मनोवैज्ञानिक बंडखोरी

आमच्या वाचप्यांक याद करून दिवपाची गरज ना की आमच्या भितर एक गणितीय बिंदू आसा… निश्र्चितपणान असो बिंदू केन्नाच भूतकाळार मेळना, ना भविश्यांत…

ज्या कोणाक तो गूढ बिंदू सोदपाची इत्सा आसा, ताणें तो हांगा आनी आतां, स्वताच्या भितर, अचूक ह्या क्षणाक, एक सेकंद फुडें न्हय, एक सेकंद फाटीं न्हय सोदपाक जाय… पवित्र क्रुसाचे दोन खांबे उबे आनी आडवे ह्या बिंदूक मेळटात…

म्हणून आमी दर क्षणाक दोन मार्गानी उबे आसात: आडवो आनी उबो… उबो मार्ग खूब “कर्सि” आसा हें स्पश्ट आसा, ताचेर “विसेंत आनी सगळीं लोक”, “विल्गास आनी येवपी सगळीं”, “दॉन रायमुंदो आनी सगळें जग” चलतात…

उबो मार्ग वेगळो आसा हें स्पश्ट आसा; तो हुशार बंडखोरांची वाट, क्रांतिकारकांची… जेन्ना कोणाक स्वताची याद येता, जेन्ना तो स्वताचेर काम करता, जेन्ना तो जिणेंतल्या सगळ्या समस्या आनी दुख्खां कडेन स्वताक जोडना, तेन्ना तो खऱ्या अर्थान उब्या मार्गान वता…

नकारात्मक भावनां ना करप निश्चीतपणान सोपें ना; आपल्या जिविता कडेन आशिल्ली सगळी वळख ना करप; सगळ्या प्रकाराच्यो समस्या, वेवसाय, कर्ज, पत्रांचो भरणां, गहाण, टेलिफोन, उदक, लाइट, इत्यादी, इत्यादी, इत्यादी. जे बेरोजगार आसात, ज्यांनी कसल्या तरी कारणान नोकरी, काम गमायलां, ते दुडवां नासून दुख्खी जातात आनी आपली गजाल विसरून वचप, चिंता करिनासतना, स्वताच्या समस्येक वळखनासतना, खऱ्या अर्थान भंयकर कठीण जाता.

ज्यांक त्रास भोगतात, जे रडटात, ज्यांचेर विश्वासघात जाला, जिणेंत वायट भरपाई, कृतघ्नता, निंदा, फसवणूक जाल्या, ते खऱ्या अर्थान स्वताक विसरतात, आपल्या खऱ्या अंतरंगाक, ते आपल्या नैतिक शोकांतिकेक पूर्णपणान वळखतात…

स्वताचेर काम करप हें उब्या मार्गाचें मूलभूत लक्षण आसा. स्वताचेर केन्नाच काम करिनासतना कोणूच व्हड बंडाचो मार्ग चलूंक शकना… ज्या कामाचो आमी उल्लेख करतात तें मानसिक स्वरूपाचें आसा; तें आमी सांपडटा त्या वर्तमान क्षणाचें कांय रूपांतरण करता. आमी दर क्षणाक जियेवंक शिकपाक जाय…

देखीक, कसल्या तरी भावनात्मक, अर्थीक वा राजकीय समस्येक लागून निराश जाल्लो मनीस स्वताक विसरला हें स्पश्ट आसा… असो मनीस जर एक क्षण थांबलो, जर ताणें परिस्थितीचें निरीक्षण केलें आनी स्वताक याद करपाचो यत्न केलो आनी मागीर आपल्या वृत्तीचो अर्थ समजूंक खूब यत्न केलो… जर तो थोडो विचार करता, जर तो सगळ्या गजाली घडटात हाचेर विचार करता; जिणेंत भ्रम आसा, ती क्षणभंगूर आसा आनी मरण संवसारांतल्या सगळ्या गर्वाक राख करता…

जर ताणें समजून घेतलें की ताची समस्या मुळांत “पेटाटची ज्वाला” परस चड कांयच ना, एक फाटीं लागिल्लो उजो जो रोखडोच विझता, तो रोखडोच अजापीत जावन पळयतलो की सगळें बदललां… तार्किक सामना आनी आत्म-चिंतन करून यांत्रिक प्रतिक्रिया बदलप शक्य आसा…

स्पश्ट आसा की लोक जिणेंतल्या वेगवेगळ्या परिस्थितींक यांत्रिकपणान प्रतिक्रिया दितात… गरीब लोक!, ते सदांच बळी पडटात. जेन्ना कोण तांची खोशामत करता तेन्ना ते हांसतात; जेन्ना ते अपमान करतात तेन्ना ते दुख्खी जातात. जर तांकां अपमानित केले जाल्यार ते अपमान करतात; जर तांकां दुखापत जाली जाल्यार ते दुखापत करतात; ते केन्नाच स्वतंत्र नासतात; तांच्या सारक्यांक तांकां आनंदातल्यान दुख्खांत, आशेवयल्यान निराशेवयलें व्हरपाची ताकद आसा.

आडव्या मार्गान वचपी दरेक मनीस एका वाद्या सारको दिसता, जंय तांचे सारके लोक तांकां जे आवडटा तें वाजयतात… जो यांत्रिक संबंदांचें रूपांतर करपाक शिकता, तो खऱ्या अर्थान “उब्या मार्गान” भितर सरता. हें “असपाच्या पातळेचेर” मूलभूत बदल दाखयता, “मानसिक बंडाचो” असामान्य परिणाम.