Законот на Нишалото

Интересно е да се има ѕиден часовник дома, не само за да се знае колку е часот, туку и малку да се размислува.

Без клатното, часовникот не работи; движењето на клатното е длабоко значајно.

Во старите времиња, догмата за еволуција не постоела; тогаш, мудреците разбирале дека историските процеси секогаш се одвиваат според Законот на клатното.

Сè тече и се повлекува, се крева и паѓа, расте и се намалува, оди и доаѓа според овој прекрасен Закон.

Не е чудно што сè осцилира, што сè е подложено на нишањето на времето, што сè еволуира и инволуира.

На едниот крај од клатното е радоста, на другиот болката; сите наши емоции, мисли, копнежи, желби, осцилираат според Законот на клатното.

Надеж и очај, песимизам и оптимизам, страст и болка, триумф и неуспех, добивка и загуба, секако одговараат на двата краја на движењето на клатното.

Се појави Египет со сета своја моќ и господарство на бреговите на светата река, но кога клатното отиде на другата страна, кога се подигна на спротивниот крај, падна земјата на фараоните и се подигна Ерусалим, градот сакан од Пророците.

Падна Израел кога клатното ја смени позицијата и се појави на другиот крај Римското Царство.

Движењето на клатното крева и тоне Империи, создава моќни цивилизации и потоа ги уништува, итн.

Можеме да ги поставиме на десниот крај од клатното различните псевдо-езотерични и псевдо-окултни школи, религии и секти.

Можеме да ги поставиме на левиот крај од движењето на клатното сите школи од материјалистички тип, марксистички, атеистички, скептицистички итн. Антитеза на движењето на клатното, променливи, подложни на постојана пермутација.

Верскиот фанатик, поради каков било необичен настан или разочарување, може да отиде на другиот крај од клатното, да стане атеист, материјалист, скептик.

Материјалистичкиот фанатик, атеист, поради каков било необичен настан, можеби метафизички трансцендентален настан, момент на неопислив терор, може да го одведе до спротивниот крај од движењето на клатното и да го претвори во неподнослив верски реакционер.

Примери: Свештеник победен во полемика од езотеричар, очаен стана неверник и материјалист.

Го знаевме случајот на атеистка и неверничка која поради решителен и дефинитивен метафизички факт, стана одличен експонент на практичниот езотеризам.

Во име на вистината, мораме да изјавиме дека вистинскиот и апсолутен материјалистички атеист е фарса, не постои.

Пред неизбежна смрт, пред момент на неопислив терор, непријателите на вечното, материјалистите и неверниците, веднаш преминуваат на другиот крај од клатното и почнуваат да се молат, да плачат и да повикуваат со бескрајна вера и огромна посветеност.

Самиот Карл Маркс, автор на дијалектичкиот материјализам, бил еврејски верски фанатик, и по неговата смрт му биле дадени погребни почести на голем рабин.

Карл Маркс ја развил својата материјалистичка дијалектика со единствена цел: “ДА СОЗДАДЕ ОРУЖЈЕ ЗА ДА ГИ УНИШТИ СИТЕ РЕЛИГИИ ВО СВЕТОТ ПРЕКУ СКЕПТИЦИЗМОТ”.

Тоа е типичен случај на верска љубомора доведена до крајност; во никој случај Маркс не можел да го прифати постоењето на други религии и претпочитал да ги уништи преку својата дијалектика.

Карл Маркс исполнил еден од протоколите на Сион кој буквално гласи: “Не е важно што ќе го наполниме светот со материјализам и одвратен атеизам, денот кога ние ќе триумфираме, ќе ја учиме религијата на Мојсеј соодветно кодифицирана и во дијалектичка форма, и нема да дозволиме во светот друга религија”.

Многу интересно е што во Советскиот Сојуз религиите се прогонувани и народот се учи на материјалистичка дијалектика, додека во синагогите се изучува Талмудот, Библијата и религијата, и работат слободно без никаков проблем.

Господарите на руската влада се верски фанатици на законот на Мојсеј, но тие го трујат народот со таа фарса на материјалистичка дијалектика.

Никогаш не би се изјасниле против народот на Израел; ние само изјавуваме против одредена елита со двојна игра која, следејќи непризнаени цели, го труе народот со материјалистичка дијалектика, додека тајно ја практикува религијата на Мојсеј.

Материјализмот и спиритуализмот, со целата своја последица на теории, предрасуди и претходни концепти од секаков вид, се процесираат во умот според Законот на клатното и ја менуваат модата според времето и обичаите.

Духот и материјата се два многу дискутабилни и трнливи концепти што никој не ги разбира.

Умот ништо не знае за духот, ништо не знае за материјата.

Концептот не е ништо повеќе од тоа, концепт. Реалноста не е концепт иако умот може да си создаде многу концепти за реалноста.

Духот е дух (Битието), и само себеси може да се познае.

Напишано е: “БИТИЕТО Е БИТИЕ И ПРИЧИНАТА ДА СЕ БИДЕ Е САМОТО БИТИЕ”.

Фанатиците на богот материја, научниците на дијалектичкиот материјализам се емпириски и апсурдни во сто проценти. Зборуваат за материја со заслепувачка и глупава самодоволност, кога всушност ништо не знаат за неа.

Што е материја? Кој од овие глупави научници знае? Толку озборуваната материја е исто така концепт премногу дискутабилен и доста трнлив.

Што е материја?, Памук?, Железо?, Месо?, Скроб?, Камен?, Бакар?, Облак или што? Да се каже дека сè е материја би било исто толку емпириски и апсурдно како да се тврди дека целиот човечки организам е црн дроб, или срце или бубрег. Очигледно едно е едно, а друго е друго, секој орган е различен и секоја супстанција е различна. Тогаш, која од сите овие супстанции е толку озборуваната материја?

Многу луѓе си играат со концептите на клатното, но всушност концептите не се реалност.

Умот познава само илузорни форми на природата, но ништо не знае за вистината содржана во тие форми.

Теориите излегуваат од мода со текот на времето и со годините, и тоа што некој го научил во училиште, излегува дека подоцна повеќе не служи; заклучок: никој ништо не знае.

Концептите на крајната десница или на крајната левица на клатното минуваат како модите на жените, сите тие се процеси на умот, работи што се случуваат на површината на разбирањето, глупости, суети на интелектот.

На која било психолошка дисциплина и се спротивставува друга дисциплина, на кој било психолошки процес логички структуриран, му се спротивставува друг сличен, и после сè, што?

Реалното, вистината, е она што нè интересира; но ова не е прашање на клатното, не се наоѓа меѓу нишањето на теориите и верувањата.

Вистината е непознатото од момент во момент, од момент во момент.

Вистината е во центарот на клатното, не на крајната десница и исто така не на крајната левица.

Кога го прашаа Исус: Што е вистината?, тој зачува длабок молк. А кога Буда му го поставија истото прашање, тој се заврте и се повлече.

Вистината не е прашање на мислења, ниту на теории, ниту на предрасуди на крајната десница или на крајната левица.

Концептот што умот може да си го создаде за вистината, никогаш не е вистината.

Идејата што разбирањето ја има за вистината, никогаш не е вистината.

Мислењето што го имаме за вистината, колку и да е тоа почитувано, во никој случај не е вистината.

Ниту спиритуалистичките струи ниту нивните материјалистички противници, никогаш не можат да нè доведат до вистината.

Вистината е нешто што мора да се искуси директно, како кога некој ќе го стави прстот во оган и ќе се изгори, или како кога некој ќе проголта вода и ќе се удави.

Центарот на клатното е внатре во нас самите, и таму мораме директно да ја откриеме и искусиме реалноста, вистината.

Треба директно да се самоистражуваме за да се самооткриеме и длабоко да се познаеме себеси.

Искуството на вистината доаѓа само кога сме ги елиминирале несаканите елементи кои заедно го сочинуваат моето јас.

Само со елиминирање на грешката доаѓа вистината. Само со дезинтегрирање на “Јас самиот”, моите грешки, моите предрасуди и стравови, моите страсти и желби, верувања и блудства, интелектуални утврдувања и самодоволности од секаков вид, доаѓа кај нас искуството на реалното.

Вистината нема никаква врска со тоа што е кажано или оставено да се каже, со тоа што е напишано или оставено да се напише, таа доаѓа кај нас само кога “мене самиот” ќе умре.

Умот не може да ја бара вистината затоа што не ја познава. Умот не може да ја препознае вистината затоа што никогаш не ја познавал. Вистината доаѓа кај нас спонтано кога сме ги елиминирале сите несакани елементи кои го сочинуваат “мене самиот”, “јас самиот”.

Додека свеста продолжува да биде затворена меѓу јас самиот, нема да може да го искуси тоа што е реално, тоа што е надвор од телото, од наклонетостите и од умот, тоа што е вистината.

Кога моето јас е сведено на космичка прашина, свеста се ослободува да се разбуди дефинитивно и директно да ја искуси вистината.

Со право рече Големиот Кабир Исус: “СПОЗНАЈТЕ ЈА ВИСТИНАТА И ТАА ЌЕ ВЕ ОСЛОБОДИ”.

Што му користи на човекот да познава педесет илјади теории ако никогаш не ја искусил Вистината?

Интелектуалниот систем на кој било човек е многу почитуван, но на кој било систем му се спротивставува друг и ниту еден ниту друг не е вистината.

Подобро е да се самоистражуваме за да се самоспознаеме и да го искусиме еден ден директно, реалното, ВИСТИНАТА.