ການສັງເກດຕົວເອງ

ການສັງເກດຕົວເອງຢ່າງເລິກເຊິ່ງເປັນວິທີການປະຕິບັດຕົວຈິງເພື່ອບັນລຸການປ່ຽນແປງທີ່ຮ້າຍແຮງ.

ການຮູ້ຈັກແລະການສັງເກດແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ. ຫຼາຍຄົນສັບສົນການສັງເກດຕົວເອງກັບການຮູ້ຈັກ. ພວກເຮົາຮູ້ວ່າພວກເຮົາກໍາລັງນັ່ງຢູ່ເທິງເກົ້າອີ້ໃນຫ້ອງ, ແຕ່ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ຫມາຍຄວາມວ່າພວກເຮົາກໍາລັງສັງເກດເກົ້າອີ້.

ພວກເຮົາຮູ້ວ່າໃນເວລານັ້ນພວກເຮົາຢູ່ໃນສະພາບທີ່ບໍ່ດີ, ບາງທີອາດມີບັນຫາບາງຢ່າງຫຼືກັງວົນກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນຫຼືເລື່ອງນັ້ນຫຼືຢູ່ໃນສະພາບທີ່ບໍ່ສະບາຍຫຼືບໍ່ແນ່ນອນ, ແລະອື່ນໆ, ແຕ່ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ຫມາຍຄວາມວ່າພວກເຮົາກໍາລັງສັງເກດມັນ.

ທ່ານຮູ້ສຶກບໍ່ພໍໃຈກັບໃຜບໍ? ທ່ານບໍ່ມັກບາງຄົນບໍ? ເປັນຫຍັງ? ທ່ານຈະເວົ້າວ່າທ່ານຮູ້ຈັກຄົນນັ້ນ … ກະລຸນາ!, ສັງເກດລາວ, ການຮູ້ຈັກບໍ່ເຄີຍສັງເກດ; ຢ່າສັບສົນການຮູ້ຈັກກັບການສັງເກດ …

ການສັງເກດຕົວເອງເຊິ່ງເປັນການເຄື່ອນໄຫວ 100% ແມ່ນວິທີການປ່ຽນແປງຕົວເອງ, ໃນຂະນະທີ່ການຮູ້ຈັກ, ເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ມີການເຄື່ອນໄຫວ, ບໍ່ແມ່ນ.

ແນ່ນອນວ່າການຮູ້ຈັກບໍ່ແມ່ນການກະທໍາຂອງຄວາມສົນໃຈ. ຄວາມສົນໃຈທີ່ມຸ້ງໄປສູ່ຕົວເອງ, ຕໍ່ສິ່ງທີ່ເກີດຂື້ນພາຍໃນຕົວເຮົາ, ຖ້າເປັນສິ່ງທີ່ດີ, ມີການເຄື່ອນໄຫວ …

ໃນກໍລະນີຂອງຄົນທີ່ເຈົ້າມີຄວາມບໍ່ພໍໃຈເພາະວ່າແມ່ນແລ້ວ, ເພາະວ່າມັນເກີດຂື້ນກັບພວກເຮົາແລະຫຼາຍຄັ້ງໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນໃດໆ, ຫນຶ່ງຄົນສັງເກດເຫັນຄວາມຄິດຫຼາຍຢ່າງທີ່ສະສົມຢູ່ໃນໃຈ, ກຸ່ມສຽງທີ່ເວົ້າແລະຮ້ອງອອກມາຢ່າງບໍ່ເປັນລະບຽບພາຍໃນຕົວເອງ, ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາກໍາລັງເວົ້າ, ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ດີທີ່ເກີດຂື້ນພາຍໃນຕົວເຮົາ, ລົດຊາດທີ່ບໍ່ດີທີ່ສິ່ງທັງຫມົດນີ້ປະໄວ້ໃນຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາ, ແລະອື່ນໆ, ແລະອື່ນໆ, ແລະອື່ນໆ.

ແນ່ນອນວ່າໃນສະພາບເຊັ່ນນັ້ນພວກເຮົາຍັງຮັບຮູ້ວ່າພາຍໃນພວກເຮົາກໍາລັງປະຕິບັດຕໍ່ຄົນທີ່ພວກເຮົາບໍ່ພໍໃຈ.

ແຕ່ເພື່ອເບິ່ງສິ່ງທັງຫມົດນີ້, ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງມີຄວາມສົນໃຈທີ່ມຸ້ງໄປຫາພາຍໃນຕົວເອງໂດຍເຈດຕະນາ; ບໍ່ແມ່ນຄວາມສົນໃຈທີ່ບໍ່ມີການເຄື່ອນໄຫວ.

ຄວາມສົນໃຈແບບເຄື່ອນໄຫວແມ່ນມາຈາກດ້ານທີ່ສັງເກດ, ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຄິດແລະຄວາມຮູ້ສຶກແມ່ນເປັນຂອງດ້ານທີ່ຖືກສັງເກດ.

ສິ່ງທັງຫມົດນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າການຮູ້ຈັກແມ່ນສິ່ງທີ່ບໍ່ມີການເຄື່ອນໄຫວແລະກົນຈັກຢ່າງສົມບູນ, ກົງກັນຂ້າມກັບການສັງເກດຕົວເອງເຊິ່ງເປັນການກະທໍາທີ່ສະຕິ.

ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຫມາຍຄວາມວ່າບໍ່ມີການສັງເກດຕົວເອງທາງກົນຈັກ, ແຕ່ການສັງເກດແບບນັ້ນບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບການສັງເກດຕົນເອງທາງດ້ານຈິດໃຈທີ່ພວກເຮົາກໍາລັງກ່າວເຖິງ.

ການຄິດແລະການສັງເກດກໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ. ຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງສາມາດທໍາລາຍຄວາມຫຼູຫຼາຂອງການຄິດກ່ຽວກັບຕົວເອງໃນທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ, ແຕ່ນີ້ບໍ່ໄດ້ຫມາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາກໍາລັງສັງເກດຕົວເອງແທ້ໆ.

ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງເຫັນ “ຂ້ອຍ” ທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນການປະຕິບັດ, ຄົ້ນພົບພວກເຂົາຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາ, ເຂົ້າໃຈວ່າພາຍໃນແຕ່ລະຄົນມີສ່ວນຮ້ອຍຂອງສະຕິຂອງພວກເຮົາເອງ, ຮູ້ສຶກເສຍໃຈທີ່ໄດ້ສ້າງພວກເຂົາ, ແລະອື່ນໆ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຮົາຈະຮ້ອງອອກມາ. “ແຕ່ ‘ຂ້ອຍ’ ນີ້ກໍາລັງເຮັດຫຍັງຢູ່?” “‘ລາວ’ ກໍາລັງເວົ້າຫຍັງ?” “‘ລາວ’ ຕ້ອງການຫຍັງ?” “ເປັນຫຍັງ ‘ລາວ’ ຈຶ່ງທໍລະມານຂ້ອຍດ້ວຍຄວາມກາມຂອງ ‘ລາວ’?”, “ດ້ວຍຄວາມໂກດແຄ້ນຂອງ ‘ລາວ’?”, ແລະອື່ນໆ, ແລະອື່ນໆ, ແລະອື່ນໆ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຮົາຈະເຫັນພາຍໃນຕົວເອງ, ທັງຫມົດນັ້ນແມ່ນລົດໄຟຂອງຄວາມຄິດ, ຄວາມຮູ້ສຶກ, ຄວາມປາຖະຫນາ, ຄວາມມັກ, ຕະຫລົກສ່ວນຕົວ, ລະຄອນສ່ວນຕົວ, ຄໍາຕົວະທີ່ສ້າງຂຶ້ນ, ຄໍາເວົ້າ, ຂໍ້ແກ້ຕົວ, ຄວາມເຈັບປ່ວຍ, ບ່ອນນອນແຫ່ງຄວາມສຸກ, ຮູບພາບຂອງຄວາມໂຫດຮ້າຍ, ແລະອື່ນໆ, ແລະອື່ນໆ, ແລະອື່ນໆ.

ຫຼາຍຄັ້ງກ່ອນທີ່ພວກເຮົາຈະນອນຫລັບໃນເວລານັ້ນຂອງການປ່ຽນແປງລະຫວ່າງການຕື່ນແລະຄວາມຝັນພວກເຮົາຮູ້ສຶກວ່າພາຍໃນຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາເອງສຽງທີ່ແຕກຕ່າງກັນທີ່ເວົ້າລົມກັນ, ພວກເຂົາແມ່ນ “ຂ້ອຍ” ທີ່ແຕກຕ່າງກັນທີ່ຕ້ອງທໍາລາຍການເຊື່ອມຕໍ່ທັງຫມົດກັບສູນທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງເຄື່ອງຈັກອິນຊີຂອງພວກເຮົາໃນເວລາດັ່ງກ່າວເພື່ອຈົມຕົວເອງໃນໂລກໂມເລກຸນ, ໃນ “ມິຕິທີຫ້າ”.