Тешкиот Пат

Несомнено постои темна страна на нас самите која не ја познаваме или не ја прифаќаме; мораме да ја донесеме светлината на свеста на таа мрачна страна на себе.

Целата цел на нашите гностички студии е знаењето за себе да стане посвесно.

Кога има многу работи во себе кои не ги знаеме ниту ги прифаќаме, тогаш тие работи ужасно ни го комплицираат животот и навистина предизвикуваат секакви ситуации кои би можеле да се избегнат преку самоспознавање.

Најлошо од сè е што ја проектираме таа непозната и несвесна страна на себе врз други луѓе и тогаш ја гледаме во нив.

На пример: ги гледаме како да се лажливци, неверни, ситничари итн., во однос на она што го носиме во себе.

Гнозата за ова вели дека живееме во многу мал дел од себе.

Тоа значи дека нашата свест се протега само на многу мал дел од нас самите.

Идејата на гностичката езотерична работа е јасно да ја прошириме сопствената свест.

Несомнено, додека не сме во добри односи со себе, нема да бидеме во добри односи ниту со другите, а резултатот ќе бидат конфликти од секаков вид.

Неопходно е да станеме многу посвесни за себе преку директно самонабљудување.

Општо гностичко правило во гностичката езотерична работа е дека кога не се разбираме со некоја личност, може да се биде сигурен дека тоа е самата работа против која е потребно да се работи на себе.

Она што толку многу се критикува кај другите е нешто што почива на темната страна на себе и што не се знае, ниту пак се сака да се признае.

Кога сме во таква состојба, темната страна на нас самите е многу голема, но кога светлината на самонабљудувањето ќе ја осветли таа темна страна, свеста се зголемува преку самоспознавањето.

Ова е Патот на работ на бричот, побитер од жолчка, многумина го започнуваат, многу ретки се оние кои стигнуваат до целта.

Како што Месечината има скриена страна која не се гледа, непозната страна, така се случува и со Психолошката Месечина што ја носиме во себе.

Очигледно, таа Психолошка Месечина е составена од Егото, Јас, Моето Јас, Самиот себе.

Во оваа психолошка месечина носиме нечовечки елементи кои плашат, кои ужаснуваат и кои во никој случај не би прифатиле да ги имаме.

Суров пат е овој на ИНТИМНАТА САМОРЕАЛИЗАЦИЈА НА БИТИЕТО, Колку бездни!, Колку тешки чекори!, Какви ужасни лавиринти!.

Понекогаш внатрешниот пат по многу кривини и пресврти, ужасни искачувања и многу опасни спуштања, се губи во песочни пустини, не се знае каде продолжува и ниту еден зрак светлина не те осветлува.

Пат полн со опасности внатре и надвор; пат на неискажливи мистерии, каде што дува само здив на смртта.

На овој внатрешен пат, кога некој мисли дека му оди многу добро, всушност му оди многу лошо.

На овој внатрешен пат, кога некој мисли дека му оди многу лошо, се случува да му оди многу добро.

На овој таен пат постојат моменти кога некој повеќе не знае што е добро, а што е лошо.

Она што нормално е забрането, понекогаш излегува дека е правично; таков е внатрешниот пат.

Сите морални кодекси на внатрешниот пат се излишни; една убава максима или убава морална заповед, во одредени моменти може да се претвори во многу сериозна пречка за интимната Самореализација на Битието.

За среќа, Интимниот Христос од самото дно на нашето Битие работи интензивно, страда, плаче, дезинтегрира многу опасни елементи кои ги носиме во себе.

Христос се раѓа како дете во срцето на човекот, но како што ги елиминира несаканите елементи што ги носиме во себе, тој расте малку по малку додека не стане целосен човек.