Креативна Компрехензија

Битието и Знаењето мора взаемно да се балансираат за да се воспостави во нашата психа пламенот на разбирањето.

Кога знаењето е поголемо од битието, предизвикува интелектуална конфузија од секаков вид.

Ако битието е поголемо од знаењето, може да доведе до случаи толку сериозни како оној на светиот глупак.

Во областа на практичниот живот, корисно е да се само-набљудуваме со цел да се само-откриеме.

Токму практичниот живот е психолошката гимнастика преку која можеме да ги откриеме нашите недостатоци.

Во состојба на будна перцепција, будна новост, ќе можеме директно да потврдиме дека скриените недостатоци спонтано се појавуваат.

Јасно е дека откриениот недостаток мора свесно да се работи со цел да се одвои од нашата психа.

Пред сѐ, не треба да се идентификуваме со ниту еден јас-недостаток ако навистина сакаме да го елиминираме.

Ако стоиме на табла и сакаме да ја подигнеме за да ја поставиме потпрена на ѕид, тоа не би било можно ако продолжиме да стоиме на неа.

Очигледно, мора да започнеме со одвојување на таблата од самите себе, повлекувајќи се од неа, а потоа со нашите раце да ја подигнеме таблата и да ја поставиме потпрена на ѕидот.

Слично на тоа, не треба да се идентификуваме со ниту еден психички агрегат ако навистина сакаме да го одвоиме од нашата психа.

Кога некој се идентификува со тоа или она јас, всушност го зајакнува наместо да го дезинтегрира.

Да претпоставиме дека некое јас на похота ги зазема ролните што ги имаме во интелектуалниот центар за да проектира на екранот на умот сцени на развратност и сексуална морбидност, ако се идентификуваме со таквите страствени слики, несомнено тоа похотливо јас ќе се зајакне страшно.

Но, ако ние наместо да се идентификуваме со тој ентитет, го одвоиме од нашата психа сметајќи го за натрапнички демон, очигледно ќе се појави во нашата интимност креативно разбирање.

Подоцна би можеле да си дозволиме да го процениме аналитички тој агрегат со цел целосно да се освестиме за него.

Проблемот кај луѓето се состои токму во идентификацијата и тоа е за жалење.

Ако луѓето ја познаваа доктрината на многуте, ако навистина разбраа дека ни нивниот сопствен живот не им припаѓа, тогаш не би ја правеле грешката на идентификација.

Сцени на гнев, слики на љубомора итн., во областа на практичниот живот се корисни кога сме во постојано психолошко само-набљудување.

Тогаш проверуваме дека ни нашите мисли, ни нашите желби, ни нашите дејства не ни припаѓаат.

Несомнено, повеќекратни јас интервенираат како натрапници од лош предзнак за да стават во нашиот ум мисли и во нашето срце емоции и во нашиот моторен центар дејства од секаков вид.

Жалосно е што не сме господари на самите себе, што различни психолошки ентитети прават со нас што им е угодно.

За жал, ни оддалеку не се сомневаме што ни се случува и дејствуваме како обични марионети контролирани од невидливи конци.

Најлошо од сѐ е што наместо да се бориме да се ослободиме од сите овие тајни тирани, ја правиме грешката да ги зајакнеме и тоа се случува кога се идентификуваме.

Секоја улична сцена, секоја семејна драма, секоја глупава расправија меѓу сопружниците, несомнено се должи на тоа или она јас, и тоа е нешто што никогаш не треба да го игнорираме.

Практичниот живот е психолошко огледало каде што можеме да се видиме себеси такви какви што сме.

Но пред сѐ, мора да ја разбереме потребата да се видиме себеси, потребата за радикална промена, само така ќе имаме желба навистина да се набљудуваме.

Кој е задоволен од состојбата во која живее, будалата, заостанатиот, небрежниот, никогаш нема да почувствува желба да се види себеси, премногу ќе се сака и во никој случај нема да биде подготвен да го преиспита своето однесување и својот начин на битие.

Јасно ќе кажеме дека во некои комедии, драми и трагедии на практичниот живот интервенираат неколку јас што е неопходно да се разберат.

Во секоја сцена на страствена љубомора влегуваат во игра јас на похота, гнев, суета, љубомора итн., итн., итн., кои подоцна треба да бидат аналитички проценети, секое одделно со цел целосно да се разберат со очигледна цел целосно да се дезинтегрираат.

Разбирањето е многу еластично, затоа треба да навлегуваме сѐ подлабоко; она што денес го разбравме на еден начин, утре ќе го разбереме подобро.

Гледајќи ги работите од овој агол, можеме сами да провериме колку се корисни различните околности на животот кога навистина ги користиме како огледало за само-откривање.

Во никој случај никогаш не би се обиделе да тврдиме дека драмите, комедиите и трагедиите на практичниот живот се секогаш убави и совршени, таквото тврдење би било лудо.

Сепак, колку и да се апсурдни различните ситуации на постоење, тие се прекрасни како психолошка гимнастика.

Работата поврзана со распуштањето на различните елементи што го сочинуваат мене самиот, е страшно тешка.

Меѓу каденците на стихот се крие и злосторството. Меѓу вкусниот парфем на храмовите, се крие злосторството.

Злосторството понекогаш станува толку рафинирано што се меша со светоста, и толку сурово што почнува да личи на сладост.

Злосторството се облекува со тогата на судијата, со туниката на Мајсторот, со облеката на просјакот, со костумот на господинот, па дури и со туниката на Христос.

Разбирањето е фундаментално, но во работата на распуштање на психичките агрегати, тоа не е сѐ, како што ќе видиме во следното поглавје.

Итно е, неодложно, да се освестиме за секое Јас за да го одвоиме од нашата Психа, но тоа не е сѐ, недостасува уште нешто, види го поглавје шеснаесет.