ກ່າວຫາຕົນເອງ

ຄວາມຈິງແທ້ທີ່ແຕ່ລະຄົນເຮົາມີຢູ່ໃນໂຕນັ້ນ ມາຈາກເທິງຟ້າ, ຈາກສະຫວັນ, ຈາກດວງດາວ… ແນ່ນອນວ່າຄວາມຈິງແທ້ອັນມະຫັດສະຈັນນັ້ນມາຈາກສຽງ “ລາ” (ທາງຊ້າງເຜືອກ, ກາແລັກຊີທີ່ພວກເຮົາອາໄສຢູ່).

ຄວາມຈິງແທ້ອັນລໍ້າຄ່ານັ້ນຜ່ານສຽງ “ຊອນ” (ດວງອາທິດ) ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນສຽງ “ຟາ” (ເຂດດາວເຄາະ) ເຂົ້າສູ່ໂລກນີ້ ແລະເຈາະເຂົ້າໄປໃນໂຕເຮົາເອງ. ພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຮົາສ້າງຮ່າງກາຍທີ່ເໝາະສົມສໍາລັບການຮັບເອົາຄວາມຈິງແທ້ນີ້ທີ່ມາຈາກດວງດາວ…

ໂດຍການເຮັດວຽກຢ່າງເຂັ້ມງວດກ່ຽວກັບຕົວເຮົາເອງ ແລະເສຍສະຫຼະເພື່ອເພື່ອນມະນຸດຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາຈະກັບຄືນສູ່ອຸລາເນຍຢ່າງມີໄຊຊະນະ… ພວກເຮົາກໍາລັງອາໄສຢູ່ໃນໂລກນີ້ສໍາລັບເຫດຜົນບາງຢ່າງ, ເພື່ອບາງສິ່ງບາງຢ່າງ, ໂດຍປັດໃຈພິເສດບາງຢ່າງ…

ແນ່ນອນວ່າພວກເຮົາມີຫຼາຍສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງເບິ່ງ, ສຶກສາ ແລະເຂົ້າໃຈ, ຖ້າພວກເຮົາປາຖະໜາຢາກຮູ້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງກ່ຽວກັບຕົວເຮົາເອງແທ້ໆ, ກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງພວກເຮົາເອງ… ມັນເປັນເລື່ອງໂສກເສົ້າທີ່ສຸດຂອງຜູ້ທີ່ຕາຍໂດຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ເຫດຜົນຂອງຊີວິດຂອງຕົນ…

ແຕ່ລະຄົນເຮົາຕ້ອງຄົ້ນພົບຄວາມໝາຍຂອງຊີວິດຂອງຕົນເອງ, ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວຖືກຈໍາຄຸກຢູ່ໃນຄຸກແຫ່ງຄວາມເຈັບປວດ… ປະກົດຂຶ້ນຢ່າງເດັ່ນຊັດວ່າໃນແຕ່ລະຄົນເຮົາມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງພວກເຮົາຂົມຂື່ນ ແລະພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບມັນຢ່າງໜັກແໜ້ນ… ມັນບໍ່ຈໍາເປັນທີ່ພວກເຮົາຈະສືບຕໍ່ຢູ່ໃນຄວາມໂຊກຮ້າຍ, ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງຫຼຸດຜ່ອນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາອ່ອນແອ ແລະບໍ່ມີຄວາມສຸກໃຫ້ກາຍເປັນຝຸ່ນຂີ້ຝຸ່ນຂອງຈັກກະວານ.

ມັນບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງທີ່ຈະຍົກຍ້ອງຕົນເອງດ້ວຍຕໍາແໜ່ງ, ກຽດຕິຍົດ, ໃບປະກາດສະນີຍະບັດ, ເງິນ, ເຫດຜົນສ່ວນຕົວທີ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດ, ຄຸນງາມຄວາມດີທີ່ຮູ້ກັນ, ແລະອື່ນໆ, ແລະອື່ນໆ… ພວກເຮົາຕ້ອງບໍ່ລືມວ່າຄວາມໜ້າຊື່ໃຈຄົດ ແລະຄວາມທະນົງຕົວທີ່ໂງ່ຈ້າຂອງບຸກຄະລິກກະພາບທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເປັນຄົນໂງ່, ເກົ່າແກ່, ຊັກຊ້າ, ຕ້ານປະຕິກິລິຍາ, ບໍ່ສາມາດເຫັນສິ່ງໃໝ່ໆໄດ້…

ຄວາມຕາຍມີຄວາມໝາຍຫຼາຍຢ່າງທັງທາງບວກ ແລະທາງລົບ. ພິຈາລະນາເຖິງການສັງເກດອັນດີເລີດຂອງ “ມະຫາກະບີ ເຢຊູ ຄຣິດ”: “ຈົ່ງໃຫ້ຄົນຕາຍຝັງຄົນຕາຍຂອງພວກເຂົາ”. ຫຼາຍຄົນເຖິງແມ່ນວ່າມີຊີວິດຢູ່ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວຕາຍແລ້ວສໍາລັບການເຮັດວຽກໃດໆທີ່ເປັນໄປໄດ້ກ່ຽວກັບຕົວເອງ ແລະດັ່ງນັ້ນ, ສໍາລັບການປ່ຽນແປງທີ່ເລິກເຊິ່ງໃດໆ.

ພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ຖືກຕິດຢູ່ໃນຄໍາສອນ ແລະຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາ; ຄົນທີ່ກາຍເປັນຫີນໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງມື້ວານນີ້; ບຸກຄົນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມລໍາອຽງຂອງບັນພະບູລຸດ; ປະຊາຊົນເປັນຂ້າທາດຂອງສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນຈະເວົ້າ, ຫົວໃຈທີ່ໜາວເຢັນ, ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ສົນໃຈ, ບາງຄັ້ງກໍ “ຮູ້ທັງໝົດ” ໝັ້ນໃຈວ່າຢູ່ໃນຄວາມຈິງເພາະເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກບອກແນວນັ້ນ, ແລະອື່ນໆ, ແລະອື່ນໆ.

ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າໂລກນີ້ເປັນ “ໂຮງຮຽນຝຶກຈິດໃຈ” ໂດຍຜ່ານການທີ່ມັນເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະທໍາລາຍຄວາມຂີ້ຮ້າຍລັບໆທີ່ພວກເຮົາທຸກຄົນມີຢູ່ພາຍໃນ… ຖ້າຄົນທຸກຍາກເຫຼົ່ານັ້ນເຂົ້າໃຈສະຖານະທີ່ຫນ້າສົງສານທີ່ພວກເຂົາຢູ່, ພວກເຂົາຈະສັ່ນດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວ…

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນມັກຈະຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງຕົນເອງສະເໝີ; ພວກເຂົາເວົ້າໂອ້ອວດກ່ຽວກັບຄຸນງາມຄວາມດີຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຮູ້ສຶກວ່າຕົນເອງສົມບູນແບບ, ມີນໍ້າໃຈດີ, ໃຫ້ບໍລິການ, ສູງສົ່ງ, ມີໃຈບຸນ, ສະຫຼາດ, ປະຕິບັດຕາມໜ້າທີ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະອື່ນໆ. ຊີວິດຕົວຈິງໃນຖານະເປັນໂຮງຮຽນແມ່ນດີເລີດ, ແຕ່ການເອົາມັນເປັນຈຸດຈົບໃນຕົວມັນເອງ, ແມ່ນຂ້ອນຂ້າງບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນ.

ຜູ້ທີ່ເອົາຊີວິດເຂົ້າໄປໃນຕົວມັນເອງ, ຄືກັບທີ່ດໍາລົງຊີວິດປະຈໍາວັນ, ບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະເຮັດວຽກກ່ຽວກັບຕົວເອງເພື່ອບັນລຸ “ການປ່ຽນແປງທີ່ຮຸນແຮງ”. ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ປະຊາຊົນດໍາລົງຊີວິດຢ່າງກົນຈັກ, ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນບາງສິ່ງບາງຢ່າງກ່ຽວກັບການເຮັດວຽກພາຍໃນ…

ການປ່ຽນແປງເປັນສິ່ງຈໍາເປັນ, ແຕ່ປະຊາຊົນບໍ່ຮູ້ວິທີປ່ຽນແປງ; ພວກເຂົາເຈັບປວດຫຼາຍ ແລະບໍ່ຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງພວກເຂົາເຈັບປວດ… ການມີເງິນບໍ່ແມ່ນທັງໝົດ. ຊີວິດຂອງຄົນຮັ່ງມີຫຼາຍຄົນມັກຈະເປັນເລື່ອງໂສກເສົ້າແທ້ໆ…