Психолошка Песна

Дојдено е време многу сериозно да размислиме за тоа што се нарекува „внатрешно самосогледување“.

Нема сомнеж за катастрофалниот аспект на „интимното самосогледување“; покрај тоа што ја хипнотизира свеста, нѐ тера да губиме многу енергија.

Ако некој не ја правеше грешката толку многу да се идентификува со себе, внатрешното самосогледување би било повеќе од невозможно.

Кога некој се идентификува со себе, се сака премногу, чувствува сожалување кон себе, се самосогледува, мисли дека секогаш се однесувал многу добро со тој и тој, со таа и таа, со жената, со децата итн., и дека никој не знаел да го цени тоа, итн. Вкупно, тој е светец, а сите други се злобници, измамници.

Еден од најчестите облици на интимно самосогледување е грижата за тоа што другите можат да мислат за себе; можеби претпоставуваат дека не сме чесни, искрени, вистинити, храбри итн.

Најчудно од сѐ е што за жал го игнорираме огромниот губиток на енергија што ни го носи ваквиот вид грижи.

Многу непријателски ставови кон одредени луѓе кои не ни сториле никакво зло се должат токму на таквите грижи што произлегуваат од интимното самосогледување.

Во овие околности, сакајќи се себеси толку многу, самосогледувајќи се на овој начин, јасно е дека ЈАС-от, или подобро да речеме ЈАС-овите, наместо да згаснат, се зајакнуваат тогаш страшно.

Идентификувајќи се со себеси, многу се сожалува на сопствената ситуација и дури му доаѓа да прави сметки.

Така мисли дека тој и тој, таа и таа, кумот, кумата, соседот, газдата, пријателот итн., итн., итн., не му платиле како што треба и покрај сите негови познати добрини и заглавен во ова станува неподнослив и здодевен за сите.

Со таква личност практично не може да се разговара бидејќи секој разговор сигурно ќе заврши во неговата книшка со сметки и во неговите толку многу извикувани страдања.

Напишано е дека во гностичката езотерична работа, само преку простување на другите е возможен анимички раст.

Ако некој живее од момент во момент, од миг во миг, страдајќи за тоа што му должат, за тоа што му направиле, за горчините што му ги предизвикале, секогаш со истата песна, ништо не ќе може да расте во него.

Господовата молитва вели: „Прости ни ги долговите наши како што и ние им ги проштеваме на должниците наши“.

Чувството дека некој ти должи, болката поради злото што ти го предизвикале другите итн., го запира секој внатрешен напредок на душата.

Исус, Големиот КАБИР, рекол: „Договори се со својот противник брзо, додека си со него на патот, за да не те предаде противникот на судијата, а судијата на слугата, и бидеш фрлен в затвор. Вистина ти велам, нема да излезеш оттаму додека не го платиш и последниот квадрант“. (Матеј, V, 25, 26)

Ако ни должат, должиме и ние. Ако бараме да ни се плати до последниот денар, мораме претходно да платиме до последниот квадрант.

Ова е „Законот на одмаздата“, „Око за око и заб за заб“. „Маѓепсан круг“, апсурден.

Извинувањата, целосното задоволство и понижувањата што ги бараме од другите за злото што ни го предизвикале, се бараат и од нас, иако се сметаме за кротки овци.

Да се ставите под непотребни закони е апсурдно, подобро е да се ставите под нови влијанија.

Законот на милосрдието е повисоко влијание од законот на насилниот човек: „Око за око, заб за заб“.

Итно е, неопходно, неодложно, интелигентно да се ставиме под прекрасните влијанија на гностичката езотерична работа, да заборавиме дека ни должат и да елиминираме во нашата психа каква било форма на самосогледување.

Никогаш не смееме да дозволиме во себе, чувства на одмазда, огорченост, негативни емоции, вознемиреност поради злото што ни го предизвикале, насилство, завист, постојано потсетување на долгови итн., итн., итн.

Гнозата е наменета за оние искрени аспиранти кои навистина сакаат да работат и да се променат.

Ако ги набљудуваме луѓето, можеме директно да видиме дека секој човек има своја песна.

Секој ја пее својата психолошка песна; сакам нагласено да се осврнам на прашањето на психолошките сметки; да чувствуваш дека некој ти должи, да се жалиш, да се самосогледуваш итн.

Понекогаш луѓето „ја пеат својата песна, така без причина“, без да бидат поттикнати, без да бидат охрабрени, а во други прилики после неколку чаши вино…

Ние велиме дека нашата здодевна песна мора да биде елиминирана; таа нѐ онеспособува внатрешно, ни краде многу енергија.

Во прашањата на револуционерната психологија, некој што пее премногу добро, – не се однесуваме на убавиот глас, ниту на физичкото пеење –, сигурно не може да оди подалеку од себе; останува во минатото…

Личност спречена од тажни песни не може да го промени своето Ниво на Битие; не може да оди подалеку од она што е.

За да се премине на повисоко Ниво на Битие, потребно е да се престане да се биде тоа што се; треба да не бидеме тоа што сме.

Ако продолжиме да бидеме тоа што сме, никогаш нема да можеме да преминеме на повисоко Ниво на Битие.

На теренот на практичниот живот се случуваат необични работи. Многу често некоја личност се спријателува со друга, само затоа што ѝ е лесно да ја пее својата песна.

За жал, ваквиот вид односи завршуваат кога на пејачот му се бара да замолчи, да ја смени плочата, да зборува за нешто друго итн.

Тогаш огорчениот пејач оди во потрага по нов пријател, по некој што е подготвен да го слуша на неодредено време.

Разбирање бара пејачот, некој да го разбере, како да е толку лесно да се разбере друга личност.

За да се разбере друга личност, потребно е да се разбере себеси.

За жал, добриот пејач верува дека се разбира себеси.

Многу се разочараните пејачи кои ја пеат песната на неразбрани и сонуваат за прекрасен свет каде што тие се централни фигури.

Сепак, не сите пејачи се јавни, има и резервирани; не ја пеат својата песна директно, туку потајно ја пеат.

Тоа се луѓе кои работеле многу, кои претрпеле премногу, се чувствуваат измамени, мислат дека животот им должи сѐ она што никогаш не биле во состојба да го постигнат.

Обично чувствуваат внатрешна тага, чувство на монотонија и страшно досадување, внатрешен замор или фрустрација околу која се собираат мислите.

Несомнено, тајните песни ни го затвораат патот во патот на интимната самореализација на Битието.

За жал, таквите тајни внатрешни песни остануваат незабележани за самите себе, освен ако намерно не ги набљудуваме.

Очигледно, секое набљудување на себеси, дозволува светлината да навлезе во себе, во неговите интимни длабочини.

Никаква внатрешна промена не би можела да се случи во нашата психа освен ако не биде донесена на светлината на набљудувањето на себеси.

Неопходно е да се набљудува себеси кога сте сами, на ист начин како и кога сте во однос со луѓето.

Кога некој е сам, се појавуваат многу различни „ЈАС-ови“, многу различни мисли, негативни емоции итн.

Не секогаш се дружи добро кога сте сами. Едвај е нормално, многу е природно, да се дружи многу лошо во потполна осаменост. Најнегативните и најопасните „ЈАС-ови“ се појавуваат кога сте сами.

Ако сакаме радикално да се трансформираме, треба да ги жртвуваме сопствените страдања.

Многупати ги изразуваме нашите страдања во артикулирани или неартикулирани песни.