Ikop

Imeonekana likiyesa, ni kweli kabisa na kwa ukweli wote, kwamba ustaarabu huu wa kisasa unaozungumziwa sana ni mbaya kwa kutisha, haukidhi sifa muhimu za hisia za urembo, hauna uzuri wa ndani.

Tunajivunia sana majengo hayo ya kutisha ya kila mara, ambayo yanaonekana kama mitego halisi ya panya.

Ulimwengu umekuwa wa kuchosha sana, mitaa ile ile ya kila mara na nyumba za kutisha kila mahali.

Haya yote yamekuwa ya kuchosha, Kaskazini na Kusini, Mashariki na Magharibi mwa Dunia.

Ni sare ile ile ya kila mara: ya kutisha, ya kuchukiza, tasa. “Umoderni!”, watu wengi huita.

Tunaonekana kama ndege aina ya “pavo” wenye majivuno na vazi tunalobeba na viatu vyenye kung’aa sana, ingawa hapa na pale mamilioni ya watu wasio na furaha, wenye njaa, wasio na lishe bora, na maskini huzunguka.

Urahisi na uzuri wa asili, wa hiari, usio na hatia, usio na ujanja na rangi za majivuno, umepotea katika Jinsia ya Kike. Sasa sisi ni wa kisasa, ndivyo maisha yalivyo.

Watu wamekuwa wakatili kwa kutisha: upendo umepoa, hakuna mtu anayemhurumia mtu yeyote.

Madirisha au maonyesho ya maduka ya kifahari yanaangaza na bidhaa za kifahari ambazo kwa hakika haziwezi kufikiwa na watu wasio na furaha.

Kitu pekee ambacho watu duni wa maisha wanaweza kufanya ni kutazama hariri na vito, manukato katika chupa za kifahari na miavuli kwa mvua kubwa; kuona bila kuweza kugusa, mateso sawa na yale ya Tántalo.

Watu wa nyakati hizi za kisasa wamekuwa wakali sana: harufu ya urafiki na harufu nzuri ya uaminifu zimepotea kabisa.

Umati wa watu unaugua kwa kodi nyingi; kila mtu ana shida, tunadaiwa na tunadai; tunahukumiwa na hatuna cha kulipa, wasiwasi huvunja akili, hakuna mtu anayeishi kwa amani.

Makasisi wenye mkunjo wa furaha kwenye matumbo yao na sigara nzuri mdomoni, ambayo wanategemea kisaikolojia, wanacheza siasa kwa akili bila kujali maumivu ya watu.

Hakuna mtu mwenye furaha katika nyakati hizi na haswa tabaka la kati, hili liko kati ya upanga na ukuta.

Matajiri na maskini, waumini na wasioamini, wafanyabiashara na ombaomba, mafundi viatu na mafundi bati, wanaishi kwa sababu lazima waishi, wanazama mateso yao kwenye divai na hata wanageuka kuwa waraibu ili kujiokoa.

Watu wamekuwa waovu, wenye shaka, wasioamini, werevu, wapotovu; hakuna mtu anayemwamini mtu yeyote tena; hali mpya, vyeti, vizuizi vya kila aina, hati, vitambulisho, n.k., vinavumbuliwa kila siku, na hata hivyo hakuna chochote kati ya hicho kinachosaidia tena, wenye akili wanadhihaki upuuzi huu wote: hawalipi, wanaepuka sheria hata ikiwa wanapaswa kwenda jela.

Hakuna ajira inayotoa furaha; maana ya upendo wa kweli imepotea na watu huolewa leo na kuachana kesho.

Umoja wa familia umepotea kwa kusikitisha, aibu ya asili haipo tena, usagaji na ushoga vimekuwa vya kawaida kuliko kunawa mikono.

Kujua kitu kuhusu haya yote, kujaribu kujua sababu ya uozo mwingi, kuuliza, kutafuta, hakika ndicho tunachopendekeza katika kitabu hiki.

Nazungumza kwa lugha ya maisha ya vitendo, nikiwa na hamu ya kujua nini kimefichwa nyuma ya kinyago hicho cha kutisha cha maisha.

Nafikiri kwa sauti kubwa na waache wahuni wa akili waseme chochote wanachotaka.

Nadharia tayari zimekuwa za kuchosha na hata zinauzwa na kuuzwa tena sokoni. Basi nini?

Nadharia zinatumika tu kusababisha wasiwasi na kufanya maisha yetu yawe machungu zaidi.

Kwa sababu nzuri Goethe alisema: “Nadharia yoyote ni ya kijivu na mti wa matunda ya dhahabu ambayo ni maisha tu ndio wa kijani”…

Tayari watu maskini wamechoka na nadharia nyingi, sasa kuna mazungumzo mengi juu ya utendaji, tunahitaji kuwa wa vitendo na kujua kweli sababu za mateso yetu.