ເຈົ້າໜ້າທີ່

ລັດຖະບານມີອໍານາດ, ລັດມີອໍານາດ. ຕໍາຫຼວດ, ກົດໝາຍ, ທະຫານ, ພໍ່ແມ່, ຄູອາຈານ, ຜູ້ນໍາທາງສາສະໜາ, ແລະອື່ນໆ, ມີອໍານາດ.

ມີສອງປະເພດຂອງອໍານາດ. ປະການທໍາອິດ, ອໍານາດທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ. ປະການທີສອງ, ອໍານາດທີ່ຮູ້ຕົວ.

ອໍານາດທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ ຫຼື ບໍ່ມີສະຕິປັນຍາແມ່ນບໍ່ມີປະໂຫຍດ. ພວກເຮົາຕ້ອງການອໍານາດທີ່ຮູ້ຕົວຢ່າງຮີບດ່ວນ.

ອໍານາດທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ ຫຼື ບໍ່ມີສະຕິປັນຍາໄດ້ເຮັດໃຫ້ໂລກເຕັມໄປດ້ວຍນໍ້າຕາ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດ.

ຢູ່ເຮືອນ ແລະ ໂຮງຮຽນ, ອໍານາດທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວໃຊ້ສິດອໍານາດໃນທາງທີ່ຜິດ ໂດຍພຽງແຕ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ ຫຼື ບໍ່ມີສະຕິປັນຍາ.

ພໍ່ແມ່ ແລະ ຄູອາຈານທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ, ໃນມື້ນີ້, ເປັນພຽງແຕ່ຜູ້ນໍາທາງຕາບອດໃຫ້ແກ່ຄົນຕາບອດ ແລະ ດັ່ງທີ່ພຣະຄໍາພີສັກສິດກ່າວວ່າ, ພວກເຂົາທຸກຄົນຈະຕົກລົງໄປໃນເຫວເລິກ.

ພໍ່ແມ່ ແລະ ຄູອາຈານທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວບັງຄັບໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດສິ່ງທີ່ບໍ່ມີເຫດຜົນໃນໄວເດັກ, ແຕ່ພວກເຂົາພິຈາລະນາວ່າເປັນເຫດເປັນຜົນ. ພວກເຂົາເວົ້າວ່າມັນເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ພວກເຮົາ.

ພໍ່ແມ່ແມ່ນອໍານາດທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ ດັ່ງທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຈິງທີ່ວ່າພວກເຂົາປະຕິບັດຕໍ່ລູກໆຄືກັບຂີ້ເຫຍື້ອ, ຄືກັບວ່າພວກເຂົາເປັນສິ່ງທີ່ເຫນືອກວ່າສາຍພັນມະນຸດ.

ຄູອາຈານກຽດຊັງນັກຮຽນບາງຄົນ, ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ ຫຼື ຍອມຮັບນັກຮຽນຄົນອື່ນ. ບາງຄັ້ງພວກເຂົາລົງໂທດນັກຮຽນທີ່ກຽດຊັງຢ່າງຮຸນແຮງເຖິງແມ່ນວ່າຄົນສຸດທ້າຍບໍ່ແມ່ນຄົນຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ໃຫ້ລາງວັນແກ່ນັກຮຽນທີ່ພໍໃຈຫຼາຍຄົນດ້ວຍຄະແນນທີ່ດີເລີດທີ່ພວກເຂົາບໍ່ສົມຄວນໄດ້ຮັບແທ້ໆ.

ພໍ່ແມ່ ແລະ ຄູອາຈານໃນໂຮງຮຽນກໍານົດກົດລະບຽບທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງສໍາລັບເດັກນ້ອຍ, ໄວລຸ້ນ, ໄວໜຸ່ມ, ຍິງໜຸ່ມ, ແລະອື່ນໆ.

ອໍານາດທີ່ບໍ່ມີສະຕິຮູ້ຕົວສາມາດເຮັດໄດ້ພຽງແຕ່ສິ່ງທີ່ບໍ່ມີເຫດຜົນ.

ພວກເຮົາຕ້ອງການອໍານາດທີ່ຮູ້ຕົວເອງ. ສະຕິຮູ້ຕົວເອງໝາຍເຖິງຄວາມຮູ້ຄົບຖ້ວນຂອງຕົວເອງ, ຄວາມຮູ້ທັງໝົດກ່ຽວກັບຄຸນຄ່າພາຍໃນຂອງພວກເຮົາ.

ພຽງແຕ່ຜູ້ທີ່ມີຄວາມຮູ້ຢ່າງແທ້ຈິງກ່ຽວກັບຕົວເອງເທົ່ານັ້ນ, ທີ່ຕື່ນຂຶ້ນຢ່າງຄົບຖ້ວນ. ນັ້ນແມ່ນການຮູ້ຕົວເອງ.

ທຸກຄົນເຊື່ອວ່າພວກເຂົາຮູ້ຕົວເອງ, ແຕ່ມັນຍາກຫຼາຍທີ່ຈະຊອກຫາຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງໃນຊີວິດທີ່ຮູ້ຈັກຕົວເອງແທ້ໆ. ຄົນເຮົາມີແນວຄວາມຄິດທີ່ຜິດພາດທັງໝົດກ່ຽວກັບຕົວເອງ.

ການຮູ້ຈັກຕົວເອງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄວາມພະຍາຍາມດ້ວຍຕົນເອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ຮ້າຍແຮງ. ພຽງແຕ່ຜ່ານການຮູ້ຈັກຕົວເອງເທົ່ານັ້ນທີ່ຄົນເຮົາສາມາດບັນລຸສະຕິຮູ້ຕົວເອງໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ.

ການໃຊ້ສິດອໍານາດໃນທາງທີ່ຜິດແມ່ນເນື່ອງມາຈາກການບໍ່ຮູ້ຕົວ. ບໍ່ມີອໍານາດທີ່ຮູ້ຕົວເອງຈະໃຊ້ສິດອໍານາດໃນທາງທີ່ຜິດ.

ນັກປັດຊະຍາບາງຄົນຕໍ່ຕ້ານອໍານາດທັງໝົດ, ພວກເຂົາກຽດຊັງອໍານາດ. ວິທີການຄິດດັ່ງກ່າວແມ່ນບໍ່ຖືກຕ້ອງ ເພາະວ່າໃນທຸກສິ່ງທີ່ສ້າງຂຶ້ນ, ຈາກຈຸລິນຊີຈົນເຖິງດວງອາທິດ, ມີລະດັບ ແລະ ຂັ້ນຕອນ, ມີກໍາລັງທີ່ສູງກວ່າທີ່ຄວບຄຸມ ແລະ ນໍາພາ ແລະ ກໍາລັງທີ່ຕ່ໍາກວ່າທີ່ຖືກຄວບຄຸມ ແລະ ນໍາພາ.

ໃນຮັງເຜິ້ງງ່າຍໆ, ມີອໍານາດໃນລາຊິນີ. ໃນຮັງມົດໃດກໍ່ມີອໍານາດ ແລະ ກົດໝາຍ. ການທໍາລາຍຫຼັກການຂອງອໍານາດຈະນໍາໄປສູ່ຄວາມວຸ້ນວາຍ.

ອໍານາດໃນຍຸກຫຍຸ້ງຍາກເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພວກເຮົາອາໄສຢູ່ແມ່ນບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ມັນເປັນທີ່ຈະແຈ້ງວ່າເນື່ອງຈາກຄວາມຈິງທາງຈິດໃຈນີ້, ພວກເຂົາຂ້າທາດ, ຈໍາຄຸກ, ໃຊ້ໃນທາງທີ່ຜິດ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເຈັບປວດ.

ພວກເຮົາຕ້ອງການຄູອາຈານ, ຄູຝຶກສອນ ຫຼື ຜູ້ນໍາທາງທາງວິນຍານ, ອໍານາດໃນລັດຖະບານ, ພໍ່ແມ່, ແລະອື່ນໆ, ທີ່ຮູ້ຕົວເອງຢ່າງເຕັມທີ່. ພຽງແຕ່ດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາສາມາດສ້າງໂລກທີ່ດີກວ່າໄດ້ແທ້ໆ.

ມັນໂງ່ທີ່ຈະເວົ້າວ່າບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງມີຄູອາຈານ ແລະ ຜູ້ນໍາທາງທາງວິນຍານ. ມັນເປັນເລື່ອງໄຮ້ສາລະທີ່ຈະບໍ່ຮູ້ຈັກຫຼັກການຂອງອໍານາດໃນທຸກສິ່ງທີ່ສ້າງຂຶ້ນ.

ຜູ້ທີ່ມີຄວາມສາມາດຕົນເອງ, ມີຄວາມພາກພູມໃຈ, ຄິດວ່າຄູອາຈານ ແລະ ຜູ້ນໍາທາງທາງວິນຍານບໍ່ຈໍາເປັນ.

ພວກເຮົາຕ້ອງຮັບຮູ້ວັນຄຣິສມາສ ແລະ ຄວາມທຸກຍາກຂອງພວກເຮົາເອງ. ພວກເຮົາຕ້ອງເຂົ້າໃຈວ່າພວກເຮົາຕ້ອງການອໍານາດ, ຄູອາຈານ, ຄູຝຶກສອນທາງວິນຍານ, ແລະອື່ນໆ, ແຕ່ຮູ້ຕົວເອງເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາສາມາດນໍາພາ, ຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ນໍາພາພວກເຮົາຢ່າງສະຫຼາດ.

ອໍານາດທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວຂອງຄູອາຈານທໍາລາຍພະລັງແຫ່ງການສ້າງສັນຂອງນັກຮຽນ. ຖ້າຫາກວ່າ ນັກຮຽນ ແຕ້ມ ຮູບ, ຄູ ອາຈານ ທີ່ ບໍ່ ຮູ້ຕົວ ບອກ ເຂົາ ວ່າ ເຂົາ ຄວນ ແຕ້ມ ຫຍັງ, ຕົ້ນ ໄມ້ ຫຼື ພູມ ສັນ ຖານ ທີ່ ເຂົາ ຄວນ ຄັດ ລອກ ແລະ ນັກຮຽນ ທີ່ ຕົກ ໃຈ ບໍ່ ກ້າ ທີ່ ຈະ ອອກ ຈາກ ກົດ ລະ ບຽບ ກົນ ຈັກ ຂອງ ຄູ ອາຈານ.

ນັ້ນບໍ່ແມ່ນການສ້າງ. ນັກຮຽນຕ້ອງກາຍເປັນຜູ້ສ້າງ. ວ່າລາວສາມາດອອກຈາກກົດລະບຽບທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວຂອງຄູອາຈານທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ, ເພື່ອວ່າລາວສາມາດຖ່າຍທອດທຸກສິ່ງທີ່ລາວຮູ້ສຶກກ່ຽວກັບຕົ້ນໄມ້, ສະເໜ່ທັງໝົດຂອງຊີວິດທີ່ໄຫຼວຽນຜ່ານໃບສັ່ນສະເທືອນຂອງຕົ້ນໄມ້, ຄວາມໝາຍທີ່ເລິກເຊິ່ງທັງໝົດຂອງມັນ.

ຄູອາຈານທີ່ຮູ້ຕົວຈະບໍ່ຕໍ່ຕ້ານການສ້າງສັນທີ່ປົດປ່ອຍຂອງຈິດໃຈ.

ຄູອາຈານທີ່ມີອໍານາດທີ່ຮູ້ຕົວຈະບໍ່ຕັດສະຕິປັນຍາຂອງນັກຮຽນ.

ຄູອາຈານທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວທໍາລາຍສະຕິປັນຍາ ແລະ ຄວາມສະຫຼາດຂອງນັກຮຽນດ້ວຍສິດອໍານາດຂອງພວກເຂົາ.

ຄູອາຈານທີ່ມີອໍານາດທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ, ຮູ້ພຽງແຕ່ການລົງໂທດ ແລະ ກໍານົດກົດລະບຽບທີ່ໂງ່ເພື່ອໃຫ້ນັກຮຽນປະພຶດຕົວດີ.

ຄູອາຈານທີ່ຮູ້ຕົວເອງສອນນັກຮຽນດ້ວຍຄວາມອົດທົນສູງສຸດ, ຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຫຍຸ້ງຍາກສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາ, ເພື່ອວ່າໂດຍການເຂົ້າໃຈພວກເຂົາສາມາດກ້າວຂ້າມຄວາມຜິດພາດທັງໝົດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ກ້າວໄປຂ້າງໜ້າຢ່າງໄຊຊະນະ.

ອໍານາດທີ່ຮູ້ຕົວ ຫຼື ຮູ້ຕົວເອງຈະບໍ່ສາມາດທໍາລາຍຄວາມສະຫຼາດໄດ້.

ອໍານາດທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວທໍາລາຍຄວາມສະຫຼາດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍຮ້າຍແຮງຕໍ່ນັກຮຽນ.

ຄວາມສະຫຼາດເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຮົາພຽງແຕ່ເມື່ອພວກເຮົາເພີດເພີນກັບອິດສະລະພາບທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຄູອາຈານທີ່ມີອໍານາດທີ່ຮູ້ຕົວຮູ້ວິທີເຄົາລົບອິດສະລະພາບທີ່ສ້າງສັນແທ້ໆ.

ຄູອາຈານທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວເຊື່ອວ່າພວກເຂົາຮູ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ ແລະ ກົດຂີ່ອິດສະລະພາບຂອງນັກຮຽນໂດຍການທໍາລາຍສະຕິປັນຍາຂອງພວກເຂົາດ້ວຍກົດລະບຽບທີ່ບໍ່ມີຊີວິດຂອງພວກເຂົາ.

ຄູອາຈານທີ່ຮູ້ຕົວເອງຮູ້ວ່າພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ ແລະ ເຖິງຂັ້ນໄດ້ຮຽນຮູ້ໂດຍການສັງເກດຄວາມສາມາດສ້າງສັນຂອງລູກສິດຂອງພວກເຂົາ.

ມັນຈໍາເປັນສໍາລັບນັກຮຽນຂອງໂຮງຮຽນ, ວິທະຍາໄລ ແລະ ມະຫາວິທະຍາໄລ, ທີ່ຈະກ້າວຈາກສະພາບທີ່ງ່າຍດາຍຂອງເຄື່ອງຈັກອັດຕະໂນມັດທີ່ມີລະບຽບວິໄນ, ໄປສູ່ຕໍາແໜ່ງທີ່ສະຫງ່າງາມຂອງສິ່ງມີຊີວິດທີ່ສະຫຼາດ ແລະ ເປັນອິດສະລະເພື່ອວ່າພວກເຂົາສາມາດປະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທັງໝົດຂອງການມີຢູ່ຢ່າງສໍາເລັດຜົນ.

ນີ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄູອາຈານທີ່ຮູ້ຕົວເອງ, ຜູ້ທີ່ມີຄວາມສາມາດທີ່ສົນໃຈລູກສິດຂອງພວກເຂົາແທ້ໆ, ຄູອາຈານທີ່ໄດ້ຮັບຄ່າຈ້າງດີເພື່ອວ່າພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມກັງວົນທາງດ້ານການເງິນໃດໆ.

ຫນ້າເສຍດາຍ, ຄູອາຈານທຸກຄົນ, ພໍ່ແມ່ທຸກຄົນ, ນັກຮຽນທຸກຄົນ, ເຊື່ອວ່າຕົນເອງຮູ້ຕົວເອງ. ຕື່ນ​ຂຶ້ນ ແລະ ນັ້ນ​ຄື​ຄວາມ​ຜິດ​ພາດ​ທີ່​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ.

ມັນຫາຍາກຫຼາຍທີ່ຈະພົບເຫັນບຸກຄົນທີ່ຮູ້ຕົວເອງ ແລະ ຕື່ນຂຶ້ນໃນຊີວິດ. ຄົນເຮົາຝັນເມື່ອຮ່າງກາຍນອນຫລັບ ແລະ ຝັນເມື່ອຮ່າງກາຍຢູ່ໃນສະພາບຕື່ນ.

ຄົນເຮົາຂັບລົດຝັນ; ເຮັດວຽກຝັນ; ຍ່າງຕາມຖະໜົນຝັນ, ດໍາລົງຊີວິດຝັນຕະຫຼອດເວລາ.

ມັນເປັນເລື່ອງທໍາມະດາທີ່ອາຈານຈະລືມຄັນຮົ່ມ ຫຼື ປະປ່ອຍປື້ມ ຫຼື ກະເປົາເງິນໄວ້ໃນລົດ. ທັງໝົດນັ້ນເກີດຂຶ້ນ ເພາະວ່າອາຈານມີສະຕິທີ່ນອນຫລັບ, ຝັນ…

ມັນຍາກຫຼາຍສໍາລັບຄົນທີ່ຈະຍອມຮັບວ່າພວກເຂົານອນຫລັບ, ທຸກຄົນເຊື່ອວ່າຕົນເອງຕື່ນຂຶ້ນ. ຖ້າໃຜຍອມຮັບວ່າລາວມີສະຕິນອນຫລັບ, ມັນເປັນທີ່ຈະແຈ້ງວ່າຕັ້ງແຕ່ນັ້ນເປັນຕົ້ນໄປລາວຈະເລີ່ມຕື່ນຂຶ້ນ.

ນັກຮຽນລືມປື້ມ, ຫຼືປື້ມບັນທຶກທີ່ລາວຕ້ອງເອົາໄປໂຮງຮຽນຢູ່ເຮືອນ, ການລືມແບບນີ້ເບິ່ງຄືວ່າເປັນເລື່ອງປົກກະຕິຫຼາຍ ແລະ ມັນກໍ່ແມ່ນ, ແຕ່ມັນຊີ້ໃຫ້ເຫັນ, ຊີ້ໃຫ້ເຫັນສະພາບຂອງການນອນຫລັບທີ່ສະຕິຂອງມະນຸດຢູ່ໃນນັ້ນ.

ຜູ້ໂດຍສານຂອງການບໍລິການຂົນສົ່ງໃນຕົວເມືອງໃດກໍ່ຕາມ, ມັກຈະຂ້າມຖະຫນົນ, ພວກເຂົານອນຫລັບແລະເມື່ອພວກເຂົາຕື່ນຂຶ້ນພວກເຂົາຮັບຮູ້ວ່າພວກເຂົາຂ້າມຖະຫນົນແລະວ່າໃນປັດຈຸບັນພວກເຂົາຈະຕ້ອງກັບຄືນໄປບາງເສັ້ນທາງຍ່າງຕີນ.

ບໍ່ຄ່ອຍມີຄົນທີ່ຕື່ນຂຶ້ນຢ່າງແທ້ຈິງໃນຊີວິດ ແລະ ເມື່ອລາວເຄີຍເປັນແບບນັ້ນແມ້ແຕ່ວ່າໃນຂະນະໃດໜຶ່ງ, ເຊັ່ນ: ໃນກໍລະນີທີ່ມີຄວາມຢ້ານກົວອັນເປັນນິດ, ລາວເຫັນຕົວເອງຢ່າງຄົບຖ້ວນໃນຂະນະໃດໜຶ່ງ. ຊ່ວງເວລາເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນບໍ່ສາມາດລືມໄດ້.

ຜູ້ຊາຍທີ່ກັບຄືນບ້ານຫຼັງຈາກໄດ້ເດີນທາງໄປທົ່ວເມືອງ, ມັນຍາກຫຼາຍສໍາລັບລາວທີ່ຈະຈື່ໄດ້ຢ່າງລະອຽດທຸກຄວາມຄິດ, ເຫດການ, ຄົນ, ສິ່ງຂອງ, ແນວຄວາມຄິດ, ແລະອື່ນໆ. ແລະອື່ນໆ ແລະອື່ນໆ. ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ທີ່​ຈະ​ຈື່, ລາວ​ຈະ​ພົບ​ເຫັນ​ຊ່ອງ​ຫວ່າງ​ຂະ​ຫນາດ​ໃຫຍ່​ໃນ​ຄວາມ​ຊົງ​ຈໍາ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ທີ່​ສອດ​ຄ້ອງ​ກັນ​ຢ່າງ​ແນ່​ນອນ​ກັບ​ລັດ​ທີ່​ຝັນ​ເລິກ​ທີ່​ສຸດ.

ນັກສຶກສາຈິດຕະສາດບາງຄົນໄດ້ວາງແຜນທີ່ຈະດໍາລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມລະມັດລະວັງຈາກປັດຈຸບັນໄປຫາປັດຈຸບັນ, ແຕ່ທັນທີທັນໃດພວກເຂົານອນຫລັບ, ບາງທີໃນເວລາທີ່ພົບກັບເພື່ອນບາງຄົນຕາມຖະຫນົນ, ໃນເວລາທີ່ເຂົ້າໄປໃນຮ້ານຄ້າບາງແຫ່ງເພື່ອຊື້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງ, ແລະອື່ນໆ. ແລະເມື່ອຫລາຍຊົ່ວໂມງຕໍ່ມາພວກເຂົາຈື່ຈໍາການຕັດສິນໃຈຂອງພວກເຂົາທີ່ຈະດໍາລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມລະມັດລະວັງ ແລະ ຕື່ນຂຶ້ນຈາກປັດຈຸບັນໄປຫາປັດຈຸບັນ, ຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຂົາຮັບຮູ້ວ່າພວກເຂົານອນຫລັບໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາເຂົ້າໄປໃນສະຖານທີ່ນັ້ນ ຫຼືບ່ອນອື່ນ, ຫຼືໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາພົບກັບຄົນນັ້ນ ຫຼືບ່ອນອື່ນໆ, ແລະອື່ນໆ.

ການຮູ້ຕົວເອງເປັນສິ່ງທີ່ຍາກຫຼາຍ ແຕ່ສາມາດບັນລຸສະພາບນີ້ໄດ້ໂດຍການຮຽນຮູ້ທີ່ຈະດໍາລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມລະມັດລະວັງ ແລະ ລະມັດລະວັງຈາກປັດຈຸບັນໄປຫາປັດຈຸບັນ.

ຖ້າພວກເຮົາຕ້ອງການບັນລຸສະຕິຮູ້ຕົວເອງ, ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງຮູ້ຈັກຕົວເອງຢ່າງຄົບຖ້ວນ.

ພວກເຮົາທຸກຄົນມີຕົວເຮົາເອງ, ຂ້ອຍເອງ, ອີກໂຕໜຶ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງສຳຫຼວດເພື່ອຮູ້ຈັກຕົວເຮົາເອງ ແລະ ກາຍເປັນສະຕິຮູ້ຕົວເອງ.

ມັນເປັນສິ່ງຮີບດ່ວນທີ່ຈະສັງເກດຕົນເອງ, ວິເຄາະ ແລະ ເຂົ້າໃຈແຕ່ລະຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງພວກເຮົາ.

ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງສຶກສາຕົວເອງໃນພາກສະຫນາມຂອງຈິດໃຈ, ອາລົມ, ນິໄສ, ຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ເພດ.

ຈິດໃຈມີລະດັບ, ພາກພື້ນ ຫຼື ພະແນກທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວຫຼາຍຢ່າງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງຮູ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງໂດຍຜ່ານການສັງເກດ, ການວິເຄາະ, ການພິຈາລະນາຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈອັນເລິກເຊິ່ງ.

ຂໍ້ບົກພ່ອງໃດໆກໍ່ສາມາດຫາຍໄປຈາກພາກພື້ນທາງປັນຍາ ແລະ ສືບຕໍ່ມີຢູ່ໃນລະດັບທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວອື່ນໆຂອງຈິດໃຈ.

ສິ່ງທໍາອິດທີ່ຈໍາເປັນແມ່ນການຕື່ນຂຶ້ນເພື່ອເຂົ້າໃຈຄວາມທຸກຍາກ, ວັນຄຣິສມາສ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດຂອງພວກເຮົາເອງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ອີກໂຕໜຶ່ງເລີ່ມຕາຍຈາກປັດຈຸບັນໄປສູ່ປັດຈຸບັນ. ການຕາຍຂອງອີກໂຕໜຶ່ງທາງຈິດໃຈແມ່ນເປັນສິ່ງຮີບດ່ວນ.

ພຽງແຕ່ໂດຍການຕາຍເທົ່ານັ້ນທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເກີດມາຢ່າງແທ້ຈິງໃນຕົວພວກເຮົາ. ພຽງແຕ່ມັນສາມາດໃຊ້ສິດອໍານາດທີ່ຮູ້ຕົວແທ້ໆ.

ຕື່ນຂຶ້ນ, ຕາຍ, ເກີດ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສາມໄລຍະທາງຈິດໃຈທີ່ນໍາພາພວກເຮົາໄປສູ່ການມີຢູ່ທີ່ຮູ້ຕົວທີ່ແທ້ຈິງ.

ເຮົາຕ້ອງຕື່ນເພື່ອຕາຍ ແລະ ເຮົາຕ້ອງຕາຍເພື່ອເກີດ. ຜູ້ທີ່ເສຍຊີວິດໂດຍບໍ່ໄດ້ຕື່ນຂຶ້ນກາຍເປັນໄພ່ພົນໂງ່. ຜູ້ທີ່ເກີດໂດຍບໍ່ໄດ້ຕາຍກາຍເປັນບຸກຄົນທີ່ມີບຸກຄະລິກກະພາບສອງຢ່າງ, ຄວາມຍຸດຕິທໍາຫຼາຍ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຫຼາຍ.

ການປະຕິບັດອໍານາດທີ່ແທ້ຈິງສາມາດໃຊ້ໄດ້ພຽງແຕ່ຜູ້ທີ່ມີຕົວຕົນທີ່ຮູ້ຕົວ.

ຜູ້ທີ່ຍັງບໍ່ມີຕົວຕົນທີ່ຮູ້ຕົວ, ຜູ້ທີ່ຍັງບໍ່ຮູ້ຕົວເອງ, ມັກຈະໃຊ້ສິດອໍານາດໃນທາງທີ່ຜິດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍຫຼາຍ.

ຄູອາຈານຕ້ອງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະສັ່ງ ແລະ ນັກຮຽນຕ້ອງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເຊື່ອຟັງ.

ນັກຈິດຕະສາດເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ກ່າວຕ້ານການເຊື່ອຟັງແມ່ນຢູ່ໃນຄວາມຜິດພາດຫຼາຍ ເພາະວ່າບໍ່ມີໃຜສາມາດສັ່ງດ້ວຍສະຕິຖ້າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເຊື່ອຟັງກ່ອນ.

ພວກເຮົາຕ້ອງຮູ້ວິທີການສັ່ງດ້ວຍສະຕິ ແລະ ພວກເຮົາຕ້ອງຮູ້ວິທີການເຊື່ອຟັງດ້ວຍສະຕິ.