Интелектуални Норми

Во областа на практичниот живот, секој човек има свој критериум, свој повеќе или помалку застарен начин на размислување и никогаш не е отворен за новото; ова е неоспорливо, непобитно, неспорно.

Умот на интелектуалниот хуманоид е дегенериран, влошен, во состојба на отворена инволуција.

Разбирањето на денешното човештво навистина е слично на стара механичка структура, инертна и апсурдна, сама по себе неспособна за каков било феномен на автентична еластичност.

Недостасува флексибилност во умот, тој е заглавен во многубројни ригидни и застарени норми.

Секој има свој критериум и одредени ригидни норми во кои непрестајно дејствува и реагира.

Најсериозното нешто во целата оваа работа е што милионите критериуми се еднакви на милиони распаднати и апсурдни норми.

Во секој случај, луѓето никогаш не се чувствуваат погрешно, секоја глава е свет за себе и нема сомнеж дека меѓу толку многу ментални скривалишта постојат многу софизми за одвраќање на вниманието и неподносливи глупости.

Но, тесниот критериум на мноштвото ни оддалеку не го насетува интелектуалното блокирање во кое се наоѓа.

Овие модерни луѓе со мозок на лебарка мислат најдобро за себе, се фалат со либерали, со супер-генијалци, веруваат дека имаат многу широк критериум.

Илустрираните незнајковци се најтешки, бидејќи, во реалноста, зборувајќи овој пат во сократовска смисла, ќе кажеме: „не само што не знаат, туку и не знаат дека не знаат“.

Измамниците на интелектот, приврзани за тие застарени норми од минатото, насилно се процесуираат врз основа на сопственото блокирање и категорично одбиваат да прифатат нешто што никако не може да се вклопи во нивните челични норми.

Илустрираните всезнајковци мислат дека сè што поради една или друга причина отстапува од ригидниот пат на нивните зарѓани процедури е сто проценти апсурдно. Така овие кутри луѓе со толку тежок критериум мизерно се самоизмамуваат.

Се фалат со генијалност псевдо-мудреците од оваа ера, со презир ги гледаат оние кои имаат храброст да отстапат од нивните норми изедени од времето, а најлошо од сè е што ни оддалеку не ја насетуваат суровата реалност на сопствената несмасност.

Интелектуалната ситност на застарените умови е таква што си дозволува луксуз да бара демонстрации за она што е реално, за она што не е од умот.

Луѓето со слаба и нетолерантна свест не сакаат да разберат дека искуството на реалното доаѓа само во отсуство на егото.

Несомнено, на никаков начин не би било можно директно да се препознаат мистериите на животот и смртта сè додека во нас самите не се отвори внатрешниот ум.

Не е лошо да се повтори во ова поглавје дека само суперлативната свест за Битието може да ја спознае вистината.

Внатрешниот ум може да функционира само со податоците што ги обезбедува космичката свест за БИТИЕТО.

Субјективниот интелект, со својата рационална дијалектика, не може да знае ништо за она што е надвор од неговата јурисдикција.

Веќе знаеме дека концептите за содржината на рационалната дијалектика се развиваат со податоците обезбедени од сетилата за надворешна перцепција.

Оние кои се заглавени во своите интелектуални процедури и фиксни норми, секогаш пружаат отпор кон овие револуционерни идеи.

Само со радикално и дефинитивно растворање на ЕГО-то е можно да се разбуди свеста и навистина да се отвори внатрешниот ум.

Меѓутоа, бидејќи овие револуционерни изјави не се вклопуваат во формалната логика, ниту во дијалектичката логика, субјективната реакција на инволутивните умови пружа насилен отпор.

Тие кутри луѓе на интелектот сакаат да го стават океанот во стаклена чаша, претпоставуваат дека универзитетот може да ја контролира целата мудрост на универзумот и дека сите закони на Космосот се должни да се покоруваат на нивните стари академски норми.

Ни оддалеку не насетуваат тие неуки, шаблони на мудрост, во каква дегенеративна состојба се наоѓаат.

Понекогаш таквите луѓе се истакнуваат за момент кога доаѓаат во Езотеричниот свет, но набргу се гаснат како непостојани огнови, исчезнуваат од панорамата на духовните грижи, ги голта интелектот и засекогаш исчезнуваат од сцената.

Површноста на интелектот никогаш не може да навлезе во легитимната длабочина на БИТИЕТО, но субјективните процеси на рационализмот можат да ги доведат будалите до какви било брилијантни, но апсурдни заклучоци.

Моќта на формулирање логички концепти воопшто не имплицира искуство на реалното.

Уверливата игра на рационална дијалектика го само-фасцинира рационализаторот, правејќи го секогаш да меша мачка со зајак.

Брилијантната поворка на идеи го заслепува измамникот на интелектот и му дава одредена самодоволност, толку апсурдна што го отфрла сето она што не мириса на прав од библиотеки и мастило од универзитет.

„Delirium tremens“ на алкохоличарите има недвосмислени симптоми, но оној на пијаниците од теории лесно се меша со генијалност.

Доаѓајќи до овој дел од нашето поглавје, ќе кажеме дека навистина е многу тешко да се знае каде завршува интелектуализмот на измамниците, а каде започнува лудилото.

Сè додека продолжуваме да бидеме заглавени во скапаните и застарени норми на интелектот, искуството за она што не е од умот, за она што не е од времето, за она што е реално, ќе биде нешто повеќе од невозможно.