Трите Ума

Насекаде постојат многу измамници на интелектот без позитивна ориентација и отруени од одвратниот скептицизам.

Секако, одвратниот отров на скептицизмот ги зарази човечките умови на алармантен начин од 18-тиот век.

Пред тој век, познатиот остров Нонтрабада или Прикриен, кој се наоѓа спроти брегот на Шпанија, постојано стануваше видлив и опиплив.

Нема сомнеж дека тој остров се наоѓа во рамките на четвртата вертикала. Многу се анегдотите поврзани со тој мистериозен остров.

По 18-тиот век, споменатиот остров се изгуби во вечноста, никој не знае ништо за него.

Во времето на кралот Артур и на витезите на тркалезната маса, елементалите на природата се манифестираа насекаде, продирајќи длабоко во нашата физичка атмосфера.

Многу се приказните за џуџиња, генијалци и самовили кои сè уште изобилуваат во зелениот Ерим, Ирска; за жал, сите овие невини работи, целата оваа убавина на душата на светот, веќе не е забележана од човештвото поради мудроста на измамниците на интелектот и неконтролираниот развој на животинското его.

Денес, мудреците се смеат на сите овие работи, не ги прифаќаат иако во длабочината ни оддалеку не постигнале среќа.

Ако луѓето разбереа дека имаме три умови, друга песна ќе се пееше, можеби дури и повеќе ќе се заинтересираа за овие студии.

За жал, образованите незнајковци, заглавени во нивните тешки ерудиции, немаат ниту време сериозно да се занимаваат со нашите студии.

Тие кутри луѓе се самодоволни, се наоѓаат вообразени со суетниот интелектуализам, мислат дека одат по правиот пат и ни оддалеку не претпоставуваат дека се наоѓаат заглавени во ќорсокак.

Во име на вистината мораме да кажеме дека во суштина имаме три умови.

Првиот можеме и треба да го наречеме Сензуален Ум, вториот ќе го крстиме со името Посреднички Ум. Третиот ќе го наречеме Внатрешен Ум.

Сега ќе го проучиме секој од овие три Умови одделно и на разумен начин.

Несомнено, Сензуалниот Ум ги разработува своите концепти за содржина преку надворешните сензорни перцепции.

Во овие услови, Сензуалниот Ум е ужасно груб и материјалистички, не може да прифати ништо што не е физички докажано.

Бидејќи концептите за содржина на Сензуалниот Ум се засноваат на надворешни сензорни податоци, несомнено ништо не може да знае за реалното, за вистината, за мистериите на животот и смртта, за душата и духот, итн.

За измамниците на интелектот, целосно заробени од надворешните сетила и заглавени меѓу концептите за содржина на сензуалниот ум, нашите езотерични студии се лудост.

Во рамките на разумот на неразумот, во светот на апсурдот, тие се во право бидејќи се условени од надворешниот сензорен свет. Како може Сензуалниот Ум да прифати нешто што не е сензуално?

Ако податоците од сетилата служат како тајна пружина за сите функционализми на Сензуалниот Ум, очигледно е дека овие последниве мора да потекнуваат од сензуални концепти.

Посредничкиот Ум е различен, сепак, ниту тој не знае ништо директно за реалното, се ограничува само да верува и тоа е сè.

Во Посредничкиот Ум се религиозните верувања, непоколебливите догми, итн.

Внатрешниот Ум е фундаментален за директното искуство на вистината.

Несомнено, Внатрешниот Ум ги разработува своите концепти за содржина со податоците добиени од суперлативната свест на Битието.

Неспорно е дека свеста може да го доживее и искуси реалното. Нема сомнеж дека свеста знае вистински.

Меѓутоа, за манифестацијата, на свеста ѝ е потребен посредник, инструмент за дејствување и тој сам по себе е Внатрешниот Ум.

Свеста директно ја познава реалноста на секој природен феномен и преку Внатрешниот Ум може да го манифестира.

Отворањето на Внатрешниот Ум би било посочено со цел да се излезе од светот на сомнежите и незнаењето.

Ова значи дека само со отворање на Внатрешниот Ум се раѓа автентичната вера во човечкото битие.

Гледајќи го ова прашање од друг агол, ќе речеме дека материјалистичкиот скептицизам е посебна карактеристика на незнаењето. Нема сомнеж дека образованите незнајковци се сто проценти скептични.

Верата е директна перцепција на реалното; фундаментална мудрост; искуство на тоа што е надвор од телото, наклоностите и умот.

Разликувајте меѓу вера и верување. Верувањата се депонирани во Посредничкиот Ум, верата е карактеристика на Внатрешниот Ум.

За жал, секогаш постои општа тенденција да се помеша верувањето со верата. Иако изгледа парадоксално, ќе го нагласиме следново: „ОНОЈ КОЈ ИМА ВИСТИНСКА ВЕРА, НЕМА ПОТРЕБА ДА ВЕРУВА“.

Бидејќи автентичната вера е жива мудрост, точно сознание, директно искуство.

Се случува веќе многу векови да се меша верата со верувањето и сега е многу тешко да се разбере на луѓето дека верата е вистинска мудрост и никогаш суетни верувања.

Функционализмите на мудроста на внатрешниот ум ги имаат како интимни пружини сите тие огромни податоци за мудроста содржана во свеста.

Кој го отворил Внатрешниот Ум се сеќава на своите претходни животи, ги познава мистериите на животот и смртта, не поради тоа што прочитал или не прочитал, не поради тоа што друг рекол или не рекол, не поради тоа што се верувало или не се верувало, туку преку директно, живо, ужасно реално искуство.

Ова што го кажуваме не му се допаѓа на сензуалниот ум, не може да го прифати бидејќи излегува од неговите домени, нема никаква врска со надворешните сензорни перцепции, тоа е нешто туѓо на неговите концепти за содржина, на она што го научиле во училиште, на она што го научил во различни книги итн., итн., итн.

Ова што го кажуваме не е прифатено ниту од Посредничкиот Ум бидејќи всушност ги спротивставува неговите верувања, го обезвреднува она што неговите религиозни учители го натерале да го научи напамет, итн.

Исус Великиот Кабир ги предупредува своите ученици велејќи им: „Пазете се од квасецот на садукеите и од квасецот на фарисеите“.

Очигледно е дека Исус Христос со ова предупредување се осврнал на доктрините на материјалистите садукеи и на лицемерите фарисеи.

Доктрината на садукеите е во Сензуалниот Ум, тоа е доктрина на петте сетила.

Доктрината на фарисеите се наоѓа во Посредничкиот Ум, ова е непобитно, неоспорливо.

Очигледно е дека фарисеите одат на своите ритуали за да се каже за нив дека се добри луѓе, да се преправаат пред другите, но никогаш не работат на себе.

Не би било можно да се отвори Внатрешниот Ум ако не научиме да размислуваме психолошки.

Несомнено, кога некој почнува да се набљудува себеси, тоа е знак дека почнал да размислува психолошки.

Сè додека некој не ја признае реалноста на сопствената психологија и можноста фундаментално да ја промени, несомнено не ја чувствува потребата од психолошко самонабљудување.

Кога некој ја прифаќа доктрината на многуте и ја разбира потребата да се елиминираат различните јас што ги носи во својата психа со цел да се ослободи свеста, суштината, несомнено фактички и по право започнува психолошко самонабљудување.

Очигледно, елиминацијата на несаканите елементи што ги носиме во нашата психа предизвикува отворање на Внатрешниот Ум.

Сето ова значи дека споменатото отворање е нешто што се реализира постепено, додека ги уништуваме несаканите елементи што ги носиме во нашата психа.

Кој ги елиминирал несаканите елементи во својата внатрешност сто проценти, очигледно ќе го отвори и својот внатрешен ум сто проценти.

Таквата личност ќе поседува апсолутна вера. Сега ќе ги разберете зборовите на Христос кога рекол: „Ако имате вера колку зрно синапово, ќе преместувате планини“.