Вистината

Уште од детството и младоста започнува Крстниот пат на нашето мизерно постоење со многу ментални искривувања, интимни семејни трагедии, непријатности во домот и во училиштето итн.

Јасно е дека во детството и младоста, освен многу ретки исклучоци, сите овие проблеми не успеваат да не засегнат навистина длабоко, но кога веќе стануваме возрасни, почнуваат прашањата: Кој сум јас? Од каде доаѓам? Зошто треба да страдам? Која е целта на ова постоење? итн. итн. итн.

Сите на патот на животот си ги поставивме овие прашања, сите некогаш сме сакале да истражуваме, да прашуваме, да го познаеме „зошто“ на толку горчина, неволји, борби и страдања, но за жал секогаш завршуваме заглавени во некоја теорија, во некое мислење, во некое верување во она што го рекол соседот, во она што ни одговорил некој стар трошен човек итн.

Ја изгубивме вистинската невиност и мирот на мирното срце и затоа не сме во состојба директно да ја искусиме вистината во целата нејзина суровост, зависиме од она што го кажуваат другите и јасно е дека одиме по погрешен пат.

Капиталистичкото општество радикално ги осудува атеистите, оние кои не веруваат во Бог.

Марксистичко-ленинистичкото општество ги осудува оние кои веруваат во БОГ, но во суштина и двете се исто, прашање на мислења, каприци на луѓето, проекции на умот. Ниту лековерноста, ниту неверувањето, ниту скептицизмот, не значат дека сте ја искусиле вистината.

Умот може да си дозволи да верува, да се сомнева, да дава мислења, да прави претпоставки итн., но тоа не е искусување на вистината.

Исто така, можеме да си дозволиме да веруваме во сонцето или да не веруваме во него, па дури и да се сомневаме во него, но ѕвездата цар ќе продолжи да дава светлина и живот на сè што постои без нашите мислења да имаат за него најмала важност.

Зад слепата верба, зад неверувањето и скептицизмот, се кријат многу нијанси на лажен морал и многу погрешни концепти за лажна респектабилност во чија сенка се зајакнува ЈАС-от.

Општеството од капиталистички тип и општеството од комунистички тип, секое на свој начин и во согласност со своите каприци, предрасуди и теории, има свој посебен тип на морал. Она што е морално во капиталистичкиот блок е неморално во комунистичкиот блок и обратно.

Моралот зависи од обичаите, од местото, од епохата. Она што е морално во една земја е неморално во друга земја, а она што било морално во една епоха е неморално во друга епоха. Моралот нема никаква суштинска вредност, анализирајќи го темелно, се покажува сто проценти глупав.

Основното образование не учи морал, основното образование учи РЕВОЛУЦИОНЕРНА ЕТИКА и тоа е она што им е потребно на новите генерации.

Уште од застрашувачката ноќ на вековите, во сите времиња, секогаш имало луѓе кои се оддалечувале од светот за да ја бараат ВИСТИНАТА.

Апсурдно е да се оддалечуваме од светот за да ја бараме ВИСТИНАТА затоа што таа се наоѓа во светот и во човекот овде и сега.

ВИСТИНАТА е непознатото од момент во момент и не е со одвојување од светот или напуштање на нашите ближни како можеме да ја откриеме.

Апсурдно е да се каже дека секоја вистина е половина вистина и дека секоја вистина е половина грешка.

ВИСТИНАТА е радикална и Е или не Е, никогаш не може да биде половина, никогаш не може да биде половина грешка.

Апсурдно е да се каже: ВИСТИНАТА е на времето и дека она што било во едно време во друго време не е.

ВИСТИНАТА нема никаква врска со времето. ВИСТИНАТА е БЕЗВРЕМЕНА. ЈАС-от е време и затоа не може да ја познае ВИСТИНАТА.

Апсурдно е да се претпоставуваат конвенционални, временски, релативни вистини. Луѓето ги мешаат концептите и мислењата со она што е ВИСТИНА.

ВИСТИНАТА нема никаква врска со мислењата или со таканаречените конвенционални вистини, затоа што тие се само неважни проекции на умот.

ВИСТИНАТА е непознатото од момент во момент и може да се искуси само во отсуство на психолошкото ЈАС.

Вистината не е прашање на софизми, концепти, мислења. Вистината може да се познае само преку директно искуство.

Умот може само да дава мислења и мислењата немаат никаква врска со вистината.

Умот никогаш не може да ја зачне ВИСТИНАТА.

Учителите, наставниците во училиштата, колеџите, универзитетите, мора да ја искусат вистината и да им го посочат патот на своите ученици и ученички.

ВИСТИНАТА е прашање на директно искуство, не прашање на теории, мислења или концепти.

Можеме и мораме да учиме, но итно е да искусиме сами и директно што има вистина во секоја теорија, концепт, мислење итн. итн. итн.

Мораме да учиме, да анализираме, да прашуваме, но исто така итно ни е потребно да ја искусиме ВИСТИНАТА содржана во сè што учиме.

Невозможно е да се искуси ВИСТИНАТА додека умот е вознемирен, потресен, измачуван од спротивставени мислења.

Можно е да се искуси ВИСТИНАТА само кога умот е мирен, кога умот е во тишина.

Учителите и наставниците во училиштата, колеџите и универзитетите, мора да им го покажат на учениците и ученичките патот на длабоката внатрешна медитација.

Патот на длабоката внатрешна медитација нè води до спокојството и тишината на умот.

Кога умот е мирен, празен од мисли, желби, мислења итн., кога умот е во тишина, ни доаѓа вистината.