Дијалектика На Свеста

Во езотериската работа поврзана со елиминирање на несаканите елементи кои ги носиме во себе, понекогаш се јавува досада, замор и здодевност.

Несомнено, секогаш треба да се враќаме на првобитната почетна точка и да ги преиспитаме темелите на психолошката работа, ако навистина копнееме по радикална промена.

Да се сака езотериската работа е неопходно кога навистина се сака комплетна внатрешна трансформација.

Сè додека не ја сакаме психолошката работа која води до промена, преоценувањето на принципите е повеќе од невозможно.

Би било апсурдно да претпоставиме дека би можеле да се заинтересираме за работата, ако навистина не сме стигнале да ја сакаме.

Ова значи дека љубовта е неодложна кога одново и одново се обидуваме да ги преиспитаме темелите на психолошката работа.

Пред сè, итно е да се знае што е тоа што се нарекува свест, бидејќи многу луѓе никогаш не се заинтересирале да знаат ништо за неа.

Секоја обична личност никогаш не би игнорирала дека боксер кога ќе падне нокаутиран на рингот ја губи свеста.

Јасно е дека кога ќе се врати во себе, несреќниот боксер повторно ја стекнува свеста.

Последователно, секој разбира дека постои јасна разлика помеѓу личноста и свеста.

Кога доаѓаме на свет, сите имаме три проценти свест и деведесет и седум проценти кои можат да се распределат помеѓу потсвеста, инфрасвеста и несвеста.

Трите проценти на будна свест може да се зголемат како што работиме на себе.

Не е можно да се зголеми свеста преку исклучиво физички или механички процедури.

Несомнено, свеста може да се разбуди само врз основа на свесна работа и доброволно страдање.

Постојат неколку видови енергија во нас самите, треба да разбереме: Прва - механичка енергија. Втора - витална енергија. Трета - психичка енергија. Четврта - ментална енергија. Петта - енергија на волјата. Шеста - енергија на свеста. Седма - енергија на чистиот дух. Колку и да ја умножуваме строго механичката енергија, никогаш нема да успееме да разбудиме свест.

Колку и да ги зголемуваме виталните сили во нашиот организам, никогаш нема да стигнеме да разбудиме свест.

Многу психолошки процеси се одвиваат во себе, без свеста да интервенира во нив за ништо.

Колку и да се големи дисциплините на умот, менталната енергија никогаш нема да успее да ги разбуди различните функционалности на свеста.

Силата на волјата, дури и да се умножи до бесконечност, не успева да разбуди свест.

Сите овие видови енергија се распоредени на различни нивоа и димензии кои немаат никаква врска со свеста.

Свеста може да се разбуди само преку свесна работа и праведни напори.

Малиот процент на свест што го поседува човештвото, наместо да се зголемува, обично се троши залудно во животот.

Очигледно е дека идентификувајќи се со сите настани од нашето постоење, залудно ја трошиме енергијата на свеста.

Треба да го гледаме животот како филм без никогаш да се идентификуваме со ниту една комедија, драма или трагедија, така би заштедиле енергија на свеста.

Самата свест е вид на енергија со многу висока вибрациона фреквенција.

Не треба да ја мешаме свеста со меморијата, бидејќи тие се толку различни една од друга, како што е светлината на автомобилските фарови во однос на патот по кој одиме.

Многу дејства се извршуваат во нас самите, без никакво учество на она што се нарекува свест.

Во нашиот организам се случуваат многу прилагодувања и преуредувања, без свеста да учествува во нив.

Моторниот центар на нашето тело може да управува со автомобил или да ги насочува прстите кои допираат на тастатурата на пијано без најнезначајно учество на свеста.

Свеста е светлина што несвесното не ја перцепира.

Слепиот исто така не ја перцепира физичката сончева светлина, но таа постои сама по себе.

Треба да се отвориме за да може светлината на свеста да навлезе во страшните темнини на јас, на себеси.

Сега подобро ќе го разбереме значењето на зборовите на Јован, кога во Евангелието вели: „Светлината дојде во темнината, но темнината не ја разбра“.

Но, би било невозможно светлината на свеста да навлезе во темнините на самиот јас, ако претходно не го искористиме чудесното сетило на психолошко самонабљудување.

Треба да ѝ го отвориме патот на светлината за да ги осветлиме темните длабочини на Јас на психологијата.

Човек никогаш не би се самонабљудувал ако не бил заинтересиран за промена, таков интерес е можен само кога човек навистина ги сака езотериските учења.

Сега нашите читатели ќе ја разберат причината поради која советуваме одново и одново да ги преиспитаме инструкциите кои се однесуваат на работата на себе.

Разбудената свест ни овозможува директно да ја искусиме реалноста.

За жал, интелектуалното животно, погрешно наречено човек, фасцинирано од формулативната моќ на дијалектичката логика, ја заборавило дијалектиката на свеста.

Несомнено, моќта за формулирање логички концепти е во основа ужасно сиромашна.

Од тезата можеме да преминеме кон антитезата и преку дискусија да стигнеме до синтезата, но оваа последната сама по себе продолжува да биде интелектуален концепт кој во никој случај не може да се совпадне со реалноста.

Дијалектиката на свеста е подиректна, ни овозможува да ја искусиме реалноста на кој било феномен сам по себе.

Природните феномени во никој случај не се совпаѓаат точно со концептите формулирани од умот.

Животот се одвива од момент во момент и кога ќе го заробиме за да го анализираме, го убиваме.

Кога се обидуваме да заклучиме концепти набљудувајќи таков или онаков природен феномен, всушност престануваме да ја перцепираме реалноста на феноменот и гледаме во него само одраз на старите теории и концепти кои во никој случај немаат никаква врска со набљудуваниот факт.

Интелектуалната халуцинација е фасцинантна и сакаме на сила сите феномени на природата да се совпаднат со нашата дијалектичка логика.

Дијалектиката на свеста се темели на доживеаните искуства, а не на чисто субјективниот рационализам.

Сите закони на природата постојат во нас самите и ако во нашата внатрешност не ги откриеме, никогаш нема да ги откриеме надвор од себе.

Човекот е содржан во Универзумот и Универзумот е содржан во човекот.

Реално е она што самиот човек го доживува во својата внатрешност, само свеста може да ја доживее реалноста.

Јазикот на свеста е симболичен, интимен, длабоко значаен и само разбудените можат да го разберат.

Кој сака да разбуди свест, мора да ги елиминира од својата внатрешност сите несакани елементи што го сочинуваат Егото, Јас, Самиот себе, во кои е затворена суштината.