Темнината

Еден од најтешките проблеми на нашето време сигурно е сложениот лавиринт на теории.

Несомнено, во овие времиња неимоверно се размножија псевдо-езотериските и псевдо-окултните школи тука, таму и насекаде.

Трговијата со души, книги и теории е страшна, ретко е некој кој меѓу пајажината од толку многу противречни идеи успева навистина да го најде тајниот пат.

Најсериозно од сѐ е интелектуалната фасцинација; постои тенденција строго интелектуално да се храниме со сѐ што ќе ни дојде во умот.

Скитниците на интелектот веќе не се задоволуваат со целата таа субјективна и општа литература која изобилува на пазарите на книги, туку сега, за да биде полна чашата, се прејадуваат и се заситуваат со евтиниот псевдо-езотеризам и псевдо-окултизам кој изобилува насекаде како плевел.

Резултатот од сите овие жаргони е очигледната збунетост и дезориентација на измамниците на интелектот.

Постојано добивам писма и книги од секаков вид; испраќачите како и секогаш ме прашуваат за оваа или онаа школа, за оваа или онаа книга, јас се ограничувам да го одговорам следново: Оставете ја менталната мрзливост; не треба да ве интересира туѓиот живот, дезинтегрирајте го животинското его на љубопитноста, не треба да ве интересираат туѓите школи, станете сериозни, запознајте се себеси, проучувајте се себеси, набљудувајте се себеси итн., итн., итн.

Навистина, важно е да се запознаете себеси длабоко на сите нивоа на умот.

Темнината е несвесноста; светлината е свеста; мора да дозволиме светлината да навлезе во нашата темнина; очигледно светлината има моќ да ја победи темнината.

За жал, луѓето се самозатворени во фетидната и нечиста средина на сопствениот ум, обожавајќи го своето сакано Его.

Луѓето не сакаат да сфатат дека не се господари на сопствениот живот, секако секој човек е контролиран одвнатре од многу други луѓе, сакам нагласено да се осврнам на целата таа мноштво на јас-а кои ги носиме во себе.

Очигледно, секој од тие јас-а става во нашиот ум што треба да мислиме, во нашата уста што треба да кажеме, во срцето што треба да чувствуваме итн.

Во овие услови, човечката личност не е ништо повеќе од робот управуван од различни луѓе кои се расправаат за надмоќ и кои тежнеат кон врвна контрола на главните центри на органската машина.

Во име на вистината, мора свечено да потврдиме дека кутриот интелектуален животно погрешно наречен човек, иако мисли дека е многу избалансиран, живее во целосна психолошка нерамнотежа.

Интелектуалниот цицач во никој случај не е едностран, ако беше, би бил избалансиран.

Интелектуалното животно, за жал, е повеќестрано и тоа е докажано до ситост.

Како би можел рационалниот хуманоид да биде избалансиран? За да постои совршена рамнотежа, потребна е разбудена свест.

Само светлината на свеста насочена не од аглите, туку во полна централна форма кон нас самите, може да стави крај на контрастите, на психолошките противречности и да воспостави во нас вистинска внатрешна рамнотежа.

Ако го распуштиме целиот тој сет на јас-а што ги носиме во себе, доаѓа будењето на свеста и како секвенца или последица вистинската рамнотежа на нашата сопствена психа.

За жал, луѓето не сакаат да сфатат во каква несвесност живеат; спијат длабоко.

Ако луѓето беа будни, секој ќе ги почувствуваше своите ближни во себе.

Ако луѓето беа будни, нашите ближни ќе нѐ почувствуваа во себе.

Тогаш очигледно немаше да има војни и целата земја навистина ќе беше рај.

Светлината на свеста, давајќи ни вистинска психолошка рамнотежа, воспоставува сѐ на своето место, и она што претходно влегуваше во внатрешен конфликт со нас, всушност останува на своето соодветно место.

Толку е несвесноста на мноштвото што дури не се способни да ја најдат врската помеѓу светлината и свеста.

Несомнено, светлината и свеста се два аспекта на истото; каде што има светлина, има и свест.

Несвесноста е темнина, а последната постои во нас.

Само преку психолошка само-опсервација дозволуваме светлината да навлезе во нашата сопствена темнина.

„Светлината дојде во темнината, но темнината не ја разбра“.