ຜູ້ສັງເກດການ ແລະ ຖືກສັງເກດ

ມັນເປັນທີ່ຊັດເຈນຫຼາຍ ແລະ ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າ ເມື່ອໃຜຜູ້ໜຶ່ງເລີ່ມສັງເກດເບິ່ງຕົວເອງຢ່າງຈິງຈັງ ຈາກທັດສະນະທີ່ວ່າ ຕົນເອງບໍ່ແມ່ນໜຶ່ງດຽວ ແຕ່ເປັນຫຼາຍສິ່ງຫຼາຍຢ່າງ, ກໍເລີ່ມລົງມືເຮັດວຽກຢ່າງແທ້ຈິງ ກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ຕົນເອງແບກຫາບໄວ້ພາຍໃນ.

ສິ່ງທີ່ເປັນອຸປະສັກ, ສິ່ງກີດຂວາງ, ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ສະດຸດ, ສຳລັບວຽກງານການສັງເກດຕົນເອງຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ຄືຂໍ້ບົກພ່ອງທາງຈິດໃຈຕໍ່ໄປນີ້: ໂຣກມິໂຕມາເນຍ (ຄວາມຫຼົງໄຫຼໃນຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່, ເຊື່ອວ່າຕົນເອງເປັນພະເຈົ້າ), ໂຣກອີໂກລາຕີ (ຄວາມເຊື່ອໃນຕົວຕົນທີ່ຖາວອນ; ການບູຊາຮູບແບບໃດໜຶ່ງຂອງຕົວຕົນປອມ), ໂຣກພາຣານອຍ (ການຮູ້ໄປໝົດທຸກຢ່າງ, ການເພິ່ງຕົນເອງ, ຄວາມອວດອົ່ງ, ເຊື່ອວ່າຕົນເອງບໍ່ຜິດພາດ, ຄວາມທະນົງຕົວທາງດ້ານຈິດວິນຍານ, ຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດເບິ່ງທັດສະນະຂອງຄົນອື່ນໄດ້).

ເມື່ອເຮົາຍັງຄົງສືບຕໍ່ກັບຄວາມເຊື່ອທີ່ໄຮ້ເຫດຜົນທີ່ວ່າ ຕົນເອງເປັນໜຶ່ງດຽວ, ຕົນເອງມີຕົວຕົນທີ່ຖາວອນ, ມັນກໍກາຍເປັນສິ່ງທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ຫຼາຍກວ່າການເຮັດວຽກຢ່າງຈິງຈັງກັບຕົວເອງ. ຜູ້ທີ່ເຊື່ອສະເໝີວ່າຕົນເອງເປັນໜຶ່ງດຽວ, ຈະບໍ່ສາມາດແຍກຕົວເອງອອກຈາກອົງປະກອບທີ່ບໍ່ຕ້ອງການຂອງຕົນເອງໄດ້ເລີຍ. ຈະພິຈາລະນາທຸກໆຄວາມຄິດ, ຄວາມຮູ້ສຶກ, ຄວາມປາຖະໜາ, ອາລົມ, ຄວາມມັກ, ຄວາມຮັກ, ແລະອື່ນໆ, ວ່າເປັນການເຮັດວຽກທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ທີ່ປ່ຽນແປງບໍ່ໄດ້, ຂອງທຳມະຊາດຂອງຕົນເອງ ແລະ ຈະແກ້ຕົວຕໍ່ໜ້າຄົນອື່ນວ່າ ຂໍ້ບົກພ່ອງສ່ວນຕົວບາງຢ່າງແມ່ນສືບທອດມາຈາກເຊື້ອສາຍ…

ຜູ້ທີ່ຍອມຮັບຫຼັກທຳຂອງຕົວຕົນຫຼາຍຢ່າງ, ເຂົ້າໃຈໂດຍອີງໃສ່ການສັງເກດວ່າ ແຕ່ລະຄວາມປາຖະໜາ, ຄວາມຄິດ, ການກະທຳ, ຄວາມມັກ, ແລະອື່ນໆ, ແມ່ນກົງກັບຕົວຕົນອັນນີ້ ຫຼື ອັນນັ້ນ ທີ່ແຕກຕ່າງກັນ… ນັກກິລາຄົນໃດກໍຕາມ ຂອງການສັງເກດຕົນເອງຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ເຮັດວຽກຢ່າງຈິງຈັງພາຍໃນຕົວເອງ ແລະ ພະຍາຍາມເອົາອົງປະກອບທີ່ບໍ່ຕ້ອງການຕ່າງໆ ທີ່ຕົນເອງແບກຫາບໄວ້ພາຍໃນອອກຈາກຈິດໃຈ.

ຖ້າໃຜຜູ້ໜຶ່ງເລີ່ມສັງເກດເບິ່ງຕົວເອງພາຍໃນຢ່າງຈິງໃຈ, ມັນຈະແບ່ງອອກເປັນສອງ: ຜູ້ສັງເກດ ແລະ ສິ່ງທີ່ຖືກສັງເກດ. ຖ້າບໍ່ມີການແບ່ງແຍກດັ່ງກ່າວ, ມັນກໍເປັນທີ່ຊັດເຈນວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ ໃນເສັ້ນທາງອັນມະຫັດສະຈັນຂອງການຮູ້ຈັກຕົນເອງ. ເຮົາຈະສັງເກດເບິ່ງຕົວເອງໄດ້ແນວໃດ ຖ້າເຮົາເຮັດຜິດພາດ ໂດຍການບໍ່ຕ້ອງການແບ່ງຕົວເອງລະຫວ່າງຜູ້ສັງເກດ ແລະ ສິ່ງທີ່ຖືກສັງເກດ?

ຖ້າບໍ່ມີການແບ່ງແຍກດັ່ງກ່າວ, ມັນກໍເປັນທີ່ຊັດເຈນວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການຮູ້ຈັກຕົນເອງ. ໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໃສ, ເມື່ອບໍ່ມີການແບ່ງແຍກນີ້ເກີດຂຶ້ນ, ເຮົາກໍຍັງຄົງກຳນົດຕົວຕົນ ດ້ວຍຂະບວນການທັງໝົດຂອງຕົວຕົນທີ່ຫຼາກຫຼາຍ… ຜູ້ທີ່ກຳນົດຕົວຕົນ ດ້ວຍຂະບວນການຕ່າງໆ ຂອງຕົວຕົນທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ມັກຈະຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງສະຖານະການສະເໝີ.

ຜູ້ທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກຕົນເອງ ຈະສາມາດປ່ຽນແປງສະຖານະການໄດ້ແນວໃດ? ຜູ້ທີ່ບໍ່ເຄີຍສັງເກດເບິ່ງຕົວເອງພາຍໃນ ຈະສາມາດຮູ້ຈັກຕົນເອງໄດ້ແນວໃດ? ໃຜຜູ້ໜຶ່ງຈະສາມາດສັງເກດເບິ່ງຕົນເອງໄດ້ແນວໃດ ຖ້າບໍ່ແບ່ງແຍກຕົວເອງອອກເປັນຜູ້ສັງເກດ ແລະ ສິ່ງທີ່ຖືກສັງເກດກ່ອນ?

ດຽວນີ້, ບໍ່ມີໃຜສາມາດເລີ່ມປ່ຽນແປງຢ່າງຮີບດ່ວນ ຕາບໃດທີ່ຍັງບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ: “ຄວາມປາຖະໜານີ້ແມ່ນຕົວຕົນຂອງສັດທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງກຳຈັດ”; “ຄວາມຄິດທີ່ເຫັນແກ່ຕົວນີ້ ແມ່ນຕົວຕົນອີກອັນໜຶ່ງທີ່ທໍລະມານຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍຈຳເປັນຕ້ອງທຳລາຍ”; “ຄວາມຮູ້ສຶກນີ້ທີ່ທຳຮ້າຍຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ແມ່ນຕົວຕົນທີ່ບຸກລຸກເຂົ້າມາ ທີ່ຂ້ອຍຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດໃຫ້ເປັນຝຸ່ນລະອອງຂອງຈັກກະວານ”; ແລະອື່ນໆ. ແນ່ນອນວ່າ, ນີ້ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ສຳລັບຜູ້ທີ່ບໍ່ເຄີຍແບ່ງແຍກຕົວເອງລະຫວ່າງຜູ້ສັງເກດ ແລະ ສິ່ງທີ່ຖືກສັງເກດ.

ຜູ້ທີ່ຖືວ່າຂະບວນການທາງຈິດໃຈທັງໝົດຂອງຕົນເອງ ວ່າເປັນການເຮັດວຽກຂອງຕົວຕົນອັນດຽວ, ທີ່ເປັນເອກະລາດ ແລະ ຖາວອນ, ກໍກຳນົດຕົວຕົນດ້ວຍຄວາມຜິດພາດທັງໝົດຂອງຕົນເອງ, ມີຄວາມຜູກພັນກັບຕົວເອງຫຼາຍ ຈົນສູນເສຍຄວາມສາມາດໃນການແຍກພວກມັນອອກຈາກຈິດໃຈຂອງຕົນເອງ. ແນ່ນອນວ່າ, ຄົນແບບນັ້ນບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງຢ່າງຮີບດ່ວນໄດ້, ພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ຖືກຕັດສິນໃຫ້ປະສົບກັບຄວາມລົ້ມເຫຼວຢ່າງສິ້ນເຊີງ.