वत्रिक मनाचें शाश्वत गिन्यान सोखून घेतलें, ह्याच अध्यायांत आमचें नैतिक पांवडो तपासपाक आनी हो पांवडो बदलपाक शिकयता. आमच्या दोशांचो नाश करतना हें शक्य आसा.

सगळ्या भितरल्या बदलांचो परिणाम म्हळ्यार भायलो बदल. मास्तरान ह्या कामांत उल्लेख केल्लो असणेचो पांवडो म्हळ्यार आमची स्थिती.

दुसऱ्या अध्यायांत; सांगता की असणेचो पांवडो म्हळ्यार जिवनाच्या शिंवड्यार आमी खंय उबे आसात तो पायदान, जेन्ना आमी ही शिंवडी चडटात तेन्ना प्रगती जाता, पूण जेन्ना आमी थिरायेन रावतात तेन्ना तें कंटाळो, निराशा, दुख्ख, खंती निर्माण करता.

तिसऱ्या अध्यायांत; मानसशास्त्रीय बंडाचेर उलयता आनी शिकयता की मानसशास्त्रीय सुरवातेचो बिंदू आमच्या भितर आसा आनी म्हणटा की उबो रस्तो वा लंब रस्तो म्हळ्यार बंडखोरांची भूमी, जे तात्काळ बदल सोदतात, अशा तरेन स्वताचेर काम करप हें उब्या रस्त्याचें मुखेल खाशेलपण आसा; मानव सदृश प्राणी जिवनाच्या शिंवड्यार आडव्या रस्त्यान चलतात.

चवथ्या अध्यायांत; बदल कशे जातात तें थारायता, एका भुरग्याची सोबीतकाय ताणें आपले दोश वाडयल्ले नात ह्या वस्तुस्थितीक लागून आसा आनी आमी पळयतात की जशें हे दोश भुरग्यांत वाडपाक लागतात तशें तशें तें आपली जल्मजात सोबीतकाय हरवता. जेन्ना आमी दोश न्हिश्काळटात तेन्ना आत्मा आपल्या तेजांत दिसून येता आनी हें लोकांक साद्या दोळ्यांनी दिसता, ते भायर आत्म्याची सोबीतकाय म्हळ्यार शारिरीक कुडीक सोबीत करता ती.

पांचव्या अध्यायांत; हमको मानसशास्त्रीय व्यायामशाळेचें व्यवस्थापन शिकयता, आनी आमच्या भितर आशिल्ली गुप्त कुरुपताय (दोष) ना करपाची पद्दत शिकयता; पुराय बदल घडपाक स्वताचेर कशें काम करचें तें शिकयता.

बदलप गरजेचें आसा, पूण लोकांक कशें बदलचें तें खबर ना, तांकां खूब त्रास जाता आनी ते दुसऱ्यांक दोश दिवपाक संतुश्ट जातात, तांकां खबर ना की ते फकत आपल्या जिविताच्या वेवस्थापनाक जापदार आसात.

सव्या अध्यायांत; जिविता विशीं उलयता, सांगता की जिवित एक समस्या थारता जी कोणाकूच कळना: अवस्था भितरली आनी घडणुको भायरल्यो.

सातव्या अध्यायांत; भितरल्या अवस्थांचेर उलयता, आनी चेतनेच्या अवस्थांनी आनी वेव्हारीक जिवितांतल्या भायल्या घडणुकांनी आशिल्लो फरक शिकयता.

जेन्ना आमी चेतनेच्यो चुकिच्यो अवस्था बदलतात, तेन्ना आमच्यांत खूब म्हत्वाचे बदल घडटात.

णवव्या अध्यायांत वैयक्तीक घडणुका विशीं उलयता; आनी चुकिच्यो मानसशास्त्रीय अवस्था आनी चुकीच्यो भितरल्यो अवस्था सुदारपाक शिकयता, आमच्या बेबंद भितरल्या घरांक वेवस्थीत करपाक शिकयता, भितरलें जिवीत भायरल्यो परिस्थिती हाडटा आनी त्यो कश्टाळ आसल्यार ताचें कारण म्हळ्यार बेवकूफ भितरल्यो अवस्था. भायलें म्हळ्यार भितरल्याचें प्रतिबिंब, भितरल्या बदलांक लागून तात्काळ नव्यो वस्तूंची मांडणी जाता.

चुकिच्यो भितरल्यो अवस्था हमको मनीसपणाच्या दुश्टकायेंत बळी पडटात, शिकयता की खंयच्याच घटने कडेन स्वताक जोडनाकात, याद दवरचें की सगळें वता, आमी जिविताक एक फिल्म म्हणून पळोवपाक शिकपाक जाय आनी नाटकांत आमी निरीक्षक जावंक जाय, नाटका कडेन गोंदळ घालचे न्हय.

म्हाका एक चलो आसा जाचें एक थियेटर आसा जंय आधुनिक फिल्म दाखयतात आनी ज्या कलाकारांक ऑस्करान वेगळेपण दाखयलां ते काम करतात तेन्ना तें भरता; एके दिसा म्हजो चलो अल्वारो म्हका ऑस्कर आशिल्ल्या कलाकारांनी काम केल्ल्या फिल्मक आपोवणें दितालो, आपोवणें दितना म्हाका जाप दिली की हांव येवंक शकना कारण म्हाका ताच्या फिल्म परस चड बऱ्या मनीसकी नाटकांत आवड आसा, जंय सगळे कलाकार ऑस्कर आसात; ताणें विचारलें: तें नाटक खंयचें?, आनी हांवे जाप दिली, जिविताचें नाटक; ताणें फुडें विचारलें, पूण ह्या नाटकांत आमी सगळे काम करतात, आनी हांवे सांगलें: हांव ह्या नाटकाचो निरीक्षक म्हणून काम करता. कित्याक?, हांवे जाप दिली: कारण हांव नाटका कडेन गोंदळ घालना, म्हाका जें करपाक जाय तें हांव करता, नाटकाच्या घडणुकांनी हांव उत्तेजीत वा दुख्खी जावंचो ना.

धाव्या अध्यायांत; वेगवेगळ्या ‘हांव’ विशीं उलयता आनी सांगता की लोकांच्या भितरल्या जिवितांत एकवटपणान काम नासता कारण तें ‘हांव’ ची बेरीज आसा, देखून नाटकांतल्या दरेक पात्राच्या दैनंदिन जिवितांत इतले बदल: दुस्वास, हांसो, रडप, राग, भंय, हीं खाशेलपणां हमको आमच्या व्यक्तिमत्वाच्या ‘हांव’ कडेन आशिल्ले खूब तरेचे बदल आनी फेरबदल दाखयतात.

अकराव्या अध्यायांत; आमच्या लाडक्या अहंकारा विशीं उलयता आनी म्हणटा की ‘हांव’ म्हळ्यार मानसिक मूल्यं, तीं सकारात्मक वा नकारात्मक आसूं येतात आनी भितरल्या आत्म-निरीक्षणाचो अभ्यास शिकयता आनी अशा तरेन आमी आमच्या व्यक्तिमत्वा भितर जियेवपी खूब ‘हांव’ सोदून काडटात.

बाराव्या अध्यायांत; पुराय बदला विशीं उलयता, थंय शिकयता की आमच्या मनांत आमी व्हरतात त्या सगळ्या व्यक्तिनिष्ठ घटकांच्या समूहाचें प्रत्यक्ष निरीक्षण केल्या बगर आमच्या मनांत खंयचो बदल शक्य ना.

जेन्ना हमको कळटा की आमी एक ना पूण आमच्या भितर खूब आसात, तेन्ना आमी आत्म-गिन्यानाच्या रस्त्यार आसात. गिन्यान आनी समजणी वेगळी आसा, पयलें मनाचें आनी दुसरें काळजाचें.

तेरावो अध्याय; निरीक्षक आनी निरीक्षित, थंय तो भितरल्या आत्म-निरीक्षणाच्या खेळाडू विशीं उलयता जो स्वताचेर गंभीरपणान काम करता आनी आमच्या भितर आशिल्ले अनावश्यक घटक काडून उडोवपाचो यत्न करता.

आत्म-गिन्याना खातीर आमी स्वताक निरीक्षक आनी निरीक्षितांत वांटून घेवंक जाय, ह्या विभागणी शिवाय आमी आत्म-गिन्याना मेरेन पावोवंक शकना.

चवदाव्या अध्यायांत; नकारात्मक विचारांचेर उलयता; आनी आमी पळयतात की सगळ्या ‘हांव’ कडेन बुध्दिमत्ता आसा आनी ते संकल्पना, विचार, विश्लेषण सुरू करपा खातीर आमच्या बौध्दिक केंद्राचो उपेग करतात, जें दाखयता की आमच्या कडेन वैयक्तीक मन ना, ह्या अध्यायांत आमी पळयतात की ‘हांव’ आमच्या विचार केंद्राचो गैरवापर करतात.

पंदराव्या अध्यायांत; व्यक्तिमत्वा विशीं उलयता, थंय एकाक कळटा की आमच्या कडेन स्वताची जाणविकाय वा इत्साशक्ती ना, ना व्यक्तिमत्व, अंतरंगाच्या आत्म-निरीक्षणा वरवीं आमी आमच्या मनांत जियेवपी लोकांक (हांव) पळोवंक शकतात आनी पुराय बदल साध्य करपा खातीर तांकां काडून उडोवंक जाय, कारण व्यक्तिमत्व पवित्र आसा, शाळेंतल्या शिक्षिकांचें उदाहरण आमी पळयतात जें भुरग्यांक पुराय जिवितांत सुदारणा करता आनी अशा तरेन ते दुर्बळताये मेरेन पावतात कारण तांणी जिविताच्या नाटका कडेन गोंदळ घातला.

उर्वरित अध्याय 16 ते 32 मेरेन सगळ्या लोकांक खूब आवडटा जांकां लोकांच्या गर्दींतल्यान भायर सरपाची इत्सा आसा, जांकां जिवितांत कांयतरी जावपाची इत्सा आसा, गर्विश्ट गरूडां खातीर, चेतनेच्या आनी न दबूं सकपी आत्म्याच्या क्रांतीकारकां खातीर, तांकां जे कोणाचाय जुलमी शासकाचे फुडें आपली मान वांकून रबराचो कणा सोडून दितात.

सोळाव्या अध्यायांत मास्तर जिविताच्या पुस्तका विशीं उलयता, दैनंदिन उतरांची पुनरावृत्ती पळोवप सोयीचें, एकेच दिसा वस्तूंचें पुनरागमन हें सगळें हमको उंच गिन्याना कडेन व्हरता.

सतराव्या अध्यायांत; यांत्रिक प्राण्यांचेर उलयता आनी सांगता की जेन्ना कोण स्वताचें आत्म-निरीक्षण करीत ना तेन्ना तांकां दैनंदिन सतत पुनरावृत्तीची जाणीव जावंक शकना, जो स्वताचें निरीक्षण करपाक सोदना तो खऱ्या क्रांतीकारी बदला खातीर काम करपाक सोदना, आमचें व्यक्तिमत्व फकत एक बाहुली आसा, उलयता तो बाहुलो, कांयतरी यांत्रिक, आमी घडणुकांची पुनरावृत्ती करतात, आमच्यो सवयो त्योच आसात, आमी त्यो बदलपाक केन्नाच सोदल्यो ना.

अठरावो अध्याय; सुपर-सबस्टेंशिअल पाव विशीं आसा, सवयो हमको पेट्रिफायड दवरतात, आमी जुन्या सवयांनी भरलेले यांत्रिक लोक आसात, आमी भितरले बदल घडोवंक जाय. आत्म-निरीक्षण खूब गरजेचें आसा.

एकोणिसाव्या अध्यायांत; घराच्या बऱ्या धन्या विशीं उलयता, जिविताच्या नाटका पासून आमी स्वताक पयस दवरपाक जाय, मनाच्या सुटकेचें समर्थन करपाक जाय, हें काम जिविताच्या विरोधांत वता, तें दैनंदिन जिविता परस खूब वेगळें आसा.

जे मेरेन कोण भितरल्यान बदलत ना ते मेरेन तो परिस्थितीचो बळी थारतलो. घराचो बरो धनी तोच जो प्रवाहाच्या विरोधांत व्हांवता, जे जिविताक गिळपाक दिवपाक सोदनात ते खूब कमी आसात.

विसाव्या अध्यायांत; दोन जगां विशीं उलयता, आनी सांगता की खरें गिन्यान जें खरेंच आमच्या भितर एक मूलभूत बदल घडोवंक शकता, ताचो आदार म्हळ्यार स्वताक थेट आत्म-निरीक्षण. भितरल्या आत्म-निरीक्षणा वरवीं आमी अंतरंगात बदलपाक शिकतात, स्वताचें आत्म-निरीक्षण करून आमी भितरल्या रस्त्यान चलपाक शिकतात, मनीस जातींत स्वताच्या आत्म-निरीक्षणाची भावना दुर्बळ जाल्या, पूण जेन्ना आमी स्वताच्या आत्म-निरीक्षणांत लागून रावतात तेन्ना हे भावनेचो विकास जाता, जशें आमी भायल्या जगांत चलपाक शिकतात, तशेंच स्वताचेर मानसशास्त्रीय काम करून आमी भितरल्या जगांत चलपाक शिकतात.

एकविसाव्या अध्यायांत; स्वताचें निरीक्षण करपा विशीं उलयता, सांगता की पुराय बदल साध्य करपा खातीर स्वताचें निरीक्षण करप ही एक वेव्हारीक पद्दत आसा, गिन्यान म्हळ्यार केन्नाच निरीक्षण न्हय, गिन्यान आनी निरीक्षण हांचो गोंदळ घालचो न्हय.

स्वताचें निरीक्षण शेंकडो टक्के सक्रीय आसा, तें स्वताक बदलपाचें माध्यम आसा, जाल्यार गिन्यान जें निष्क्रिय आसा तें तशें ना. गतिशील लक्ष निरीक्षणाचे वटेनचें, जाल्यार विचार आनी भावना निरीक्षणाचे वटेनचे आसतात. गिन्यान पूर्णपणान यांत्रिक, निष्क्रिय आसा; जाल्यार स्वताचें निरीक्षण ही जाणीवपूर्वक कृती आसा.

बाविसाव्या अध्यायांत; गप्पां विशीं उलयता, आनी सांगता की पडताळणी करची, म्हळ्यार ‘एकट्यान उलयपाची’ गजाल हानिकारक आसा, कारण ते म्हळ्यार आमचे ‘हांव’ एकामेका आड उबे आसात, जेन्ना तुमी स्वताक एकट्यान उलयताना सोदतात, तेन्ना स्वताचें निरीक्षण करा आनी तुमी कितें मूर्खपण करता तें सोदून काडटात.

तेविसाव्या अध्यायांत; संबंदांच्या जगा विशीं उलयता, आनी सांगता की संबंदाच्यो तीन अवस्था आसात, आमच्या कुडी कडेन बांधील, भायल्या जगा कडेन आनी मनीस स्वता कडेन आशिल्लो संबंद, जाका चडशा लोकांक म्हत्व ना, लोकांक फकत पयल्या दोन प्रकारच्या संबंदांनी आवड आसा. आमी खंयच्या तीन प्रकारांनी चुकतात हें जाणून घेवपा खातीर अभ्यास करपाक जाय.

भितरल्या न्हिश्काळ्ळपणाक लागून आमी स्वता कडेन जोडिल्ले नात आनी हाका लागून आमी काळखांत रावतात, जेन्ना तुमी निराश, दिशाहीन, गोंदळिल्ले आसतात, तेन्ना स्वताक याद करा आनी हाका लागून तुमच्या कुडीच्या पेशींक वेगळो स्फूर्त मेळटलो.

चोविसाव्या अध्यायांत; मानसशास्त्रीय गिता विशीं उलयता, कंटाळवाणी गितां विशीं सांगता, आत्म-संरक्षण, आमच्या फाटल्यान लागल्यात अशें आमकां दिसता, आदी, आमच्या कडेन घडपी सगळ्या गजालींक दुसरे जापदार आसात अशें मानप, जाल्यार जैत आमी आमचें काम म्हणून घेतात, अशा तरेन आमी केन्नाच सुदारणा करपाक शकना. आपल्या संकल्पनांनी बुडून आशिल्लो मनीस उपेगी वा निरुपयोगी थारूं शकता, स्वताचें निरीक्षण करून सुदारणा करपा खातीर हें योग्य ना, माफ करपाक शिकप आमच्या भितरल्या सुदारणे खातीर गरजेचें आसा. दयाळूपणाची कायदो हिंसक मनीस कायद्या परस उंच आसा. “दोळ्याक दोळो, दाताक दात”. ग्नोसिस त्या प्रामाणिक उमेदवारां खातीर आसा जांकां खरेंच काम करपाची आनी बदलपाची इत्सा आसा, दरेक जाण आपलें मानसशास्त्रीय गीत गायता.

जिवितांतल्या गजालींची दुख्खी याद हमको भूतकाळा कडेन बांदून दवरता आनी हमको वर्तमान जियेवपाक दिवना जें हमको विद्रूप करता. उंच पांवड्यार वचपा खातीर आमी जें आसात तें सोडून दिवप गरजेचें आसा, आमच्या दरेकाचेर आमी चडपाक जाय ते परस उंच पांवडे आसात.

पंचविसाव्या अध्यायांत; परत येवप आनी पुनरावृत्ती विशीं उलयता आनी सांगता की ग्नोसिस म्हळ्यार बदल, नूतनीकरण, सतत सुदारणा; जाका सुदारणा करपाची, बदलपाची इत्सा ना तो आपलो वेळ वाया घालयता कारण फुडें सरचे भायर तो फाटीं सरपाच्या रस्त्यार उरता आनी देखून स्वताक वळखपाक तो अशक्त थारता; व्ही.एम. खात्रीन सांगता की आमी जिवनाच्या दृश्यांची पुनरावृत्ती करपी बाहुली आसात. जेन्ना आमी ह्या वस्तुस्थितींचो विचार करतात, तेन्ना हमको कळटा की आमी कलाकार आसात जे दैनंदिन जिवनाच्या नाटकांत फुकट काम करतात.

आमच्या शारिरीक कुडीन कितें करता आनी कितें करता तें पळोवपा खातीर आमच्या कडेन लक्ष दवरपाची ताकद आसल्यार, आमी जाणीवपूर्वक आत्म-निरीक्षणाच्या रस्त्यार स्वताक स्थापन करतात आनी निरीक्षण करतात की एक गजाल म्हळ्यार चेतना, जी जाणून घेता, आनी दुसरी गजाल म्हळ्यार जी करता आनी पाळटा म्हळ्यार आमची कुडी. जिवनाची विनोदी कथा खूब कठीण आनी क्रूर आसा ताचे खातीर जाका भितरली उजवाड पेटोवपाक खबर ना, तो आपल्या सगळ्या काळखाच्या मदल्या खोल चक्रव्यूहांत जळटा, आमचे ‘हांव’ काळखांत आनंदान जियेतात.

सव्विसाव्या अध्यायांत; भुरग्यांच्या आत्म-चेतने विशीं उलयता, म्हणटा की जेन्ना भुरगें जल्मता तेन्ना सार परत येता, हाका लागून भुरग्याक सोबीतकाय येता, मागीर व्यक्तिमत्व वाडपाक लागता तशें फाटल्या जिवितांतले ‘हांव’ परत येतात आनी तें आपली नैसर्गिक सोबीतकाय हरवता.

सत्ताविसाव्या अध्यायांत; कर वसुली करपी आनी फरीसी विशीं आसा, म्हणटा की दरेक जाण ताचे कडेन आशिल्ल्या कांयतरी गजालीचेर विसवता, थंय सगळ्यांक कांयतरी आसपाचो हावेस आसा: पदव्यो, संपत्ती, पयसो, नांव, समाजीक स्थिती, आदी. गर्वान फुगिल्लो मनीस आनी बायलेक जियेवपा खातीर गरजवंत लोकांची चड गरज आसता, मनीस फकत भायल्या आधाराचेर विसवता, तो एक अपंगूय आसा कारण ज्या दिसा तो ते आदार हरवता त्या दिसा तो जगांतलो सगळ्यांत दुख्खी मनीस जातलो.

जेन्ना हमको दुसऱ्यां परस व्हड दिसता तेन्ना आमी आमचे ‘हांव’ मोटे करतात आनी ताका लागून धन्य जावपाक न्हयकार दितात. गूढ कामा खातीर आमची स्तुती म्हळ्यार आध्यात्मिक प्रगतीक आडखळ निर्माण करपी आडमेळी. जेन्ना आमी आत्म-निरीक्षण करतात तेन्ना आमी ज्या आधाराचेर विसवतात ते झांकूंक शकतात, ज्या गजालींक लागून आमकां वायट दिसता वा त्रास जाता तांचेर आमी खूब लक्ष दिवंक जाय अशा तरेन आमी मानसशास्त्रीय आदार सोदून काडटात ज्याचेर आमी आसात.

सुदारणेच्या ह्या रस्त्यार जो दुसऱ्या परस श्रेष्ठ मानता तो स्थिर वा फाटीं सरता. म्हज्या जिविताच्या दीक्षा प्रक्रियेत खूब बदल घडलो जेन्ना हजारो अडचणी, निराशा आनी दुर्भाग्य हांणी त्रासून हांवे म्हज्या घरांत “पारिया” चो कोर्स केलो, “हांव ह्या घराण्याक सगळें दिता” ही भूमिका सोडून दिली, एक गरीब भिकारी, दुयेंत आनी जिवितांत कांयच ना अशें म्हाका दिसपाक लागलें, म्हज्या जिवितांत सगळें बदललें कारण म्हाका नाश्तो, जेवण आनी रातीचें जेवण, निवळ कपडे आनी म्हज्या आश्रयदात्या (बायलेक पुरोयत) सारक्याच पलंगाचेर न्हिदपाचो हक्क मेळटालो पूण हें फकत कांय दीस चललें कारण त्या घराण्यान म्हजो तो स्वभाव वा युध्दीक डाव सोसलो ना. वायटाचें बऱ्यांत, काळखाचें उजवाडात, तिरस्काराचें मोगांत, आदी बदलपाक शिकपाक जाय.

खरें अस्तित्व वादावाद करिना वा विरोधक वा इश्ट हांणी मारिल्ल्या ‘हांव’ च्यो शिव्या उण्यो करीना. ज्यांक ते फटके मारतात ते म्हळ्यार ‘हांव’ जे आमच्या आत्म्याक बांदून दवरतात, ते रागान आनी क्रोधान भरून प्रतिक्रिया दितात, तांकां भितरल्या क्रिस्ता आड, आमच्या स्वताच्या बीजा आड वचपाक आवडटा.

जेन्ना विद्यार्थी लिंगाच्या स्खलनाक उपचार सोदतात, तेन्ना आमी तांकां राग सोडून दिवपाक सांगलें, ज्यांणी तें केलां तांकां फायदो जाला.

अठ्ठाविसाव्या अध्यायांत मास्तर इत्साशक्ती विशीं उलयता, म्हणटा की आमी बापाच्या ह्या कामांत काम करपाक जाय, पूण विद्यार्थ्यांक दिसता की तें रहस्यमय ए.झेड.एफ. बरोबर काम करप आसा, आमच्या स्वताचेर काम करप, तीन घटकां बरोबर काम करप जें आमच्या चेतनेक मेकळीक दितात, आमी भितरल्यान जैत मेळोवंक जाय, आमच्या भितर साखळ्यांनी बांदिल्ल्या प्रोमेथियसक मेकळो करपाक जाय. निर्माणात्मक इत्साशक्ती आमचें काम आसा, आमी खंयच्याय परिस्थितींत आसूं.

आमच्या दोशांचो नाश केल्या उपरांत इत्साशक्तीची सुटका जाता आनी निसर्ग आमकां पाळटा.

एकोणतिसाव्या अध्यायांत डोको कातरपा विशीं उलयता, म्हणटा की आमच्या जिवितांतले शांत क्षण स्वताक वळखपाक कमी अनुकूल आसात, हें फकत जिविताच्या कामांत, समाजीक संबंदांत, वेवसायांत, खेळांत, म्हळ्यार दैनंदिन जिवितांत सगळ्यांत चड म्हळ्यार आमचे ‘हांव’ सोदतात. भितरल्या आत्म-निरीक्षणाची भावना दरेक मनशाच्या अस्तित्वांत दुर्बळ जाल्या, ही भावना आमी करतना स्वताच्या आत्म-निरीक्षणा बरोबर आनी सतत उपेगान क्रमान वाडटा.

जाग्यार ना तें सगळें वायट आसा आनी वायट तें आपल्या जाग्यार आसतना वायट उरना, केन्ना आसपाक जाय तेन्ना.

आमच्या भितर आशिल्ल्या देवतेच्या आवयच्या शक्तीन, आवय रॅम-आयओ फक्त मनाच्या वेगवेगळ्या पांवड्यांचे ‘हांव’ ना करूं येता, वाचप्यांक फॉर्म्युलो व्ही.एम. सामाएलाच्या खूब कामांत मेळटलो.

स्टेला मारिस ही खगोलशास्त्रीय नेमणूक आसा, लैंगिक शक्ती, ती आमच्या मानसशास्त्रीय अंतरंगांत आमी व्हरतात त्यो विकृती न्हिश्काळ्ळपाची ताकद दवरता.

“टोनाझिन” खंयच्याय मानसशास्त्रीय ‘हांव’ चो डोको कातरता.

तिसाव्या अध्यायांत स्थायी गुरुत्वाकर्षण केंद्रा विशीं उलयता, आनी सांगता की दरेक व्यक्ती असंख्य ‘हांव’ ची सेवा करपी मशीन आसा जी ताचे कडेन आसा आनी देखून मनीस व्यक्ती कडेन स्थायी गुरुत्वाकर्षण केंद्र ना, देखून अस्तित्वाच्या अंतरंगाची आत्म-जाणीव साध्य करपाक फकत अस्थिरताय आसा; उद्देशाची सातत्याची गरज आसा आनी तें आमच्या भितर आशिल्ल्या अहंकार वा ‘हांव’ उखलून साध्य जाता.

आमी स्वताचेर काम केले ना जाल्यार आमी फाटीं वतात आनी भ्रश्ट जातात. दीक्षा प्रक्रिया हमको सुदारणेच्या रस्त्यार घालता, हमको देवदूतांच्या-दैवीक स्थिती कडेन व्हरता.

एकतिसाव्या अध्यायांत खालाच्या गूढ ग्नोस्टिक विशीं उलयता, आनी सांगता की सांपडिल्ल्या वा वळखिल्ल्या ‘हांव’ ची तपासणी करपाची गरज आसा, ताचो नाश करपाक ताची गरज आसा निरीक्षण, तें आमच्या भितर उजवाडाचो किरण घालपाक परवानगी दिता.

आमी विश्लेषण केल्ल्या ‘हांव’ चो नाश हेरांक सेवा दिवपा वांगडा करपाक जाय तांकां तांच्या सैतानां वा ‘हांव’ पासून मुक्त करपा खातीर जें तांच्या स्वताच्या मुक्तीक आडमेळ निर्माण करता.

बत्तिसाव्या अध्यायांत कामांत प्रार्थने विशीं उलयता, आनी सांगता की निरीक्षण, न्याय आनी अंमलबजावणी हें ‘हांव’ विसर्जनाचे तीन मूलभूत घटक आसात. 1लें—निरीक्षण करप, 2रें—न्याय करप, 3रें—अंमलबजावणी करप; ह्याच तरेन झूजांत हेरांचेर करतात. भितरल्या आत्म-निरीक्षणाची भावना जशी वाडतली तशी आमच्या कामाची क्रमान जावपी प्रगती हमको दिसपाक मेळटली.

25 वर्सां आदीं 1951 च्या नातालाच्या वेळार मास्तरान सिएनागा शहरांत हमको सांगलें आनी मागीर 1962 च्या नातालाच्या संदेशांत ताणें फुडें सांगलें: “तुमच्या काळजांत क्रिस्त निर्माण जाय मेरेन हांव तुमच्या वांगडा आसा”.

ताच्या खांद्यार कुंभ राशीच्या लोकांची जापदारी आसा आनी मोगाचो सिद्धांत ग्नोस्टिक गिन्याना वरवीं विस्तारता, तुमकां मोगाच्या सिद्धांताक फाटलावणो करपाची इत्सा आसल्यार, तिरस्कार करप सोडून दिवंक जाय, तो आपल्या ल्हान स्वरूपांत लेगीत, तें हमको भांगराचें भुरगें, किमयेचें भुरगें, पावित्र्याच्या पुताचें, भितरल्या क्रिस्ताक तयार करता जें आमच्या निर्माणात्मक शक्तीच्या तळांत जियेता आनी धडधडटा. अशा तरेन आमी सैतानी ‘हांव’ च्या सैन्यांचें मरण साध्य करतात जें आमी भितर सांबाळटात आनी पुनरुत्थाना खातीर, पुराय बदला खातीर स्वताक तयार करतात.

ह्या पवित्र सिद्धांताक ह्या युगांतले मनीस समजनात, पूण सगळ्या धर्मांच्या उपासनेत तांचे खातीर झुजपाक जाय, जेणे करून ते उंच जिविताची अपेक्षा करतले, उंच अस्तित्वांनी मार्गदर्शन केल्लें, सिद्धांताचो हो गट हमको भितरल्या क्रिस्ताच्या सिद्धांता कडेन परत व्हरता, जेन्ना आमी तें वेव्हारांत हाडटात तेन्ना आमी मनीसजातीचें भविष्य बदलतले.

शांती इनव्हेरेनशियल,

गर्गा कुइचिन्स